Solo is een zwarte taxichauffeur uit Senegal. Geld voor een eigen auto heeft hij niet en met zijn gehuurde exemplaar doorkruist hij de straten van het provincieplaatsje Winston-Salem, in de staat North-Carolina. Een zeventigjarige passagier, William geheten, vraagt hem over tien dagen de ochtend vrij te houden. Dan wil hij naar Blowing Rock gereden worden. De schitterende rotspunt is een bescheiden toeristische attractie, ook al vanwege de draaiwinden die maken dat lichte voorwerpen daar soms het luchtruim kiezen in plaats van gewoon in de peilloze diepte te verdwijnen.

De chauffeur is bijzonder geamuseerd door het voorstel en somt een aantal dolzinnige activiteiten op waar het zijn klant om te doen zou kunnen zijn. Nee, hij wil niet leren vliegen. O. Naar beneden springen dan? Stilte vanaf de achterbank. ‘Hé, big dog,’ vraagt Solo, plotseling verontrust, ‘dat wil je toch niet echt, hè?’

Goodbye Solo beschrijft de tien dagen tussen de eerste gemeenschappelijke taxirit van William en Solo en de mogelijk laatste, naar Blowing Rock. Solo is vastbesloten zijn nieuwe vriend van diens onzalige plan af te brengen. Hij drukt de coördinatrice van de taxicentrale op het hart, bij elk ritje dat de oude man aanvraagt meteen hem te bellen en niet een van zijn collega’s.

Wanneer Solo er zogenaamd niet in slaagt een geschikt hotel voor zijn passagier te vinden, stalt hij William die nacht in zijn eigen huis, tot ongenoegen van zijn hoogzwangere vrouw. En wanneer William later wél een hotel vindt, gebruikt Solo een echtelijke ruzie als alibi om ‘voor een paar dagen’ de kamer te mogen delen.

Zo goed als we de zonnige én de zorgelijke kant van Solo leren kennen, zo ondoorgrondelijk blijft William voor ons. Ja, hij is lang geleden getrouwd geweest, tot zijn vrouw hem het huis uitzette. Nee, hij heeft geen kinderen. Wanneer hij met Solo een avondje doorzakt in diens stamkroeg ontdekken we dat hij een bedreven poolspeler is en een liefhebber van Hank Williams. Kijk nu toch. Zou dit een doorbraak in hun nogal eenzijdige vriendschap kunnen betekenen? En zou hij inzien dat het leven nog zoveel te bieden heeft?

Helaas. Al zou de kijker dat nog zo graag willen, Goodbye Solo is geen film van het genre waarin (in dit geval) een oude, blanke man door toedoen van een jongere zwarte weer de zin van het bestaan leert inzien. Solo houdt van zijn voorlijke stiefdochtertje en leest in zijn vrije uren enthousiast over welke kennis en vaardigheden een vliegtuigsteward(zijn grote ambitie) moet beschikken. Omgekeerd blijft William een raadsel, afgezien van een foto en wat krabbels in een opschrijfboekje dat Solo heeft opgesnuffeld in het kader van zijn reddingsactie. Niet dat die krabbels ook maar een beetje begrijpelijk maken waarom William vindt dat het leven nu wel lang genoeg geduurd heeft.

Goodbye Solo is de derde speelfilm van regisseur en coscenarist Ramin Bahrani, een Amerikaan met Iranese ouders. Zijn vorige films: Man Push Cart en Chop Shop, zijn hier alleen als DVD verkrijgbaar en ik heb ze nog niet gezien. Beide hoofdrolspelers blijken een gouden greep. Souleymane Sy Savane uit Ivoorkust heeft nog maar een paar films op zijn conto, maar dat zal niet lang duren. Zijn personage is een vat van ogenschijnlijke tegenstrijdigheden. Als kansarme emigrant heeft hij geleerd dat hij zijn natuurlijke opgeruimdheid best nog een beetje kan aandikken. Maar een cruciale dialoog met zijn vrouw en de scènes met William wanneer de fatale ontknoping onvermijdelijk lijkt, geven een intelligenter en volwassener beeld van de vrolijke Frans.

Red West die William speelt, is een Hollywoodveteraan van de oude stempel. Met zijn doorgroefde gezicht doet hij denken aan een verlopen cowboy die een western van vroeger nog wat extra authenticiteit moest geven. Het verbaasde me allerminst toen ik las dat West niet alleen bodyguard van Elvis is geweest, maar in de jaren zestig ook nog popsongs schreef die niet alleen werden uitgevoerd door The King zelf, maar ook door grootheden als Ricky Nelson en Pat Boone.

Daarmee wil ik natuurlijk niet suggereren dat elke regisseur met een droombezetting als deze vanzelfsprekend een film van het niveau van Goodbye Solo produceert. Dat is slechts voorbehouden aan een uitzonderlijk getalenteerde filmmaker.

 

**********************************