archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Vermaak en Genot > Luister! delen printen terug
Northern Soul Henk Klaren

1417VG Northern SoulEr ligt een groot eiland aan de andere kant van de Noordzee. U weet wel: Engeland ligt er op en Schotland en Wales. Hoewel ik mijzelf officieel geograaf mag noemen zou ik niet weten hoe dat eiland heet, al ben ik eigenlijk best goed in topografie. De namen Groot-Brittannië en Verenigd Koninkrijk komen niet in aanmerking, want daar hoort Noord-Ierland ook bij en ook nog een hele stoet kleinere eilanden. Dat dacht ik allemaal tot ik Wikipedia raadpleegde.

Het eiland blijkt wel degelijk Groot-Brittannië te heten. De benaming wordt in de praktijk dikwijls gebruikt als synoniem voor Verenigd Koninkrijk. Net als de benaming Engeland trouwens. Fout? Misschien. Verwarrend? Een beetje. Misschien komt het daardoor dat ik aanvankelijk een verkeerd beeld in mijn hoofd heb als het over Noord-Engeland gaat. Ik heb altijd het gevoel – ik weet wel béter, maar dat gevóel dringt zich altijd op – dat plaatsen als Manchester, Wigan en Liverpool, ja zelfs Newcastle, ergens in het midden van Engeland liggen. Ze liggen wel zo’n beetje in het midden, maar dan van Groot-Brittannië. Wat Engeland betreft liggen ze natuurlijk in het Noorden.

Het moet ergens eind jaren zestig, begin jaren zeventig, van de vorige eeuw zijn geweest dat zich in die streek een merkwaardig fenomeen aandiende. Dat heette Northern Soul. Tot voor kort had ik daar nog nooit van gehoord. Het kwam tot mij door een stukje in de rubriek ‘Onze gids van de week’ uit de zaterdagbijlage, Sir Edmund, van de Volkskrant. Allerlei meer of minder bekende mensen, uit diverse vooral creatieve hoeken, wordt daarin gevraagd naar hun voorkeuren op het gebied van diverse zaken. Een paar weken geleden was ene Alice Rawsthorn aan de beurt. Een designcriticus van de New York Times. Ze is bijna zestig en haar kapsel lijkt een beetje op een helm. Ze is niet Amerikaans, maar Engels en woonde in haar vroege tienerjaren bij Wigan.

Wigan ‘was het centrum van de Northern Soul, een opzwepende en extreem dansbare soulvariant. Het Wigan Casino was een all nighter, een club waar mensen vanuit heel Noord-Engeland naar toe kwamen om het hele weekend te dansen. Ze hadden zelfs een eigen dansstijl, heel snel en atletisch’. En die Northern Soul was volgens onze gids Alice haar favoriete muziek. Het zal wel weer iets met Douwe Draaisma’s hobbel van reminiscentie te maken hebben, maar ik was toch wel een beetje geïntrigeerd door zo’n gezaghebbende designcriticus en trendsetter (ook nog volgens de krant).

Het blijkt een hele rage te zijn geweest in workingclass Noord-Engeland, met vrij precieze kledingmores (hele rare hele wijde broeken) en strenge scheidslijnen tussen goeie Northern Soul en alle andere – en dus niet acceptabele – muziek. Stoffen applicaties met het Northern Soul logo op de mouw, danswedstrijden, noem maar op. Een hele beweging dus. Het heeft niet zo erg lang geduurd, maar het schijnt volgens mevrouw Rawsthorn nu wel weer beetje hip te worden. Zal wel meevallen hoor, want al dat gedans ziet er nogal vreemd uit en de muziek, nou ja … je moet er van houden. Het was meestal Amerikaanse snelle soul, vanwege al dat gedans. Men hield er van om zeldzame platen te ontdekken en te spelen. DJ’s waren belangrijk. Er wordt wel gezegd dat het een soort voorloper was van de huidige DJ-cultuur.

De ‘all nighters’ in het Wigan Casino eindigden altijd met de 3 before 8:

Time Will Pass You By - Tobi Legend

Long After Tonight is Over - Jimmy Radcliffe  en

 I’m on my Way - Dean Parrish.


En dat dansen: https://www.youtube.com/watch?v=vOsLwMziqAg

Het was me wat. Mevrouw Rawsthorn zegt dat ze nog steeds zo kan dansen. Ik geloof het.


© 2017 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" -
Vermaak en Genot > Luister!
Northern Soul Henk Klaren
1417VG Northern SoulEr ligt een groot eiland aan de andere kant van de Noordzee. U weet wel: Engeland ligt er op en Schotland en Wales. Hoewel ik mijzelf officieel geograaf mag noemen zou ik niet weten hoe dat eiland heet, al ben ik eigenlijk best goed in topografie. De namen Groot-Brittannië en Verenigd Koninkrijk komen niet in aanmerking, want daar hoort Noord-Ierland ook bij en ook nog een hele stoet kleinere eilanden. Dat dacht ik allemaal tot ik Wikipedia raadpleegde.

Het eiland blijkt wel degelijk Groot-Brittannië te heten. De benaming wordt in de praktijk dikwijls gebruikt als synoniem voor Verenigd Koninkrijk. Net als de benaming Engeland trouwens. Fout? Misschien. Verwarrend? Een beetje. Misschien komt het daardoor dat ik aanvankelijk een verkeerd beeld in mijn hoofd heb als het over Noord-Engeland gaat. Ik heb altijd het gevoel – ik weet wel béter, maar dat gevóel dringt zich altijd op – dat plaatsen als Manchester, Wigan en Liverpool, ja zelfs Newcastle, ergens in het midden van Engeland liggen. Ze liggen wel zo’n beetje in het midden, maar dan van Groot-Brittannië. Wat Engeland betreft liggen ze natuurlijk in het Noorden.

Het moet ergens eind jaren zestig, begin jaren zeventig, van de vorige eeuw zijn geweest dat zich in die streek een merkwaardig fenomeen aandiende. Dat heette Northern Soul. Tot voor kort had ik daar nog nooit van gehoord. Het kwam tot mij door een stukje in de rubriek ‘Onze gids van de week’ uit de zaterdagbijlage, Sir Edmund, van de Volkskrant. Allerlei meer of minder bekende mensen, uit diverse vooral creatieve hoeken, wordt daarin gevraagd naar hun voorkeuren op het gebied van diverse zaken. Een paar weken geleden was ene Alice Rawsthorn aan de beurt. Een designcriticus van de New York Times. Ze is bijna zestig en haar kapsel lijkt een beetje op een helm. Ze is niet Amerikaans, maar Engels en woonde in haar vroege tienerjaren bij Wigan.

Wigan ‘was het centrum van de Northern Soul, een opzwepende en extreem dansbare soulvariant. Het Wigan Casino was een all nighter, een club waar mensen vanuit heel Noord-Engeland naar toe kwamen om het hele weekend te dansen. Ze hadden zelfs een eigen dansstijl, heel snel en atletisch’. En die Northern Soul was volgens onze gids Alice haar favoriete muziek. Het zal wel weer iets met Douwe Draaisma’s hobbel van reminiscentie te maken hebben, maar ik was toch wel een beetje geïntrigeerd door zo’n gezaghebbende designcriticus en trendsetter (ook nog volgens de krant).

Het blijkt een hele rage te zijn geweest in workingclass Noord-Engeland, met vrij precieze kledingmores (hele rare hele wijde broeken) en strenge scheidslijnen tussen goeie Northern Soul en alle andere – en dus niet acceptabele – muziek. Stoffen applicaties met het Northern Soul logo op de mouw, danswedstrijden, noem maar op. Een hele beweging dus. Het heeft niet zo erg lang geduurd, maar het schijnt volgens mevrouw Rawsthorn nu wel weer beetje hip te worden. Zal wel meevallen hoor, want al dat gedans ziet er nogal vreemd uit en de muziek, nou ja … je moet er van houden. Het was meestal Amerikaanse snelle soul, vanwege al dat gedans. Men hield er van om zeldzame platen te ontdekken en te spelen. DJ’s waren belangrijk. Er wordt wel gezegd dat het een soort voorloper was van de huidige DJ-cultuur.

De ‘all nighters’ in het Wigan Casino eindigden altijd met de 3 before 8:

Time Will Pass You By - Tobi Legend

Long After Tonight is Over - Jimmy Radcliffe  en

 I’m on my Way - Dean Parrish.


En dat dansen: https://www.youtube.com/watch?v=vOsLwMziqAg

Het was me wat. Mevrouw Rawsthorn zegt dat ze nog steeds zo kan dansen. Ik geloof het.
© 2017 Henk Klaren
powered by CJ2