archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Een ontwapenende kolibrie Hans Knegtmans

1719VG HummingbirdVan vogels heb ik niet veel verstand. Ja, een papegaai en een specht kan ik wel onderscheiden, evenals de duif en de meeuw. Maar neem nu de kolibrie. Iets zegt me dat die heel klein is, maar verder? Nu is het pas de eerste keer dat ik last heb van dat kennisgebrek. Laatst zag ik met veel genoegen de Zuid-Koreaanse film House of Hummingbird. Weliswaar kende ik de song Hummingbird van Les Paul & Mary Ford uit 1955  (ik kan het zelfs mee neuriën), maar ik had er nooit eerder bij stilgestaan wat voor vogel er precies bedoeld werd.

Dus heb ik Google erbij gepakt. Daaruit leerde ik van alles over het gevederde vriendje: ‘De kolibrie staat bekend om zijn lichtheid, liefde en veerkracht.’ Meer in het bijzonder wordt opgemerkt dat ‘de kolibrie ook symbool (staat) voor veerkracht en aanpassingsvermogen’. En laten dat nu precies de eigenschappen zijn die de heldin van het verhaal raak beschrijven. Althans zoals zij zich in de loop van de film ontwikkelt.
De sceptische lezer zou allicht kunnen vrezen dat zo’n personage erom vraagt weggezet te worden als een EO-trut, van wie de erudiete filmganger zich verre zou moeten houden. Deze vrees is ongegrond. De veertienjarige Eun-Hee is geen modeltiener. Onzeker is ze wel, maar daar heeft ze ook alle reden voor.

Vader en moeder runnen een winkel met zelfgemaakte noedels. Dat is geen vetpot. Vader probeert de moed erin te houden. Daarin past het idee dat zijn zoon binnenkort naar de universiteit gaat. Wij weten wel beter. Hij ligt veelal in zijn nest en maakt met zijn onaangename karakter het leven van zijn kleine zusje zuur. Ze heeft ook een oudere zuster, maar die komt vanwege haar sekse sowieso niet voor de universiteit in aanmerking. In dit geval terecht, want ze denkt alleen maar aan uitgaan met de jongens. Dit is geen stimulerende omgeving en Eun-Hee heeft dan ook nauwelijks contact met haar ouders en hun nakroost. Die zijn trouwens vaker niet dan wel thuis, afgezien van het (weinig stimulerende) avondmaal.

Niet dat Eun-Hee een eenzaam muurbloempje is. Een mannelijke leeftijdgenoot op een andere school heeft volop belangstelling voor haar, maar zij staat bepaald niet in vuur en vlam. Verder heeft ze een grillige relatie met een schoolvriendin: nu eens is het aan, dan weer uit, op een puberale manier.
Het leven lijkt een wending ten goede te nemen, wanneer zich een inval-docente aandient die ogenblikkelijk gecharmeerd is van haar nieuwe leerling. Het lijkt wederzijds. Ook al omdat de docente onverwachte dingen doet, zoals geheel buiten de leerstof om een liedje zingen. Herkennen de twee iets van zichzelf? Net als de hoofdpersoon durft de toeschouwer haast niet te geloven dat het nu eindelijk goed komt. We dreigen nu echter in spoilerland te belanden, en dat mag niet.

Dat Zuid-Korea een van de meest interessante filmlanden is, weten we al langer dan vandaag. Denk aan Chan-wook Park (Oldboy) en Boon-Jong Ho (Parasite). Toch is er geen eenduidige ‘Zuid-Koreaanse school’. Sommige critici zien overeenkomsten van House of Hummingbird met het werk van de Japanner Hirokazu Kore-eda. (Ik heb die regisseur niet voldoen paraat om daar iets verstandigs over te zeggen. De gelijkenis viel mij niet op.)
Gegeven de lengte van de film (138 minuten) verbaasde het me dat ik twee weken na dato Hummingbird nog zo compleet in mijn geheugen heb. Dat heeft er ongetwijfeld mee te maken dat ik zonder mankeren de volledige speeltijd mijn aandacht erbij kon houden. In een tijdperk waarin ik de meeste films te lang vind, beschouw ik dit als een compliment aan de maker. (Nu ik dit schrijf, besef ik dat ik in het algemeen Koreaanse films goed onthoud – iets om over na te denken.)

Het acteren in Hummingbird is van de bovenste plank, met een glansrol van de jeugdige Ji-hu Park. Nog één belangrijk detail: de film speelt zich af in 1994. Dat is niet (alleen) omdat de regisseur Bora Kim haar retropet op had staan. Waarom wel, dat moet u zelf maar ontdekken. Het jaar loopt al op zijn eind en het moet al raar lopen als Hummingbird niet in mijn top tien eindigt.


© 2020 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Een ontwapenende kolibrie Hans Knegtmans
1719VG HummingbirdVan vogels heb ik niet veel verstand. Ja, een papegaai en een specht kan ik wel onderscheiden, evenals de duif en de meeuw. Maar neem nu de kolibrie. Iets zegt me dat die heel klein is, maar verder? Nu is het pas de eerste keer dat ik last heb van dat kennisgebrek. Laatst zag ik met veel genoegen de Zuid-Koreaanse film House of Hummingbird. Weliswaar kende ik de song Hummingbird van Les Paul & Mary Ford uit 1955  (ik kan het zelfs mee neuriën), maar ik had er nooit eerder bij stilgestaan wat voor vogel er precies bedoeld werd.

Dus heb ik Google erbij gepakt. Daaruit leerde ik van alles over het gevederde vriendje: ‘De kolibrie staat bekend om zijn lichtheid, liefde en veerkracht.’ Meer in het bijzonder wordt opgemerkt dat ‘de kolibrie ook symbool (staat) voor veerkracht en aanpassingsvermogen’. En laten dat nu precies de eigenschappen zijn die de heldin van het verhaal raak beschrijven. Althans zoals zij zich in de loop van de film ontwikkelt.
De sceptische lezer zou allicht kunnen vrezen dat zo’n personage erom vraagt weggezet te worden als een EO-trut, van wie de erudiete filmganger zich verre zou moeten houden. Deze vrees is ongegrond. De veertienjarige Eun-Hee is geen modeltiener. Onzeker is ze wel, maar daar heeft ze ook alle reden voor.

Vader en moeder runnen een winkel met zelfgemaakte noedels. Dat is geen vetpot. Vader probeert de moed erin te houden. Daarin past het idee dat zijn zoon binnenkort naar de universiteit gaat. Wij weten wel beter. Hij ligt veelal in zijn nest en maakt met zijn onaangename karakter het leven van zijn kleine zusje zuur. Ze heeft ook een oudere zuster, maar die komt vanwege haar sekse sowieso niet voor de universiteit in aanmerking. In dit geval terecht, want ze denkt alleen maar aan uitgaan met de jongens. Dit is geen stimulerende omgeving en Eun-Hee heeft dan ook nauwelijks contact met haar ouders en hun nakroost. Die zijn trouwens vaker niet dan wel thuis, afgezien van het (weinig stimulerende) avondmaal.

Niet dat Eun-Hee een eenzaam muurbloempje is. Een mannelijke leeftijdgenoot op een andere school heeft volop belangstelling voor haar, maar zij staat bepaald niet in vuur en vlam. Verder heeft ze een grillige relatie met een schoolvriendin: nu eens is het aan, dan weer uit, op een puberale manier.
Het leven lijkt een wending ten goede te nemen, wanneer zich een inval-docente aandient die ogenblikkelijk gecharmeerd is van haar nieuwe leerling. Het lijkt wederzijds. Ook al omdat de docente onverwachte dingen doet, zoals geheel buiten de leerstof om een liedje zingen. Herkennen de twee iets van zichzelf? Net als de hoofdpersoon durft de toeschouwer haast niet te geloven dat het nu eindelijk goed komt. We dreigen nu echter in spoilerland te belanden, en dat mag niet.

Dat Zuid-Korea een van de meest interessante filmlanden is, weten we al langer dan vandaag. Denk aan Chan-wook Park (Oldboy) en Boon-Jong Ho (Parasite). Toch is er geen eenduidige ‘Zuid-Koreaanse school’. Sommige critici zien overeenkomsten van House of Hummingbird met het werk van de Japanner Hirokazu Kore-eda. (Ik heb die regisseur niet voldoen paraat om daar iets verstandigs over te zeggen. De gelijkenis viel mij niet op.)
Gegeven de lengte van de film (138 minuten) verbaasde het me dat ik twee weken na dato Hummingbird nog zo compleet in mijn geheugen heb. Dat heeft er ongetwijfeld mee te maken dat ik zonder mankeren de volledige speeltijd mijn aandacht erbij kon houden. In een tijdperk waarin ik de meeste films te lang vind, beschouw ik dit als een compliment aan de maker. (Nu ik dit schrijf, besef ik dat ik in het algemeen Koreaanse films goed onthoud – iets om over na te denken.)

Het acteren in Hummingbird is van de bovenste plank, met een glansrol van de jeugdige Ji-hu Park. Nog één belangrijk detail: de film speelt zich af in 1994. Dat is niet (alleen) omdat de regisseur Bora Kim haar retropet op had staan. Waarom wel, dat moet u zelf maar ontdekken. Het jaar loopt al op zijn eind en het moet al raar lopen als Hummingbird niet in mijn top tien eindigt.
© 2020 Hans Knegtmans
powered by CJ2