 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 14
Jaargang 21
18 april 2024
Nummer 15 verschijnt op
9 mei 2024 |  |
|
| Beschouwingen > Het leven zelf |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Mijn gescheurde knieband |
Rob van Olphen |
|
|
 Op 9 januari liep ik heel rustig de trap af toen ik plotseling een enorme pijn in mijn dijbeen kreeg, alsof er een mes van mijn lies naar mijn knie sneed. Ik had gelijk uitval in mijn been en viel naar beneden. Gelukkig kon ik nog net de leuning vast pakken, dat scheelde weer een paar treden. Ik heb een tamelijke hoge pijngrens maar dit was heel heftig. Gewoon lopen ging echt niet meer: het was schuifelen met veel pijn.
De volgende ging ik dag naar de huisarts. Die heeft me grondig onderzocht en er zelfs een groot boek bijgepakt met afbeeldingen van spieren en pezen van het been. Volgens haar was het ‘proximaal van de patellapees’ met het advies fysiotherapie en diclofenac slikken. Die pillen hielpen echt niet, ook de behandeling van de fysiotherapeut verlichtte de pijn niet.
12 januari maar weer naar de huisarts. Nu vermoedde ze dat ik een gescheurde dijbeen spier had met veel vocht in mijn knie en pittige oedeem in het onderbeen. Mijn rechterbeen was 2,5 centimeter dikker dan mijn linkerbeen.
De fysiotherapeut liet mij oefeningen doen die heel veel pijn deden, maar ik was in de veronderstelling dat het bij het protocol hoorde. Achteraf had ik die oefeningen nooit mogen doen. Ik had zo snel mogelijk moeten worden geopereerd.
Operatie
Op 18 januari heb ik bijna gesmeekt of ze aub een echografie wilden maken.
24 januari is er eindelijk een echo gemaakt. Op 29 januari was de uitslag er: scheur in de distale quadricepees (scheur van kniepees). Ze hebben toen gelijk een afspraak met de orthopeed gemaakt waar ik 6 februari door 3 orthopeden ben onderzocht. Een operatie was nodig, een alternatief was er niet, ik had veel eerder moeten worden geopereerd. Op 7 februari ben ik geopereerd. Toen hebben ze de compleet afgescheurde kniepees met heel veel moeite weer aan mijn knie vast gezet. De orthopeed vertelde dat ik gelukkig voor mijn leeftijd (80 jaar) een goede conditie had anders had hij deze risicovolle operatie niet gedaan.
De zeven dagen in het ziekenhuis waren geweldig. Ik ben enorm verwend, niets was de verpleging te veel. Ik had een Hilton-gevoel. De laatste dag stonden een paar dokters om mijn bed, ik bedankte ze voor de goede behandeling en zorgen met de mededeling: jullie krijgen allemaal een 10. Maar ik heb helaas vanmorgen een minpuntje gevonden. Ze keken allemaal verwonderd en vroegen wat dat minpuntje wel was? Nou het gekookte ei kon ik vanmorgen niet goed pellen, daar moesten ze allemaal om lachen.
Revalidatie
Met heel veel moeite hebben ze een revalidatiecentrum voor mij gevonden, mijn been was van hiel tot lies verpakt in gips. Minstens zes weken gestrekt in een rolstoel en dan een brace er omheen. Wat een verschil met het ziekenhuis waar heel veel ramen waren en mooie kleuren en heel veel hout. Dit gebouw was uit de jaren vijftig, vrij sober en was aan een grondige restauratie toe. Ik moest er niet aan denken als daar ooit brand uit zou breken. De gangen stonden vol met rollators, rolstoelen en andere karretjes. Het geluk was met mij: ik moest mijn kamer delen met Willem, een aardige kerel die er al een tijdje bivakkeerde.
Willem
Willem had ooit zijn benen gestoten tegen een trap en die wonden wilden maar niet genezen en werden alleen maar groter en dieper. Tijdens een onderzoek was er een dokter die zonder handschoen met haar vinger diep in zijn wond zat met als resultaat een ziekenhuis-infectie. Hij had zeven operaties gehad. Een been was alleen nog een klein stompje en het andere been had een halve voet.
Hij was vader van 5 kinderen maar in de 24 dagen dat ik daar was heb ik 3x een dochter gezien. Die kwam alleen om de was op te halen. Ik vond dat heel triest.
We probeerden zoveel mogelijk in het restaurant aan de zelfde tafel te zitten.
Voor ik ging slapen belde ik de zuster of ze mijn kousen wilde aandoen. Helaas het alarm werkte niet en ik kon ook niet bij mijn deken, ik lag onder een dun lakentje. Wat had ik het koud! Als ex-marktkoopman was ik wel wat gewend, maar dit was echt afzien. Ik werd om 3 uur wakker en was toegedekt. Wat bleek, mijn invalide kamergenoot had mij toegedekt met mijn deken.
Verzorging
Mijn plasfles was vol en ik moest nodig weer plassen. Ik vroeg aan de zuster die in onze kamer was of ze de fles wilde legen. Ze reageerde met ‘ik ga even een sigaretje roken’ en beloofde dat ze terug zou komen. Nou ze moet nog steeds terug komen. Er zijn verschillende firma's langsgekomen om het alarm te repareren. Tot mijn vertrek fungeerde het nog steeds niet.
Als mijn buurman in hoge nood was dan reed ik met mijn rolstoel de gang in en floot dan keihard op mijn vingers om de verpleging te roepen. Op een nacht was het verband los gegaan van Willem zijn stomp. Ooit heb ik een EHBO cursus gevolgd en dat kwam nu van pas.
Ik had last van heftige hoestbuien. De dokter beloofde mij een hoestdrankje maar toen ik aan de verpleegster vroeg ‘heeft U mijn hoestdrankje?‘ reageerde ze: ‘moet je maandag aan de paardenstaart van de dokter trekken en vragen waar blijft mijn hoestdrankje.’
Ik had hulp aan de zuster gevraagd voor een ‘sanitaire stop’. ‘Ja ik kom zo terug’. Eindelijk kwam de nachtzuster en ik vroeg waar die andere was gebleven. ‘oh die is al lang naar huis!’
Ik sprak een bewoonster die zichzelf niet kon aankleden. Zij vertelde dat het met de verzorgende niet naar wens ging, die gooide de kleding op haar bed met de mededeling ‘ doe het zelf maar!'
Ik kwam een vrouw in het restaurant tegen die geen idee had hoe de regels waren. Ze had een hersenschudding en een gebroken arm. Ze kon niemand vinden die haar kon helpen, ik heb haar naar een tafel gebracht en een kopje thee bezorgd. Met heel veel moeite hebben we iemand gevonden die haar weer naar haar kamer kon brengen. Wat was ik blij dat ik eindelijk mezelf kon wassen en geen hulp meer nodig had .
Gelukkig waren op onze afdeling ook een paar echte ‘Florence Nightingales’ die ik heel dankbaar ben voor hun inzet en hulp. De afdeling Fysiotherapie dat waren kanjers, die waren heel serieus en behulpzaam.
Sinds 2 maart ben ik weer thuis bij mijn eigen Florence Nightingale die mij de hele dag verzorgt en in de gaten houdt dat ik geen gekke dingen doe.
Ik ben nog steeds afhankelijk van een rolstoel en krukken. Het is nog een heel lang proces eer ik weer normaal kan lopen maar we hebben geduld.
----------
De tekening is van Han Busstra.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Beschouwingen > Het leven zelf |
| Mijn gescheurde knieband |
Rob van Olphen |
Op 9 januari liep ik heel rustig de trap af toen ik plotseling een enorme pijn in mijn dijbeen kreeg, alsof er een mes van mijn lies naar mijn knie sneed. Ik had gelijk uitval in mijn been en viel naar beneden. Gelukkig kon ik nog net de leuning vast pakken, dat scheelde weer een paar treden. Ik heb een tamelijke hoge pijngrens maar dit was heel heftig. Gewoon lopen ging echt niet meer: het was schuifelen met veel pijn.
De volgende ging ik dag naar de huisarts. Die heeft me grondig onderzocht en er zelfs een groot boek bijgepakt met afbeeldingen van spieren en pezen van het been. Volgens haar was het ‘proximaal van de patellapees’ met het advies fysiotherapie en diclofenac slikken. Die pillen hielpen echt niet, ook de behandeling van de fysiotherapeut verlichtte de pijn niet.
12 januari maar weer naar de huisarts. Nu vermoedde ze dat ik een gescheurde dijbeen spier had met veel vocht in mijn knie en pittige oedeem in het onderbeen. Mijn rechterbeen was 2,5 centimeter dikker dan mijn linkerbeen.
De fysiotherapeut liet mij oefeningen doen die heel veel pijn deden, maar ik was in de veronderstelling dat het bij het protocol hoorde. Achteraf had ik die oefeningen nooit mogen doen. Ik had zo snel mogelijk moeten worden geopereerd.
Operatie
Op 18 januari heb ik bijna gesmeekt of ze aub een echografie wilden maken.
24 januari is er eindelijk een echo gemaakt. Op 29 januari was de uitslag er: scheur in de distale quadricepees (scheur van kniepees). Ze hebben toen gelijk een afspraak met de orthopeed gemaakt waar ik 6 februari door 3 orthopeden ben onderzocht. Een operatie was nodig, een alternatief was er niet, ik had veel eerder moeten worden geopereerd. Op 7 februari ben ik geopereerd. Toen hebben ze de compleet afgescheurde kniepees met heel veel moeite weer aan mijn knie vast gezet. De orthopeed vertelde dat ik gelukkig voor mijn leeftijd (80 jaar) een goede conditie had anders had hij deze risicovolle operatie niet gedaan.
De zeven dagen in het ziekenhuis waren geweldig. Ik ben enorm verwend, niets was de verpleging te veel. Ik had een Hilton-gevoel. De laatste dag stonden een paar dokters om mijn bed, ik bedankte ze voor de goede behandeling en zorgen met de mededeling: jullie krijgen allemaal een 10. Maar ik heb helaas vanmorgen een minpuntje gevonden. Ze keken allemaal verwonderd en vroegen wat dat minpuntje wel was? Nou het gekookte ei kon ik vanmorgen niet goed pellen, daar moesten ze allemaal om lachen.
Revalidatie
Met heel veel moeite hebben ze een revalidatiecentrum voor mij gevonden, mijn been was van hiel tot lies verpakt in gips. Minstens zes weken gestrekt in een rolstoel en dan een brace er omheen. Wat een verschil met het ziekenhuis waar heel veel ramen waren en mooie kleuren en heel veel hout. Dit gebouw was uit de jaren vijftig, vrij sober en was aan een grondige restauratie toe. Ik moest er niet aan denken als daar ooit brand uit zou breken. De gangen stonden vol met rollators, rolstoelen en andere karretjes. Het geluk was met mij: ik moest mijn kamer delen met Willem, een aardige kerel die er al een tijdje bivakkeerde.
Willem
Willem had ooit zijn benen gestoten tegen een trap en die wonden wilden maar niet genezen en werden alleen maar groter en dieper. Tijdens een onderzoek was er een dokter die zonder handschoen met haar vinger diep in zijn wond zat met als resultaat een ziekenhuis-infectie. Hij had zeven operaties gehad. Een been was alleen nog een klein stompje en het andere been had een halve voet.
Hij was vader van 5 kinderen maar in de 24 dagen dat ik daar was heb ik 3x een dochter gezien. Die kwam alleen om de was op te halen. Ik vond dat heel triest.
We probeerden zoveel mogelijk in het restaurant aan de zelfde tafel te zitten.
Voor ik ging slapen belde ik de zuster of ze mijn kousen wilde aandoen. Helaas het alarm werkte niet en ik kon ook niet bij mijn deken, ik lag onder een dun lakentje. Wat had ik het koud! Als ex-marktkoopman was ik wel wat gewend, maar dit was echt afzien. Ik werd om 3 uur wakker en was toegedekt. Wat bleek, mijn invalide kamergenoot had mij toegedekt met mijn deken.
Verzorging
Mijn plasfles was vol en ik moest nodig weer plassen. Ik vroeg aan de zuster die in onze kamer was of ze de fles wilde legen. Ze reageerde met ‘ik ga even een sigaretje roken’ en beloofde dat ze terug zou komen. Nou ze moet nog steeds terug komen. Er zijn verschillende firma's langsgekomen om het alarm te repareren. Tot mijn vertrek fungeerde het nog steeds niet.
Als mijn buurman in hoge nood was dan reed ik met mijn rolstoel de gang in en floot dan keihard op mijn vingers om de verpleging te roepen. Op een nacht was het verband los gegaan van Willem zijn stomp. Ooit heb ik een EHBO cursus gevolgd en dat kwam nu van pas.
Ik had last van heftige hoestbuien. De dokter beloofde mij een hoestdrankje maar toen ik aan de verpleegster vroeg ‘heeft U mijn hoestdrankje?‘ reageerde ze: ‘moet je maandag aan de paardenstaart van de dokter trekken en vragen waar blijft mijn hoestdrankje.’
Ik had hulp aan de zuster gevraagd voor een ‘sanitaire stop’. ‘Ja ik kom zo terug’. Eindelijk kwam de nachtzuster en ik vroeg waar die andere was gebleven. ‘oh die is al lang naar huis!’
Ik sprak een bewoonster die zichzelf niet kon aankleden. Zij vertelde dat het met de verzorgende niet naar wens ging, die gooide de kleding op haar bed met de mededeling ‘ doe het zelf maar!'
Ik kwam een vrouw in het restaurant tegen die geen idee had hoe de regels waren. Ze had een hersenschudding en een gebroken arm. Ze kon niemand vinden die haar kon helpen, ik heb haar naar een tafel gebracht en een kopje thee bezorgd. Met heel veel moeite hebben we iemand gevonden die haar weer naar haar kamer kon brengen. Wat was ik blij dat ik eindelijk mezelf kon wassen en geen hulp meer nodig had .
Gelukkig waren op onze afdeling ook een paar echte ‘Florence Nightingales’ die ik heel dankbaar ben voor hun inzet en hulp. De afdeling Fysiotherapie dat waren kanjers, die waren heel serieus en behulpzaam.
Sinds 2 maart ben ik weer thuis bij mijn eigen Florence Nightingale die mij de hele dag verzorgt en in de gaten houdt dat ik geen gekke dingen doe.
Ik ben nog steeds afhankelijk van een rolstoel en krukken. Het is nog een heel lang proces eer ik weer normaal kan lopen maar we hebben geduld.
----------
De tekening is van Han Busstra.
|
| © 2024 Rob van Olphen |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|