Toen mijn broer Gerrit, die zo heerlijk kon gnuiven om de brieven die ik schreef over mijn wandelingen in Portugal en de ervaringen die ik daar op deed, was overleden, werd ik de volgende dag waarop ik in alle vroegte naar de bus liep, gevolgd door een toom jonge zwarte biggen. Ik kon ze niet terugbrengen, want dan zou ik mijn bus missen. Onze buschauffeur werd zo getuige van wel een heel wonderlijke groep wachtenden. Na het overlijden van een andere zeer geliefde, zagen mijn dochter en ik een vlinder op de tak voor het raam, die niet van wijken wist en ons wat troost verschafte.

Garcia zei ooit dat hij eigenlijk na zijn achtste levensjaar nooit meer iets beleefd had en dat al zijn verhalen op waarheid berustten.

En inderdaad je hoeft niet ver te gaan om geprikkeld te worden. Wat leerde je me veel en wat breng je me nog steeds in vervoering, zelfs tot na je dood!