 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 14
Jaargang 21
18 april 2024
Nummer 15 verschijnt op
9 mei 2024 |  |
|
| Beschouwingen > Het leven zelf |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Vriendschappen* |
Nienke Nieuwenhuizen |
|
|
 Hoeveel vriendschappen heb je in een leven van 83 jaar. Ik zal in dit verhaal een beperkt inzicht geven van de eerste 20 jaar aan herinneringen met vrienden.
De eerste vriendschap die ik bewust meemaakte was met buurjongetjes in de Boschjesstraat in Koog aan de Zaan. We speelden vaak Koibooi en ik was de cowboymoeder. Ook was ik bij voorbeeld jurylid bij het spel: 'Wiens plasstraal is de langste".
Bij de verhuizing naar Alkmaar, in het negende jaar van mijn leven, kreeg ik Rietje als vriendinnetje. Met haar herinner ik me een binnen onze families niet aangekondigde tocht op een vroege voorjaars-zondag naar Texel. Het idee ontstond al fietsend. Dat we daar nooit aankwamen en onze ouders bij onze onderkoelde en dorstige late terugkomst, ver in het donker, in paniek waren, hoeft geen verdere uitweiding.
De volgende verhuizing die ik meemaakte was naar Broek op Langedijk.
Daar leerde ik vissen van de zoon van een politieagent. Hij was manmoedig en durfde een vis van de haak te halen. Ikzelf kreeg daar braakneigingen bij. Hij nam me ook mee naar zijn ouderlijk huis. Daar danste ik: 'De stervende Zwaan', voor hem. Toen hij me kort daarna vroeg nog eens te dansen als 'De eend die doodviel' bekoelde de vriendschap ietwat.
Een paar jaar later keerden we weer terug naar de Zaanstreek. Wormerveer dit keer. Mijn moeder had heimwee!
Roelie
Ik was inmiddels twaalf jaar. Op de balletles leerde ik het buurmeisje Roelie beter kennen. En we werden onafscheidelijk. Deze lessen zullen voor mij altijd verbonden zijn met 'Mastklimmen'. Dat was een programma op de radio waarnaar mijn ouders altijd luisterden op donderdagavond. Als we terugkwamen van de balletles deden we mee. Het was een eenvoudiger equivalent van het huidige Twee voor Twaalf, maar dan zonder beeld.
Op 15-jarige leeftijd solliciteerden we beiden voor een vakantiebaantje op het kantoor van de Lum (Linoleum fabriek in Krommenie) en zouden daarna nooit meer op onze middelbare scholen terugkeren. Samen fietsten we ook graag. En omdat we nu bijdroegen in het levensonderhoud kregen we van onze ouders een nieuwe fiets. En niet zomaar eentje. Een heuse Raleigh! We poetsten ze elke zaterdag glimmend en op zondag fietsten we naar de stranden van Heemskerk, Bakkum of Wijk aan Zee. Eén avond in de week slenterden we over de Wandelweg van Wormerveer. Dat was op woensdagavond en werd in de volksmond 'Billenavond' genoemd.
We zagen films met Grace Kelly, Doris Day en Catharina Valente in de hoofdrol.
Roelie kreeg verkering en onze vriendschap verwaterde. Het ballet werd ingeruild voor atletiek. Naast de wekelijkse trainingen renden we één keer in de veertien dagen door de duinen van Castricum. De bus van Broertjes vervoerde ons vanaf het station Wormerveer. Met diezelfde bus zouden we in 1960 met de club Lycurgus, voor fl. 250,- naar de Olympische Spelen in Rome reizen. We zagen daar Wilma Rudolf goud winnen. Ook Zatopek liep er, hij was zijn glorietijd voorbij... Maar toch!
Hennie
De vriendschappen van andere meisjes uit de buurt werden hechter. Vooral de vriendschap met de 'Dames Kolder'. Dat waren twee zussen die door mijn andere vriendin Hennie die naam hadden gekregen. Hennie werkte mij in op de postkamer van de Lum. Zij was één jaar ouder. Met haar kijk ik nu terug op een vriendschap van 68 jaar. Van de andere vriendschappen weet ik door een verschillende levensloop niets meer. Leven ze nog, hoe is hun leven gegaan?
De dames Kolder hadden een kleine BM en ik mocht mee in de boot. We voeren naar het Alkmaardermeer en legden aan bij café Zaadnoordijk om heel stoer een tonic te drinken. In de winter hielp ik met het schuren van de boot en het in 'Brons Bottom' zetten van de onderkant.
We vonden elkaar ook op cultureel vlak met een 'tien voor acht kaart' voor de Amsterdamse Stadsschouwburg. Dat hield in dat je tot tien voor acht moest wachten voordat je op een lege stoel mocht plaatsnemen a raison van fl. 1,50. Zo zagen we alle toneelspelers schitteren die later door de stichting tomaat van het toneel werden gekogeld. Maar ik had een zwak voor Ton Lensink, vooral voor de wijze waarop hij Suiker van Claus had geregisseerd en zijn spel in De Twaalf gezworenen. En ook de broers Lutz waren in mijn ogen geweldig. Prachtig vond ik de toneeluitvoering van de Kaukasische Krijtkring, waarin deze broers een rol hadden.
We waren ook lid van 'Jazz voor Juniors' en bezochten af en toe een concert van een jazz-coryfee uit binnen- of buitenland in de Waakzaamheid in Koog aan de Zaan.
Hennie was inmiddels verhuisd naar Den Haag, maar we bleven elkaar bezoeken. Vaak mocht ik meerijden op zaterdagmiddag met één van de vertegenwoordigers van de Linoleum fabriek die uit de regio den Haag kwam. Deze vertegenwoordigers kwamen op zaterdagmorgen bij het kantoor langs om rapportage te doen over hun bevindingen.
Hennie ontwikkelde zich ondertussen in Den Haag tot een professionele pottenbakster. Ze had een bijzonder aardige, wijze, moeder en het was altijd een feest om Hennie en haar familie te zien. Op haar beurt kwam ze mij weer vaak opzoeken in Wormerveer en ging dan ook mee naar de zeilvereniging in West-Knollendam en de dansavonden in Krommenie met Tom van der Wulp of in Wormerveer met het Kees Kuyt kwartet. Soms bezochten we mijn oudere zus in Amsterdam die samenwoonde met een kunstschilder. Café Reynders op het Leidseplein stond hoog genoteerd.
De rest van de vriendschappen houd ik nog even geheim. Maar alle waren erg de moeite waard, ook die die van korte duur waren. Vrienden helpen je, misschien nog meer dan familie, de wirwar in je leven in banen te leiden.
----------
Het mooie plaatje is van Han Busstra.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Beschouwingen > Het leven zelf |
| Vriendschappen* |
Nienke Nieuwenhuizen |
Hoeveel vriendschappen heb je in een leven van 83 jaar. Ik zal in dit verhaal een beperkt inzicht geven van de eerste 20 jaar aan herinneringen met vrienden.
De eerste vriendschap die ik bewust meemaakte was met buurjongetjes in de Boschjesstraat in Koog aan de Zaan. We speelden vaak Koibooi en ik was de cowboymoeder. Ook was ik bij voorbeeld jurylid bij het spel: 'Wiens plasstraal is de langste".
Bij de verhuizing naar Alkmaar, in het negende jaar van mijn leven, kreeg ik Rietje als vriendinnetje. Met haar herinner ik me een binnen onze families niet aangekondigde tocht op een vroege voorjaars-zondag naar Texel. Het idee ontstond al fietsend. Dat we daar nooit aankwamen en onze ouders bij onze onderkoelde en dorstige late terugkomst, ver in het donker, in paniek waren, hoeft geen verdere uitweiding.
De volgende verhuizing die ik meemaakte was naar Broek op Langedijk.
Daar leerde ik vissen van de zoon van een politieagent. Hij was manmoedig en durfde een vis van de haak te halen. Ikzelf kreeg daar braakneigingen bij. Hij nam me ook mee naar zijn ouderlijk huis. Daar danste ik: 'De stervende Zwaan', voor hem. Toen hij me kort daarna vroeg nog eens te dansen als 'De eend die doodviel' bekoelde de vriendschap ietwat.
Een paar jaar later keerden we weer terug naar de Zaanstreek. Wormerveer dit keer. Mijn moeder had heimwee!
Roelie
Ik was inmiddels twaalf jaar. Op de balletles leerde ik het buurmeisje Roelie beter kennen. En we werden onafscheidelijk. Deze lessen zullen voor mij altijd verbonden zijn met 'Mastklimmen'. Dat was een programma op de radio waarnaar mijn ouders altijd luisterden op donderdagavond. Als we terugkwamen van de balletles deden we mee. Het was een eenvoudiger equivalent van het huidige Twee voor Twaalf, maar dan zonder beeld.
Op 15-jarige leeftijd solliciteerden we beiden voor een vakantiebaantje op het kantoor van de Lum (Linoleum fabriek in Krommenie) en zouden daarna nooit meer op onze middelbare scholen terugkeren. Samen fietsten we ook graag. En omdat we nu bijdroegen in het levensonderhoud kregen we van onze ouders een nieuwe fiets. En niet zomaar eentje. Een heuse Raleigh! We poetsten ze elke zaterdag glimmend en op zondag fietsten we naar de stranden van Heemskerk, Bakkum of Wijk aan Zee. Eén avond in de week slenterden we over de Wandelweg van Wormerveer. Dat was op woensdagavond en werd in de volksmond 'Billenavond' genoemd.
We zagen films met Grace Kelly, Doris Day en Catharina Valente in de hoofdrol.
Roelie kreeg verkering en onze vriendschap verwaterde. Het ballet werd ingeruild voor atletiek. Naast de wekelijkse trainingen renden we één keer in de veertien dagen door de duinen van Castricum. De bus van Broertjes vervoerde ons vanaf het station Wormerveer. Met diezelfde bus zouden we in 1960 met de club Lycurgus, voor fl. 250,- naar de Olympische Spelen in Rome reizen. We zagen daar Wilma Rudolf goud winnen. Ook Zatopek liep er, hij was zijn glorietijd voorbij... Maar toch!
Hennie
De vriendschappen van andere meisjes uit de buurt werden hechter. Vooral de vriendschap met de 'Dames Kolder'. Dat waren twee zussen die door mijn andere vriendin Hennie die naam hadden gekregen. Hennie werkte mij in op de postkamer van de Lum. Zij was één jaar ouder. Met haar kijk ik nu terug op een vriendschap van 68 jaar. Van de andere vriendschappen weet ik door een verschillende levensloop niets meer. Leven ze nog, hoe is hun leven gegaan?
De dames Kolder hadden een kleine BM en ik mocht mee in de boot. We voeren naar het Alkmaardermeer en legden aan bij café Zaadnoordijk om heel stoer een tonic te drinken. In de winter hielp ik met het schuren van de boot en het in 'Brons Bottom' zetten van de onderkant.
We vonden elkaar ook op cultureel vlak met een 'tien voor acht kaart' voor de Amsterdamse Stadsschouwburg. Dat hield in dat je tot tien voor acht moest wachten voordat je op een lege stoel mocht plaatsnemen a raison van fl. 1,50. Zo zagen we alle toneelspelers schitteren die later door de stichting tomaat van het toneel werden gekogeld. Maar ik had een zwak voor Ton Lensink, vooral voor de wijze waarop hij Suiker van Claus had geregisseerd en zijn spel in De Twaalf gezworenen. En ook de broers Lutz waren in mijn ogen geweldig. Prachtig vond ik de toneeluitvoering van de Kaukasische Krijtkring, waarin deze broers een rol hadden.
We waren ook lid van 'Jazz voor Juniors' en bezochten af en toe een concert van een jazz-coryfee uit binnen- of buitenland in de Waakzaamheid in Koog aan de Zaan.
Hennie was inmiddels verhuisd naar Den Haag, maar we bleven elkaar bezoeken. Vaak mocht ik meerijden op zaterdagmiddag met één van de vertegenwoordigers van de Linoleum fabriek die uit de regio den Haag kwam. Deze vertegenwoordigers kwamen op zaterdagmorgen bij het kantoor langs om rapportage te doen over hun bevindingen.
Hennie ontwikkelde zich ondertussen in Den Haag tot een professionele pottenbakster. Ze had een bijzonder aardige, wijze, moeder en het was altijd een feest om Hennie en haar familie te zien. Op haar beurt kwam ze mij weer vaak opzoeken in Wormerveer en ging dan ook mee naar de zeilvereniging in West-Knollendam en de dansavonden in Krommenie met Tom van der Wulp of in Wormerveer met het Kees Kuyt kwartet. Soms bezochten we mijn oudere zus in Amsterdam die samenwoonde met een kunstschilder. Café Reynders op het Leidseplein stond hoog genoteerd.
De rest van de vriendschappen houd ik nog even geheim. Maar alle waren erg de moeite waard, ook die die van korte duur waren. Vrienden helpen je, misschien nog meer dan familie, de wirwar in je leven in banen te leiden.
----------
Het mooie plaatje is van Han Busstra.
|
| © 2024 Nienke Nieuwenhuizen |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|