 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 15
Jaargang 21
9 mei 2024
Nummer 16 verschijnt op
30 mei 2024 |  |
|
| Beschouwingen > Het leven zelf |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
You live you learn* |
Claude Aendenboom |
|
|
 Soms doe je dingen in het Leven, bewust of onbewust waar je vroeg of laat spijt van krijgt. Zo stuurde ik onlangs mijn nieuwste tekst 'Als de nood het hoogst is' op naar Metronieuws lezerscolumn. De volgende ochtend had ik twijfels over de literaire kwaliteit van deze ietwat schunnige tekst. En dus schreef ik na mijn dagelijkse douche en scheerbeurt meteen een mail naar de redacteur waarin ik verzocht om de publicatie van deze weinig hoogstaande column te annuleren. Een uurtje later mailde mijn vriendin Joyce dat het stukje toch gepubliceerd was in MN Lezerscolumn. Ik was enigszins tevreden want ik vond de tekst nu, achteraf gezien, plots wel okee. Joyce grapte: ‘Cloclo, je neemt jezelf te veel au sérieux en geduld is bovendien een schone deugd. Dat moet jij toch weten als boeddhist? Ach Claude, je bent en blijft een grote baby.’
En zo twijfelde ik plots of ik wel ooit uit mijn fouten heb geleerd. Reeds als kleuter voelde ik in mijn hoofd immers een grote zwarte ruimte zo groot als de kosmos, een eindeloze duistere leegte. Ook toen ik op zesjarige leeftijd de primus van de klas werd, beterde dat niet. Mijn klasgenoten merkten niks op, zelfs mijn rijkeluisvrienden hadden niks in de gaten, ook niet toen zij op mijn 7de verjaardag kwamen feesten in onze bescheiden woning. Op hun beurt nodigden de zoons van advocaten en chirurgen me uit in hun villa's en kastelen. Het deed me allemaal niks. Het was alsof mijn lichaam leefde maar ik tegelijkertijd al lang hersendood was. Het enige waarvan ik droomde was om later huisarts te worden. Maar mijn 'vrienden' stimuleerden mij om van school te spijbelen en zo werd ik een vroege schoolverlater. Ondanks de jaloezie van deze jongelui heb ik via een heel grote omweg dan toch mijn diploma neuropsychologie behaald en een 12-tal kunstfilosofie-certificaten kunnen verzilveren.
Joyce zegt mij dat ik te veel met mijn eigen brein bezig ben en dat ik als een egotripper door het Leven ga, ja ook in mijn teksten. Maar ik bedenk: ‘Is mijn egocentrisch schrijverschap niet de uitgelezen manier om de grote leegte in mijn eigen universum te dichten?‘
Ik mailde grinnikend terug naar Joyce: ‘Jawel, uit deze fout leerde ik dat men uit fouten kan leren.’ Ze reageerde lachend: ‘Oh, grow up boy.’ Vijf minuten later mailde ze een bijlage met een hit van de wereldbekende Canadese zangeres Alanis Morissette: ‘ You
live you learn’. En kort daarna haar vermanende song: ‘ You oughta know’.
----------
De illustratie is van Coc van Duijn.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Beschouwingen > Het leven zelf |
| You live you learn* |
Claude Aendenboom |
Soms doe je dingen in het Leven, bewust of onbewust waar je vroeg of laat spijt van krijgt. Zo stuurde ik onlangs mijn nieuwste tekst 'Als de nood het hoogst is' op naar Metronieuws lezerscolumn. De volgende ochtend had ik twijfels over de literaire kwaliteit van deze ietwat schunnige tekst. En dus schreef ik na mijn dagelijkse douche en scheerbeurt meteen een mail naar de redacteur waarin ik verzocht om de publicatie van deze weinig hoogstaande column te annuleren. Een uurtje later mailde mijn vriendin Joyce dat het stukje toch gepubliceerd was in MN Lezerscolumn. Ik was enigszins tevreden want ik vond de tekst nu, achteraf gezien, plots wel okee. Joyce grapte: ‘Cloclo, je neemt jezelf te veel au sérieux en geduld is bovendien een schone deugd. Dat moet jij toch weten als boeddhist? Ach Claude, je bent en blijft een grote baby.’
En zo twijfelde ik plots of ik wel ooit uit mijn fouten heb geleerd. Reeds als kleuter voelde ik in mijn hoofd immers een grote zwarte ruimte zo groot als de kosmos, een eindeloze duistere leegte. Ook toen ik op zesjarige leeftijd de primus van de klas werd, beterde dat niet. Mijn klasgenoten merkten niks op, zelfs mijn rijkeluisvrienden hadden niks in de gaten, ook niet toen zij op mijn 7de verjaardag kwamen feesten in onze bescheiden woning. Op hun beurt nodigden de zoons van advocaten en chirurgen me uit in hun villa's en kastelen. Het deed me allemaal niks. Het was alsof mijn lichaam leefde maar ik tegelijkertijd al lang hersendood was. Het enige waarvan ik droomde was om later huisarts te worden. Maar mijn 'vrienden' stimuleerden mij om van school te spijbelen en zo werd ik een vroege schoolverlater. Ondanks de jaloezie van deze jongelui heb ik via een heel grote omweg dan toch mijn diploma neuropsychologie behaald en een 12-tal kunstfilosofie-certificaten kunnen verzilveren.
Joyce zegt mij dat ik te veel met mijn eigen brein bezig ben en dat ik als een egotripper door het Leven ga, ja ook in mijn teksten. Maar ik bedenk: ‘Is mijn egocentrisch schrijverschap niet de uitgelezen manier om de grote leegte in mijn eigen universum te dichten?‘
Ik mailde grinnikend terug naar Joyce: ‘Jawel, uit deze fout leerde ik dat men uit fouten kan leren.’ Ze reageerde lachend: ‘Oh, grow up boy.’ Vijf minuten later mailde ze een bijlage met een hit van de wereldbekende Canadese zangeres Alanis Morissette: ‘ You
live you learn’. En kort daarna haar vermanende song: ‘ You oughta know’.
----------
De illustratie is van Coc van Duijn.
|
| © 2024 Claude Aendenboom |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|