archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Beschaafd plezier Hans Knegtmans

1802VG Sweetheart1Billy, de hoofdpersoon in de film Sweet Thing, is amper 16 jaar, maar ze acteert met de flair van een veteraan. Heel verwonderlijk is dat niet. Zij is de dochter van regisseur en scenarist Alexandre Rockwell. Ook diens vrouw Karyn Parsons heeft een rol en zijn jongere zoontje Nico speelt, net als Billy, de sterren van de hemel. Ja, Sweet Thing is in veel opzichten een ware familiefilm, dus van plankenkoorts zullen de personages weinig last hebben.

Dan nog spreekt het niet voor zich dat hoofdpersoon Billy de film zo naar haar hand kan zetten. Ja, dat ze – net als de hoofdpersoon en naamgenoot Billy Holliday – overloopt van muzikaliteit, wil wel helpen. Maar afgezien daarvan straalt actrice Lana Rockwell een flair uit die je maar bij weinig actrices tegenkomt. En dat met zo’n filmvader. U moet weten dat die (ook al met griezelig natuurlijk spel van Will Patton) een alcoholist uitbeeldt. En niet zo maar een alcoholist.

Nee, een man die je, ondanks de zichtbare liefde voor zijn kinderen, het liefst op grote afstand zou willen houden. Omdat hij, al twijfelen we geen moment aan zijn karakter, God weet waarom de prachtige haren van zijn dochter afknipt. (De film legt dit niet uit. Maar we moeten aannemen dat zij dit incident ten eerste al vaker heeft meegemaakt en ten tweede dat zij beseft dat hij oprecht van haar houdt. Getuige alleen al de indrukwekkende liefde waarmee hij haar (en zijn zoontje trouwens ook) overstelpt met knullig verpakte kerstcadeaus die hij – zo laat1802VG Sweetthing2 hij doorschemeren – gejat heeft bij Wall Mart.)

Maar zelfs een alcoholist met een hart van goud kan het te dol maken. Bijvoorbeeld door zich te laten bevieziken door een paar lowlives die niets beters om handen hebben. Het verbaast ons dan ook niet dat hij zich op dringend advies van zijn psychiater op laat nemen voor een afkicktherapie. In zekere zin is dat jammer voor de filmische spanning. Daar staat tegenover dat we nu een inkijkje krijgen in de denkwereld van de griezel die de alcoholistische vader is opgevolgd. Die is psychologisch wel zo interessant, zeker als de kijker enigszins bekend is met de ongrijpbare paradoxale communicatie waarvan dat soort psychopaten zich routinematig bedient.

Regisseur/scenarist Rockwell heeft goed gelet op narratieve details die van invloed kunnen zijn op interpretatie van het verhaal. Zo toont hij ons een slemppartij van het nieuwe liefdespaar, die onder dronkemansgelal elkaar bestoken met slagroom en andere viezigheid. In een latere scène krijgen we een vergelijkbare uitbundige baldadigheid te zien van Billy en haar aanhang. Het verschil is duidelijk: onschuldig plezier hebben is van een andere orde dan hersenloos dronkenmansgelal. Nette mensen drinken ook een glaasje, maar zelfs dan verloochenen ze hun innerlijke beschaving niet. Is dit een elitaire gedachtegang? In dat geval moet u het slot van deze recensie maar deleten en vervangen door een politiek minder beladen tekst.

--------
De plaatjes zijn van Filmdepot


© 2020 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Beschaafd plezier Hans Knegtmans
1802VG Sweetheart1Billy, de hoofdpersoon in de film Sweet Thing, is amper 16 jaar, maar ze acteert met de flair van een veteraan. Heel verwonderlijk is dat niet. Zij is de dochter van regisseur en scenarist Alexandre Rockwell. Ook diens vrouw Karyn Parsons heeft een rol en zijn jongere zoontje Nico speelt, net als Billy, de sterren van de hemel. Ja, Sweet Thing is in veel opzichten een ware familiefilm, dus van plankenkoorts zullen de personages weinig last hebben.

Dan nog spreekt het niet voor zich dat hoofdpersoon Billy de film zo naar haar hand kan zetten. Ja, dat ze – net als de hoofdpersoon en naamgenoot Billy Holliday – overloopt van muzikaliteit, wil wel helpen. Maar afgezien daarvan straalt actrice Lana Rockwell een flair uit die je maar bij weinig actrices tegenkomt. En dat met zo’n filmvader. U moet weten dat die (ook al met griezelig natuurlijk spel van Will Patton) een alcoholist uitbeeldt. En niet zo maar een alcoholist.

Nee, een man die je, ondanks de zichtbare liefde voor zijn kinderen, het liefst op grote afstand zou willen houden. Omdat hij, al twijfelen we geen moment aan zijn karakter, God weet waarom de prachtige haren van zijn dochter afknipt. (De film legt dit niet uit. Maar we moeten aannemen dat zij dit incident ten eerste al vaker heeft meegemaakt en ten tweede dat zij beseft dat hij oprecht van haar houdt. Getuige alleen al de indrukwekkende liefde waarmee hij haar (en zijn zoontje trouwens ook) overstelpt met knullig verpakte kerstcadeaus die hij – zo laat1802VG Sweetthing2 hij doorschemeren – gejat heeft bij Wall Mart.)

Maar zelfs een alcoholist met een hart van goud kan het te dol maken. Bijvoorbeeld door zich te laten bevieziken door een paar lowlives die niets beters om handen hebben. Het verbaast ons dan ook niet dat hij zich op dringend advies van zijn psychiater op laat nemen voor een afkicktherapie. In zekere zin is dat jammer voor de filmische spanning. Daar staat tegenover dat we nu een inkijkje krijgen in de denkwereld van de griezel die de alcoholistische vader is opgevolgd. Die is psychologisch wel zo interessant, zeker als de kijker enigszins bekend is met de ongrijpbare paradoxale communicatie waarvan dat soort psychopaten zich routinematig bedient.

Regisseur/scenarist Rockwell heeft goed gelet op narratieve details die van invloed kunnen zijn op interpretatie van het verhaal. Zo toont hij ons een slemppartij van het nieuwe liefdespaar, die onder dronkemansgelal elkaar bestoken met slagroom en andere viezigheid. In een latere scène krijgen we een vergelijkbare uitbundige baldadigheid te zien van Billy en haar aanhang. Het verschil is duidelijk: onschuldig plezier hebben is van een andere orde dan hersenloos dronkenmansgelal. Nette mensen drinken ook een glaasje, maar zelfs dan verloochenen ze hun innerlijke beschaving niet. Is dit een elitaire gedachtegang? In dat geval moet u het slot van deze recensie maar deleten en vervangen door een politiek minder beladen tekst.

--------
De plaatjes zijn van Filmdepot
© 2020 Hans Knegtmans
powered by CJ2