Mijn afgescheurde knieband (deel 2) door Rob van Olphen - De Leunstoel


		archief vorig nr.lopend nr.
			Nummer 15 Jaargang 21 9 mei 2024 Nummer 16 verschijnt op 30 mei 2024

Beschouwingen > Het leven zelf		delen printen terug


	Mijn afgescheurde knieband (deel 2)	Rob van Olphen
	Nu ik in het revalidatieproces zit komen nog meer herinneringen boven uit het ziekenhuis en het revalidatiecentrum. In het ziekenhuis deelde ik mijn kamer met nog drie personen, het was een komen en gaan. Voordat je met iemand een goed contact had gingen ze alweer naar huis. In een rolstoel of met een rollator. Behalve Jim, een beer van een kerel, een rugbyspeler die ook in het Nederlands team heeft gespeeld, hij had een heftige schouderblessure. Volgens mij had hij een rittenkaart van het ziekenhuis, regelmatig had hij een mankement. Jim was van beroep fysiotherapeut; als de dokter langs kwam voor controle dan ging de hele conversatie in het latijn. Conny Na Jim kwam Conny, een hele grote vrouw met een enorme harde zware stem. Als zij met haar man aan het bellen was kon je elk woord verstaan. Om de haverklap belde ze haar man wat hij allemaal moest doen en wat hij mee moest nemen en dan belde hij weer ‘waar moet ik dat vinden’? Op het laatst wisten wij zo een beetje hoe haar huis was ingedeeld en waar alles lag. Ze had niet alleen een heupoperatie maar ook een blaasprobleem en dat ging wel eens mis. Dan belde ze haar man dat hij een stapel onderbroeken mee moesten nemen. Bij het avondbezoek kwam er een heel klein mannetje met een hele grote tas. Heel timide overhandigde hij de tas aan zijn echtgenote, zij haalde heel demonstratief een voor een de XXXX large onderbroeken uit de tas die hield ze omhoog en werden van alle kanten gekeurd. Bij de ene was het elastiek er uit, een ander was de naad los, weer eentje met vlekjes er op en zo ging het maar door. Het manneke werd steeds kleiner. Ik had erg met hem te doen. Conny was ook niet aardig tegen de verpleegsters dus we waren blij dat ze naar een andere kamer is verhuisd. Dirk Tegenover mij lag Dirk. Dirk had in de handel gezeten en was heel moeilijk te verstaan. Dirk had nog maar een paar tanden vandaar dat de conversatie soms een beetje moeilijk was. Dirk vertelde dat hij een keer voor de rechter moest verschijnen. Hij had volgens de rechter nepgouden horloges verkocht. ‘Nee Edelachtbare, ik heb gezegd dat ze goudkleurig waren!‘ ’ En u hebt ook schoenen verkocht met alleen twee linker schoenen?’ ’Ja Edelachtbare, dat klopt dat was een vergissing; ik was in de veronderstelling dat het paren waren en een vergissing is toch mogelijk’. De avondzuster kwam langs met de laatste medicijnen en prikjes. Ze kwam bij Dirk met de injectie tegen trombose (die moet je 30 dagen zelf toe dienen). ‘Nee dat moet u doen’, zei Dirk met angstige stem. ‘Nee’ zegt de zuster, ‘dat moet U zelf doen’. Nou daar was Dirk het niet mee eens. Na veel soebatten heeft hij het toch zelf gedaan en daar was hij heel trots op. De zuster keek hem aan en zei ‘je bent nog niet klaar met mij’ en gelijk pakt ze van haar karretje een hele grote spuit (een centimeter of 30 waar ze wonden mee schoon spuiten). Uit die broek! En ze komt met die spuit op Dirk af. Dirk gaf een enorme schreeuw, ’ik spring uit het raam!’ Oh wat hebben we met z’n allen gelachen, inclusief Dirk. Eigen ervaringen Ik had een T-shirt dat helaas niet 100% katoen was, dat is niet zo prettig als je op een matras ligt met een kunststof bovenlaag. Ik ben daar blijkbaar allergisch voor want ik kreeg acuut uitslag op mijn rug wat gepaard ging met enorme jeuk. Het ergste is dat je er niet bij kunt, vooral ‘s nachts was het heel heftig zodat ik echt niet kon slapen. Dan belde ik de nachtzuster of ze me alstublieft wilde krabben en dat vond ze gelukkig geen probleem om te doen.-Na een behandeling met koelzalf was het probleem opgelost (alhoewel ik de krabbehandeling van de zuster miste). Ik vroeg een keer aan de zuster of ze het niet erg vond om billen schoon te maken of een po te legen. Nee dat vond ze niet erg maar braaksel wel. Toen een zuster mijn plasfles kwam legen riep ik haar toe, ‘niet van drinken hoor’. Ze regeerde ‘nee dat is niks voor mij’. Toen vertelde ik haar dat ik een vriend had die dronk iedere ochtend zijn eigen ochtendwater. ‘En hoe gaat het met die vriend’. Nou die had ik al een hele tijd niet meer gezien. Op de dag dat ik afgeleverd werd bij het revalidatie centrum was de ambulance net bezig om een patiënt mee te nemen. Later bleek dat dat mijn latere kamergenoot Willem was. Willem wilde zichzelf in bed verschonen en is toen uit zijn bed gevallen. Aangezien het alarm niet werkte en hij alleen in de kamer was heeft hij zonder hulp meer dan een uur of langer op de grond gelegen. Het is ook onmogelijk om met een klein stompje en een halve voet zelf weer overeind te komen. Hij is naar het ziekenhuis gebracht om foto's te laten maken; hij had overal pijn en ze waren bang dat hij wat had gebroken. Gelukkig had hij alleen maar kneuzingen waar hij pijnstillers voor heeft gekregen. Bij aankomst had ik gemeld dat ik vegetariër was. Het heeft zeven dagen geduurd voor ik eindelijk een maaltijd kreeg zonder vlees. Toen ik vroeg waarom het zolang had geduurd vertelden ze dat ze daar een apart protocol voor hadden. Zodat het wat langer duurde. Overigens was het eten heel goed en meer dan voldoende. Als je bezoek had mocht het bezoek mee-eten, bij voorbeeld met de lunch. Keuze uit verschillende soorten brood, beschuit, twee soorten kaas, knäckebröd, ontbijtkoek, twee soorten vleeswaren, roomboter, pindakaas en een heleboel verschillende jams en naar keuze melk of karnemelk. Deze lunch kostte maar €4,50 dat vond ik heel goedkoop. Mijn kleindochter was op bezoek en ik trakteerde haar op een pannenkoekje en die was €4,50. Ik zat met iemand aan tafel en zij smeerde twee kleine pakjes boter op haar beschuit. Ik vroeg haar ‘waarom doe je er zoveel op?’, ’Nou omdat het gratis is’! antwoordde ze. Als je ontslagen wordt heb je papieren nodig voordat je naar huis gaat. Dus ik ging naar de bewuste administratiemedewerkster. Die stuurde me door naar een ander en deze stuurde me weer door naar weer een ander en die moet nu nog terug komen. Gelukkig heeft een lieve nachtzuster toen alles voor mij geregeld (wat in principe niet haar taak was). ---------- De auteur heeft de foto geleverd.

© 2024 Rob van Olphen

meer Rob van Olphen - meer "Het leven zelf"

Beschouwingen > Het leven zelf
Mijn afgescheurde knieband (deel 2)	Rob van Olphen
Nu ik in het revalidatieproces zit komen nog meer herinneringen boven uit het ziekenhuis en het revalidatiecentrum. In het ziekenhuis deelde ik mijn kamer met nog drie personen, het was een komen en gaan. Voordat je met iemand een goed contact had gingen ze alweer naar huis. In een rolstoel of met een rollator. Behalve Jim, een beer van een kerel, een rugbyspeler die ook in het Nederlands team heeft gespeeld, hij had een heftige schouderblessure. Volgens mij had hij een rittenkaart van het ziekenhuis, regelmatig had hij een mankement. Jim was van beroep fysiotherapeut; als de dokter langs kwam voor controle dan ging de hele conversatie in het latijn. Conny Na Jim kwam Conny, een hele grote vrouw met een enorme harde zware stem. Als zij met haar man aan het bellen was kon je elk woord verstaan. Om de haverklap belde ze haar man wat hij allemaal moest doen en wat hij mee moest nemen en dan belde hij weer ‘waar moet ik dat vinden’? Op het laatst wisten wij zo een beetje hoe haar huis was ingedeeld en waar alles lag. Ze had niet alleen een heupoperatie maar ook een blaasprobleem en dat ging wel eens mis. Dan belde ze haar man dat hij een stapel onderbroeken mee moesten nemen. Bij het avondbezoek kwam er een heel klein mannetje met een hele grote tas. Heel timide overhandigde hij de tas aan zijn echtgenote, zij haalde heel demonstratief een voor een de XXXX large onderbroeken uit de tas die hield ze omhoog en werden van alle kanten gekeurd. Bij de ene was het elastiek er uit, een ander was de naad los, weer eentje met vlekjes er op en zo ging het maar door. Het manneke werd steeds kleiner. Ik had erg met hem te doen. Conny was ook niet aardig tegen de verpleegsters dus we waren blij dat ze naar een andere kamer is verhuisd. Dirk Tegenover mij lag Dirk. Dirk had in de handel gezeten en was heel moeilijk te verstaan. Dirk had nog maar een paar tanden vandaar dat de conversatie soms een beetje moeilijk was. Dirk vertelde dat hij een keer voor de rechter moest verschijnen. Hij had volgens de rechter nepgouden horloges verkocht. ‘Nee Edelachtbare, ik heb gezegd dat ze goudkleurig waren!‘ ’ En u hebt ook schoenen verkocht met alleen twee linker schoenen?’ ’Ja Edelachtbare, dat klopt dat was een vergissing; ik was in de veronderstelling dat het paren waren en een vergissing is toch mogelijk’. De avondzuster kwam langs met de laatste medicijnen en prikjes. Ze kwam bij Dirk met de injectie tegen trombose (die moet je 30 dagen zelf toe dienen). ‘Nee dat moet u doen’, zei Dirk met angstige stem. ‘Nee’ zegt de zuster, ‘dat moet U zelf doen’. Nou daar was Dirk het niet mee eens. Na veel soebatten heeft hij het toch zelf gedaan en daar was hij heel trots op. De zuster keek hem aan en zei ‘je bent nog niet klaar met mij’ en gelijk pakt ze van haar karretje een hele grote spuit (een centimeter of 30 waar ze wonden mee schoon spuiten). Uit die broek! En ze komt met die spuit op Dirk af. Dirk gaf een enorme schreeuw, ’ik spring uit het raam!’ Oh wat hebben we met z’n allen gelachen, inclusief Dirk. Eigen ervaringen Ik had een T-shirt dat helaas niet 100% katoen was, dat is niet zo prettig als je op een matras ligt met een kunststof bovenlaag. Ik ben daar blijkbaar allergisch voor want ik kreeg acuut uitslag op mijn rug wat gepaard ging met enorme jeuk. Het ergste is dat je er niet bij kunt, vooral ‘s nachts was het heel heftig zodat ik echt niet kon slapen. Dan belde ik de nachtzuster of ze me alstublieft wilde krabben en dat vond ze gelukkig geen probleem om te doen.-Na een behandeling met koelzalf was het probleem opgelost (alhoewel ik de krabbehandeling van de zuster miste). Ik vroeg een keer aan de zuster of ze het niet erg vond om billen schoon te maken of een po te legen. Nee dat vond ze niet erg maar braaksel wel. Toen een zuster mijn plasfles kwam legen riep ik haar toe, ‘niet van drinken hoor’. Ze regeerde ‘nee dat is niks voor mij’. Toen vertelde ik haar dat ik een vriend had die dronk iedere ochtend zijn eigen ochtendwater. ‘En hoe gaat het met die vriend’. Nou die had ik al een hele tijd niet meer gezien. Op de dag dat ik afgeleverd werd bij het revalidatie centrum was de ambulance net bezig om een patiënt mee te nemen. Later bleek dat dat mijn latere kamergenoot Willem was. Willem wilde zichzelf in bed verschonen en is toen uit zijn bed gevallen. Aangezien het alarm niet werkte en hij alleen in de kamer was heeft hij zonder hulp meer dan een uur of langer op de grond gelegen. Het is ook onmogelijk om met een klein stompje en een halve voet zelf weer overeind te komen. Hij is naar het ziekenhuis gebracht om foto's te laten maken; hij had overal pijn en ze waren bang dat hij wat had gebroken. Gelukkig had hij alleen maar kneuzingen waar hij pijnstillers voor heeft gekregen. Bij aankomst had ik gemeld dat ik vegetariër was. Het heeft zeven dagen geduurd voor ik eindelijk een maaltijd kreeg zonder vlees. Toen ik vroeg waarom het zolang had geduurd vertelden ze dat ze daar een apart protocol voor hadden. Zodat het wat langer duurde. Overigens was het eten heel goed en meer dan voldoende. Als je bezoek had mocht het bezoek mee-eten, bij voorbeeld met de lunch. Keuze uit verschillende soorten brood, beschuit, twee soorten kaas, knäckebröd, ontbijtkoek, twee soorten vleeswaren, roomboter, pindakaas en een heleboel verschillende jams en naar keuze melk of karnemelk. Deze lunch kostte maar €4,50 dat vond ik heel goedkoop. Mijn kleindochter was op bezoek en ik trakteerde haar op een pannenkoekje en die was €4,50. Ik zat met iemand aan tafel en zij smeerde twee kleine pakjes boter op haar beschuit. Ik vroeg haar ‘waarom doe je er zoveel op?’, ’Nou omdat het gratis is’! antwoordde ze. Als je ontslagen wordt heb je papieren nodig voordat je naar huis gaat. Dus ik ging naar de bewuste administratiemedewerkster. Die stuurde me door naar een ander en deze stuurde me weer door naar weer een ander en die moet nu nog terug komen. Gelukkig heeft een lieve nachtzuster toen alles voor mij geregeld (wat in principe niet haar taak was). ---------- De auteur heeft de foto geleverd.
© 2024 Rob van Olphen

	powered by CJ2