 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 14
Jaargang 21
18 april 2024
Nummer 15 verschijnt op
9 mei 2024 |  |
|
| Beschouwingen > Het leven zelf |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Vriendschappen (deel 3) |
Nienke Nieuwenhuizen |
|
|
 In mijn vorige verhaal had ik het over mijn vriendin José. Door haar leerde ik Jannie kennen. We trokken met zijn drieën op. Wat hebben we veel met elkaar gedeeld. Onze opgroeiende kinderen speelden met elkaar. Je steunde elkaar bij de opvoeding. In het weekend en vakanties ontmoeten we elkaar met de kinderen bij de Sloterplas. Door José met haar kwinkslagen en Jannie met haar droge humor, werd er veel gelachen. We waren nog jong, op een gegeven moment, allen gescheiden en op vrijersvoeten. Heftige emoties op liefdesgebied deelden we met elkaar. Daar hoorden vreugden en lachwekkende situaties bij, maar ook zwaar liefdesverdriet. Vaak zo zwaar dat het weer belachelijk werd!
José is ons ontvallen, dat krijg je als je boven de 70 komt. Door mijn leven in Portugal, zie ik Jannie niet veel meer. Maar als we elkaar zien is er altijd weer die hechte band van humor en interesse in elkaar. We houden ook van dezelfde schrijvers en vooral Jannie heeft een feilloos gevoel om het kaf van het koren te scheiden op dat vlak. Als we terugkijken op ons leven, zeggen we tegen elkaar dat we door het gedoe met onze liefdesaffaires zoveel tijd hebben verloren die we nuttiger hadden kunnen besteden. Dat kunnen we nu, nu de hormonen zijn uitgespeeld, makkelijk zeggen! Hadden we het echt willen missen?
Purmerend
Op een gegeven moment verhuisden we naar verschillende locaties. Jannie en José bleven ook na de verhuizing in Amsterdam wonen. Maar ik kwam in Purmerend terecht. Daar kwam ik meteen weer in een vrouwengroep terecht. De Gorsvrouwen. Op dinsdag kwamen we bij elkaar om allerlei actuele zaken met elkaar te bespreken. De vrouwenbewegingen waren erg actief in die tijd. In elk buurthuis was wel zo'n groep te vinden. We hadden ook onderlinge contacten met andere buurthuizen en de 8e Maart werd uitbundig gevierd. Vooral met Thea deelde ik veel. Wij hadden elkaar al eerder ontmoet in Appelscha tijdens Pinkster-weekenden van de Anarchisten en kwamen in Purmerend toevallig in dezelfde buurt te wonen. Met Thea ging ik in Purmerend naar de Dagschool. Dit keer alleen voor Engels en muziek. We leerden de grondbeginselen van muziek en leerden blokfluit spelen.
De kinderen werden groter en ineens kregen we ook allemaal banen. Thea in een buurthuis in Amsterdam. Ik bij een gezondheidscentrum, Jannie en José op kantoor. Met drie andere vriendinnen speelde ik in een blokfluit-kwartet.
Gezamenlijk schreven we ons in voor een workshop-week van Herman de With in de Koepelkerk. Onze blokfluiten waren in de kakafonie van alle andere instrumenten niet te horen, maar ik leerde zingend te improviseren.
Tijdens die week kwamen veel nieuwe connecties tot stand. Zo leerde ik Madeleine kennen. Zij had een altsaxofoon. Ik mocht er een keer op blazen en ik kreeg er geluid uit.
Saxofoon
Ik hoefde niet meer op elke cent te letten en leerde om ook mezelf wat te gunnen. Op een gegeven moment ging ik met Madeleine mee naar de muziekschool en schreef me in om ook saxofoon te leren spelen, voor een luttel bedrag kon ik een alt lenen. De lessen waren meegenomen. Maar het allerleukste was het contact dat ik met Herman had gekregen, waardoor ik elke maandagavond naar het Bimhuis toog, om daar voor fl 2,50 te leren improviseren, met nog zo'n 50 andere geroepenen. Na verloop van tijd werd de alt van de muziekschool ingeruild voor een tenor, die ik kocht bij Arthur Heuwekemeyer. Wat waren die maandagavonden bij Herman (geassisteerd door Arthur, en toen ook nog: Theo Hoogstins en Jehanne Hulshof) leuk! Vooral ook omdat je je na de les, kon vergapen aan alle jazz-coryfeeën die later op de avond hun deuntje lieten horen.
Buiten Madeleine leerde ik nog veel meer vrienden kennen. Een heel leuke vriendin werd Tamara. Met haar, Anne en Marjan bezochten we wekelijks de workshop van Ron Rietdijk in het Fijnhout op de Jacob van Lennepkade. Later kwam daar ook de workshop in Alkmaar bij, geleid door Charlie Nanlohy.
Dat betekende dus dat ik naast mijn werk bij het Gezondheidscentrum van hot naar her rende met die saxofoon. Met Herman gingen we elk jaar voor een week naar Sint-Michielsgestel en weekeinden naar de Dromedaris in Enkhuizen. Met Charlie gingen we op toer in de nabije buitenlanden. Bij Tamara in en om haar huis in Denemarken hadden we ook verschillende muziekwerken, waaronder een legendarische met Sean Bergin. Ik heb veel plezier aan de muziek beleefd en ook aan de vriendschappen eromheen.
Hele goede vrienden werden naast Tamara: Elvira, Jan-Ide, Marcel en Bart. Tamara was ouder dan ik en is overleden, Bart stierf erg jong, maar met de anderen heb ik nog steeds contact en Marcel woont nu al meer dan 25 jaar samen met mijn dochter Katinka.
Mijn saxofoon, waarmee ik in de eerste jaren in Portugal op straat heb gespeeld en waarmee ik samen met vriendin Monika uit Barão, af en toe een act opvoerde, zij dansend en ik spelend, ligt nu ongebruikt en gebroken bovenop de linnenkast. Elke keer denk ik hem te laten repareren, maar het komt er niet van. En ik berust erin met het gevoel dat het bij een andere tijd hoorde.
----------
De tekening is van Marcia Meerum Terwogt.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Beschouwingen > Het leven zelf |
| Vriendschappen (deel 3) |
Nienke Nieuwenhuizen |
In mijn vorige verhaal had ik het over mijn vriendin José. Door haar leerde ik Jannie kennen. We trokken met zijn drieën op. Wat hebben we veel met elkaar gedeeld. Onze opgroeiende kinderen speelden met elkaar. Je steunde elkaar bij de opvoeding. In het weekend en vakanties ontmoeten we elkaar met de kinderen bij de Sloterplas. Door José met haar kwinkslagen en Jannie met haar droge humor, werd er veel gelachen. We waren nog jong, op een gegeven moment, allen gescheiden en op vrijersvoeten. Heftige emoties op liefdesgebied deelden we met elkaar. Daar hoorden vreugden en lachwekkende situaties bij, maar ook zwaar liefdesverdriet. Vaak zo zwaar dat het weer belachelijk werd!
José is ons ontvallen, dat krijg je als je boven de 70 komt. Door mijn leven in Portugal, zie ik Jannie niet veel meer. Maar als we elkaar zien is er altijd weer die hechte band van humor en interesse in elkaar. We houden ook van dezelfde schrijvers en vooral Jannie heeft een feilloos gevoel om het kaf van het koren te scheiden op dat vlak. Als we terugkijken op ons leven, zeggen we tegen elkaar dat we door het gedoe met onze liefdesaffaires zoveel tijd hebben verloren die we nuttiger hadden kunnen besteden. Dat kunnen we nu, nu de hormonen zijn uitgespeeld, makkelijk zeggen! Hadden we het echt willen missen?
Purmerend
Op een gegeven moment verhuisden we naar verschillende locaties. Jannie en José bleven ook na de verhuizing in Amsterdam wonen. Maar ik kwam in Purmerend terecht. Daar kwam ik meteen weer in een vrouwengroep terecht. De Gorsvrouwen. Op dinsdag kwamen we bij elkaar om allerlei actuele zaken met elkaar te bespreken. De vrouwenbewegingen waren erg actief in die tijd. In elk buurthuis was wel zo'n groep te vinden. We hadden ook onderlinge contacten met andere buurthuizen en de 8e Maart werd uitbundig gevierd. Vooral met Thea deelde ik veel. Wij hadden elkaar al eerder ontmoet in Appelscha tijdens Pinkster-weekenden van de Anarchisten en kwamen in Purmerend toevallig in dezelfde buurt te wonen. Met Thea ging ik in Purmerend naar de Dagschool. Dit keer alleen voor Engels en muziek. We leerden de grondbeginselen van muziek en leerden blokfluit spelen.
De kinderen werden groter en ineens kregen we ook allemaal banen. Thea in een buurthuis in Amsterdam. Ik bij een gezondheidscentrum, Jannie en José op kantoor. Met drie andere vriendinnen speelde ik in een blokfluit-kwartet.
Gezamenlijk schreven we ons in voor een workshop-week van Herman de With in de Koepelkerk. Onze blokfluiten waren in de kakafonie van alle andere instrumenten niet te horen, maar ik leerde zingend te improviseren.
Tijdens die week kwamen veel nieuwe connecties tot stand. Zo leerde ik Madeleine kennen. Zij had een altsaxofoon. Ik mocht er een keer op blazen en ik kreeg er geluid uit.
Saxofoon
Ik hoefde niet meer op elke cent te letten en leerde om ook mezelf wat te gunnen. Op een gegeven moment ging ik met Madeleine mee naar de muziekschool en schreef me in om ook saxofoon te leren spelen, voor een luttel bedrag kon ik een alt lenen. De lessen waren meegenomen. Maar het allerleukste was het contact dat ik met Herman had gekregen, waardoor ik elke maandagavond naar het Bimhuis toog, om daar voor fl 2,50 te leren improviseren, met nog zo'n 50 andere geroepenen. Na verloop van tijd werd de alt van de muziekschool ingeruild voor een tenor, die ik kocht bij Arthur Heuwekemeyer. Wat waren die maandagavonden bij Herman (geassisteerd door Arthur, en toen ook nog: Theo Hoogstins en Jehanne Hulshof) leuk! Vooral ook omdat je je na de les, kon vergapen aan alle jazz-coryfeeën die later op de avond hun deuntje lieten horen.
Buiten Madeleine leerde ik nog veel meer vrienden kennen. Een heel leuke vriendin werd Tamara. Met haar, Anne en Marjan bezochten we wekelijks de workshop van Ron Rietdijk in het Fijnhout op de Jacob van Lennepkade. Later kwam daar ook de workshop in Alkmaar bij, geleid door Charlie Nanlohy.
Dat betekende dus dat ik naast mijn werk bij het Gezondheidscentrum van hot naar her rende met die saxofoon. Met Herman gingen we elk jaar voor een week naar Sint-Michielsgestel en weekeinden naar de Dromedaris in Enkhuizen. Met Charlie gingen we op toer in de nabije buitenlanden. Bij Tamara in en om haar huis in Denemarken hadden we ook verschillende muziekwerken, waaronder een legendarische met Sean Bergin. Ik heb veel plezier aan de muziek beleefd en ook aan de vriendschappen eromheen.
Hele goede vrienden werden naast Tamara: Elvira, Jan-Ide, Marcel en Bart. Tamara was ouder dan ik en is overleden, Bart stierf erg jong, maar met de anderen heb ik nog steeds contact en Marcel woont nu al meer dan 25 jaar samen met mijn dochter Katinka.
Mijn saxofoon, waarmee ik in de eerste jaren in Portugal op straat heb gespeeld en waarmee ik samen met vriendin Monika uit Barão, af en toe een act opvoerde, zij dansend en ik spelend, ligt nu ongebruikt en gebroken bovenop de linnenkast. Elke keer denk ik hem te laten repareren, maar het komt er niet van. En ik berust erin met het gevoel dat het bij een andere tijd hoorde.
----------
De tekening is van Marcia Meerum Terwogt.
|
| © 2024 Nienke Nieuwenhuizen |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|