Op 31 oktober gaat het jaarlijkse Leiden International Film Festival van start. Dat is een van de weinige gelegenheden waarbij ik het gevoel heb, min of meer een Leidenaar te zijn. (In tegenstelling tot bijvoorbeeld het jaarlijkse 3 oktoberfeest, of de Lakenfeesten, met als bedenkelijk hoogtepunt de Peurbakkentocht. Zoek maar op Google, ik begin er niet aan.) Dat heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat ik sinds de allereerste en, het moet gezegd zijn, nogal krakkemikkige versie van het festival aanwezig ben geweest.

Ik heb van nabij het evenement zien evolueren van een goedbedoeld probeersel van ‘studenten die van film houden’ tot een van de bloeiendste filmmanifestaties in Nederland. En hoewel het nog niet eens begonnen is, kan ik nu al beweren dat het nieuwe filmaanbod – alweer – beter is dan dat van de vorige editie.

De organisatie heeft wijselijk besloten, de formule van verleden jaar in grote lijnen te handhaven. Het hoofdprogramma, Panorama, bevat 35 Europese, of ten minste Nederlandse, premières uit 20 landen. Vier daarvan zijn Chinese films van dit of vorig jaar die daar tot de publieksfavorieten behoorden. Chinezen kijken het liefst naar nieuwe Amerikaanse producties, dus het hoeft niet echt te verbazen dat de selectie een gitzwarte thriller(Black Coal, Thin Ice) en een postmoderne, maatschappijkritische western (No Man’s Land) omvat.

Sommige films van de Panorama-selectie horen in strikte zin niet op LIFF thuis, omdat ze nog voor het festival goed en wel begonnen is al hun landelijke première hebben beleefd. Sinds 23 oktober draaien Brad Pitts oorlogsdrama Fury, het Bill Murray-vehikel St. Vincent en het Russische meesterwerk Leviathan volop in de bioscopen. Maar dit moet geen reden zijn tot kniezen: er blijven genoeg premières over. De (professionele) recensies op de Amerikaanse site Rotten Tomatoes van onder meer de ruimtevaartfilm Interstellar, het nu al klassieke jazzdrama Whiplash, de biopic Mr. Turner (jawel, de geniale Engelse schilder) en de zwarte Mash-achtige humor van het Israelische Zero Motivation, lijken garant te staan voor onversneden bioscoopvermaak. (Ik durf het woord ‘bioscoopbeleving’ nog niet aan. Een andere keer misschien.)

Een paar jaar terug begon het festival voorzichtig met het vertonen van een handvol kleine Amerikaanse producties die nog geen Nederlandse distributeur hadden, en geen realistisch uitzicht dat dit ooit zou gebeuren. Het publiek mocht elke film een cijfer geven en de winnaar zou subsidie krijgen voor distributie in Nederland. Sommige van die probeersels waren van een aandoenlijke klunzigheid en in kan me eerlijk gezegd geen enkele titel herinneren zonder daarvoor mijn administratie te moeten raadplegen.

In de festivaleditie van 2013 was dit onderdeel echter uitgegroeid tot een staalkaart van de onafhankelijke Amerikaanse cinema, waarvan sommige representanten al prijzen hadden bemachtigd op buitenlandse festivals en de aanmoedigingsprijs van vertoning in de Nederlandse bioscoop reeds lang ontgroeid waren. (‘In Nederland? In een echte bioscoop? Ga weg!’)

Zo promoveerde een aardig idee tot een gouden greep, die zelfs op het roemruchte IFFR (Rotterdam) navolging kreeg. Mijn advies voor het festival van dit jaar zou zijn: als u net als ik geen volledig beeld hebt van de kwaliteit van de 15 films in deze categorie, zoek dan de titels op op de festivalsite http://www.leidenfilmfestival.nl/. Vervolgens bekijkt u op het eerder genoemde Rotten Tomatoes (of anders Metacritic of Internet Movie Database, die overigens meer aandacht besteedt aan meningen van bezoekers dan aan die van professionals) en laat u zich leiden door de beoordelingen van de critici. Vooropgesteld natuurlijk dat de thematiek  van de film u aanspreekt. Deze procedure volgend, heb ik hoge verwachtingen van het tweeluik The Disappearence of Eleanor Rigbey, Gabriel, Imperial Dreams en Love is Strange.

Voor zover dit betoog u niet over de streep trekt, kan ik als extra attractie van het festival verklappen dat voor het eerst de houders van een Cineville-abonnement zonder verdere kosten toegang hebben tot alle festivalfilms. U weet niet wat Cineville is? Raadpleeg de site http://cineville.nl. In dat geval moet u wel beseffen dat alleen filmtheaters en filmhuizen die ‘de betere film’ vertonen toegelaten worden tot het Cineville-lidmaatschap. Een concreet voorbeeld. Rotterdam telt vier bioscopen: Lantaren/Venster, Cinerama, Pathé Schouwburgplein en Pathé De Kuip. De eerste twee zijn wel aangesloten bij de Cineville-familie, de twee andere niet.

Na afloop van het festival op 9 november vertel ik u hier mijn bevindingen.

----------------------------------------------------------------------------------------------------
Door uw bestellingen bij bolcom te doen via de banner rechts steunt u De Leunstoel