archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Mooie film, maar geen rafelrandje Hans Knegtmans

1102VG Short term 1

Bij de bioscoopfilm Short Term 12 kreeg ik enkele malen een brok in de keel en het scheelde weinig of ik moest een traantje wegpinken. Dat was me het laatst in 2009 overkomen bij de Japanse film Tôkyô Sonata. Bij de scène waarin het zoontje van de werkloze hoofdpersoon op een pianoconcours voor beloften Clair de lune vertolkt. Toen ik twee maanden later bij de landelijke première die film nogmaals bezocht, wendde ik bij dit hoogtepunt preventief het hoofd af, zodat ik slechts een veilige hoek van het scherm kon zien. Maar dat hielp niet: ik hoorde de betoverende muziek van Debussy en zag voor mijn geestesoog het jochie spelen.
 

En nu gebeurt het weer! Zou ik in een labiele periode verkeren? Of is Short Term 12 gewoon een mooie maar extreem manipulatieve film, zodat elke boerenlul voor de bijl gaat?
Het is een feit dat op de site Rotten Tomatoes 99% van de filmrecensenten hem positief beoordeelt. Aan de andere kant was ik een paar dagen later al glad vergeten welke scènes mij zo hadden aangegrepen en dat zegt ook wel wat. Ik kom hier nog op terug.
 
Het tehuis Short Term 12 biedt opvang aan uit huis geplaatste probleemtieners. De staf bestaat uit jongvolwassen vrijwilligers zonder therapeutische scholing. Regelmatig neemt een van de gasten de benen. Zolang de vluchteling zich nog op het terrein bevindt mogen de stafleden proberen hem op andere gedachten te brengen, maar buiten de poort staan zij machteloos.
 
De structuur van de film is heel simpel. We volgen het dagelijks leven in de instelling, waarbij bepaalde bewoners extra veel aandacht krijgen, zoals nieuwkomer Jayden (Kaitlyn Deaver) en lastpak Marcus (Keith Stanfield). Hoofdpersonen zijn de hulpverleners Grace (Brie Larson) en Mason (John Gallagher Jr.), die niet alleen collega’s zijn maar ook1102VG Short term 2 als stel samenwonen. De meeste spannende en dramatische momenten centreren zich rond akkefietjes tussen deze personages. Grace raakt zwanger van Mason, wat uiteindelijk hun relatie op scherp zet. Mason is – net als het publiek – verbijsterd wanneer de cynische Marcus in een zelf gecomponeerde rap-song hem een kijkje in zijn gekwelde ziel gunt. En Grace ontdekt unheimische overeenkomsten tussen de huiselijke problemen van Jayden en wat zij vroeger zelf heeft meegemaakt.
 
De acteurs zijn geweldig, regisseur Destin Cretton heeft de verhaallijnen in een ijzeren greep, en toch… En toch kreeg ik tegen het einde van film het gevoel dat thematiek en uitwerking misschien nét iets te mooi waren om waar te zijn. Ik herinnerde me dat ik een recensie had gelezen van een filmjournalist die zich beklaagde over
het ontbreken van rafelrandjes. Ging dat over deze film? Ik dacht van wel.
 
Nu heb ik een hekel aan de term rafelrandjes en vooral aan het ontbreken ervan, evenals aan de vergelijkbare uitdrukking niet buiten de lijntjes kleuren. Maar eerlijk is eerlijk, als deze kwalificaties op één film uit mijn recente repertoire van toepassing zijn, is het wel Short Term 12.
Nou, daar sta je dan met je goeie gedrag. Geëmotioneerd raken bij een film zonder rafelrandje! Hopelijk kan ik me hieruit redden met de opmerking dat het niet de afzonderlijke scènes waren die mij stoorden, integendeel, maar de cumulatie van heftige ontwikkelingen die uiteindelijk netjes worden gladgestreken. 
 
De film draait sinds enkele weken in het reguliere bioscoopprogramma, en vanaf 2 november op het Leidse festival LIFF (waarover de volgende keer meer). Spreek tevoren met uw uitgaanspartner af dat u na afloop samen de film nog even tegen het licht houdt.


© 2013 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Mooie film, maar geen rafelrandje Hans Knegtmans
1102VG Short term 1

Bij de bioscoopfilm Short Term 12 kreeg ik enkele malen een brok in de keel en het scheelde weinig of ik moest een traantje wegpinken. Dat was me het laatst in 2009 overkomen bij de Japanse film Tôkyô Sonata. Bij de scène waarin het zoontje van de werkloze hoofdpersoon op een pianoconcours voor beloften Clair de lune vertolkt. Toen ik twee maanden later bij de landelijke première die film nogmaals bezocht, wendde ik bij dit hoogtepunt preventief het hoofd af, zodat ik slechts een veilige hoek van het scherm kon zien. Maar dat hielp niet: ik hoorde de betoverende muziek van Debussy en zag voor mijn geestesoog het jochie spelen.
 

En nu gebeurt het weer! Zou ik in een labiele periode verkeren? Of is Short Term 12 gewoon een mooie maar extreem manipulatieve film, zodat elke boerenlul voor de bijl gaat?
Het is een feit dat op de site Rotten Tomatoes 99% van de filmrecensenten hem positief beoordeelt. Aan de andere kant was ik een paar dagen later al glad vergeten welke scènes mij zo hadden aangegrepen en dat zegt ook wel wat. Ik kom hier nog op terug.
 
Het tehuis Short Term 12 biedt opvang aan uit huis geplaatste probleemtieners. De staf bestaat uit jongvolwassen vrijwilligers zonder therapeutische scholing. Regelmatig neemt een van de gasten de benen. Zolang de vluchteling zich nog op het terrein bevindt mogen de stafleden proberen hem op andere gedachten te brengen, maar buiten de poort staan zij machteloos.
 
De structuur van de film is heel simpel. We volgen het dagelijks leven in de instelling, waarbij bepaalde bewoners extra veel aandacht krijgen, zoals nieuwkomer Jayden (Kaitlyn Deaver) en lastpak Marcus (Keith Stanfield). Hoofdpersonen zijn de hulpverleners Grace (Brie Larson) en Mason (John Gallagher Jr.), die niet alleen collega’s zijn maar ook1102VG Short term 2 als stel samenwonen. De meeste spannende en dramatische momenten centreren zich rond akkefietjes tussen deze personages. Grace raakt zwanger van Mason, wat uiteindelijk hun relatie op scherp zet. Mason is – net als het publiek – verbijsterd wanneer de cynische Marcus in een zelf gecomponeerde rap-song hem een kijkje in zijn gekwelde ziel gunt. En Grace ontdekt unheimische overeenkomsten tussen de huiselijke problemen van Jayden en wat zij vroeger zelf heeft meegemaakt.
 
De acteurs zijn geweldig, regisseur Destin Cretton heeft de verhaallijnen in een ijzeren greep, en toch… En toch kreeg ik tegen het einde van film het gevoel dat thematiek en uitwerking misschien nét iets te mooi waren om waar te zijn. Ik herinnerde me dat ik een recensie had gelezen van een filmjournalist die zich beklaagde over
het ontbreken van rafelrandjes. Ging dat over deze film? Ik dacht van wel.
 
Nu heb ik een hekel aan de term rafelrandjes en vooral aan het ontbreken ervan, evenals aan de vergelijkbare uitdrukking niet buiten de lijntjes kleuren. Maar eerlijk is eerlijk, als deze kwalificaties op één film uit mijn recente repertoire van toepassing zijn, is het wel Short Term 12.
Nou, daar sta je dan met je goeie gedrag. Geëmotioneerd raken bij een film zonder rafelrandje! Hopelijk kan ik me hieruit redden met de opmerking dat het niet de afzonderlijke scènes waren die mij stoorden, integendeel, maar de cumulatie van heftige ontwikkelingen die uiteindelijk netjes worden gladgestreken. 
 
De film draait sinds enkele weken in het reguliere bioscoopprogramma, en vanaf 2 november op het Leidse festival LIFF (waarover de volgende keer meer). Spreek tevoren met uw uitgaanspartner af dat u na afloop samen de film nog even tegen het licht houdt.
© 2013 Hans Knegtmans
powered by CJ2