archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Bij associatie Arie de Jong

1720BS AssoElke keer als ik een sinaasappel, een mandarijn of een mineola pel, moet ik denken aan Ronald Waterman. Ik tel de partjes. Meestal zijn dat er tien, vaak elf, een enkele keer twaalf. En dan denk ik aan Ronald Waterman. Wie is Ronald Waterman en waarom moet ik telkens aan hem denken?

Ik leerde Ronald Waterman kennen als lid van Provinciale Staten. Hij werd daar lid van in 1978, ik in 1982, en hij bleef lid tot 2011. Bijna 33 jaar dus. Hij werd vooral bekend door zijn energieke en niet aflatende activiteiten om landaanwinning voor de kust tussen Hoek van Holland en Den Haag te bepleiten. Hij heeft vele honderden, waarschijnlijk meer dan duizend, spreekbeurten daarover gegeven. Op een gegeven moment had hij diverse varianten op het houden van een spreekbeurt. Zo had hij een spreekbeurt van een half uur, eentje van een uur, maar ook een kloeke van drie uur. In dat laatste geval kwam hij aanzetten met een rolkoffer waarin allerlei attributen zaten om zijn betoog te ondersteunen.

Hij enthousiasmeerde veel mensen. Zo’n landaanwinningsproject was goed voor de natuur en gaf extra ruimte voor van alles en nog wat: het bouwen van huizen, extra kassen, recreatie. Uiteindelijk is met de ‘zandmotor’ een lichte versie van zijn wenkend perspectief uitgevoerd: een verbreding van het strand als alternatief voor dure traditionele kustversterking. Hij schreef er boeken over, won prijzen met zijn ideeën en bleef een onvermoeibare ambassadeur. Zie ook zijn website. Die vermeldt ook een lijst van prijzen en onderscheidingen.

Elk jaar, althans in de tijd dat ik lid was van Provinciale Staten van Zuid-Holland, was er na de begrotingsbehandeling een ‘statendiner’ en tijdens dat diner was een Statenlid uitverkoren om een toespraak te houden. Op een keer was het de beurt aan Ronald Waterman. Ronald hield een toespraak over Fibonacci, een Italiaanse wiskundige van een eeuw of acht geleden, aan wie een door hem gevonden getallenreeks is verbonden. In die reeks is het volgende getal telkens de optelsom van de twee laatste getallen: 0, 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34 enzovoort. Met grote overtuigingskracht zei Ronald dat die reeks op allerlei manieren is terug te vinden in de natuur: het aantal blaadjes van bloemen, maar ook het aantal partjes van sinaasappelen en mandarijnen. Sindsdien tel ik dwangmatig het aantal partjes, en omdat ik elke dag wel een sinaasappel of mandarijn eet, heb ik dat al duizenden keren gedaan. En hoe vervelend ook: de reeks van Fibonacci is aan deze citrusvruchten niet deelachtig geworden. Het zijn er nooit acht en het zijn er nooit dertien.

Zo’n associatie heb ik ook bij het slikken van pillen. Al enige jaren slik ik ’s ochtends een pil tegen te hoge bloeddruk en ’s avonds een pil om het cholesterolgehalte te reguleren. Elke keer als ik zo’n pil slik (ik doe het met een slokje water en dat gaat prima) moet ik denken aan mijn zwager Chris. Die vertelde enige jaren geleden zeer beeldend hoe hij worstelde met het slikken van zijn pillen. Hij kreeg ze haast niet door zijn keel en weinig hielp. Een slok water hielp niet, in een schepje appelmoes verbergen, vergeet het maar. Elke keer stond hij te kokhalzen. Toen hij die geluiden er ook nog bij ging maken, was het voor mij gedaan. Elke keer weer, als ik een pil slik, denk ik aan Chris en aan zijn kokhalsgeluiden.

Zo moet ik ook vaak aan mijn onderwijzer op de lagere school denken, ‘meester Van Leeuwen’, die ik drie jaar als onderwijzer had. Bij het toelichten van wat een contaminatie was, gebruikte hij als voorbeeld ‘plotsklaps’. Dat was FOUT!
Je moest plotseling of eensklaps zeggen of schrijven. Hij zei dat zo indringend dat het nooit meer bij me is weggegaan. Lang kon die herinnering sluimeren, maar een jaar of twintig geleden kwam het in zwang om ‘plotsklaps’ te gebruiken. Ook in de krant. En elke keer als ik dat woord lees, of hoor, denk ik aan meester Van Leeuwen en roep stil voor me uit: ‘Plotseling!’

Nog een vierde associatie. Als ik voorbij het kantoor van Marente in Voorhout fiets, moet ik altijd aan Erna van der Pers denken. Ik leerde haar kennen, toen ik bij de provincie Utrecht werkte. Erna was een bevlogen en ambitieuze directeur Welzijn en Economie en of ze zich helemaal gelukkig voelde in zo’n abstract bureaucratische omgeving als een provinciekantoor betwijfel ik. Hoe dan ook, ze stapte de praktijk in en werd, na een tussenstap als bestuurder van een grote welzijnsorganisatie, Marente, regiodirecteur van een grote woningcorporatie, De Alliantie. Op akelige wijze sloeg het noodlot toe, toen ze bij het slaan van een eerste paal voor een prachtige voorziening voor doven en slechthorenden op Zeeburg in Amsterdam, door een omvallende ouderwetse heimachine dodelijk werd geraakt. Zo’n onbegrijpelijk en onverdiend noodlot. Als ik aan haar moet denken, omdat ik langs dat kantoor fiets, gaat er ook altijd een rilling door me heen. Macaber.

-------
Het plaatje is van Petra Busstra
Meer informatie op: www.petrabusstra.com


© 2020 Arie de Jong meer Arie de Jong - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Bij associatie Arie de Jong
1720BS AssoElke keer als ik een sinaasappel, een mandarijn of een mineola pel, moet ik denken aan Ronald Waterman. Ik tel de partjes. Meestal zijn dat er tien, vaak elf, een enkele keer twaalf. En dan denk ik aan Ronald Waterman. Wie is Ronald Waterman en waarom moet ik telkens aan hem denken?

Ik leerde Ronald Waterman kennen als lid van Provinciale Staten. Hij werd daar lid van in 1978, ik in 1982, en hij bleef lid tot 2011. Bijna 33 jaar dus. Hij werd vooral bekend door zijn energieke en niet aflatende activiteiten om landaanwinning voor de kust tussen Hoek van Holland en Den Haag te bepleiten. Hij heeft vele honderden, waarschijnlijk meer dan duizend, spreekbeurten daarover gegeven. Op een gegeven moment had hij diverse varianten op het houden van een spreekbeurt. Zo had hij een spreekbeurt van een half uur, eentje van een uur, maar ook een kloeke van drie uur. In dat laatste geval kwam hij aanzetten met een rolkoffer waarin allerlei attributen zaten om zijn betoog te ondersteunen.

Hij enthousiasmeerde veel mensen. Zo’n landaanwinningsproject was goed voor de natuur en gaf extra ruimte voor van alles en nog wat: het bouwen van huizen, extra kassen, recreatie. Uiteindelijk is met de ‘zandmotor’ een lichte versie van zijn wenkend perspectief uitgevoerd: een verbreding van het strand als alternatief voor dure traditionele kustversterking. Hij schreef er boeken over, won prijzen met zijn ideeën en bleef een onvermoeibare ambassadeur. Zie ook zijn website. Die vermeldt ook een lijst van prijzen en onderscheidingen.

Elk jaar, althans in de tijd dat ik lid was van Provinciale Staten van Zuid-Holland, was er na de begrotingsbehandeling een ‘statendiner’ en tijdens dat diner was een Statenlid uitverkoren om een toespraak te houden. Op een keer was het de beurt aan Ronald Waterman. Ronald hield een toespraak over Fibonacci, een Italiaanse wiskundige van een eeuw of acht geleden, aan wie een door hem gevonden getallenreeks is verbonden. In die reeks is het volgende getal telkens de optelsom van de twee laatste getallen: 0, 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34 enzovoort. Met grote overtuigingskracht zei Ronald dat die reeks op allerlei manieren is terug te vinden in de natuur: het aantal blaadjes van bloemen, maar ook het aantal partjes van sinaasappelen en mandarijnen. Sindsdien tel ik dwangmatig het aantal partjes, en omdat ik elke dag wel een sinaasappel of mandarijn eet, heb ik dat al duizenden keren gedaan. En hoe vervelend ook: de reeks van Fibonacci is aan deze citrusvruchten niet deelachtig geworden. Het zijn er nooit acht en het zijn er nooit dertien.

Zo’n associatie heb ik ook bij het slikken van pillen. Al enige jaren slik ik ’s ochtends een pil tegen te hoge bloeddruk en ’s avonds een pil om het cholesterolgehalte te reguleren. Elke keer als ik zo’n pil slik (ik doe het met een slokje water en dat gaat prima) moet ik denken aan mijn zwager Chris. Die vertelde enige jaren geleden zeer beeldend hoe hij worstelde met het slikken van zijn pillen. Hij kreeg ze haast niet door zijn keel en weinig hielp. Een slok water hielp niet, in een schepje appelmoes verbergen, vergeet het maar. Elke keer stond hij te kokhalzen. Toen hij die geluiden er ook nog bij ging maken, was het voor mij gedaan. Elke keer weer, als ik een pil slik, denk ik aan Chris en aan zijn kokhalsgeluiden.

Zo moet ik ook vaak aan mijn onderwijzer op de lagere school denken, ‘meester Van Leeuwen’, die ik drie jaar als onderwijzer had. Bij het toelichten van wat een contaminatie was, gebruikte hij als voorbeeld ‘plotsklaps’. Dat was FOUT!
Je moest plotseling of eensklaps zeggen of schrijven. Hij zei dat zo indringend dat het nooit meer bij me is weggegaan. Lang kon die herinnering sluimeren, maar een jaar of twintig geleden kwam het in zwang om ‘plotsklaps’ te gebruiken. Ook in de krant. En elke keer als ik dat woord lees, of hoor, denk ik aan meester Van Leeuwen en roep stil voor me uit: ‘Plotseling!’

Nog een vierde associatie. Als ik voorbij het kantoor van Marente in Voorhout fiets, moet ik altijd aan Erna van der Pers denken. Ik leerde haar kennen, toen ik bij de provincie Utrecht werkte. Erna was een bevlogen en ambitieuze directeur Welzijn en Economie en of ze zich helemaal gelukkig voelde in zo’n abstract bureaucratische omgeving als een provinciekantoor betwijfel ik. Hoe dan ook, ze stapte de praktijk in en werd, na een tussenstap als bestuurder van een grote welzijnsorganisatie, Marente, regiodirecteur van een grote woningcorporatie, De Alliantie. Op akelige wijze sloeg het noodlot toe, toen ze bij het slaan van een eerste paal voor een prachtige voorziening voor doven en slechthorenden op Zeeburg in Amsterdam, door een omvallende ouderwetse heimachine dodelijk werd geraakt. Zo’n onbegrijpelijk en onverdiend noodlot. Als ik aan haar moet denken, omdat ik langs dat kantoor fiets, gaat er ook altijd een rilling door me heen. Macaber.

-------
Het plaatje is van Petra Busstra
Meer informatie op: www.petrabusstra.com
© 2020 Arie de Jong
powered by CJ2