Nummer 13
Jaargang 3
18 mei 2006
Vermaak en Genot > Luister! print dit artikel sluit venster
Kris Kristofferson Henk Klaren

0313VG Luister
Kris Kristofferson is 69 jaar oud. Zijn nieuwe album heet This Old Road. Het is zijn eerste studioalbum in elf jaar. Toen ik er in de platenzaak om vroeg, tikte de kale, getatoeëerde verkoper: ‘Chris Christopherson’ in de computer. Dat deed me denken aan het verhaal van een vriend, die in de platenwinkel vroeg om de – toen – nieuwe plaat van The Band. De verkoper vroeg: “Welke band?”. We worden oud.

This Old Road is een mooie plaat. Als je er de eerste keer naar luistert doet hij denken aan de laatste CD van Johnny Cash: The Man Comes Around, American Recordings IV. Johnny was al bijna dood toen hij die plaat opnam en dat kun je horen ook. Maar Kris heeft eigenlijk altijd zo gezongen. Bovendien zong Johnny op zijn American Recordings vooral covers. Kris zingt zijn eigen liedjes.

Het is een hele sobere plaat. Vaak zingt Kristofferson met alleen zijn eigen gitaar en mondharmonica. Soms bijgestaan door zijn oude vriend Stephen Bruton. Diens tweede stem is weer net zo mooi als in The Silver Tongued Devil And I. De legendarische Jim Keltner op drums en producer Don Was speelt op een paar nummers bas of piano. Het is een typische Kristofferson-plaat. De liefhebber komt aan zijn trekken. De man kan niet echt zingen, maar hij heeft een prachtige gruizige stem, die uit zijn voetzolen lijkt te komen.

En hij schrijft prachtige liedjes. Pilgrim’s Progress is als het ware een verantwoording van hoe het hem is vergaan sinds The Pilgrim: Chapter 33 (Hang On, Hopper) uit 1970. Wild American is een ode aan de ‘opstandige Amerikaan’. Hij noemt John Trudell, Steve Earle, Willie Nelson en, merkwaardig, rechtserik Merle Haggard. Maar ja, zoals hij zingt: “I don’t care if it’s left or right, it’s wrong’. Dat namen noemen doet hij ook in het laatste nummer: Final Attraction. Hij spreekt een denkbeeldige zanger toe zijn gitaar nog een keer op te pakken, het toneel nog één keer op te gaan en een hart te breken voor een lange lijst overleden muzikanten. “Go break a heart” zei Willie Nelson eens tegen hem toen hij op moest. De lijst begint met Hank Williams. Eerder zong Kris al eens: “If you don’t like Hank Williams honey, you can kiss my ass”, vandaar. Verder komt er een aantal outlaw-country-artiesten langs, zoals Johnny Cash en Waylon Jennings die met Kris en Willie Nelson The Highwaymen vormden. Lang geleden heb ik eens een concert bezocht van The Highwaymen. Apart publiek – cowboyhoeden en -laarzen, leren jasjes met rafels – maar hele fijne muziek.
 
De dode Beatles worden genoemd. Zou dat onder invloed van Jim Keltner zijn? Goede soul lijkt hem ook na aan het hart te liggen of het moet de persoon van Ray Charles zijn die hem aanspreekt. Ook Shel Silverstein* wordt vermeld. Zijn affiniteit met de sixties komt naar voren als hij de zanger vraagt een hart te breken voor Jimi Hendrix en Janis Joplin. Janis neemt in leven en werk van Kris Kristofferson een aparte plaats in. Ze was een vlam van hem, vóór zijn drie huwelijken, en op haar begrafenis heeft hij Epitaph (Black and Blue) gezongen. Dat gaat door merg en been.

Dat namen noemen komt meer voor in het werk van Kristofferson. In het eerder genoemde The Pilgrim zit ook een hele lijst. ‘Hang On Hopper’ slaat op Dennis Hopper, met wie hij The Last Movie maakte in 1970. Ze waren toen allebei 33, vandaar Chapter 33 in de volledige titel. Meer leden van de groep die de film maakten waren toen 33. Kris vertelt in een interview dat tijdens het draaien van de film grappen werden gemaakt, dat ze allemaal net zo oud waren als Christus is geworden. In The Fighter, gaat het over: “Waylon and Willie and me, and Billy Jo Shaver”.

Mijn vrouw vindt Holy Creation een lief liedje en dat is het ook. “Holy Creation, Mother and Child”, hij kan het weten, met zijn acht kinderen. Kopen die plaat!

N.B. Het beste radioprogramma voor liefhebbers van americana, roots-muziek – of hoe je het noemen wilt – dreigt te verdwijnen. American Connection, tot 4 september op Radio 2, ’s zaterdags van 18.00 uur tot 20.00 uur. De KRO wil het wel handhaven, maar de netcoördinator niet. Wat is dat voor een debiel verschijnsel een netcoördinator? PROTESTEER! Mail naar info@radio2.nl t.a.v. Kees Toering, netcoördinator Radio 2.

* Zie: Shel Silverstein en zijn Old Dogs. Leunstoel, 3, 8 (16.02.2006).
 


© 2006 Henk Klaren meer Henk Klaren - meer "Luister!" - reageer
Vermaak en Genot > Luister!
Kris Kristofferson Henk Klaren
0313VG Luister
Kris Kristofferson is 69 jaar oud. Zijn nieuwe album heet This Old Road. Het is zijn eerste studioalbum in elf jaar. Toen ik er in de platenzaak om vroeg, tikte de kale, getatoeëerde verkoper: ‘Chris Christopherson’ in de computer. Dat deed me denken aan het verhaal van een vriend, die in de platenwinkel vroeg om de – toen – nieuwe plaat van The Band. De verkoper vroeg: “Welke band?”. We worden oud.

This Old Road is een mooie plaat. Als je er de eerste keer naar luistert doet hij denken aan de laatste CD van Johnny Cash: The Man Comes Around, American Recordings IV. Johnny was al bijna dood toen hij die plaat opnam en dat kun je horen ook. Maar Kris heeft eigenlijk altijd zo gezongen. Bovendien zong Johnny op zijn American Recordings vooral covers. Kris zingt zijn eigen liedjes.

Het is een hele sobere plaat. Vaak zingt Kristofferson met alleen zijn eigen gitaar en mondharmonica. Soms bijgestaan door zijn oude vriend Stephen Bruton. Diens tweede stem is weer net zo mooi als in The Silver Tongued Devil And I. De legendarische Jim Keltner op drums en producer Don Was speelt op een paar nummers bas of piano. Het is een typische Kristofferson-plaat. De liefhebber komt aan zijn trekken. De man kan niet echt zingen, maar hij heeft een prachtige gruizige stem, die uit zijn voetzolen lijkt te komen.

En hij schrijft prachtige liedjes. Pilgrim’s Progress is als het ware een verantwoording van hoe het hem is vergaan sinds The Pilgrim: Chapter 33 (Hang On, Hopper) uit 1970. Wild American is een ode aan de ‘opstandige Amerikaan’. Hij noemt John Trudell, Steve Earle, Willie Nelson en, merkwaardig, rechtserik Merle Haggard. Maar ja, zoals hij zingt: “I don’t care if it’s left or right, it’s wrong’. Dat namen noemen doet hij ook in het laatste nummer: Final Attraction. Hij spreekt een denkbeeldige zanger toe zijn gitaar nog een keer op te pakken, het toneel nog één keer op te gaan en een hart te breken voor een lange lijst overleden muzikanten. “Go break a heart” zei Willie Nelson eens tegen hem toen hij op moest. De lijst begint met Hank Williams. Eerder zong Kris al eens: “If you don’t like Hank Williams honey, you can kiss my ass”, vandaar. Verder komt er een aantal outlaw-country-artiesten langs, zoals Johnny Cash en Waylon Jennings die met Kris en Willie Nelson The Highwaymen vormden. Lang geleden heb ik eens een concert bezocht van The Highwaymen. Apart publiek – cowboyhoeden en -laarzen, leren jasjes met rafels – maar hele fijne muziek.
 
De dode Beatles worden genoemd. Zou dat onder invloed van Jim Keltner zijn? Goede soul lijkt hem ook na aan het hart te liggen of het moet de persoon van Ray Charles zijn die hem aanspreekt. Ook Shel Silverstein* wordt vermeld. Zijn affiniteit met de sixties komt naar voren als hij de zanger vraagt een hart te breken voor Jimi Hendrix en Janis Joplin. Janis neemt in leven en werk van Kris Kristofferson een aparte plaats in. Ze was een vlam van hem, vóór zijn drie huwelijken, en op haar begrafenis heeft hij Epitaph (Black and Blue) gezongen. Dat gaat door merg en been.

Dat namen noemen komt meer voor in het werk van Kristofferson. In het eerder genoemde The Pilgrim zit ook een hele lijst. ‘Hang On Hopper’ slaat op Dennis Hopper, met wie hij The Last Movie maakte in 1970. Ze waren toen allebei 33, vandaar Chapter 33 in de volledige titel. Meer leden van de groep die de film maakten waren toen 33. Kris vertelt in een interview dat tijdens het draaien van de film grappen werden gemaakt, dat ze allemaal net zo oud waren als Christus is geworden. In The Fighter, gaat het over: “Waylon and Willie and me, and Billy Jo Shaver”.

Mijn vrouw vindt Holy Creation een lief liedje en dat is het ook. “Holy Creation, Mother and Child”, hij kan het weten, met zijn acht kinderen. Kopen die plaat!

N.B. Het beste radioprogramma voor liefhebbers van americana, roots-muziek – of hoe je het noemen wilt – dreigt te verdwijnen. American Connection, tot 4 september op Radio 2, ’s zaterdags van 18.00 uur tot 20.00 uur. De KRO wil het wel handhaven, maar de netcoördinator niet. Wat is dat voor een debiel verschijnsel een netcoördinator? PROTESTEER! Mail naar info@radio2.nl t.a.v. Kees Toering, netcoördinator Radio 2.

* Zie: Shel Silverstein en zijn Old Dogs. Leunstoel, 3, 8 (16.02.2006).
 
© 2006 Henk Klaren