Ik ben geen vrouw van veertig plus, en van de TV-serie Sex and the City (1998 – 2004) heb ik hooguit een half uur gezien, verdeeld over vele kortstondige zapbezoeken. Als u wél tot de trouwe kijkers van de serie behoorde bestaat de kans dat u zich ergert aan deze bespreking van Sex and the City: The Movie. U bent gewaarschuwd.

Volgens de eerste berichten trekt de film in de Verenigde Staten volle zalen. Gezien de beperkte doelgroep is dat opmerkelijk. Uit de onvolprezen filmsite IMDb valt echter op te maken dat deze groep slechts 10% van de toeschouwers uitmaakt. De overige 90% zijn jonger, met een piek in de leeftijdscategorie 18-29 jaar (65%). Overigens zal de populariteit van de film snel teruglopen. Gemiddeld krijgt de film (vanaf nu afgekort als SATC) een rapportcijfer van 5,1, wat voor deze site bijzonder laag is in vergelijking met andere recente kassuccessen als Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull (7.1), Iron Man (8.2) en de grootste kaskraker van dit jaar The Kite Runner (7.9). Hopelijk zijn we er dus weer snel vanaf.

Is er dan iets mis met de film? Ja. Nogal veel. Zoveel zelfs dat hij tot de slechtste films van het jaar gerekend mag worden. Tijdens de titelsequentie praat hoofdpersoon Carrie (Sarah Jessica Parker) ons even bij over hoe zij en haar drie boezemvriendinnen er voor staan. Zelf is ze van tijdschriftcolumnist opgeklommen tot bestsellerauteur. Charlotte (Kristin Davis) en haar man Harry (Evan Handler) hebben een snoezig Chinees meisje geadopteerd. Advocate Miranda (Cynthia Nixon) en haar brave echtgenoot Steve (David Eigenberg) voeden in goede harmonie hun modelzoontje op. Zelfs de oversekste Samantha (Kim Cattrell) is in rustig vaarwater terechtgekomen en behartigt de belangen van haar vriendje Smith (Jason Lewis) die van tweederangs soapster hoopt te promoveren naar de eredivisie van echte acteurs. Het belangrijkste nieuws – voor de trouwe kijkers – is dat Carrie’s knipperlichtrelatie met de stinkend rijke ‘Mr. Big’ (Chris Noth) zich zo positief heeft ontwikkeld dat hij voor hen beiden een appartement koopt op een van de duurste boulevards van New York, Fifth Avenue.

Dat klinkt allemaal een beetje truttig maar, zo begrijpen we uit dezelfde inleiding, dat is het zeker niet: ‘ze voelen zich allemaal nog alsof ze single zijn’. Dat is meteen een van de fatale aandoeningen waar de film aan lijdt. Carrie en haar vriendinnen zijn ‘hip’ op een Cosmopolitan-achtige manier. Eeuwig jong, single en slim (nou ja, niet echt dom). Paradoxaal genoeg zijn ze – emotioneel en, op advocate Miranda na, ook financieel – wel degelijk afhankelijk van een man. Zo is de belangrijkste vertellijn gewijd aan de ramp dat op hun huwelijksdag Mr. Big bevangen wordt door koudwatervrees en net te laat komt opdagen. Carrie stort in, maar de vriendinnen schieten haar als één vrouw te hulp en de geplande huwelijksreis naar Mexico wordt simpel omgezet in een meidenuitje naar datzelfde oord. Zou onze onafhankelijke heldin er weer bovenop komen? Natuurlijk, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Ze heeft zelfs de steun van een betaalde assistente nodig om haar dagelijkse besognes te regelen.

Ook Miranda ondervindt dat het leven van een getrouwde single niet over rozen gaat. Haar sullige Steve biecht een one-night stand op (geen wonder, als je ziet hoe plichtmatig zij seks met hem bedrijft), wat haar een bijna even grote inzinking bezorgt als die Carrie getroffen heeft. De mannelijke boosdoeners zijn na hun respectieve misstappen lijfelijk zo goed als afwezig. We zien hoe Mr. Big op een oudejaarsfeestje vreugdeloos een snack eet en niet meedoet aan het middernachtelijke gezoen. Net zo komt Steve diezelfde avond – met de uitdrukking van een geslagen hond – zijn zoontje ophalen om elders met hem oud en nieuw te ‘vieren’ (want leuk wordt het vast niet, zonder Miranda). Maar verder geven de dames de voorkeur aan veelvuldig klagen en uithuilen bij hun seksegenoten.

In haar introductie heeft Carrie ons al laten weten dat alle jonge vrouwen die naar New York komen twee levensdoelen hebben: ‘labels’ en ‘love’. Natuurlijk is dit een malle generalisatie maar op onze heldinnen is hij wel degelijk van toepassing. Vooral Carrie zweert bij alles wat mooi en vooral duur is. Haar huwelijk met Mr. Big wordt gesponsord door het tijdschrift Vogue, vooropgesteld dat de plechtigheid resulteert in een fijne cover story. Het selecteren van een bruidsjurk bestaat uit een eindeloos durende verkleedpartij, en wie niet bekend is met de namen van topcouturiers als Vera Wang, Carolina Herrera en Christian Lacroix zal – net als ik – de modeshow volgen met een blik van glazige desinteresse. Uiteindelijk valt de keus op een creatie van Vivienne Westwood. En, wonder boven wonder, ze mag dit onbetaalbare gewaad nog houden ook! Dit is slechts een van de vele momenten waarop de zogenaamde speelfilm overgaat in een schaamteloze commercial.

Zoals we van dit type vrouwen mogen verwachten, hebben ze geen gevoel voor humor. In plaats daarvan doen ze ‘lekker gek’ en lachen ze zich een deuk om elkaars malle fratsen. Let wel: ik zou niet durven beweren dat vrouwen geen gevoel voor humor hebben. Goddank weet ik van minstens tien vrouwen in mijn vrienden- en kennissenkring dat ze minstens zo geestig zijn als het manvolk. De dames uit SATC behoren echter tot de categorie van would-be hippe vrouwen die niet het minste besef hebben van wat er leuk zou kunnen zijn aan, ik noem maar wat, Monty Python, The Marx Brothers, de baseballschets Who’s on First van Abbott en Costello of het verhaal Een lezing op het land van Gerard Reve.

Niet duidelijk? Dan een voorbeeld dat voor zichzelf spreekt. In Mexico vraagt de depressieve Carrie zich af of ze ooit nog zal kunnen lachen. Haar vriendinnen stellen haar gerust. Let maar op: wanneer je echt iets grappigs meemaakt moet je daarom even hartelijk lachen als vroeger toen het leven nog de moeite waard was. En jawel, de dames krijgen binnen enkele minuten gelijk. Charlotte heeft last van vakantiediarree en arriveert net te laat bij het toilet. Ze schijt in haar broek, ik zweer het je! Kun je je iets leukers voorstellen? De vriendinnen niet en Carrie komt niet meer bij! Ja, het leven in een wereld waarin iemand het in haar broek doet is het waard geleefd te worden.

Voor het verhaal dat de film vertelt duurt hij ondraaglijk lang. De officiële lengte bedraagt 148 minuten maar de gevoelsduur haalt moeiteloos drie uur. Dat is niet alleen mij opgevallen. Amerikaanse critici halen films aan waarin een veelvoud aan verwikkelingen plaatsvindt in aanzienlijk minder tijd. De een roept The Philadelphia Story (1940) in herinnering, de ander neemt All about Eve (1951) als ijkpunt. De vergelijking die me het meest aansprak was die met Anna Karenina (1935), waarin Greta Garbo ‘gelukkig en weer ongelukkig wordt, bemind wordt en verlaten, en onder een trein komt, dit alles in nog geen 100 minuten’. Eerder vermeldde ik de matige beoordeling van de film op IMDb. Het meest interessante resultaat van die opiniepeiling heeft u nog tegoed. 28% van de beoordelaars geeft de film het maximale cijfer 10, van 29% krijgt hij het vernietigende cijfer 1. Een film die – in al zijn lulligheid – bij een ruime meerderheid alleen maar tomeloos enthousiasme of onverholen afschuw oproept, is een unicum. Denk goed na voordat u een vriend of vriendin voorstelt samen SATC te bezoeken.

 

*************************************************************