 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 14
Jaargang 21
18 april 2024
Nummer 15 verschijnt op
9 mei 2024 |  |
|
| Beschouwingen > Buitenlandse zaken |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Vriendschap met Israel* |
Arie de Jong |
|
|
 Mag je het vriendschap noemen als tussen landen een nauwe band bestaat, staatsbezoeken worden afgelegd, er meer dan evenredige aandacht is voor het wel en wee in een land? Ik denk van wel en op die manier kun je spreken over vriendschap tussen Nederland en Israël. Hoewel, wordt die aan beide kanten op dezelfde manier beleefd? Dat vanuit Nederland zulke gevoelens bestaan voor Israël, lijkt mij duidelijk, maar leven zulke gevoelens ook in Israël over Nederland? Dan heb ik het niet alleen over de gebeurtenissen van de afgelopen maanden, maar meer in algemene zin.
De afgelopen maanden was de vraag hoe het staat met de vriendschap tussen Nederland en Israël onvermijdelijk aan de orde. Op 7 oktober 2023 was er een wrede, brede en goed voorbereide terroristische aanval van Hamas op verschillende doelen in Israël. Daarbij werden ongeveer 1300 burgers vermoord, een ongekend bloedbad. Ook werden honderden gijzelaars meegenomen, van wie tot op de dag van vandaag een groot deel niet terug is en over wie de naasten in grote onzekerheid verkeren, sommigen zijn gedood bij gevechtshandelingen. Na de afschuw en het ongeloof over deze ongekende acties van Hamas, sloeg de Israëlische regering terug. Kon je dat eerst zien als een soort zelfverdediging, gaandeweg verwerd dat tot een wraakoefening. Al na een paar weken ging Israël zo te keer in de Gazastrook dat de terroristische acties van 7 oktober werden overspoeld. Daar ging het niet meer over, het ging over de wijze waarop Israël terugsloeg. Het overgrote deel van de internationale gemeenschap probeerde deze uitzichtloze acties van Israël af te stoppen, riep op tot een staakt het vuren. Daarvoor bleef de regering in Israël doof, daarin gesteund door de Verenigde Staten, de belangrijkste bondgenoot, maar ook Nederland keerde zich tegen de oproep tot staken van de handelingen. Was dat vriendschap?
Wat is vriendschap?
In mijn beleving vraagt vriendschap om eerlijkheid ten opzichte van elkaar, want dat is een eis voor de onderlinge vertrouwdheid. Dat is niet alleen zo tussen afzonderlijke mensen, maar ook als je de banden tussen organisaties of staten vriendschappelijk wilt noemen. De vertrouwdheid moet maken dat eerlijkheid niet als bedreigend wordt gezien, maar als een steun. In die zin kun je zeggen dat het mankeert in de vriendschap van Nederland en Israël. Want je kunt wel met de mond belijden vrienden te zijn, maar als je de waarheid niet meer durft te zeggen, omdat je vriend dan agressief reageert, dan loopt de vriendschap af. Die situatie is, vrees ik, ingeslopen in de relatie tussen Nederland en Israël. De waarheid is dat Israël zich misdraagt in Gaza en op de Westoever. Al langere tijd kon dat niet door de beugel, maar het geweld en intensiteit van de afgelopen tijd, in combinatie met de bikkelharde opstelling van de rechts-nationalistische regering van Israël is nergens meer goed voor. Het aanzien van Israël bladdert af, de geloofwaardigheid van bondgenoten van Israël wordt ermee ondermijnd, maar vooral: wat de acties te weeg brengen bij vele Palestijnse burgers, het is ongekend. Onvermijdelijk ondermijnt dat de vriendschap van Nederland, maar ook van de Verenigde Staten, op iets langere termijn. Onvermijdelijk is de vraag: valt dit op te lossen?
De sleutel ligt uiteraard in Israël zelf. Als de bevolking niet kiest voor een andere regering, maar in meerderheid steun blijft geven aan het rechts-nationalistische bewind, dan zie ik het somber in. Ik vrees dat we dan nog wel een poosje de brandhaard Midden-Oosten op de agenda hebben. Zo lang de Verenigde Staten zich vierkant achter Israël opstelt (en dat doet men in het openbaar, achter de schermen wordt natuurlijk van alles geprobeerd om Benjamin Netanyahu c.s. tot rede te brengen), wapens en munitie levert en als het nodig is een veto uitspreekt in de Verenigde Naties, zit dat in een impasse. Maar er komt een moment dat dit fout loopt, en dan?
Ter wille van de vriendschap zal de Verenigde Staten ook dan ervoor moeten zorgen dat Israël er niet aan ten onder gaat. Nog te zwijgen over het risico van escalatie, zodat het bijna helemaal niet meer lukt om de geest in de fles te krijgen.
Hoe lang het vervolgens zal duren voordat in het Midden-Oosten voldoende vriendschap zich ontwikkelt, dat zal wel wat generaties kosten. Ooit is het in Noord-Ierland gelukt het conflict tot beheersbare proporties terug te brengen. Natuurlijk, de tegenstellingen in het Midden-Oosten zijn veel groter en in tientallen jaren zijn diepe wonden over en weer geslagen.
Maar eerst is nu aan de orde hoe een beheersbare situatie gevestigd kan worden. Wat kan daarin de vriendschap van Nederland met Israël betekenen?
----------
Het plaatje is van Marcia Meerum Terwogt.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Beschouwingen > Buitenlandse zaken |
| Vriendschap met Israel* |
Arie de Jong |
Mag je het vriendschap noemen als tussen landen een nauwe band bestaat, staatsbezoeken worden afgelegd, er meer dan evenredige aandacht is voor het wel en wee in een land? Ik denk van wel en op die manier kun je spreken over vriendschap tussen Nederland en Israël. Hoewel, wordt die aan beide kanten op dezelfde manier beleefd? Dat vanuit Nederland zulke gevoelens bestaan voor Israël, lijkt mij duidelijk, maar leven zulke gevoelens ook in Israël over Nederland? Dan heb ik het niet alleen over de gebeurtenissen van de afgelopen maanden, maar meer in algemene zin.
De afgelopen maanden was de vraag hoe het staat met de vriendschap tussen Nederland en Israël onvermijdelijk aan de orde. Op 7 oktober 2023 was er een wrede, brede en goed voorbereide terroristische aanval van Hamas op verschillende doelen in Israël. Daarbij werden ongeveer 1300 burgers vermoord, een ongekend bloedbad. Ook werden honderden gijzelaars meegenomen, van wie tot op de dag van vandaag een groot deel niet terug is en over wie de naasten in grote onzekerheid verkeren, sommigen zijn gedood bij gevechtshandelingen. Na de afschuw en het ongeloof over deze ongekende acties van Hamas, sloeg de Israëlische regering terug. Kon je dat eerst zien als een soort zelfverdediging, gaandeweg verwerd dat tot een wraakoefening. Al na een paar weken ging Israël zo te keer in de Gazastrook dat de terroristische acties van 7 oktober werden overspoeld. Daar ging het niet meer over, het ging over de wijze waarop Israël terugsloeg. Het overgrote deel van de internationale gemeenschap probeerde deze uitzichtloze acties van Israël af te stoppen, riep op tot een staakt het vuren. Daarvoor bleef de regering in Israël doof, daarin gesteund door de Verenigde Staten, de belangrijkste bondgenoot, maar ook Nederland keerde zich tegen de oproep tot staken van de handelingen. Was dat vriendschap?
Wat is vriendschap?
In mijn beleving vraagt vriendschap om eerlijkheid ten opzichte van elkaar, want dat is een eis voor de onderlinge vertrouwdheid. Dat is niet alleen zo tussen afzonderlijke mensen, maar ook als je de banden tussen organisaties of staten vriendschappelijk wilt noemen. De vertrouwdheid moet maken dat eerlijkheid niet als bedreigend wordt gezien, maar als een steun. In die zin kun je zeggen dat het mankeert in de vriendschap van Nederland en Israël. Want je kunt wel met de mond belijden vrienden te zijn, maar als je de waarheid niet meer durft te zeggen, omdat je vriend dan agressief reageert, dan loopt de vriendschap af. Die situatie is, vrees ik, ingeslopen in de relatie tussen Nederland en Israël. De waarheid is dat Israël zich misdraagt in Gaza en op de Westoever. Al langere tijd kon dat niet door de beugel, maar het geweld en intensiteit van de afgelopen tijd, in combinatie met de bikkelharde opstelling van de rechts-nationalistische regering van Israël is nergens meer goed voor. Het aanzien van Israël bladdert af, de geloofwaardigheid van bondgenoten van Israël wordt ermee ondermijnd, maar vooral: wat de acties te weeg brengen bij vele Palestijnse burgers, het is ongekend. Onvermijdelijk ondermijnt dat de vriendschap van Nederland, maar ook van de Verenigde Staten, op iets langere termijn. Onvermijdelijk is de vraag: valt dit op te lossen?
De sleutel ligt uiteraard in Israël zelf. Als de bevolking niet kiest voor een andere regering, maar in meerderheid steun blijft geven aan het rechts-nationalistische bewind, dan zie ik het somber in. Ik vrees dat we dan nog wel een poosje de brandhaard Midden-Oosten op de agenda hebben. Zo lang de Verenigde Staten zich vierkant achter Israël opstelt (en dat doet men in het openbaar, achter de schermen wordt natuurlijk van alles geprobeerd om Benjamin Netanyahu c.s. tot rede te brengen), wapens en munitie levert en als het nodig is een veto uitspreekt in de Verenigde Naties, zit dat in een impasse. Maar er komt een moment dat dit fout loopt, en dan?
Ter wille van de vriendschap zal de Verenigde Staten ook dan ervoor moeten zorgen dat Israël er niet aan ten onder gaat. Nog te zwijgen over het risico van escalatie, zodat het bijna helemaal niet meer lukt om de geest in de fles te krijgen.
Hoe lang het vervolgens zal duren voordat in het Midden-Oosten voldoende vriendschap zich ontwikkelt, dat zal wel wat generaties kosten. Ooit is het in Noord-Ierland gelukt het conflict tot beheersbare proporties terug te brengen. Natuurlijk, de tegenstellingen in het Midden-Oosten zijn veel groter en in tientallen jaren zijn diepe wonden over en weer geslagen.
Maar eerst is nu aan de orde hoe een beheersbare situatie gevestigd kan worden. Wat kan daarin de vriendschap van Nederland met Israël betekenen?
----------
Het plaatje is van Marcia Meerum Terwogt.
|
| © 2024 Arie de Jong |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|