archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Toneel in 2D Hans Knegtmans

1409VG Fences1De film Fences begint met een discussie tussen Troy Maxson (Denzel Washington) en Jim Bono (Stephen Henderson), staande op de achterbumper van een vuilniswagen. Het is Pittsburgh, jaren 50, en toen ging dat zo. Troy Maxson, duidelijk de leider van het tweetal, heeft morgen een gesprek met zijn chef. Dat komt goed uit, dan kan hij hem duidelijk maken dat hij recht heeft op een betere positie in het vuilniswezen. Chauffeur, dat lijkt hem wel wat.

Na afloop van hun dienst zetten ze het gesprek voort in Troys achtertuintje waar, zo zal weldra blijken, meer dan de helft van de film zich afspeelt. Ze krijgen gezelschap van Troys vrouw Rose (Viola Davis) en even later van zijn oudste zoon Lyons (Russell Hornsby). Het enige wezenlijke  verschil met de openingsscène is dat Troy nu drie toehoorders heeft in plaats van één. Zodra iemand anders het woord neemt, is het Troy die reageert en vervolgens van geen ophouden weet. De meesten van ons kennen wel een Troy-achtige figuur die elk gesprek monopoliseert. Als we geluk hebben zien we die alleen op bruiloften en partijen, maar veel mannen en nog meer vrouwen moeten met zo iemand het leven door.

De film is gebaseerd op het toneelstuk van de zwarte Amerikaanse toneelschrijver August Wilson, die hiermee zowel de Pulitzer Prize als de Tony Award won. Reeds in 2010 had Denzel Washington de hoofdrol in de toneelvertolking op Broadway en nu mag hij ook als regisseur het toneelstuk naar zijn hand zetten. Met zijn spel is hij genomineerd voor een Oscar (net als de film in zijn totaliteit), dus er zijn kennelijk mensen genoeg die oprecht genieten van zijn interpretatie van het toneelstuk.

Voor mij waren film en hoofdrolspeler een deceptie. Het staat als een paal boven water dat Washington memorabele personages heeft gespeeld, maar dat geldt niet voor zijn optreden in Fences. Troy Maxson is een lul. Natuurlijk, zelfs een eersteklas klootzak kan een interessant filmpersonage zijn, maar Troy is vooral irritant in zijn monomane zelfbeklag en1409VG Fences2 zijn elementaire gebrek aan zelfkennis. Een beetje subtieler had geen kwaad gekund en als regisseur had Washington daaraan kunnen bijdragen.

Het belangrijkste van Troy’s vele problemen is, dat hij in aanleg een begaafde baseballspeler was, maar nooit doorgebroken is in de profliga’s. Zelf wijt hij dat laatste aan racisme, waar zelfs de meest superieure zwarte atleet niet tegenop kon boksen. Zijn vrouw echter weet waar de schoen wél wringt: in zijn sportieve prime time zat hij een langdurige gevangenisstraf uit en na zijn vrijlating was hij niet goed genoeg meer voor het professionele baseball.

Jezelf het leven zuur maken is één ding, maar Troy ligt ook met zijn jongste zoon Cory (Jovan Adepo) in de clinch. Hij maakt het hem onmogelijk voldoende tijd te besteden aan een carrière in American Football, door de eis dat hij zijn vrije tijd steekt in een weekendbaantje bij een kruidenierszaak, of in het bouwen van het – symbolisch zwaarbeladen – hek rondom het huis waarnaar de filmtitel verwijst. Nee, Troy is allerminst de jongensboekvader die we elke adolescent zouden toewensen.

Tenslotte vertoont de film alle denkbare mankementen van een toneelverfilming. Het camerawerk is statisch en fantasieloos en gaat reddeloos kopje-onder in de eindeloze monologen van de hoofdpersoon. De film leeft niet en het begrip swing (in de ruime zin des woords) is al helemaal niet aan de orde. Ik zeg dit zonder het toneelstuk te kennen, maar ook Amerikaanse critici die toneelstuk en film wél kunnen vergelijken, klagen steen en been. Er is – naast de voortreffelijke bijrol van sidekick Stephen Henderson – één lichtpunt dat de film redt van algehele nietszeggendheid. Het spel van echtgenote Viola Davis als onbreekbare echtgenote Rose (terecht Oscar-genomineerd voor beste vrouwelijke bijrol) is een lust voor het oog. Daar kunnen de aantallen decibels die Washington produceert, hoe indringend ook, niet tegenop.

---
De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver


© 2017 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Toneel in 2D Hans Knegtmans
1409VG Fences1De film Fences begint met een discussie tussen Troy Maxson (Denzel Washington) en Jim Bono (Stephen Henderson), staande op de achterbumper van een vuilniswagen. Het is Pittsburgh, jaren 50, en toen ging dat zo. Troy Maxson, duidelijk de leider van het tweetal, heeft morgen een gesprek met zijn chef. Dat komt goed uit, dan kan hij hem duidelijk maken dat hij recht heeft op een betere positie in het vuilniswezen. Chauffeur, dat lijkt hem wel wat.

Na afloop van hun dienst zetten ze het gesprek voort in Troys achtertuintje waar, zo zal weldra blijken, meer dan de helft van de film zich afspeelt. Ze krijgen gezelschap van Troys vrouw Rose (Viola Davis) en even later van zijn oudste zoon Lyons (Russell Hornsby). Het enige wezenlijke  verschil met de openingsscène is dat Troy nu drie toehoorders heeft in plaats van één. Zodra iemand anders het woord neemt, is het Troy die reageert en vervolgens van geen ophouden weet. De meesten van ons kennen wel een Troy-achtige figuur die elk gesprek monopoliseert. Als we geluk hebben zien we die alleen op bruiloften en partijen, maar veel mannen en nog meer vrouwen moeten met zo iemand het leven door.

De film is gebaseerd op het toneelstuk van de zwarte Amerikaanse toneelschrijver August Wilson, die hiermee zowel de Pulitzer Prize als de Tony Award won. Reeds in 2010 had Denzel Washington de hoofdrol in de toneelvertolking op Broadway en nu mag hij ook als regisseur het toneelstuk naar zijn hand zetten. Met zijn spel is hij genomineerd voor een Oscar (net als de film in zijn totaliteit), dus er zijn kennelijk mensen genoeg die oprecht genieten van zijn interpretatie van het toneelstuk.

Voor mij waren film en hoofdrolspeler een deceptie. Het staat als een paal boven water dat Washington memorabele personages heeft gespeeld, maar dat geldt niet voor zijn optreden in Fences. Troy Maxson is een lul. Natuurlijk, zelfs een eersteklas klootzak kan een interessant filmpersonage zijn, maar Troy is vooral irritant in zijn monomane zelfbeklag en1409VG Fences2 zijn elementaire gebrek aan zelfkennis. Een beetje subtieler had geen kwaad gekund en als regisseur had Washington daaraan kunnen bijdragen.

Het belangrijkste van Troy’s vele problemen is, dat hij in aanleg een begaafde baseballspeler was, maar nooit doorgebroken is in de profliga’s. Zelf wijt hij dat laatste aan racisme, waar zelfs de meest superieure zwarte atleet niet tegenop kon boksen. Zijn vrouw echter weet waar de schoen wél wringt: in zijn sportieve prime time zat hij een langdurige gevangenisstraf uit en na zijn vrijlating was hij niet goed genoeg meer voor het professionele baseball.

Jezelf het leven zuur maken is één ding, maar Troy ligt ook met zijn jongste zoon Cory (Jovan Adepo) in de clinch. Hij maakt het hem onmogelijk voldoende tijd te besteden aan een carrière in American Football, door de eis dat hij zijn vrije tijd steekt in een weekendbaantje bij een kruidenierszaak, of in het bouwen van het – symbolisch zwaarbeladen – hek rondom het huis waarnaar de filmtitel verwijst. Nee, Troy is allerminst de jongensboekvader die we elke adolescent zouden toewensen.

Tenslotte vertoont de film alle denkbare mankementen van een toneelverfilming. Het camerawerk is statisch en fantasieloos en gaat reddeloos kopje-onder in de eindeloze monologen van de hoofdpersoon. De film leeft niet en het begrip swing (in de ruime zin des woords) is al helemaal niet aan de orde. Ik zeg dit zonder het toneelstuk te kennen, maar ook Amerikaanse critici die toneelstuk en film wél kunnen vergelijken, klagen steen en been. Er is – naast de voortreffelijke bijrol van sidekick Stephen Henderson – één lichtpunt dat de film redt van algehele nietszeggendheid. Het spel van echtgenote Viola Davis als onbreekbare echtgenote Rose (terecht Oscar-genomineerd voor beste vrouwelijke bijrol) is een lust voor het oog. Daar kunnen de aantallen decibels die Washington produceert, hoe indringend ook, niet tegenop.

---
De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver
© 2017 Hans Knegtmans
powered by CJ2