archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Een pareltje uit Paraguay Hans Knegtmans

1603VG Las Herederas1Eerlijk gezegd kende ik tot gisteren geen enkele Paraguyaanse filmregisseur. Maar nu weet ik dat Marcelo Martinessi een gelauwerde filmmaker is. Die voor zijn debuut Las Herederas op de recente Berlinale de FIPRESCI-prijs van de internationale filmkritiek ontving. Terwijl hoofdrolspeelster Ana Brun de prijs voor beste actrice kreeg toebedeeld. En dat alles voor een film die hier met pijn en moeite in vijftien zaaltjes te zien is, en daarmee ver verwijderd blijft van een plaats in de top dertig. (De vier middelbare dames die zich in Den Haag een tafeltje verder voorbereidden op de voorstelling hadden geen idee waarover de film ging, maar dat gaf niet: ‘als-ie niet leuk is, gaan we gewoon weer weg’.)

Hoofdpersonen zijn een potteus stel van in de zestig, sinds mensenheugenis bewoners van een kolossaal pand dat betere tijden heeft gekend. De babbelgrage Chiquita (Margarita Irun) dirigeert het huishouden, Chela (Ana Brun) is op zichzelf en leidt een teruggetrokken bestaan. Meestal zit ze achter haar schildersezel, waarbij het onduidelijk blijft of ze daar ook veel plezier aan ontleent.

Beiden komen uit de gegoede burgerij, maar hun vroegere kapitaal is inmiddels grotendeels verdampt. Sterker nog, om zich de schuldeisers van het lijf te houden hebben ze alles wat maar enigszins gemist kan worden van de hand gedaan: van juwelen, via een volledig servies, tot een antieke eettafel. Het is treurig om te zien hoe de klanten proberen van de toch al lage vraagprijzen nog wat af te pingelen.

Het leven wordt er niet eenvoudiger op wanneer Chiquita, beschuldigd van fraude, in voorarrest wordt geplaatst. Zelf handhaaft zij zich moeiteloos in de lawaaierige, volkse gemeenschap. Chela echter die nu plotseling voor zichzelf moet denken, heeft de grootste moeite met haar zelfstandigheid. Bizar genoeg slaat haar leven een nieuwe weg in, wanneer een van haar buren haar auto aanziet voor een1603VG Las Herederas2 taxi. Zij stapt in en zich laat zich vervoeren naar een van haar vriendinnen bij wie een spelletje bridge gehouden wordt. Alsof dat voor zich spreekt, laat ze ‘haar’ chauffeur wachten tot het eind van het spel, waarna het tweetal de thuisreis aanvaardt. Van het een komt het ander, en voor ze het weet, is Chela een veelgevraagde taxichauffeur.

En dat is niet de enige koerswijziging in haar leven. De knappe, relatief jonge Angy (die zij ontmoet heeft bij de bridgeclub) chartert Chela voor een autorit naar een stad waar haar oude moeder in een tehuis verblijft. De kijker die weet dat Chela doodsangsten uitstaat op de snelweg, ziet hoe zij desondanks manmoedig oefent in het chaotische snelverkeer, om geen figuur te hoeven slaan wanneer het binnenkort serieus wordt.

De geroutineerde bioscoopbezoeker heeft allang in de gaten dat Chela verliefd wordt of dat al is. En dat ze daarbij voetstoots aanneemt dat dit gevoel wederzijds is, hoewel Angy op bijna elke straathoek een mannelijke ex tegenkomt en met hem een praatje maakt. Hoe moet dit wanneer Chiquita weer naar huis mag?

In al zijn soberheid is Las Herederas een pracht van een film. Hoofdverantwoordelijke is Ana Brun in de rol van Chela. Haar blik alleen al roept empathie op, mededogen, en zelfs verantwoordelijkheidsgevoel. Als zij mij de collectebus voorhield voor een goed doel zou ik bij gebrek aan cash haar meetronen naar een nabijgelegen bankfiliaal, om daar mijn rekening te plunderen.

Het is maar goed dat de regisseur zijn heldin gunt op de valreep met haar gevoelens in het reine te komen, zonder dat de kijker zich beledigd voelt in zijn filmintelligentie. Nog één slotopmerking. De vier belangrijkste personages zijn vrouwen. Het siert de (mannelijke) regisseur dat hij in interviews daar niet over doorzemelt.

------
Het portret van Ana Brun komt van Wikimedia Commons


© 2018 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Een pareltje uit Paraguay Hans Knegtmans
1603VG Las Herederas1Eerlijk gezegd kende ik tot gisteren geen enkele Paraguyaanse filmregisseur. Maar nu weet ik dat Marcelo Martinessi een gelauwerde filmmaker is. Die voor zijn debuut Las Herederas op de recente Berlinale de FIPRESCI-prijs van de internationale filmkritiek ontving. Terwijl hoofdrolspeelster Ana Brun de prijs voor beste actrice kreeg toebedeeld. En dat alles voor een film die hier met pijn en moeite in vijftien zaaltjes te zien is, en daarmee ver verwijderd blijft van een plaats in de top dertig. (De vier middelbare dames die zich in Den Haag een tafeltje verder voorbereidden op de voorstelling hadden geen idee waarover de film ging, maar dat gaf niet: ‘als-ie niet leuk is, gaan we gewoon weer weg’.)

Hoofdpersonen zijn een potteus stel van in de zestig, sinds mensenheugenis bewoners van een kolossaal pand dat betere tijden heeft gekend. De babbelgrage Chiquita (Margarita Irun) dirigeert het huishouden, Chela (Ana Brun) is op zichzelf en leidt een teruggetrokken bestaan. Meestal zit ze achter haar schildersezel, waarbij het onduidelijk blijft of ze daar ook veel plezier aan ontleent.

Beiden komen uit de gegoede burgerij, maar hun vroegere kapitaal is inmiddels grotendeels verdampt. Sterker nog, om zich de schuldeisers van het lijf te houden hebben ze alles wat maar enigszins gemist kan worden van de hand gedaan: van juwelen, via een volledig servies, tot een antieke eettafel. Het is treurig om te zien hoe de klanten proberen van de toch al lage vraagprijzen nog wat af te pingelen.

Het leven wordt er niet eenvoudiger op wanneer Chiquita, beschuldigd van fraude, in voorarrest wordt geplaatst. Zelf handhaaft zij zich moeiteloos in de lawaaierige, volkse gemeenschap. Chela echter die nu plotseling voor zichzelf moet denken, heeft de grootste moeite met haar zelfstandigheid. Bizar genoeg slaat haar leven een nieuwe weg in, wanneer een van haar buren haar auto aanziet voor een1603VG Las Herederas2 taxi. Zij stapt in en zich laat zich vervoeren naar een van haar vriendinnen bij wie een spelletje bridge gehouden wordt. Alsof dat voor zich spreekt, laat ze ‘haar’ chauffeur wachten tot het eind van het spel, waarna het tweetal de thuisreis aanvaardt. Van het een komt het ander, en voor ze het weet, is Chela een veelgevraagde taxichauffeur.

En dat is niet de enige koerswijziging in haar leven. De knappe, relatief jonge Angy (die zij ontmoet heeft bij de bridgeclub) chartert Chela voor een autorit naar een stad waar haar oude moeder in een tehuis verblijft. De kijker die weet dat Chela doodsangsten uitstaat op de snelweg, ziet hoe zij desondanks manmoedig oefent in het chaotische snelverkeer, om geen figuur te hoeven slaan wanneer het binnenkort serieus wordt.

De geroutineerde bioscoopbezoeker heeft allang in de gaten dat Chela verliefd wordt of dat al is. En dat ze daarbij voetstoots aanneemt dat dit gevoel wederzijds is, hoewel Angy op bijna elke straathoek een mannelijke ex tegenkomt en met hem een praatje maakt. Hoe moet dit wanneer Chiquita weer naar huis mag?

In al zijn soberheid is Las Herederas een pracht van een film. Hoofdverantwoordelijke is Ana Brun in de rol van Chela. Haar blik alleen al roept empathie op, mededogen, en zelfs verantwoordelijkheidsgevoel. Als zij mij de collectebus voorhield voor een goed doel zou ik bij gebrek aan cash haar meetronen naar een nabijgelegen bankfiliaal, om daar mijn rekening te plunderen.

Het is maar goed dat de regisseur zijn heldin gunt op de valreep met haar gevoelens in het reine te komen, zonder dat de kijker zich beledigd voelt in zijn filmintelligentie. Nog één slotopmerking. De vier belangrijkste personages zijn vrouwen. Het siert de (mannelijke) regisseur dat hij in interviews daar niet over doorzemelt.

------
Het portret van Ana Brun komt van Wikimedia Commons
© 2018 Hans Knegtmans
powered by CJ2