Na de eerste vijf minuten van Tyrannosaur overwoog ik ernstig een paar rijen naar achteren te gaan zitten, waar de kans kleiner was dat hoofdpersoon Joseph (Peter Mullan, een even bekwaam acteur als regisseur) verbaal of fysiek naar mij zou uithalen. Ik weet, het is maar film, maar deze bruut achtte ik tot alles in staat.

Nadat hij stomlazarus, in het deprimerende Leeds, de kroeg is uitgezet zoekt hij eerst naar woorden die zijn gevoelens weergeven. Met zijn zatte kop gaat dat moeilijker dan hij zou willen: ‘fuck, fucking, FUCK!’ Machteloos koelt hij zijn woede op zijn hond. Tegen beter weten in hoop je dat het dier de aanslag heeft overleefd, maar de beelden zijn onverbiddelijk. Dit kan toch niet anderhalf uur zo doorgaan?

Waarom niet, eigenlijk? We begrijpen binnen een paar minuten dat deze avond geen incident is. Joseph (weduwnaar, werkloos) heeft een chronisch alcoholprobleem en kan bij het minste of geringste in razernij ontsteken. Alle remmen gaan los, ongeacht wie of wat hij tegenover zich heeft. In een volgende scène, in een andere kroeg, storen een paar biljartende jongens hem in zijn alcoholische bespiegelingen.

Nu zijn hun grappen en grollen ook niet van hoog niveau, maar iedere gelouterde cafébezoeker weet dat hij in het café niet alleen mensen van zijn slag ontmoet. Joseph weet dat ook, maar alweer kan zijn verstand niet op tegen zijn frustratie met het leven.

Het blijkt dat de jongens meer in hun mars hebben dan flauwe grappen maken over seks en Joseph moet rennen voor zijn leven. In paniek vlucht hij een Christelijke liefdadigheidswinkel in en verbergt zich achter een rek met kleren. Hannah (Olvia Colman), de vrouw die de winkel runt, weet niet goed hoe ze hem kan kalmeren. Wil hij dat ze voor hem bidt? Nee, dat wil Joseph niet, godverdomme. Al snel hervindt hij zijn ruzieachtige ik en maakt zich vrolijk over het truttenleven dat zij ongetwijfeld leidt in haar buitenwijk, samen met haar suffe echtgenoot.

Wanneer hij de volgende dag spijt betoont over zijn horkerige gedrag, zet dat de deur op een kier voor een voorzichtige vriendschap. Niet alleen Joseph zit emotioneel aan de grond, ook Hannah kan wel een steuntje in de rug gebruiken. Haar man (lugubere rol van Eddie Marsan) is een regelrechte psychopaat, die haar kleineert en misbruikt. Haar onderpissen in haar slaap is voor hem nog een relatief milde manier van plagen. Als hij in een vlaag van redeloze jaloezie haar bont en blauw slaat vlucht ze naar Joseph in de hoop dat die uitkomst kan bieden.

Zo samengevat zou je allicht kunnen denken dat Tyrannosaur ons wil laten zien hoe het liefdesgeluk zelfs de meest dolende zielen onverwacht kan toelachen. Nu, daar is geen sprake van. Romantiek is voor misfits als Joseph en Hannah iets dat ze slechts kennen van de film of tv.

Hooguit kan Hannah Joseph helpen iets van zijn menswaardigheid terug te vinden. En Joseph mag dan in de verste verte geen rolmodel zijn, hij is wel het levende bewijs dat eigenschappen als ‘moeilijk’ en ‘onaangenaam’ van een andere orde zijn dan de gitzwarte immoraliteit waarmee de ex van Hannah behept is.

Los van het verhaal is Tyrannosaur ook om filmtechnische redenen een must. Regisseur Paddy Considine en de acteurs Peter Mullan en Olivia Colman zullen vanwege hun prestaties een grotere prijzenkast moeten aanschaffen. Vooral de jury’s van de onafhankelijke, ‘alternatieve’ festivals kwamen superlatieven te kort. Het is dan ook geen wonder dat de film pas nu in de filmtheaters draait, na succesvolle voorstellingen op de festivals van Rotterdam (IFFR) en Leiden (LFF).