Je mist meer dan je meemaakt, that’s life. Ik ben niet de eerste die Martin Bril citeert en ik zal ook wel niet de laatste zijn. Het is immers altijd en voor iedereen van toepassing. En het is ook helemaal niet erg.

Er was vroeger zo’n liedje. Dat ging over een man die altijd zei dat hij nog eens naar de Golf van Mexico wilde. En dan keef zijn vrouw dat hij dat moest doen als hij dat zo graag wilde. Ik denk dat hij het niet echt wilde. Hij wilde er alleen maar naar verlangen. Zo zeg ik vaak dat ik graag eens naar het South-by-Southwest-festival in Austin, Texas zou gaan. En dat líjkt me ook geweldig. Maar als ik eerlijk ben vermoed ik niet dat het er ooit van zal komen, hoewel de gedachte mooi blijft. Ach, ik ging niet eens naar Parkpop. Ik was het wel van plan, maar er kwam iets tussen.

En dan had je nog Pinkpop (Springsteen!), Glastonbury, Werchter…. . Niet geweest, that’s life.

Ik ben wel naar Oerol geweest. Dat doe ik al decennia. Nou ja, vorig jaar liep het mis, maar dat is ook de enige keer dat we niet gingen. De eerste keer vielen we er toevallig in. Het was toen voornamelijk een straattheaterfestival. Het is sindsdien enorm gegroeid. Terschelling is tien dagen lang een podium voor allerlei theatervormen, voor beeldende kunst en ook voor muziek. Er is zo veel dat zelfs de meest fanatieke voorstellingbezoeker (als dat een woord is) meer mist dan hij of zij meemaakt. Er gebeurt van alles tegelijk en je fietst – want op Terschelling fiets je – tientallen kilometers van voorstelling naar voorstelling en terug. Zelfs als je je alleen richt op de muziek. Er zijn optredens op het Groene Strand bij West-Terschelling en op het Festivalterrein Westerkeyn bij Formerum. Daar zit zo’n acht kilometer tussen. Verder zijn er in alle kroegen en dancings (daar heb je nog van die ouderwetse dancings) liveoptredens van West tot in Heartbreak Hotel, een strandtent tegen de Bosplaat aan. Ook diverse campings hebben podia. Je mist dus nogal wat van de muziek tijdens Oerol, al beperk je je tot popmuziek. Je kunt onmogelijk alles zien en horen. Je moet ook nog boodschappen doen, eten, drinken, slapen en naar het strand. En dan heb ik het nog niet eens over je sociale leven. Je familie en vrienden moet je niet verwaarlozen en je 2 maanden oude kleinkind al helemaal niet.

En dan vielen sommige optredens nog tegen ook. Op Marieke Jager had ik me nogal verheugd, maar ze kwam niet opdagen en werd vervangen door de Belgische Selah Sue, en die beviel me niet. Ik had me veel voorgesteld van CocoRosie, twee zusjes uit New York met begeleiding. Net als bij Selah Sue heb ik het drie nummers uitgehouden. Dat is dan een soort opdracht aan mezelf. Anders kun je geen oordeel hebben, of zo. Misschien horen die zusjes meer thuis in een nachtclub in de Big Apple. Ik vond het saaie liedjes en nogal penetrante stemmen. En de bas op het keyboard stond te hard. Roosbeef vond ik eigenlijk wel aardig maar mijn gezelschap was er niet van gediend, dus daar zijn we ook vervroegd vertrokken.

Lucky Fonz III, díe vond ik leuk. Een jongen alleen, met eigenlijk een wat wankele stem, afwisselend met gitaar en piano (was die wel goed gestemd?) en soms een mondharmonica. Op een groot podium in de open lucht met een fikse wind. Een opgave lijkt me, maar hij redde het. Leuke liedjes, charmant contact met het publiek en leuk zingend. Heel niet slecht.

Hij begon door het applaus bij opkomst om te zetten in ritmisch geklap en dat was dan de enige begeleiding bij het eerste nummer. Knap ook om het publiek een niet al te eenvoudig gefloten refrein te laten uitvoeren. Ik deed niet mee. Ik kan niet behoorlijk fluiten.

Op Westerkeyn zag ik min of meer per ongeluk nog een onooglijk uitziend punkgroepje, Daily Bread, een zingend meisje, dat ook keyboard speelde met een gitarist en een bassist. Ze waren wat grof in de mond, maar de muziek was energiek en leuk. Goeie punk is gewoon rock ’n roll. Anne Soldaat en band waren echt goed. Ook op het festivalterrein. Gewoon ouderwets goede popmuziek. Zijn voormalige compaan uit Daryll-Ann Jelle Paulusma speelde eerder ook op Westerkeyn, maar toen moest ik naar Fonz op het Groene Strand. Je mist wel eens wat.

Spinvis speelde ook op Westerkeyn. Ik was er keurig op tijd, maar het optreden was een uur vertraagd. Dat soort dingen hoort bij Oerol, zoals er soms ook zomaar iets onverwachts gebeurt. Maar deze keer had ik geen zin om te wachten. Op de terugweg naar ons huisje hoorde ik nog een bluesband bij Onder de Pannen (een café) in Midsland. Ik weet niet hoe ze heetten, maar ze maakten lekkere muziek.

Het hoogtepunt was Bløf. Ja, ja, gewoon Nederlandstalig hitparadewerk. En die Paskal Jakobsen ziet er – in de juiste kleding – toch meer uit als een bonusgraaiende bankier dan als een popster, dat is waar. Hij had zijn outfit nu overigens meer afgestemd op het vakantiegevoel van het eiland: zo’n driekwart broek en sandalen. Niet echt rock’n roll.

Maar het was een sterk optreden. Het Groene Strand was afgeladen. Paskal schatte vanaf het podium 15.000 toeschouwers. Je weet het niet, maar het waren er veel. En ze wilden weten dat ze er waren. Alle hits – en dat bleken er veel meer te zijn dan ik me had gerealiseerd – werden luidkeels meegezongen. Goeie muziek toch wel. En een voortreffelijke sfeer. Ik miste allen Cristina Branco bij Dansen aan Zee, maar ja, ze was er niet. Toetsenist Bas Kennis speelde wel verdienstelijk de Counting Crows-rol in Holiday in Spain, één van de toegiften.

Mooi detail vertelde Jakobsen: de clip voor Dansen aan Zee is opgenomen op het wad bij het Groene Strand. En nu speelden ze het voor het eerst live op datzelfde Groene Strand.

Dat was mijn Oerol. Je mist veel, maar je maakt ook wat mee. Volgend jaar weer!

 

*******************************************