archiefvorig nr.lopend nr.

Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
De lichaamssappen van de broertjes Farrelly Hans Knegtmans

0113 Hoe vertel ik ...
Lees een stukje over een film van de regisseurs Peter en Bobby Farrelly, en de kans is levensgroot dat u het woord ‘lichaamssappen’ tegenkomt. Blijkens een korte zoektocht op het internet wordt deze term gebezigd door recensenten van De Filmkrant, NRC Handelsblad, De Volkskrant, de vele bladen van de GPD (Geassocieerde Persdiensten), Veronica Magazine en de internetmagazines Filmoptv en Movie2movie. En dat terwijl in het dagelijks leven helemaal niemand dit woord gebruikt. Waar denk je aan bij de naam Farrelly? Aan lichaamssappen, natuurlijk.
Ach ja, de taal. Belangrijker is dat critici die de films van de gebroeders Farrelly afdoen als onderbroekenlol niet verder hebben gekeken dan hun neus lang is. De film The Heartbreak Kid is een zeer vrije remake van de gelijknamige klassieker uit 1972 van Elane May, gebaseerd op een scenario van Neil Simon. Daarvan herinner ik me slechts dat ik op slag verliefd werd op de actrice Cybil Shepherd (die inmiddels ook de jongste niet meer is). Aan een vergelijking met het origineel zal ik me dan ook niet wagen.

Eddie Cantrow (solide vertolkt door Ben Stiller), eigenaar van een winkel in sportbenodigdheden, wordt na een toevallige ontmoeting op straat, smoorverliefd op de hoogblonde Lila (Malin Akerman). Omdat die voor haar werk als omgevingsonderzoeker uitgezonden dreigt te worden naar Rotterdam (Eddie denkt dat die stad in Duitsland ligt) wendt hij dit gevaar af door met haar te trouwen. Tijdens hun huwelijksreis in het Mexicaanse Cabo San Lucas, blijkt dit een rampzalig besluit. Lila is een voormalige junkie (wat ondermeer heeft geleid tot een beschadigd neustussenschot, met alle lichaamssappen van dien), heeft geen benul van onderzoek en zit tot haar nek in de schulden. Ook is ze, om het heel mild uit te drukken, oversekst.
Dit alles staat in schril contrast met de perfecte snoezigheid van Miranda (Michelle Monaghan), die in hetzelfde oord een jaarlijkse reünie houdt met haar omvangrijke familie. Eddie en Miranda vallen als een blok voor elkaar. Lila houdt zich met een ernstig geval van zonnebrand schuil in de hotelsuite, dus is er volop tijd voor romantische uitstapjes. Omdat Eddie er niet aan toekomt zijn huwelijkse staat te bekennen, kunnen we wachten op het moment dat de bom barst.

Zo geestig als hun grote hit There’s Something About Mary is The Heartbreak Kid niet, en ook in Kingpin (met komiek Woody Harrelson als eenhandige bowlingcoach) viel meer te lachen. Maar The Heartbreak Kid heeft voldoende fragmenten die de kijker op zijn minst gegrinnik kunnen ontlokken, met nu en dan een ongegeneerde schater tussendoor. Dan heb ik het niet over de poep- en piesgrappen.
De broers zitten nooit verlegen om goede oneliners: ‘This is the Bible Belt, these people have guns.’ En tijdens de autorit naar het vakantieoord zingt Lila luidkeels mee met de liedjes op de autoradio. Alle liedjes. De manier waarop Ben Stillers gelaatsuitdrukking langzaam maar zeker verandert van toegeeflijke instemming in hartgrondige ergernis, is een toonbeeld van stil spel. Ook zijn woede-uitbarsting bij het zoveelste optreden van een onuitstaanbaar mariachi-bandje is van hoog niveau.
Zozeer leefde ik mee met de helletocht van de ongelukkige bruidegom, dat ik van harte hoopte dat hij zijn eega – op welke manier dan ook – zou weten te lozen, om met Michelle een nieuw leven te beginnen. Maar al zijn de Farrelly’s nog zo begaan met hun hoofdpersonen (anders dan bijvoorbeeld het trio, Zucker, Abrahams en Zucker, de makers van de The Naked Gun trilogie), voor een onverdeeld happy end zijn ze veel te baldadig.

Verleden jaar konden we nog denken dat de eerste editie van het Leids Filmfestival een uit de hand gelopen stunt was van drie studenten die van films houden. Maar kijk nu toch: op 31 oktober gaat met gerechtvaardigd tromgeroffel de tweede editie van start. Het festival duurt tot en met 4 november en het programma is behoorlijk ambitieus. De belangrijkste publiekstrekkers zijn, net als verleden jaar, de voorpremières van bioscoopfilms. Sneak previews zonder sneak. In deze categorie gooien American Gangster, Atonement, Away From Her, Eastern Promises, Gone Baby Gone, We Own the Night en Sicko ongetwijfeld hoge ogen. Het Leidse publiek bestaat merendeels uit studenten. En studenten prefereren de ‘betere’ bioscoopfilm boven Hollywood-trash maar ook boven de artsy fartsy producties die voorbehouden zijn aan de strengere filmtheaters als Venster in Rotterdam, Rialto en Filmmuseum in Amsterdam en het Filmhuis Den Haag. Het zal dan ook geen storm lopen bij de eenmalige vertoning van Andrei Rublev (van Andrei Tarkovski).

Daardoor is het maar de vraag of de andere programmaonderdelen wel de aandacht zullen krijgen die ze verdienen. Zo zijn er wel tien documentaires te zien met een hoog politiek gehalte. Our Daily Bread (een ontluisterend beeld van de voedselindustrie) werd hier begin 2007 in de bioscopen vertoond, maar de overige films doen Nederland voor het eerst aan. De thematiek varieert van stereotypering van Arabieren en andere minderheden in Amerikaanse speelfilms (in Reel Bad Arabs) tot de militarisering van de Amerikaanse cultuur (in Militainment Inc.) Het is dat ik maar één leven heb, anders ging ik er minstens vijf zien. Nu heb ik mezelf opgedragen drie van de zeven Russische producties te bekijken: de surrealistische komedie Two in One, de kaskraker (althans in Rusland) 9th Company en de griezelfilm Day Watch, die op het Amsterdam Fantastic Film Festival een goede publieksbeoordeling kreeg.

En daarmee is het nog niet op. Wie zijn klassieken wil bijspijkeren, kan acht Japanse speelfilms zien, merendeels uitgebracht in de jaren zestig. Yojimbo van Akira Kurosawa (1961) is het onbetwiste klapstuk, maar ook Onibaba (Kaneto Shindô, 1964) en Seppuku (Masaki Kobayashi, 1962) moet je niet uitvlakken. In het onderdeel Fake zijn nepdocumentaires te zien over ‘feiten’ die de maker uit zijn duim had gezogen. Zo zaaide cineast Peter Jackson veel verwarring met Forgotten Silver, waarin hij een niet bestaande filmpionier ‘herontdekt’, en in F for Fake praat de onvolprezen Orson Welles krasse staaltjes van leugens en fraude aan elkaar, waarbij het publiek erop bedacht moet zijn dat hij in die film ook zelf soms een loopje met de waarheid neemt. Als in een ‘historisch’ boek van Tomas Ross, maar dan een stuk geestiger. Het programmaonderdeel Hollandse Nieuwe (onbekende films van eigen bodem) laat ik maar buiten beschouwing, omdat ik weinig affiniteit met dit genre heb. Verleden jaar was bij die voorstellingen geen kip te vinden en ook de Russen (trouwens van mindere kwaliteit dan dit jaar) werden zeer matig bezocht. Ik hoop van harte dat het nu beter gaat. Het zou zonde zijn als na dit jaar het festival werd opgedoekt, of werd teruggebracht tot een onsamenhangende serie voorvertoningen van bioscoopfilms.

Het volledige programma vindt u op de festivalsite http://www.leidsfilmfestival.nl/07/
 
******************************
Wilt u meer weten over hyperventilatie?


© 2007 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
De lichaamssappen van de broertjes Farrelly Hans Knegtmans
0113 Hoe vertel ik ...
Lees een stukje over een film van de regisseurs Peter en Bobby Farrelly, en de kans is levensgroot dat u het woord ‘lichaamssappen’ tegenkomt. Blijkens een korte zoektocht op het internet wordt deze term gebezigd door recensenten van De Filmkrant, NRC Handelsblad, De Volkskrant, de vele bladen van de GPD (Geassocieerde Persdiensten), Veronica Magazine en de internetmagazines Filmoptv en Movie2movie. En dat terwijl in het dagelijks leven helemaal niemand dit woord gebruikt. Waar denk je aan bij de naam Farrelly? Aan lichaamssappen, natuurlijk.
Ach ja, de taal. Belangrijker is dat critici die de films van de gebroeders Farrelly afdoen als onderbroekenlol niet verder hebben gekeken dan hun neus lang is. De film The Heartbreak Kid is een zeer vrije remake van de gelijknamige klassieker uit 1972 van Elane May, gebaseerd op een scenario van Neil Simon. Daarvan herinner ik me slechts dat ik op slag verliefd werd op de actrice Cybil Shepherd (die inmiddels ook de jongste niet meer is). Aan een vergelijking met het origineel zal ik me dan ook niet wagen.

Eddie Cantrow (solide vertolkt door Ben Stiller), eigenaar van een winkel in sportbenodigdheden, wordt na een toevallige ontmoeting op straat, smoorverliefd op de hoogblonde Lila (Malin Akerman). Omdat die voor haar werk als omgevingsonderzoeker uitgezonden dreigt te worden naar Rotterdam (Eddie denkt dat die stad in Duitsland ligt) wendt hij dit gevaar af door met haar te trouwen. Tijdens hun huwelijksreis in het Mexicaanse Cabo San Lucas, blijkt dit een rampzalig besluit. Lila is een voormalige junkie (wat ondermeer heeft geleid tot een beschadigd neustussenschot, met alle lichaamssappen van dien), heeft geen benul van onderzoek en zit tot haar nek in de schulden. Ook is ze, om het heel mild uit te drukken, oversekst.
Dit alles staat in schril contrast met de perfecte snoezigheid van Miranda (Michelle Monaghan), die in hetzelfde oord een jaarlijkse reünie houdt met haar omvangrijke familie. Eddie en Miranda vallen als een blok voor elkaar. Lila houdt zich met een ernstig geval van zonnebrand schuil in de hotelsuite, dus is er volop tijd voor romantische uitstapjes. Omdat Eddie er niet aan toekomt zijn huwelijkse staat te bekennen, kunnen we wachten op het moment dat de bom barst.

Zo geestig als hun grote hit There’s Something About Mary is The Heartbreak Kid niet, en ook in Kingpin (met komiek Woody Harrelson als eenhandige bowlingcoach) viel meer te lachen. Maar The Heartbreak Kid heeft voldoende fragmenten die de kijker op zijn minst gegrinnik kunnen ontlokken, met nu en dan een ongegeneerde schater tussendoor. Dan heb ik het niet over de poep- en piesgrappen.
De broers zitten nooit verlegen om goede oneliners: ‘This is the Bible Belt, these people have guns.’ En tijdens de autorit naar het vakantieoord zingt Lila luidkeels mee met de liedjes op de autoradio. Alle liedjes. De manier waarop Ben Stillers gelaatsuitdrukking langzaam maar zeker verandert van toegeeflijke instemming in hartgrondige ergernis, is een toonbeeld van stil spel. Ook zijn woede-uitbarsting bij het zoveelste optreden van een onuitstaanbaar mariachi-bandje is van hoog niveau.
Zozeer leefde ik mee met de helletocht van de ongelukkige bruidegom, dat ik van harte hoopte dat hij zijn eega – op welke manier dan ook – zou weten te lozen, om met Michelle een nieuw leven te beginnen. Maar al zijn de Farrelly’s nog zo begaan met hun hoofdpersonen (anders dan bijvoorbeeld het trio, Zucker, Abrahams en Zucker, de makers van de The Naked Gun trilogie), voor een onverdeeld happy end zijn ze veel te baldadig.

Verleden jaar konden we nog denken dat de eerste editie van het Leids Filmfestival een uit de hand gelopen stunt was van drie studenten die van films houden. Maar kijk nu toch: op 31 oktober gaat met gerechtvaardigd tromgeroffel de tweede editie van start. Het festival duurt tot en met 4 november en het programma is behoorlijk ambitieus. De belangrijkste publiekstrekkers zijn, net als verleden jaar, de voorpremières van bioscoopfilms. Sneak previews zonder sneak. In deze categorie gooien American Gangster, Atonement, Away From Her, Eastern Promises, Gone Baby Gone, We Own the Night en Sicko ongetwijfeld hoge ogen. Het Leidse publiek bestaat merendeels uit studenten. En studenten prefereren de ‘betere’ bioscoopfilm boven Hollywood-trash maar ook boven de artsy fartsy producties die voorbehouden zijn aan de strengere filmtheaters als Venster in Rotterdam, Rialto en Filmmuseum in Amsterdam en het Filmhuis Den Haag. Het zal dan ook geen storm lopen bij de eenmalige vertoning van Andrei Rublev (van Andrei Tarkovski).

Daardoor is het maar de vraag of de andere programmaonderdelen wel de aandacht zullen krijgen die ze verdienen. Zo zijn er wel tien documentaires te zien met een hoog politiek gehalte. Our Daily Bread (een ontluisterend beeld van de voedselindustrie) werd hier begin 2007 in de bioscopen vertoond, maar de overige films doen Nederland voor het eerst aan. De thematiek varieert van stereotypering van Arabieren en andere minderheden in Amerikaanse speelfilms (in Reel Bad Arabs) tot de militarisering van de Amerikaanse cultuur (in Militainment Inc.) Het is dat ik maar één leven heb, anders ging ik er minstens vijf zien. Nu heb ik mezelf opgedragen drie van de zeven Russische producties te bekijken: de surrealistische komedie Two in One, de kaskraker (althans in Rusland) 9th Company en de griezelfilm Day Watch, die op het Amsterdam Fantastic Film Festival een goede publieksbeoordeling kreeg.

En daarmee is het nog niet op. Wie zijn klassieken wil bijspijkeren, kan acht Japanse speelfilms zien, merendeels uitgebracht in de jaren zestig. Yojimbo van Akira Kurosawa (1961) is het onbetwiste klapstuk, maar ook Onibaba (Kaneto Shindô, 1964) en Seppuku (Masaki Kobayashi, 1962) moet je niet uitvlakken. In het onderdeel Fake zijn nepdocumentaires te zien over ‘feiten’ die de maker uit zijn duim had gezogen. Zo zaaide cineast Peter Jackson veel verwarring met Forgotten Silver, waarin hij een niet bestaande filmpionier ‘herontdekt’, en in F for Fake praat de onvolprezen Orson Welles krasse staaltjes van leugens en fraude aan elkaar, waarbij het publiek erop bedacht moet zijn dat hij in die film ook zelf soms een loopje met de waarheid neemt. Als in een ‘historisch’ boek van Tomas Ross, maar dan een stuk geestiger. Het programmaonderdeel Hollandse Nieuwe (onbekende films van eigen bodem) laat ik maar buiten beschouwing, omdat ik weinig affiniteit met dit genre heb. Verleden jaar was bij die voorstellingen geen kip te vinden en ook de Russen (trouwens van mindere kwaliteit dan dit jaar) werden zeer matig bezocht. Ik hoop van harte dat het nu beter gaat. Het zou zonde zijn als na dit jaar het festival werd opgedoekt, of werd teruggebracht tot een onsamenhangende serie voorvertoningen van bioscoopfilms.

Het volledige programma vindt u op de festivalsite http://www.leidsfilmfestival.nl/07/
 
******************************
Wilt u meer weten over hyperventilatie?
© 2007 Hans Knegtmans
powered by CJ2