 |
|
|
|
|
 |
 |
archiefvorig nr.lopend nr. |
 |
 |
 |
Nummer 4
Jaargang 22
31 oktober 2024
Nummer 5 verschijnt op
14 november 2024 |  |
|
| Beschouwingen > Buitenlandse zaken |
delen printen 
terug 
|
|
|
|
|
|
|
Muziek en vriendschap |
Nienke Nieuwenhuizen |
|
|
 Al ligt mijn saxofoon nu onbruikbaar op de linnenkast, het instrument heeft mijn leven totaal veranderd. Dat ik me vrijer beweeg, dat ik snel contact maak en me niet meer zo beschaamd voel, dat heb ik allemaal te danken aan de muziek.
Het is zoals Herman de With zei: Bij optredens moet je met de billen bloot!
Een applaus kreeg eenieder dan ook op de maandagavond-workshop in de Bim. Het feit alleen al dat je daar stond was dat waard.
Recensent
Het één lokt het ander uit en op een gegeven moment werd ik door de NNC (Nieuwe Noordhollandse Courant) gevraagd om kritieken te schrijven over jazzconcerten in de buurt. Ondanks de beginnerszenuwen en een totaal ontbreken van enige kennis van hoe het er bij een krant aan toegaat, zat ik vaak in mijn eentje midden in de nacht op de redactie van de krant mijn artikeltjes te schrijven. En kennelijk vond men het goed genoeg, want ik werd steeds weer gevraagd. Vaak ook voor theater, andere muziek of op een totaal ander vlak.
Ook toen ik al grotendeels in Portugal woonde en af en toe terugkwam naar Purmerend, kon ik vaak telefoontjes verwachten. Iemand van de redactie had me dan toevallig gezien en ze hadden iemand nodig. En daar ging ik dan! In de vrieskou en het donker, op de fiets, naar Broek in Waterland, Kwadijk, Edam...
En dan laat weer terug naar de redactie in Purmerend.
Portugal
En nu zijn jullie natuurlijk nieuwsgierig, hoe ik in Portugal terecht kwam?
Ik was er een paar keer op vakantie geweest. Het leefklimaat daar beviel me uitstekend en ik kreeg de gedachte om me daar, na mijn pensionering, te vestigen.
Het was de tijd van de fusies. Ook het Gezondheidscentrum ging mee met de vaart der volkeren. De gezellige en naar veler tevredenheid open en sociale werksfeer, moest zakelijker worden.
Na anderhalf jaar met een directeur aan het hoofd, gingen we bijna failliet. De directeur werd ontslagen en verschillende interims passeerden de revue.
De uitkomst was dat iedere gezondheidswerker weer zijn eigen tokootje zou bestieren. Dus werd ik overcompleet. Waar moest ik heen, te oud en te duur voor een andere baan. Op een gegeven moment heb ik tegen de interim gezegd, dat het van mij niet meer hoefde en ze vonden een oplossing. Ik kreeg een ontslag met een www van vijf jaar, die de tijd tot de OBU overbrugde. Ik die er altijd graag had gewerkt, was er inmiddels niet meer rouwig om en genoot van de vrijheid.
In de Volkskrant zag ik een advertentie waarin ze een oppas zochten bij een nieuw op te starten vakantiepark, waarvan de eigenaren na een half jaar intensief werk op vakantie wilden. Ik kreeg er niets voor betaald, maar moest tegen een bijna gratis verblijf, een oogje in het zeil houden. Er waren een paar werkers bezig en het enige wat ik hoefde te doen, was ze tegen vieren een pilsje geven.
Het was paradijselijk!
Familie en vrienden kwamen langs, ik wandelde, fietste, zwom in zee of een barrage en leerde vele locals kennen. Buiten het dorp Barão woonden veel buitenlanders. Ook Hollanders: Roelie, Ieke, Ineke, Els, Anita, Glenny, Otto, Onno, Kenny, David. Ik maakte een oudejaarsavond mee met hen in het plaatselijke café van Zé Manel, waar ook de Portugezen graag samenkwamen.
In dat café was elke veertien dagen een optreden met een jazzorkest. Veelal bemand door Brazilianen, Angolezen en Kaap-Verdianen, die zich hadden gevestigd rondom Portimão.
De perioden, die ik in Portugal doorbracht, werden steeds langer en ik vermaakte me uitstekend. Vaak werd ik gevraagd, als iemand tijdelijk weg moest, om op een optrekje of caravan van vrienden te passen, tot ik op een gegeven moment, een tweekamer-woninkje huurde in het dorp. De verhuurster sprak alleen Portugees, maar vanaf het begin hebben we elkaar altijd kunnen begrijpen. Na twee jaar had ze een grotere woning in de aanbieding en huurde ik die. Ik moest wel zelf een andere huurder voor het oude huis vinden. Die was snel gevonden. In Lagos traden altijd twee zangeressen op, samen met een gitarist en violist. Eén was Hollands de ander kwam uit Engeland: Gabrielle en Josefien. Gabrielle wilde ook in Portugal blijven en betrok het kleine huisje en ik de ruimere, waardoor mijn familie en vrienden me konden komen bezoeken in mijn eigen huis.
Monika
Elke morgen dronk ik koffie in café Centraal, dat werd bestierd door Zé Alfons en zijn moeder Dona Dionilda. Daar leerde ik naast alle andere vriendinnen Monika kennen. We waren bijna gelijk in Portugal komen wonen. Moni deed af en toe taxidiensten met haar oude Mercedes. Ik had een matras nodig en zij bracht me naar de winkel in Portimão. We raakten heel goed bevriend en hebben samen nog heel wat tochtjes gemaakt met die auto. Naar Carapateira, naar Boca de Rio. Ach eigenlijk is er geen strand aan de kust tussen Lagos en Aljezur, waar we niet heen karden. De eerste jaren altijd samen met onze Engelse vriendin Liz. De oude Mercedes werd ingeruild voor de auto van Mrs. Smit en die weer voor een omgebouwde bestelwagen. Dat werd tevens Moni's woonhuis. Ze was fysiotherapeute en vaak vergezelde ik haar naar klanten die ver weg woonden en bracht de wachttijd dan wandelend of zwemmend door. Na afloop gingen we vaak samen ergens eten. De avonden brachten we door bij Zé Manel.
Monika en ik hielden van dansen, van muziek en avontuur. We organiseerden soms een filmavond of een avond waarop ieder zijn eigen kunnen kon laten zien of horen. Verkochten loten voor een vriendin, die schilderde en na afloop kon iemand met het juiste nummer het schilderij meenemen. Wij samen traden ook op straat op. Zij danste en ik speelde. De vijf ritmes van Gabrielle Roth waren het uitgangspunt.
Andere goede vrienden werden Els en Ineke. Zij hadden een tweedehands winkel, al mijn meubelen, voor de huisjes in Barão, heb ik bij hen gekocht. Ze hadden oog voor het Portugese authentieke. Het was heerlijk rondstruinen in hun zaak. Met Ineke ben ik gaan reizen. Elk jaar maakten we een buitenlandse reis. De landen in Zuid-Amerika met zijn kleuren, geuren en gebruiken werden graag bezocht. Maar ook Marokko, met zijn Atlas was niet te versmaden. Wandelen deed ik veel met Ingrid en haar hond Lotte. Ik herinner me prachtige wandelingen in Zuid-Spanje met haar.
Wandelen
Daarnaast wilde ik ook nog wat nuttigs doen. Sandra van het vakantiepark, die ook een goede kok was, vroeg me de nieuw aangelegde tuin te besproeien. Ik deed dat twee uur per dag met als betaling een heerlijke gratis verzorgde vegetarische maaltijd.
Ik wandelde veel in de Mata van Barão en door mijn enthousiaste verhalen, tijdens de maaltijden, wilden veel vakantiegangers wel met me mee op zo´n wandeling.
Dat leidde ertoe dat ik op woensdag en zaterdag wandelingen aanbood tegen 10 gulden per dag met gratis koffie en bolo (koek) bij het startcafé Centraal.
Het telefoonnummer van Ineke en Els van de tweedehands-spullen bracht daarbij uitkomst zij vertelden me op woensdag en zaterdag of ik wandelaars kon verwachten.
Later kwamen daar ook de wandelweken op Maravilhas bij. Ook een vakantiepark. Maar daarover vertel ik in het vervolg. De vrienden en vriendinnen van die eerste tijd bleven, ook al verhuisden enkele weer terug naar Nederland en zijn er inmiddels ook enkele overleden. Vijf en twintig jaar zagen we elkaar dagelijks tot ik naar Guerreiros vertrok en nu zien we elkaar ook nog vaak, tijdens een visite over en weer.
----------
De illustratie van Han Busstra.
|
|
|
|
|
 |
|
 |
| Beschouwingen > Buitenlandse zaken |
| Muziek en vriendschap |
Nienke Nieuwenhuizen |
Al ligt mijn saxofoon nu onbruikbaar op de linnenkast, het instrument heeft mijn leven totaal veranderd. Dat ik me vrijer beweeg, dat ik snel contact maak en me niet meer zo beschaamd voel, dat heb ik allemaal te danken aan de muziek.
Het is zoals Herman de With zei: Bij optredens moet je met de billen bloot!
Een applaus kreeg eenieder dan ook op de maandagavond-workshop in de Bim. Het feit alleen al dat je daar stond was dat waard.
Recensent
Het één lokt het ander uit en op een gegeven moment werd ik door de NNC (Nieuwe Noordhollandse Courant) gevraagd om kritieken te schrijven over jazzconcerten in de buurt. Ondanks de beginnerszenuwen en een totaal ontbreken van enige kennis van hoe het er bij een krant aan toegaat, zat ik vaak in mijn eentje midden in de nacht op de redactie van de krant mijn artikeltjes te schrijven. En kennelijk vond men het goed genoeg, want ik werd steeds weer gevraagd. Vaak ook voor theater, andere muziek of op een totaal ander vlak.
Ook toen ik al grotendeels in Portugal woonde en af en toe terugkwam naar Purmerend, kon ik vaak telefoontjes verwachten. Iemand van de redactie had me dan toevallig gezien en ze hadden iemand nodig. En daar ging ik dan! In de vrieskou en het donker, op de fiets, naar Broek in Waterland, Kwadijk, Edam...
En dan laat weer terug naar de redactie in Purmerend.
Portugal
En nu zijn jullie natuurlijk nieuwsgierig, hoe ik in Portugal terecht kwam?
Ik was er een paar keer op vakantie geweest. Het leefklimaat daar beviel me uitstekend en ik kreeg de gedachte om me daar, na mijn pensionering, te vestigen.
Het was de tijd van de fusies. Ook het Gezondheidscentrum ging mee met de vaart der volkeren. De gezellige en naar veler tevredenheid open en sociale werksfeer, moest zakelijker worden.
Na anderhalf jaar met een directeur aan het hoofd, gingen we bijna failliet. De directeur werd ontslagen en verschillende interims passeerden de revue.
De uitkomst was dat iedere gezondheidswerker weer zijn eigen tokootje zou bestieren. Dus werd ik overcompleet. Waar moest ik heen, te oud en te duur voor een andere baan. Op een gegeven moment heb ik tegen de interim gezegd, dat het van mij niet meer hoefde en ze vonden een oplossing. Ik kreeg een ontslag met een www van vijf jaar, die de tijd tot de OBU overbrugde. Ik die er altijd graag had gewerkt, was er inmiddels niet meer rouwig om en genoot van de vrijheid.
In de Volkskrant zag ik een advertentie waarin ze een oppas zochten bij een nieuw op te starten vakantiepark, waarvan de eigenaren na een half jaar intensief werk op vakantie wilden. Ik kreeg er niets voor betaald, maar moest tegen een bijna gratis verblijf, een oogje in het zeil houden. Er waren een paar werkers bezig en het enige wat ik hoefde te doen, was ze tegen vieren een pilsje geven.
Het was paradijselijk!
Familie en vrienden kwamen langs, ik wandelde, fietste, zwom in zee of een barrage en leerde vele locals kennen. Buiten het dorp Barão woonden veel buitenlanders. Ook Hollanders: Roelie, Ieke, Ineke, Els, Anita, Glenny, Otto, Onno, Kenny, David. Ik maakte een oudejaarsavond mee met hen in het plaatselijke café van Zé Manel, waar ook de Portugezen graag samenkwamen.
In dat café was elke veertien dagen een optreden met een jazzorkest. Veelal bemand door Brazilianen, Angolezen en Kaap-Verdianen, die zich hadden gevestigd rondom Portimão.
De perioden, die ik in Portugal doorbracht, werden steeds langer en ik vermaakte me uitstekend. Vaak werd ik gevraagd, als iemand tijdelijk weg moest, om op een optrekje of caravan van vrienden te passen, tot ik op een gegeven moment, een tweekamer-woninkje huurde in het dorp. De verhuurster sprak alleen Portugees, maar vanaf het begin hebben we elkaar altijd kunnen begrijpen. Na twee jaar had ze een grotere woning in de aanbieding en huurde ik die. Ik moest wel zelf een andere huurder voor het oude huis vinden. Die was snel gevonden. In Lagos traden altijd twee zangeressen op, samen met een gitarist en violist. Eén was Hollands de ander kwam uit Engeland: Gabrielle en Josefien. Gabrielle wilde ook in Portugal blijven en betrok het kleine huisje en ik de ruimere, waardoor mijn familie en vrienden me konden komen bezoeken in mijn eigen huis.
Monika
Elke morgen dronk ik koffie in café Centraal, dat werd bestierd door Zé Alfons en zijn moeder Dona Dionilda. Daar leerde ik naast alle andere vriendinnen Monika kennen. We waren bijna gelijk in Portugal komen wonen. Moni deed af en toe taxidiensten met haar oude Mercedes. Ik had een matras nodig en zij bracht me naar de winkel in Portimão. We raakten heel goed bevriend en hebben samen nog heel wat tochtjes gemaakt met die auto. Naar Carapateira, naar Boca de Rio. Ach eigenlijk is er geen strand aan de kust tussen Lagos en Aljezur, waar we niet heen karden. De eerste jaren altijd samen met onze Engelse vriendin Liz. De oude Mercedes werd ingeruild voor de auto van Mrs. Smit en die weer voor een omgebouwde bestelwagen. Dat werd tevens Moni's woonhuis. Ze was fysiotherapeute en vaak vergezelde ik haar naar klanten die ver weg woonden en bracht de wachttijd dan wandelend of zwemmend door. Na afloop gingen we vaak samen ergens eten. De avonden brachten we door bij Zé Manel.
Monika en ik hielden van dansen, van muziek en avontuur. We organiseerden soms een filmavond of een avond waarop ieder zijn eigen kunnen kon laten zien of horen. Verkochten loten voor een vriendin, die schilderde en na afloop kon iemand met het juiste nummer het schilderij meenemen. Wij samen traden ook op straat op. Zij danste en ik speelde. De vijf ritmes van Gabrielle Roth waren het uitgangspunt.
Andere goede vrienden werden Els en Ineke. Zij hadden een tweedehands winkel, al mijn meubelen, voor de huisjes in Barão, heb ik bij hen gekocht. Ze hadden oog voor het Portugese authentieke. Het was heerlijk rondstruinen in hun zaak. Met Ineke ben ik gaan reizen. Elk jaar maakten we een buitenlandse reis. De landen in Zuid-Amerika met zijn kleuren, geuren en gebruiken werden graag bezocht. Maar ook Marokko, met zijn Atlas was niet te versmaden. Wandelen deed ik veel met Ingrid en haar hond Lotte. Ik herinner me prachtige wandelingen in Zuid-Spanje met haar.
Wandelen
Daarnaast wilde ik ook nog wat nuttigs doen. Sandra van het vakantiepark, die ook een goede kok was, vroeg me de nieuw aangelegde tuin te besproeien. Ik deed dat twee uur per dag met als betaling een heerlijke gratis verzorgde vegetarische maaltijd.
Ik wandelde veel in de Mata van Barão en door mijn enthousiaste verhalen, tijdens de maaltijden, wilden veel vakantiegangers wel met me mee op zo´n wandeling.
Dat leidde ertoe dat ik op woensdag en zaterdag wandelingen aanbood tegen 10 gulden per dag met gratis koffie en bolo (koek) bij het startcafé Centraal.
Het telefoonnummer van Ineke en Els van de tweedehands-spullen bracht daarbij uitkomst zij vertelden me op woensdag en zaterdag of ik wandelaars kon verwachten.
Later kwamen daar ook de wandelweken op Maravilhas bij. Ook een vakantiepark. Maar daarover vertel ik in het vervolg. De vrienden en vriendinnen van die eerste tijd bleven, ook al verhuisden enkele weer terug naar Nederland en zijn er inmiddels ook enkele overleden. Vijf en twintig jaar zagen we elkaar dagelijks tot ik naar Guerreiros vertrok en nu zien we elkaar ook nog vaak, tijdens een visite over en weer.
----------
De illustratie van Han Busstra.
|
| © 2024 Nienke Nieuwenhuizen |
|
|
|
|
powered by CJ2 |
|