archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
'Adrift': Man overboord! Hans Knegtmans

0113 Hoe vertel ik ...
Een huiveringwekkende thriller. Dat is ongetwijfeld wat de Duitse regisseur Hans Horn voor ogen stond toen hij Adrift maakte. Het scenario was van David Mitchell, een expert in het genre, getuige eerdere titels als Only Darkness en Darklands. Vier vakantievrienden beleggen jaren na dato een reünie. Dan (Eric Dane) beschikt tegenwoordig over een zeewaardig jacht en nodigt Amy, Zach en Lauren uit voor een zeilweekend voor de kust van Mexico. Amy is inmiddels getrouwd met Jack en heeft een schattige baby, Sara. Het spreekt voor zich dat die ook mee mogen. Niemand is verbaasd dat Dan – altijd al een vrouwenversierder – een dom blondje aan boord heeft. Michelle giechelt en zegt onnozele dingen. Ach ja.

Iedereen trekt zijn badkleding aan. Amy baart opzien omdat ze daaroverheen een zwemvest draagt. (Waterfobie, ingetreden na de verdrinking van haar vader. We krijgen het drama diverse malen te zien, in suggestieve flashbacks.) Eenmaal op volle zee drinken de opvarenden een glaasje, maken ze een dansje en dan is het tijd voor een frisse duik. Kleine Sara ligt vredig te slapen in de kajuit. Amy doet niet mee – vind je het gek – en Dan houdt haar als goede gastheer gezelschap. Het gesprek komt op Amy’s fobie. Niet gehinderd door psychologische kennis besluit Dan in een opwelling dat je dit soort angsten het beste kunt bestrijden door krachtige desensibilisering. Hij tilt Amy op en springt met zijn vrachtje overboord.

Dat zorgt voor de nodige consternatie! Wanneer iedereen is uitgeraasd, -gegild, –gejankt en –gevloekt, besluit men weer aan boord te gaan. Verrek, waar is de ladder? Aan de andere kant van het schip misschien? Nee, ook niet. Is er eigenlijk wel een ladder? Dan bekent dat hij dat eigenlijk niet weet. Hij heeft het jacht pas kort en heeft zich nog niet in alle ins en outs van het schip verdiept.

Ik keek op mijn horloge en zag dat de film nog een uur zou duren. Een godsgruwelijk lang uur. Een uur waarin ik voornamelijk zou kijken naar een vrijwel onbeweeglijke boot en zes dobberende, watertrappende mensen. Waarschijnlijk heeft u daar nog nooit bij stilgestaan, maar zes watertrappende mensen is geen gezicht. Van een bioscoopbezoek mag je meer verwachten.

Natuurlijk zinnen de ongelukkige badgasten op manieren om aan boord te klauteren. Misschien is er ergens een luik of nooddeur. Of ze kunnen hun badkleding aan elkaar knopen, zoals in jongensboeken de personages vaak met vastgeknoopte lakens uit een kasteel weten te ontsnappen. Ook zouden ze kunnen proberen zich letterlijk op te trekken aan de Amerikaanse vlag aan de achtersteven. Maar elke plannetje mislukt jammerlijk, vooral omdat het gezelschap steevast de zaak amateuristisch aanpakt. Niemand toont zich intellectueel superieur aan het domme blondje, om wie ze eerder nog zo hadden geginnegapt. Het mobieltje, dat ze met pijn en moeite van boord hebben gevist, lijkt dienst te weigeren. Gefrustreerd door zoveel tegenslag werpt de beller het weg, uiteraard tot razernij van de overigen. Enzovoort.

Een paar scènes lijken letterlijk afkomstig uit het lied Schipbreukeling Van Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink:
 
Daar is een stip aan de horizon, schip aan de horizon
Zwaaien met je onderbroek, zwaaien met je hemd
Oh nee, ´t is alweer weg, oh jee, ´t is alweer weg
Pech, pech, pech.
 
In het lied wordt een van de schipbreukelingen ‘waanzinnig van de dorst’. Niet leuk, maar tamelijk onschuldig in vergelijking met wat de filmpersonages te wachten staat. Twee komen om bij freaky ongelukken, en het blondje is letterlijk aan het eind van haar krachten. Het Onze Vader dat ze kort daarvoor hardop had gebeden, behoedt haar niet voor verdrinking. Het zegt iets over de kwaliteit van de film dat ik niet warm of koud werd van de treurige gebeurtenissen. De verklaring is simpel. Met uitzondering van fobische Amy (mooie rol van Susan May Pratt, onthoud die naam) en haar man (Richard Speight jr.) zijn de personages dermate oninteressant dat hun welzijn me een zorg was. Zoals de held in een onbekende televisiesoap die je al zappend toevallig ziet sterven, voordat je een interessanter programma opzoekt.

Een spannende film die niet spannend is, dialogen die de lachlust opwekken, ondeugdelijke plannetjes om het vege lijf te redden: het is een wonder dat sommige buitenlandse kritieken redelijk mild zijn, en een enkele keer zelfs uitgesproken positief. De bezoekers van de filmsite IMDb maken gehakt van de film met een gemiddeld schoolcijfer van 4.4. Opvallend daarbij is dat vooral de jongere kijkers (in de leeftijdcategorie van 18 tot 29 jaar) de film eendrachtig de grond in boren (gemiddelde score 3.6). De categorie 45 plussers is weliswaar ook niet royaal, maar geeft hem wel een bijna voldoende (gemiddeld 5.4). Als u graag naar een zonovergoten waterspiegel kijkt en zich gemakkelijk inleeft in andermans emoties, moet u Adrift misschien een kans geven.

© 2006 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
'Adrift': Man overboord! Hans Knegtmans
0113 Hoe vertel ik ...
Een huiveringwekkende thriller. Dat is ongetwijfeld wat de Duitse regisseur Hans Horn voor ogen stond toen hij Adrift maakte. Het scenario was van David Mitchell, een expert in het genre, getuige eerdere titels als Only Darkness en Darklands. Vier vakantievrienden beleggen jaren na dato een reünie. Dan (Eric Dane) beschikt tegenwoordig over een zeewaardig jacht en nodigt Amy, Zach en Lauren uit voor een zeilweekend voor de kust van Mexico. Amy is inmiddels getrouwd met Jack en heeft een schattige baby, Sara. Het spreekt voor zich dat die ook mee mogen. Niemand is verbaasd dat Dan – altijd al een vrouwenversierder – een dom blondje aan boord heeft. Michelle giechelt en zegt onnozele dingen. Ach ja.

Iedereen trekt zijn badkleding aan. Amy baart opzien omdat ze daaroverheen een zwemvest draagt. (Waterfobie, ingetreden na de verdrinking van haar vader. We krijgen het drama diverse malen te zien, in suggestieve flashbacks.) Eenmaal op volle zee drinken de opvarenden een glaasje, maken ze een dansje en dan is het tijd voor een frisse duik. Kleine Sara ligt vredig te slapen in de kajuit. Amy doet niet mee – vind je het gek – en Dan houdt haar als goede gastheer gezelschap. Het gesprek komt op Amy’s fobie. Niet gehinderd door psychologische kennis besluit Dan in een opwelling dat je dit soort angsten het beste kunt bestrijden door krachtige desensibilisering. Hij tilt Amy op en springt met zijn vrachtje overboord.

Dat zorgt voor de nodige consternatie! Wanneer iedereen is uitgeraasd, -gegild, –gejankt en –gevloekt, besluit men weer aan boord te gaan. Verrek, waar is de ladder? Aan de andere kant van het schip misschien? Nee, ook niet. Is er eigenlijk wel een ladder? Dan bekent dat hij dat eigenlijk niet weet. Hij heeft het jacht pas kort en heeft zich nog niet in alle ins en outs van het schip verdiept.

Ik keek op mijn horloge en zag dat de film nog een uur zou duren. Een godsgruwelijk lang uur. Een uur waarin ik voornamelijk zou kijken naar een vrijwel onbeweeglijke boot en zes dobberende, watertrappende mensen. Waarschijnlijk heeft u daar nog nooit bij stilgestaan, maar zes watertrappende mensen is geen gezicht. Van een bioscoopbezoek mag je meer verwachten.

Natuurlijk zinnen de ongelukkige badgasten op manieren om aan boord te klauteren. Misschien is er ergens een luik of nooddeur. Of ze kunnen hun badkleding aan elkaar knopen, zoals in jongensboeken de personages vaak met vastgeknoopte lakens uit een kasteel weten te ontsnappen. Ook zouden ze kunnen proberen zich letterlijk op te trekken aan de Amerikaanse vlag aan de achtersteven. Maar elke plannetje mislukt jammerlijk, vooral omdat het gezelschap steevast de zaak amateuristisch aanpakt. Niemand toont zich intellectueel superieur aan het domme blondje, om wie ze eerder nog zo hadden geginnegapt. Het mobieltje, dat ze met pijn en moeite van boord hebben gevist, lijkt dienst te weigeren. Gefrustreerd door zoveel tegenslag werpt de beller het weg, uiteraard tot razernij van de overigen. Enzovoort.

Een paar scènes lijken letterlijk afkomstig uit het lied Schipbreukeling Van Annie M.G. Schmidt en Harry Bannink:
 
Daar is een stip aan de horizon, schip aan de horizon
Zwaaien met je onderbroek, zwaaien met je hemd
Oh nee, ´t is alweer weg, oh jee, ´t is alweer weg
Pech, pech, pech.
 
In het lied wordt een van de schipbreukelingen ‘waanzinnig van de dorst’. Niet leuk, maar tamelijk onschuldig in vergelijking met wat de filmpersonages te wachten staat. Twee komen om bij freaky ongelukken, en het blondje is letterlijk aan het eind van haar krachten. Het Onze Vader dat ze kort daarvoor hardop had gebeden, behoedt haar niet voor verdrinking. Het zegt iets over de kwaliteit van de film dat ik niet warm of koud werd van de treurige gebeurtenissen. De verklaring is simpel. Met uitzondering van fobische Amy (mooie rol van Susan May Pratt, onthoud die naam) en haar man (Richard Speight jr.) zijn de personages dermate oninteressant dat hun welzijn me een zorg was. Zoals de held in een onbekende televisiesoap die je al zappend toevallig ziet sterven, voordat je een interessanter programma opzoekt.

Een spannende film die niet spannend is, dialogen die de lachlust opwekken, ondeugdelijke plannetjes om het vege lijf te redden: het is een wonder dat sommige buitenlandse kritieken redelijk mild zijn, en een enkele keer zelfs uitgesproken positief. De bezoekers van de filmsite IMDb maken gehakt van de film met een gemiddeld schoolcijfer van 4.4. Opvallend daarbij is dat vooral de jongere kijkers (in de leeftijdcategorie van 18 tot 29 jaar) de film eendrachtig de grond in boren (gemiddelde score 3.6). De categorie 45 plussers is weliswaar ook niet royaal, maar geeft hem wel een bijna voldoende (gemiddeld 5.4). Als u graag naar een zonovergoten waterspiegel kijkt en zich gemakkelijk inleeft in andermans emoties, moet u Adrift misschien een kans geven.
© 2006 Hans Knegtmans
powered by CJ2