De Leunstoel - internetmagazine voor rustige mensen


		archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept		delen printen terug


	Roeping	Arie de Jong
	Door tijdgebrek en omdat ik ook opzie tegen alle gedoe om er een te maken, blijven tientallen boeken die ik graag zou willen schrijven ongeschreven. Ik hoop dat anderen zulke boeken wel schrijven en die kans is groot, want er is een overproductie zonder weerga. Het schrijven van een boek is tegenover die immense hoeveelheid boeken geheel zinloos, dus valt eigenlijk alleen te rechtvaardigen omdat je er zelf lol in hebt veel tijd te steken in het schrijven ervan. Je zou kunnen zeggen: het schrijven van een boek is een roeping. En daar zou ik best een boek over willen schrijven, maar helaas zal het er niet van komen. Wat maakt een boek over roeping zo interessant? Toch vooral dat het fenomeen van een roeping zo interessant is. De klassieke roeping Dat iemand een roeping heeft, wordt vooral gezegd als het gaat om het stellen van je leven in dienst van een geloof of levensovertuiging. Mensen die priester of dominee willen worden, het klooster ingaan, missionaris of zendeling willen zijn, uit naastenliefde zieken willen verzorgen. Blijkbaar maakt het meer indruk te zeggen dat je geroepen wordt om zulke dingen te gaan doen, dan dat je uit jezelf gemotiveerd bent om er je leven aan te wijden. Bijzonder zijn ook de verhalen die daarbij soms worden opgedist. Dat iemand de slaap niet kan vatten en dat opeens de stem van God klonk en liet weten het een en ander van je te verwachten. Soms al op jonge leeftijd kunnen mensen daardoor overvallen worden. Als het op gevorderde leeftijd gebeurt, dan noem je het een late roeping. Wat maakt dat mensen bij zulke bezigheden willen beweren dat een hogere macht hen uitnodigt om zulke dingen te doen? Meestal is het geen gewichtigdoenerij. Ik houd het er op, dat het een manier is om je achter een hogere macht te verschuilen, zodat je niet hoeft te motiveren waarom je iets doet wat een ander niet zou willen. Die is immers niet geroepen, dat is ook veiliger. Want er gaat onder gelijkgestemden enig verwijt van uit als de een geroepen is en de ander niet. Daar kun je immers niets aan doen, al kan het de niet geroepene natuurlijk wel tot twijfelen brengen: waarom hij of zij wel, en ik niet? Omdat ik zelf niet geroepen ben, tast ik in het duister wat er dan precies geroepen wordt. Een geroepene vertelt soms wel dat God hem riep, maar het blijft onduidelijk of er sprake is van een gesprek (al vraagt Jezus wel: waarom ik?) of een dwingend bevel (als je het niet doet, dan ….) of juist van een vriendelijk verzoek (ik zou het erg op prijs tellen als je de weg zou willen bewandelen die uitmondt in het zijn van paus). Bij sommige geroepenen klinkt, soms pas na verloop van tijd, enige spijt door. Wie geroepen wordt, moet daar vaak mooie dingen voor opgeven. Wie in de katholieke kerk God wil dienen, heeft te maken met het celibaat. Geen partner, geen kinderen, soms zelfs weggerukt zijn van je familie waarin je je zo thuis voelt. Of als je eenmaal doet waartoe je geroepen bent, blijkt dat niet zo’n pretje. Zit je als monnik op een gure berg, om daar urenlang te bidden of te mediteren. Dan kan de twijfel toeslaan. Je geroepen voelen Een iets minder vergaande stap doen velen: zij worden weliswaar niet geroepen, maar ze voelen zich wel geroepen! Dit subtiele verschil wordt vooral benut door mensen die de ambitie hebben om zich helemaal te geven aan een bepaalde bezigheid. Dat kan een functie in de politiek of het openbaar bestuur zijn, maar ook de wetenschap of een medisch beroep. Dat verwacht je niet zo snel van een tandarts of een burgemeester, maar zelfs daaronder treft men mensen aan die zich geroepen blijken te voelen. Dan wordt het interessant. Want waar komt de ambitie vandaan om je leven te geven aan de politiek? Telkens sta ik er verbaasd over als iemand een lange en onaangename weg moet bewandelen om door te dringen tot een begeerde functie. Neem iemand die graag in de landelijke politiek van de Verenigde Staten wil doordringen. Dat hoeft niet de positie van president te zijn, Congreslid of gouverneur van een staat is al bijzonder genoeg. Je moet je eerst profileren in je partij, voorverkiezingen winnen van andere kandidaten, dan het strijdperk betreden om de kiezers te winnen. Telkens opnieuw moet je veel geld inzamelen en je dus behoorlijk vernederen in de richting van die geldschieters. Je moet kiezers naar de mond praten, op social media voortdurend aanwezig zijn met opvallende meningen en soms vertederende foto’s, je moet een campagneteam in de benen krijgen en houden, je moet je partner en kinderen drillen om je te steunen, misschien moet je je zelfs verdiepen in kwesties en menig werkbezoek afleggen. Zaaltjes toespreken, het houdt niet op. En dan beweer je dat je je geroepen voelt? Het lijkt me een genot om hierover een boek te schrijven. Ik voel mij daartoe geroepen. Voorlopig houd ik mij echter schuil voor deze ambitie. Wie weet dat ik ooit op de lokroep inga, en dan zullen we eens wat beleven. ---------- De tekening is van Marcia Meerum Terwogt. Meer informatie: marciamt72@gmail.com

meer Arie de Jong - meer "De wereldliteratuur roept" -

Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept
Roeping	Arie de Jong
Door tijdgebrek en omdat ik ook opzie tegen alle gedoe om er een te maken, blijven tientallen boeken die ik graag zou willen schrijven ongeschreven. Ik hoop dat anderen zulke boeken wel schrijven en die kans is groot, want er is een overproductie zonder weerga. Het schrijven van een boek is tegenover die immense hoeveelheid boeken geheel zinloos, dus valt eigenlijk alleen te rechtvaardigen omdat je er zelf lol in hebt veel tijd te steken in het schrijven ervan. Je zou kunnen zeggen: het schrijven van een boek is een roeping. En daar zou ik best een boek over willen schrijven, maar helaas zal het er niet van komen. Wat maakt een boek over roeping zo interessant? Toch vooral dat het fenomeen van een roeping zo interessant is. De klassieke roeping Dat iemand een roeping heeft, wordt vooral gezegd als het gaat om het stellen van je leven in dienst van een geloof of levensovertuiging. Mensen die priester of dominee willen worden, het klooster ingaan, missionaris of zendeling willen zijn, uit naastenliefde zieken willen verzorgen. Blijkbaar maakt het meer indruk te zeggen dat je geroepen wordt om zulke dingen te gaan doen, dan dat je uit jezelf gemotiveerd bent om er je leven aan te wijden. Bijzonder zijn ook de verhalen die daarbij soms worden opgedist. Dat iemand de slaap niet kan vatten en dat opeens de stem van God klonk en liet weten het een en ander van je te verwachten. Soms al op jonge leeftijd kunnen mensen daardoor overvallen worden. Als het op gevorderde leeftijd gebeurt, dan noem je het een late roeping. Wat maakt dat mensen bij zulke bezigheden willen beweren dat een hogere macht hen uitnodigt om zulke dingen te doen? Meestal is het geen gewichtigdoenerij. Ik houd het er op, dat het een manier is om je achter een hogere macht te verschuilen, zodat je niet hoeft te motiveren waarom je iets doet wat een ander niet zou willen. Die is immers niet geroepen, dat is ook veiliger. Want er gaat onder gelijkgestemden enig verwijt van uit als de een geroepen is en de ander niet. Daar kun je immers niets aan doen, al kan het de niet geroepene natuurlijk wel tot twijfelen brengen: waarom hij of zij wel, en ik niet? Omdat ik zelf niet geroepen ben, tast ik in het duister wat er dan precies geroepen wordt. Een geroepene vertelt soms wel dat God hem riep, maar het blijft onduidelijk of er sprake is van een gesprek (al vraagt Jezus wel: waarom ik?) of een dwingend bevel (als je het niet doet, dan ….) of juist van een vriendelijk verzoek (ik zou het erg op prijs tellen als je de weg zou willen bewandelen die uitmondt in het zijn van paus). Bij sommige geroepenen klinkt, soms pas na verloop van tijd, enige spijt door. Wie geroepen wordt, moet daar vaak mooie dingen voor opgeven. Wie in de katholieke kerk God wil dienen, heeft te maken met het celibaat. Geen partner, geen kinderen, soms zelfs weggerukt zijn van je familie waarin je je zo thuis voelt. Of als je eenmaal doet waartoe je geroepen bent, blijkt dat niet zo’n pretje. Zit je als monnik op een gure berg, om daar urenlang te bidden of te mediteren. Dan kan de twijfel toeslaan. Je geroepen voelen Een iets minder vergaande stap doen velen: zij worden weliswaar niet geroepen, maar ze voelen zich wel geroepen! Dit subtiele verschil wordt vooral benut door mensen die de ambitie hebben om zich helemaal te geven aan een bepaalde bezigheid. Dat kan een functie in de politiek of het openbaar bestuur zijn, maar ook de wetenschap of een medisch beroep. Dat verwacht je niet zo snel van een tandarts of een burgemeester, maar zelfs daaronder treft men mensen aan die zich geroepen blijken te voelen. Dan wordt het interessant. Want waar komt de ambitie vandaan om je leven te geven aan de politiek? Telkens sta ik er verbaasd over als iemand een lange en onaangename weg moet bewandelen om door te dringen tot een begeerde functie. Neem iemand die graag in de landelijke politiek van de Verenigde Staten wil doordringen. Dat hoeft niet de positie van president te zijn, Congreslid of gouverneur van een staat is al bijzonder genoeg. Je moet je eerst profileren in je partij, voorverkiezingen winnen van andere kandidaten, dan het strijdperk betreden om de kiezers te winnen. Telkens opnieuw moet je veel geld inzamelen en je dus behoorlijk vernederen in de richting van die geldschieters. Je moet kiezers naar de mond praten, op social media voortdurend aanwezig zijn met opvallende meningen en soms vertederende foto’s, je moet een campagneteam in de benen krijgen en houden, je moet je partner en kinderen drillen om je te steunen, misschien moet je je zelfs verdiepen in kwesties en menig werkbezoek afleggen. Zaaltjes toespreken, het houdt niet op. En dan beweer je dat je je geroepen voelt? Het lijkt me een genot om hierover een boek te schrijven. Ik voel mij daartoe geroepen. Voorlopig houd ik mij echter schuil voor deze ambitie. Wie weet dat ik ooit op de lokroep inga, en dan zullen we eens wat beleven. ---------- De tekening is van Marcia Meerum Terwogt. Meer informatie: marciamt72@gmail.com
© 2024 Arie de Jong

	powered by CJ2