 Rond 1960 speelde ik slaggitaar in een bandje. The Mystery Men heetten we, daarom droegen we bij optredens allemaal grote donkere zonnebrillen. En verder witte overhemden en denimblauwe stropdassen. Eén van de vaders had die van zijn werk gebietst. Misschien waren het eigenlijk wel relatiegeschenken.
We hadden drie gitaristen. Eén kon echt goed solo spelen. Hij was bijna twee meter lang en speelde ook piano, maar niet in de band. De tweede was heel muzikaal. Hij kon ook goed uit de voeten op de accordeon, maar dat bewaarde hij voor polonaises op feestjes. De derde gitarist was ik dus. Drie accoordjes uit je hoofd leren en rammen. Echt leuk. De bas was gemaakt van een theekist. Dat was in die tijd bij dixielandbandjes vaker zo. Je kwam er toen nog mee weg. De bassist mocht geloof ik vooral meedoen omdat het zo’n aardige jongen was. En dat was hij ook. De drummer deed mee omdat hij een drumstel kocht. Dat heeft nog een poos op mijn kamer gestaan, want we oefenden bij mij thuis op zolder. En om dat drumstel nou steeds heen en weer te sjouwen was ook weer zo wat. Op die oefenavonden bleven er soms mensen op straat staan luisteren. Ze vonden het vast wel leuk, want er waren nooit klachten al waren we best luid.
We kwamen uit Epse, Gorssel en Zutphen en kenden elkaar van school of verenigingen. We speelden de Rock ’n Roll hits van die tijd. Hier en daar wat folk, zoals Tom Dooley, en zelfs een Duitstalige tango: Tanze mit mir in den morgen. Eén van de andere gitaristen – dat was die ene van de accordeon- vond dat wel leuk, nou ja. Meer instrumentals: The Shadows, The Ventures, The String-a-longs. Maar vooral Rock ’n Roll. Daar reken ik dan the Twist maar even bij. Ik heb veel later eens een compilatie-Cd’tje gemaakt van de originele versies van die nummers. Dat was bedoeld voor mijn beste vriend Henk. Die zong en speelde ‘kleine percussie’ op sommige nummers. Natuurlijk heb ik zelf ook een kopie van dat Cd’tje gehouden. Als ik zo die nummers langsloop vind ik ze nog steeds bijna allemaal lékker. Vooral Freddy Cannon. Let wel, dit was allemaal vóór The Beatles.
We traden ook regelmatig op. Bijvoorbeeld in Gorssel bij de protestants christelijke instuif. Ik denk niet dat dat verschijnsel de tand des tijds heeft doorstaan. Het waren dansavondjes voor nette christelijke tieners. In Deventer had je een socialistische organisatie. Die heette Ruimte. Daar speelden we ook wel. Het hoogtepunt was ons optreden tijdens de grote feestavond van de Koningin Wilhelmina Mulo in de Buitensociëteit te Zutphen. Volle zaal, gillende meiden en vijfentwintig gulden om te verdelen.
Zo maak je vrienden voor het leven zou je zo zeggen, maar van de meesten is geen spoor terug te vinden op het wereldwijde web. Over één heb ik het gerucht gehoord dat hij zou zijn doodgeschoten in of bij zijn café.  Ik geloof er niks van. Van een ander weet ik dat hij naar Nijenrode is gegaan na de middelbare school. Die heb ik decennia geleden nog eens aangetroffen op Schoolbank.nl. Hij had een snor die hem niet stond. Inmiddels kan ik dat niet meer vinden. De bassist zou - meen ik- naar het verre buitenland zijn vertrokken. Van de drummer weet ik alleen de achternaam nog. Er is een kunstenaar in Warnsveld met die naam en met een geboortedatum die zou kunnen. Maar daar houdt het spoor een beetje op.
Onze zanger, die soms ook die ‘kleine percussie’ deed is nu mijn beste vriend en zwager. We hebben een jaar bij elkaar in de klas gezeten op het Zutphense Baudartius Lyceum. Een school die zeer binnenkort door een fusie met de vijand ophoudt te bestaan. Maar dat gedeelde schooljaar en The Mystery Men en nog een paar onvergetelijkheden – van lang geleden tot nu - hebben gezorgd voor een vriendschap voor het leven. De plaatjes komen uit de oude doos van de auteur.
|
