Mijn oog viel op een affiche dat een expositie van Christian Marclay onder de aandacht bracht. ‘The Clock’ heette die. Ik had geen idee wat het was, maar ik ken Marclay van zijn werk op de vroege albums van John Zorn, zoals Locus Solus, Cobra en The Big Gundown, waarop hij ‘draaitafels’ speelt. De geluiden die hij uit de door hem gemaltraiteerde platen tevoorschijn toverde hebben me altijd geïntrigeerd.

Ik wilde wel eens zien wat die Marclay voor kunst gebrouwen had. Het duurde even voor ik de ruimte waarin ‘The Clock’ was onmdergebracht gevonden had. Het bleek een filmzaal te zijn, waar op een groot scherm een speelfilm van, schatte ik aan de hand van de kleding, begin jaren vijftig te zien was. Het bleek echter slechts een fragment te zijn. In plaats van de aan elkaar gelaste geluidsfragmenten die ik van hem kende, bleek ‘The Clock’ een mozaïek van beeldfragmenten te zijn van talloze films. Het duurde even voordat de rode draad tot me doordrong. De titel had me die natuurlijk al duidelijk moeten maken: de tijd!

‘Een prachtig ‘concept’ zoiets, maar werkt het ook?’, hoor ik u denken. Ja! Ik heb gefascineerd zitten kijken van 11.45 tot 12.05. Ik vermoedde dat het om twaalf uur tot een climax zou komen en hoewel de fragmenten daar wel enige aanleiding toe gaven ging het na twaalf uur gewoon door. Ik heb mij losgescheurd omdat ik ook de rest van de collectie nog wilde zien.

Toen ik na afloop nadere informatie over ‘The Clock’ opzocht begreep ik dat deze film, die al uit 2010 stamt, 24 uur duurt. MoMA organiseert speciale nachten waarop bezoekers de hele film kunnen bekijken. Als ik tijd en geld had zou ik er voor naar New York willen vliegen!

Hopelijk komt hij ooit op Netflix, al weet ik niet of je de film dan ook met de klok mee kan laten lopen.

Christian Marclay: The Clock.

---------

De auteur heeft het affiche gefotografeerd.