 Niet zo lang geleden sprak ik bij mij thuis over de toekomst van de Leunstoel met Arie de Jong, de voorzitter van ons genootschap, en Willem Minderhout, medelid van de kernredactie van ons fijne magazine. Het was een vervolg op de tijdens de laatste jaarvergadering besloten actie naar aanleiding van een voorstel van Willem. Deze raspoliticus noemde het zelfs een motie. Maar daar gaat het nu helemaal niet om.
Tijdens de besprekingen draaide op de achtergrond – op een niet al te storend volume – muziek van Lucinda Williams. Ik had vijf van mijn vele cd’s van haar in mijn Cd-speler gezet. Dat ding speelt ze dan allemaal omstebeurt af als je op de juiste knopjes draait. Natuurlijk kwam Lucinda tijdens de besprekingen ook wel even ter sprake. Zowel Arie als Willem kunnen haar ook wel waarderen.
Kort na die avond stuurde Willem mij kopieën van drie van Lucinda’s albums. Eén ervan bezat ik al (eerlijk gekocht). De andere twee niet en ik was dankbaar. Het waren twee albums van de serie Lu’s jukebox: zes albums met - op één nummer na - allemaal covers. Ik wist van het bestaan van de serie, maar had ‘m altijd een beetje links laten liggen. Waarom weet ik eigenlijk niet. Lucinda Williams is tenslotte één van mijn favoriete acts. Ik heb haar nog live gezien in het oude Tivoli in Utrecht aan de Oude Gracht. Een belevenis.
Tribute Albums
Willem stuurde twee tribute-albums: één met Rolling Stones covers en één met nummers van Tom Petty. Ze bevielen me zo goed, dat ik op zoek ging naar de andere vier. Toen bleek dat de Haagse bibliotheek er drie op voorraad had. Eén met nummers van Bob Dylan, getiteld ‘My Back Pages’ Dát nummer staat geestig genoeg niet op dit album), eentje met Southern Soul-nummers. En één met country classics. Die laatste beviel mij eigenlijk het beste. Eerlijk gezegd was ik vooral ondersteboven van het laatste nummer op die cd. Het enige zelfgeschreven nummer van Lucinda van de hele serie:  Take
Time for the Tears. Uit enige ervaring van de laatste tijd kan ik mededelen dat dat heel erg waar is. En het is nog een hartverscheurend mooi nummer ook.
De zes albums zijn allemaal live uitgevoerd in de studio met een volledige band. Dat gebeurde vanaf laat in het jaar 2020. In november van dat jaar kreeg ze een herseninfarct. Gitaarspelen ging een tijdlang niet. En als je de gitaar gebruikt bij het componeren dan lukt dat niet. Een mogelijke verklaring voor de covers. Ik verzin het ter plekke. Geen idee.
Dus ik heb in totaal vijf albums gekopieerd en gebrand. Ik moet de documentatie nog wel toevoegen, maar dat komt nog wel. Het zesde album van de serie bestaat uit kerstliedjes. Ik weet niet zeker of mijn interesse daar naar uitgaat. Hoewel ik decennia geleden eens een cd heb gemaakt met allemaal kerstliedjes. Twee zelfs. Toen je die peer-to-peer sites nog had. Dat waren nog eens tijden.
----------
De collage is van Henk Klaren zelf.
|
