archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Vermaak en Genot > Naar de film delen printen terug
Geen dame, geen heer Hans Knegtmans

1419VG Sexe1Het recente verbod op de aanhef ‘dames en heren’ – of een andere intro waarin wordt gesuggereerd dat je de mensheid in twee seksen kunt onderscheiden – heeft mij sceptisch gestemd jegens het concept transseksualiteit. Misschien niet zozeer sceptisch als wel ‘iebel’. Alsof de vermaledijde zwartepietdiscussie onverhoeds weer wordt aangeslingerd. Daardoor kostte het mij enige wilskracht om de Chileense film Una mujer fantástica te bezoeken, ondanks de positieve pers die hij had gekregen. Die aarzeling bleek ongegrond.

Wie zonder voorkennis de zaal betreedt, weet aanvankelijk niet beter of hij kijkt naar een bloeiende man-vrouw relatie die al enige tijd gaande is. De beschaafde laatvijftiger Orlando – goed in de kleren gestoken, keurige kantoorbaan – heeft iets moois met de veel jongere Marina. ’s Avonds zingt ze meer dan verdienstelijk in een nachtclub, overdag serveert ze in een restaurant. Moet kunnen: leeftijds- en standsverschillen zijn aan de orde van de dag, ook in de Chileense hoofdstad Santiago.

Maar regisseur Sebastián Lelio heeft een wrede plotwending in petto. Tijdens een romantisch restaurantetentje wordt Orlando getroffen door wat later een hersenbloeding blijkt te zijn. Een paniekerige autorit naar het ziekenhuis – tot overmaat van ramp ook nog ontsierd door een bloedige val van een trap – komt te laat om Orlando’s leven te redden.

Pas bij de botte behandeling die Marina vervolgens ten deel valt beseft de kijker dat hier iets vreemds aan de hand is. Niemand bekommert zich om haar welbevinden. Alsof ze een passant is die toevallig in de buurt was toen die meneer zijn akelige val maakte.

Vervolgens onthult de regisseur bij stukjes en beetjes de vermeende ‘perversiteit’ van het ongelukkige stel. Orlando is weggelopen bij zijn wettige vrouw omdat hij verliefd werd op Marina. Zij trok bij hem1419VG Sexe2 in tot veler chagrijn, vooral van de echtgenote. Die constateert verbitterd dat het meisje, ook na Orlando’s overlijden, nog steeds diens huis bewoont, nota bene samen met zijn herdershond. En – het is haast niet te geloven – dan is ze eigenlijk ook nog eens een man die zich chirurgisch heeft laten ombouwen tot nepvrouw.

Het is een inktzwarte wereld waarmee de onschuldige Marina krijgt af te rekenen. Een politieagente vermoedt mishandeling achter Orlando’s ongelukkige val. Een arts onderzoekt of Marina’s claim van vrouw-zijn legitiem is. Orlando’s zoon eist de nieuwe woning van papa op en ontvoert de hond. En met vereende krachten voorkomt de familie van de treurende weduwe dat Marina getuige kan zijn van Orlando’s uitvaart. Het komt zelfs tot een handgemeen. Je zou van minder in de put raken.

Een enkele Arthouse-purist zou kunnen opmerken dat de regisseur wel erg gul is met zijn dramatische spektakel. Was het nu werkelijk nodig om Orlando’s familie af te schilderen als een zooitje simplistische, kromdenkende nitwits? Om Orlando’s weduwe Maria, als ze die ontmoet, met onverholen walging uit te laten maken voor ‘gedrocht’? Ik denk van wel. Slachtoffers van een gebroken huwelijk staan niet bekend om hun subtiliteit. Zeker niet als de aanstichtster in hun ogen een omgebouwde man is.

Una mujer fantástica is een toonbeeld van uitgebalanceerde vertelkunst, gedragen door een uitzonderlijk overtuigende hoofdpersoon (Daniela Vega). Wanneer zij in de slotscène haar vertolking van een nachtclubdeuntje inruilt voor een hoogwaardige aria op een heus concertpodium, heeft de kijker de neiging met overgave te applaudisseren. Ook al is hij (of ZIJ!) zich ervan bewust dat een film die eindigt met een gevoelvol stukje muziek een geheide tranentrekker is.

------------
De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver


© 2017 Hans Knegtmans meer Hans Knegtmans - meer "Naar de film" -
Vermaak en Genot > Naar de film
Geen dame, geen heer Hans Knegtmans
1419VG Sexe1Het recente verbod op de aanhef ‘dames en heren’ – of een andere intro waarin wordt gesuggereerd dat je de mensheid in twee seksen kunt onderscheiden – heeft mij sceptisch gestemd jegens het concept transseksualiteit. Misschien niet zozeer sceptisch als wel ‘iebel’. Alsof de vermaledijde zwartepietdiscussie onverhoeds weer wordt aangeslingerd. Daardoor kostte het mij enige wilskracht om de Chileense film Una mujer fantástica te bezoeken, ondanks de positieve pers die hij had gekregen. Die aarzeling bleek ongegrond.

Wie zonder voorkennis de zaal betreedt, weet aanvankelijk niet beter of hij kijkt naar een bloeiende man-vrouw relatie die al enige tijd gaande is. De beschaafde laatvijftiger Orlando – goed in de kleren gestoken, keurige kantoorbaan – heeft iets moois met de veel jongere Marina. ’s Avonds zingt ze meer dan verdienstelijk in een nachtclub, overdag serveert ze in een restaurant. Moet kunnen: leeftijds- en standsverschillen zijn aan de orde van de dag, ook in de Chileense hoofdstad Santiago.

Maar regisseur Sebastián Lelio heeft een wrede plotwending in petto. Tijdens een romantisch restaurantetentje wordt Orlando getroffen door wat later een hersenbloeding blijkt te zijn. Een paniekerige autorit naar het ziekenhuis – tot overmaat van ramp ook nog ontsierd door een bloedige val van een trap – komt te laat om Orlando’s leven te redden.

Pas bij de botte behandeling die Marina vervolgens ten deel valt beseft de kijker dat hier iets vreemds aan de hand is. Niemand bekommert zich om haar welbevinden. Alsof ze een passant is die toevallig in de buurt was toen die meneer zijn akelige val maakte.

Vervolgens onthult de regisseur bij stukjes en beetjes de vermeende ‘perversiteit’ van het ongelukkige stel. Orlando is weggelopen bij zijn wettige vrouw omdat hij verliefd werd op Marina. Zij trok bij hem1419VG Sexe2 in tot veler chagrijn, vooral van de echtgenote. Die constateert verbitterd dat het meisje, ook na Orlando’s overlijden, nog steeds diens huis bewoont, nota bene samen met zijn herdershond. En – het is haast niet te geloven – dan is ze eigenlijk ook nog eens een man die zich chirurgisch heeft laten ombouwen tot nepvrouw.

Het is een inktzwarte wereld waarmee de onschuldige Marina krijgt af te rekenen. Een politieagente vermoedt mishandeling achter Orlando’s ongelukkige val. Een arts onderzoekt of Marina’s claim van vrouw-zijn legitiem is. Orlando’s zoon eist de nieuwe woning van papa op en ontvoert de hond. En met vereende krachten voorkomt de familie van de treurende weduwe dat Marina getuige kan zijn van Orlando’s uitvaart. Het komt zelfs tot een handgemeen. Je zou van minder in de put raken.

Een enkele Arthouse-purist zou kunnen opmerken dat de regisseur wel erg gul is met zijn dramatische spektakel. Was het nu werkelijk nodig om Orlando’s familie af te schilderen als een zooitje simplistische, kromdenkende nitwits? Om Orlando’s weduwe Maria, als ze die ontmoet, met onverholen walging uit te laten maken voor ‘gedrocht’? Ik denk van wel. Slachtoffers van een gebroken huwelijk staan niet bekend om hun subtiliteit. Zeker niet als de aanstichtster in hun ogen een omgebouwde man is.

Una mujer fantástica is een toonbeeld van uitgebalanceerde vertelkunst, gedragen door een uitzonderlijk overtuigende hoofdpersoon (Daniela Vega). Wanneer zij in de slotscène haar vertolking van een nachtclubdeuntje inruilt voor een hoogwaardige aria op een heus concertpodium, heeft de kijker de neiging met overgave te applaudisseren. Ook al is hij (of ZIJ!) zich ervan bewust dat een film die eindigt met een gevoelvol stukje muziek een geheide tranentrekker is.

------------
De plaatjes zijn geselecteerd door de schrijver
© 2017 Hans Knegtmans
powered by CJ2