archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Mooi lelijk en toch niet mooi Hans Knegtmans

1306VG Hateful 8.1In een stukje over de nieuwe Quentin Tarantino zijn spoilers onvermijdelijk. Als u The hateful eight volstrekt blanco wil bekijken, moet u deze bespreking overslaan. Ook als u behoort tot de filmliefhebbers die elke scheet van hun favoriete regisseur in adoratie opsnuiven, kunt u voor uw gemoedsrust beter iets anders lezen.

De oorspronkelijke versie van de film werd gedraaid op 70mm breedbeeld. Ik vermeld dit volledigheidshalve – slechts weinig bioscopen beschikken over de apparatuur om dit format te behappen. In Nederland wordt deze versie alleen in het Amsterdamse EYE-theater vertoond. Maar ook de huis-, tuin- en keukenversie is nog behoorlijk ambitieus. Een kleine drie uur lang, met ‘hoofdstukken’ die alle een gewichtige titel hebben en een heuse muzikale ouverture van de beroemde Ennio Morricone. Deze armeluisversie moet het stellen zonder officiële pauze, maar de commercieel denkende exploitant grijpt dankbaar de gelegenheid aan om het publiek voor even naar de foyer te lokken.

In het eerste bedrijf maken we kennis met vier van de personages. Enkele jaren na de Amerikaanse burgeroorlog versiert de zwarte premiejager Marquis Warren (Samuel L. Jackson), die te voet twee lijken vervoert, een lift in de postkoets die de witte premiejager John Ruth (Kurt Russell) naar Red Rock moet brengen. Daar zal die zijn gevangene afleveren: de moordenares Daisy Domergue (Jennifer Jason Leigh), die een zekere dood aan de galg wacht. Onderweg voegt ook ene Chris Mannix (Walton Goggins), die claimt de nieuwe sheriff van het plaatsje te zijn, zich bij het gezelschap.

Dit eerste uur van de film wordt voornamelijk gekenmerkt door het soort small talk waaraan de regisseur altijd veel plezier beleeft. In breed uitgesponnen ‘dialogen’ ouwehoeren de personages over van alles en nog wat. Vanwege hun gedeelde premie-jagerschap gaat de discussie onder meer over de voor- en nadelen van Marquis’s dode gevangenen en de nog springlevende buit van Ruth. (Die heeft al één opzichtig blauw oog en in de loop van de film zien we herhaaldelijk hoe ze aan haar verwondingen komt – iedereen weet dat Tarantino het postmoderne geweld heeft uitgevonden.) Ook de politieke inzichten van Marquis en Mannix komen ruimschoots aan bod, evenals hun verschillende huidskleur.

Eigenlijk is dat deel van het verhaal nogal langdradig om niet te zeggen stomvervelend en het komt bijna als een opluchting wanneer de koets vanwege de sneeuwstorm een noodstop moet maken bij de pleisterplaats Minnie’s Haberdashery. Daar treffen zij de andere personages. Bruce Dern speelt de stokoude generaal van de zuidelijken,1306VG Hateful 8.2 Tim Roth is de beul van Red Rock en maakt dus kennis met zijn aanstaande slachtoffer, er is een vage cowboy zonder duidelijke functie (Michael Madsen) en een Mexicaan (Demián Bichir) neemt het gastheerschap waar voor de eigenares van de zaak, die voor familiebezoek elders verblijft.

Wie zou denken dat het verhaal nu écht begint, komt bedrogen uit. Weliswaar neemt de sneeuwstorm nog in kracht toe, zodat ieder personage dat naar binnen wil hetzelfde ritueel moet volgen – eerst de buitendeur intrappen en daarna de ontwrichte deur met twee planken weer dichtspijkeren – maar een scenario heeft meer nodig dan deze running gag. Daarin schiet de film pijnlijk te kort. De grappen worden ruwer, de beledigingen onaangenamer, met overdadig gebruik van de scheldwoorden nigger en bitch. (Oké, het is de signatuur van de filmmaker, maar nooit klonk de stijlfiguur zo obligaat, bij gebrek aan beter.)

Opvallend genoeg vallen de eerste twee doden doordat iemand de koffie vergiftigt (wij zien  dit niet gebeuren, maar volgens de voice-over was Daisy getuige van het incident).  Zowaar neemt het verhaal even de vorm aan van een Agatha Christie-achtige puzzel.    

Dan is het tijd voor de al dan niet fictieve pauze, die gevolgd wordt door een flashback. ‘Eerder die dag,’ zien we in kloeke letters op het doek. En de kijkers die daar niet genoeg aan hebben krijgen in een voice-over van de regisseur zelf te horen wat er toen zoal gebeurde, met Minnie en haar beminnelijke personeel. Terug in het heden gaan alle remmen los. De vraag is niet zozeer wie het loodje legt, maar in welke volgorde.

Technisch valt er weinig op de film af te dingen. Cameraman Robert Richardson kent zijn stiel, getuige ook zijn drie eerder behaalde Oscars en de buitenopnamen in het fotogenieke Colorado (dat als stand-in fungeert voor Wyoming, waar het verhaal gesitueerd is) zijn een lust voor het oog. Ook het acteren is dik in orde, althans als men het vermoeden verdisconteert dat iedereen de opdracht had gekregen er op los te schmieren als nooit tevoren. Maar niet eerder toonde Tarantino zo’n onthutsend gebrek aan originaliteit en creativiteit. Treurig voor de fans die hun held zien wankelen op zijn podium, een welkome geruststelling voor filmliefhebbers die al langer twijfelden aan de genialiteit van deze cineast.     

--------------------------
De plaatjes zijn uitgezocht door de schrijver
-----------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!

© 2016 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Mooi lelijk en toch niet mooi Hans Knegtmans
1306VG Hateful 8.1In een stukje over de nieuwe Quentin Tarantino zijn spoilers onvermijdelijk. Als u The hateful eight volstrekt blanco wil bekijken, moet u deze bespreking overslaan. Ook als u behoort tot de filmliefhebbers die elke scheet van hun favoriete regisseur in adoratie opsnuiven, kunt u voor uw gemoedsrust beter iets anders lezen.

De oorspronkelijke versie van de film werd gedraaid op 70mm breedbeeld. Ik vermeld dit volledigheidshalve – slechts weinig bioscopen beschikken over de apparatuur om dit format te behappen. In Nederland wordt deze versie alleen in het Amsterdamse EYE-theater vertoond. Maar ook de huis-, tuin- en keukenversie is nog behoorlijk ambitieus. Een kleine drie uur lang, met ‘hoofdstukken’ die alle een gewichtige titel hebben en een heuse muzikale ouverture van de beroemde Ennio Morricone. Deze armeluisversie moet het stellen zonder officiële pauze, maar de commercieel denkende exploitant grijpt dankbaar de gelegenheid aan om het publiek voor even naar de foyer te lokken.

In het eerste bedrijf maken we kennis met vier van de personages. Enkele jaren na de Amerikaanse burgeroorlog versiert de zwarte premiejager Marquis Warren (Samuel L. Jackson), die te voet twee lijken vervoert, een lift in de postkoets die de witte premiejager John Ruth (Kurt Russell) naar Red Rock moet brengen. Daar zal die zijn gevangene afleveren: de moordenares Daisy Domergue (Jennifer Jason Leigh), die een zekere dood aan de galg wacht. Onderweg voegt ook ene Chris Mannix (Walton Goggins), die claimt de nieuwe sheriff van het plaatsje te zijn, zich bij het gezelschap.

Dit eerste uur van de film wordt voornamelijk gekenmerkt door het soort small talk waaraan de regisseur altijd veel plezier beleeft. In breed uitgesponnen ‘dialogen’ ouwehoeren de personages over van alles en nog wat. Vanwege hun gedeelde premie-jagerschap gaat de discussie onder meer over de voor- en nadelen van Marquis’s dode gevangenen en de nog springlevende buit van Ruth. (Die heeft al één opzichtig blauw oog en in de loop van de film zien we herhaaldelijk hoe ze aan haar verwondingen komt – iedereen weet dat Tarantino het postmoderne geweld heeft uitgevonden.) Ook de politieke inzichten van Marquis en Mannix komen ruimschoots aan bod, evenals hun verschillende huidskleur.

Eigenlijk is dat deel van het verhaal nogal langdradig om niet te zeggen stomvervelend en het komt bijna als een opluchting wanneer de koets vanwege de sneeuwstorm een noodstop moet maken bij de pleisterplaats Minnie’s Haberdashery. Daar treffen zij de andere personages. Bruce Dern speelt de stokoude generaal van de zuidelijken,1306VG Hateful 8.2 Tim Roth is de beul van Red Rock en maakt dus kennis met zijn aanstaande slachtoffer, er is een vage cowboy zonder duidelijke functie (Michael Madsen) en een Mexicaan (Demián Bichir) neemt het gastheerschap waar voor de eigenares van de zaak, die voor familiebezoek elders verblijft.

Wie zou denken dat het verhaal nu écht begint, komt bedrogen uit. Weliswaar neemt de sneeuwstorm nog in kracht toe, zodat ieder personage dat naar binnen wil hetzelfde ritueel moet volgen – eerst de buitendeur intrappen en daarna de ontwrichte deur met twee planken weer dichtspijkeren – maar een scenario heeft meer nodig dan deze running gag. Daarin schiet de film pijnlijk te kort. De grappen worden ruwer, de beledigingen onaangenamer, met overdadig gebruik van de scheldwoorden nigger en bitch. (Oké, het is de signatuur van de filmmaker, maar nooit klonk de stijlfiguur zo obligaat, bij gebrek aan beter.)

Opvallend genoeg vallen de eerste twee doden doordat iemand de koffie vergiftigt (wij zien  dit niet gebeuren, maar volgens de voice-over was Daisy getuige van het incident).  Zowaar neemt het verhaal even de vorm aan van een Agatha Christie-achtige puzzel.    

Dan is het tijd voor de al dan niet fictieve pauze, die gevolgd wordt door een flashback. ‘Eerder die dag,’ zien we in kloeke letters op het doek. En de kijkers die daar niet genoeg aan hebben krijgen in een voice-over van de regisseur zelf te horen wat er toen zoal gebeurde, met Minnie en haar beminnelijke personeel. Terug in het heden gaan alle remmen los. De vraag is niet zozeer wie het loodje legt, maar in welke volgorde.

Technisch valt er weinig op de film af te dingen. Cameraman Robert Richardson kent zijn stiel, getuige ook zijn drie eerder behaalde Oscars en de buitenopnamen in het fotogenieke Colorado (dat als stand-in fungeert voor Wyoming, waar het verhaal gesitueerd is) zijn een lust voor het oog. Ook het acteren is dik in orde, althans als men het vermoeden verdisconteert dat iedereen de opdracht had gekregen er op los te schmieren als nooit tevoren. Maar niet eerder toonde Tarantino zo’n onthutsend gebrek aan originaliteit en creativiteit. Treurig voor de fans die hun held zien wankelen op zijn podium, een welkome geruststelling voor filmliefhebbers die al langer twijfelden aan de genialiteit van deze cineast.     

--------------------------
De plaatjes zijn uitgezocht door de schrijver
-----------------------------
Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer
bij bolcom, via de banner rechts.
Dan steunt u De Leunstoel!
© 2016 Hans Knegtmans
powered by CJ2