archiefvorig nr.lopend nr.

Nummer 12
Jaargang 21
21 maart 2024
Nummer 13 verschijnt op
4 april 2024
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept delen printen terug
Lente en Mei Mas Papo

1114VG BalkHet is lente en altijd schieten dan de eerste regels van het gedicht Mei van Herman Gorter door mijn hoofd: Een nieuwe lente en een nieuw geluid. De zin die een uitdrukking is geworden. Het gedicht bestaat uit drie delen met samen meer dan 4000 regels. Een boek vol. Het gaat verder met: ‘Een nieuwe lente en een nieuw geluid / Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit / Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht / In een oud stadje, langs de watergracht’. Oude taal, oud gedicht, een verhaal in dichtvorm van een van de Tachtigers, een stroming die beïnvloed was door het impressionisme.

Dat stadje is het dorp Balk in Friesland en de watergracht is een riviertje waar ooit een balk overheen lag, waar Balk zijn naam aan dankt. Herman Gorters grootvader was er predikant. Dat zal hem ongetwijfeld hebben geïnspireerd.
Op de lagere school had ik een vriendje dat uit Balk kwam. Hij verhuisde met zijn ouders naar ons dorp en kwam in de klas naast mij zitten. Ik had nog nooit van Balk gehoord, maar als het aan mijn vriendje lag, was het de mooiste plaats op aarde. De kerk was er veel mooier dan hier bij ons en er was zoveel water, zoveel als ik waarschijnlijk nog nooit gezien had. Dat kon wel kloppen, want bij ons was er niet zoveel water. Ja, een enkele sloot en een kleine kreek die half droogstond als het even niet had geregend.

En zo probeerde hij mij de loef af te steken en dat is een prima uitdrukking vanwege het vele water en de zeilboten in de buurt van Balk. Als mijn vriendje geweten had dat die regels uit Mei betrekking hadden op zijn dorp had hij er nog een pijl bij. Mijn pijlen waren gericht op de bossen bij ons in de buurt die ik dan weer de mooiste bossen vond die een mens zich kon voorstellen. Wij hadden er geen last van dat het gras groener was bij de buurman, want het was niet groener bij de buurman; ons eigen gras was groener. Wij waren in de lente van ons leven.

Toen we op de middelbare school zaten is hij doorgestoomd en gaan studeren; ik had er meer moeite mee en ben erna maar gaan werken. Uiteindelijk is hij een gezegend huisarts geworden en ik schrijf mijn stukjes en gedichten. Zo is het toch allemaal nog goed gekomen.

Zo niet met Mei, de hoofdrolspeler uit De Mei, zoals veel mensen het gedicht noemen. Mei heeft slechts een maand geleefd, na van alles te hebben meegemaakt. De laatste regels van het gedicht:
Dekken het zand en legde haar daar neer / Daarover zand: de golven komen weer / En dalen weer met lachen en geschrei / Daar ligt bedolven mijne kleine Mei.

-------------------------------------------------
De foto is van Henk Klaren, in 2002 gemaakt tijdens het wandelen van het Zuiderzeepad.

© 2014 Mas Papo meer Mas Papo - meer "De wereldliteratuur roept"
Vermaak en Genot > De wereldliteratuur roept
Lente en Mei Mas Papo
1114VG BalkHet is lente en altijd schieten dan de eerste regels van het gedicht Mei van Herman Gorter door mijn hoofd: Een nieuwe lente en een nieuw geluid. De zin die een uitdrukking is geworden. Het gedicht bestaat uit drie delen met samen meer dan 4000 regels. Een boek vol. Het gaat verder met: ‘Een nieuwe lente en een nieuw geluid / Ik wil dat dit lied klinkt als het gefluit / Dat ik vaak hoorde voor een zomernacht / In een oud stadje, langs de watergracht’. Oude taal, oud gedicht, een verhaal in dichtvorm van een van de Tachtigers, een stroming die beïnvloed was door het impressionisme.

Dat stadje is het dorp Balk in Friesland en de watergracht is een riviertje waar ooit een balk overheen lag, waar Balk zijn naam aan dankt. Herman Gorters grootvader was er predikant. Dat zal hem ongetwijfeld hebben geïnspireerd.
Op de lagere school had ik een vriendje dat uit Balk kwam. Hij verhuisde met zijn ouders naar ons dorp en kwam in de klas naast mij zitten. Ik had nog nooit van Balk gehoord, maar als het aan mijn vriendje lag, was het de mooiste plaats op aarde. De kerk was er veel mooier dan hier bij ons en er was zoveel water, zoveel als ik waarschijnlijk nog nooit gezien had. Dat kon wel kloppen, want bij ons was er niet zoveel water. Ja, een enkele sloot en een kleine kreek die half droogstond als het even niet had geregend.

En zo probeerde hij mij de loef af te steken en dat is een prima uitdrukking vanwege het vele water en de zeilboten in de buurt van Balk. Als mijn vriendje geweten had dat die regels uit Mei betrekking hadden op zijn dorp had hij er nog een pijl bij. Mijn pijlen waren gericht op de bossen bij ons in de buurt die ik dan weer de mooiste bossen vond die een mens zich kon voorstellen. Wij hadden er geen last van dat het gras groener was bij de buurman, want het was niet groener bij de buurman; ons eigen gras was groener. Wij waren in de lente van ons leven.

Toen we op de middelbare school zaten is hij doorgestoomd en gaan studeren; ik had er meer moeite mee en ben erna maar gaan werken. Uiteindelijk is hij een gezegend huisarts geworden en ik schrijf mijn stukjes en gedichten. Zo is het toch allemaal nog goed gekomen.

Zo niet met Mei, de hoofdrolspeler uit De Mei, zoals veel mensen het gedicht noemen. Mei heeft slechts een maand geleefd, na van alles te hebben meegemaakt. De laatste regels van het gedicht:
Dekken het zand en legde haar daar neer / Daarover zand: de golven komen weer / En dalen weer met lachen en geschrei / Daar ligt bedolven mijne kleine Mei.

-------------------------------------------------
De foto is van Henk Klaren, in 2002 gemaakt tijdens het wandelen van het Zuiderzeepad.
© 2014 Mas Papo
powered by CJ2