archiefvorig nr.lopend nr.

	Bezigheden > Mode delen printen terug Sind Sie auch Textilerotiker? Carlo van Praag Deel 1: Strakke rokken Wat beweegt mij om ineens het terrein van de mode te betreden? Ik ben door deze krant aangesteld voor de rubriek ‘In de polder’, zijnde een podium om het sociale leven in het eigentijdse Nederland te behandelen. Een paar keer heb ik in plaats daarvan een kort verhaal ingestuurd dat er door onachtzaamheid van de redactie tussendoor is geglipt. Maar nu houden ze mij daar nauwlettend in de gaten. Ik kan mij niets meer permitteren. Het kan zomaar het einde van mijn loopbaan zijn en van mijn laatste kans om beroemd te worden. En bovendien heb ik een hekel aan mode. Het is een verachtelijk verschijnsel, gebruik makend van een door kinderarbeid gedreven industrie. De modekoningen zijn cynische pseudo-kunstenaars, die de modellen gebruiken als klerenhanger voor hun potsierlijke ontwerpen. Die modellen zijn trouwens ook in normale kleren al griezels en een bezoek aan de catwalk staat voor mij gelijk aan het frequenteren van de windhondenrennen. De schade voor mens en samenleving is aanzienlijk: ik noem de bevordering van een verwrongen vrouwbeeld, de hoeveelheden tijd en geld die door de dames aan mode worden besteed (terwijl zij hun aandacht beter hadden kunnen geven aan de studie van de klassieken), de papierverslindende glossy’s in supermarkten, in wachtkamers van poliklinieken en tandartsen. Even zo vele cursussen in leeghoofdigheid! Persoonlijk ondervind ik ook hinder van de mode (met uitzondering van het verschijnsel dat ik aanstonds zal behandelen). Ik kan mijn weg niet vinden in de modemagazijnen welker uitstalling elke vorm van systematiek ontbeert, behalve dan een sortering naar merk waar ik niets aan heb. Ik wil geen Calvin Klein of een Ralph Lauren, maar gewoon een trui en dan liefst niet één met V-hals die de mode momenteel voorschrijft. Ik wil niets met ‘life style’ en trends te maken hebben. Ik ben voor mijn aankopen langzamerhand aangewezen op winkels in de ‘bible belt’ en op de tweedehands markt. Maar nu over die strakke rokken. Ze waren in de jaren vijftig ook normaal, hoewel in het algemeen langer en minder strak dan nu. Nu zitten ze aangeplakt of aangesnoerd tegen het lichaam en ze zijn er in alle lengtes: tot halverwege de dij, tot op de knie, tot onder de knie en alle varianten met en zonder split. Ik ben erdoor gefascineerd. Zelfs zonder dat de draagster het ideale figuur heeft, oogt zij sexy, vooral als het toilet gecompleteerd is met transparante beenbedekking (niet in bonte kleuren en al helemaal geen maillots of leggings alsjeblieft) en met hoge hakken (geen bergschoenen of gympjes alsjeblieft). Ik verbaas me dat ze, gekleed in die strakke rokken, gewoon de straat op mogen en dat het verkeer niet in het honderd loopt. Ik kom ogen tekort en moet me beheersen mij niet om te draaien als een dusdanig uitgedoste tegenligger mij op het trottoir passeert. Ik zou de spanningsrimpels willen zien die de strakke stof trekt over het in de loopbeweging achterblijvende been, maar zoals gezegd: ik beheers me. Ik ben al 92 jaar en ik wil niet bekend raken als een ouwe snoeper. Het is hier in Schagen net een dorp. En de dames komen ook op de fiets voorbij en wanen zich veilig doordat het kledingstuk niet opwaait. Maar intussen ….! En soms komt er een in de trein tegenover je zitten. Dijbeen tot aan het donkere verdwijnpunt in de verte. En het is volstrekt legaal! Allemaal volstrekt banaal ook, denkt u. Talloze mannen, misschien wel de meeste, delen deze fascinatie. Maar zelf denk ik dat het bij mij een fetisjistische component werkzaam is. Ik heb het namelijk speciaal met rokken. Broeken die tegenwoordig minstens zo strak zijn en waarin het figuur nog scherper en nog completer staat afgetekend, hebben op mij niet die uitwerking. Ik vind ze vaak wel mooi, elegant, netjes afkledend, keurig eigenlijk. Ik begrijp niet dat ze op kantoren niet worden voorgeschreven en soms zelfs worden verboden. Wat is dat met die rokken? Wat boeit mij zo? Het feit dat zij het figuur juist niet compleet uitlijnen, zodat de fantasie aan het werk wordt gezet? De weerstand die zij bieden tijdens het lopen? De verschuivende grens tussen rokzoom en kousenbeen als de dames plaatsnemen? Allemaal mogelijk, maar redelijke verklaringen schieten hier bij voorbaat tekort. Dit domein onttrekt zich aan de ratio. U haalt uw schouders op. Niks aan de hand, is uw reactie.  Zo lang je geen verkrachter of kinderlokker bent, is het allemaal OK. Zoveel mensen, zoveel smaken! Dank u: een hele geruststelling. Ik zie moeiteloos af van verkrachting en aanranding en ben geen kinderlokker. Nog beter: ik onthoud mij van aanspreken, omkijken en hinderlijk staren. Ik zit de dames niet achterna, hoewel het een pikante gedachte is dat zij in de door mij geprefereerde kledij niet zo snel kunnen wegkomen. Toch houd ik mijzelf voor deviant. Een troostrijke gedachte is dat seksualiteit als geheel een hoogst eigenaardig verschijnsel is dat zich niet in een normaal bestaan laat integreren. Is de seksuele daad soms niet een bizarre onderbreking van het intermenselijk contact? Die is niet goed snik, denkt u nu eindelijk. Maar ik ben uitstekend snik. Dat verzekert mij althans mijn gerontoloog. Maar wat belangrijker is:  waar kunt u ze zien, de dames in die strakke rokken? Welnu, vooral in de bebouwde kom, voorts bij recepties en crematies en op het station Amsterdam-Zuid als de kantoren uitgaan. ------------- Het plaatje is een oudje van Pascal Karthaus (Jrg 4, Nr 13) ------------------ Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer bij bolcom, via de banner rechts. Dan steunt u De Leunstoel! © 2015 Carlo van Praag meer Carlo van Praag - meer "Mode" -

Bezigheden > Mode
Sind Sie auch Textilerotiker?	Carlo van Praag
Deel 1: Strakke rokken Wat beweegt mij om ineens het terrein van de mode te betreden? Ik ben door deze krant aangesteld voor de rubriek ‘In de polder’, zijnde een podium om het sociale leven in het eigentijdse Nederland te behandelen. Een paar keer heb ik in plaats daarvan een kort verhaal ingestuurd dat er door onachtzaamheid van de redactie tussendoor is geglipt. Maar nu houden ze mij daar nauwlettend in de gaten. Ik kan mij niets meer permitteren. Het kan zomaar het einde van mijn loopbaan zijn en van mijn laatste kans om beroemd te worden. En bovendien heb ik een hekel aan mode. Het is een verachtelijk verschijnsel, gebruik makend van een door kinderarbeid gedreven industrie. De modekoningen zijn cynische pseudo-kunstenaars, die de modellen gebruiken als klerenhanger voor hun potsierlijke ontwerpen. Die modellen zijn trouwens ook in normale kleren al griezels en een bezoek aan de catwalk staat voor mij gelijk aan het frequenteren van de windhondenrennen. De schade voor mens en samenleving is aanzienlijk: ik noem de bevordering van een verwrongen vrouwbeeld, de hoeveelheden tijd en geld die door de dames aan mode worden besteed (terwijl zij hun aandacht beter hadden kunnen geven aan de studie van de klassieken), de papierverslindende glossy’s in supermarkten, in wachtkamers van poliklinieken en tandartsen. Even zo vele cursussen in leeghoofdigheid! Persoonlijk ondervind ik ook hinder van de mode (met uitzondering van het verschijnsel dat ik aanstonds zal behandelen). Ik kan mijn weg niet vinden in de modemagazijnen welker uitstalling elke vorm van systematiek ontbeert, behalve dan een sortering naar merk waar ik niets aan heb. Ik wil geen Calvin Klein of een Ralph Lauren, maar gewoon een trui en dan liefst niet één met V-hals die de mode momenteel voorschrijft. Ik wil niets met ‘life style’ en trends te maken hebben. Ik ben voor mijn aankopen langzamerhand aangewezen op winkels in de ‘bible belt’ en op de tweedehands markt. Maar nu over die strakke rokken. Ze waren in de jaren vijftig ook normaal, hoewel in het algemeen langer en minder strak dan nu. Nu zitten ze aangeplakt of aangesnoerd tegen het lichaam en ze zijn er in alle lengtes: tot halverwege de dij, tot op de knie, tot onder de knie en alle varianten met en zonder split. Ik ben erdoor gefascineerd. Zelfs zonder dat de draagster het ideale figuur heeft, oogt zij sexy, vooral als het toilet gecompleteerd is met transparante beenbedekking (niet in bonte kleuren en al helemaal geen maillots of leggings alsjeblieft) en met hoge hakken (geen bergschoenen of gympjes alsjeblieft). Ik verbaas me dat ze, gekleed in die strakke rokken, gewoon de straat op mogen en dat het verkeer niet in het honderd loopt. Ik kom ogen tekort en moet me beheersen mij niet om te draaien als een dusdanig uitgedoste tegenligger mij op het trottoir passeert. Ik zou de spanningsrimpels willen zien die de strakke stof trekt over het in de loopbeweging achterblijvende been, maar zoals gezegd: ik beheers me. Ik ben al 92 jaar en ik wil niet bekend raken als een ouwe snoeper. Het is hier in Schagen net een dorp. En de dames komen ook op de fiets voorbij en wanen zich veilig doordat het kledingstuk niet opwaait. Maar intussen ….! En soms komt er een in de trein tegenover je zitten. Dijbeen tot aan het donkere verdwijnpunt in de verte. En het is volstrekt legaal! Allemaal volstrekt banaal ook, denkt u. Talloze mannen, misschien wel de meeste, delen deze fascinatie. Maar zelf denk ik dat het bij mij een fetisjistische component werkzaam is. Ik heb het namelijk speciaal met rokken. Broeken die tegenwoordig minstens zo strak zijn en waarin het figuur nog scherper en nog completer staat afgetekend, hebben op mij niet die uitwerking. Ik vind ze vaak wel mooi, elegant, netjes afkledend, keurig eigenlijk. Ik begrijp niet dat ze op kantoren niet worden voorgeschreven en soms zelfs worden verboden. Wat is dat met die rokken? Wat boeit mij zo? Het feit dat zij het figuur juist niet compleet uitlijnen, zodat de fantasie aan het werk wordt gezet? De weerstand die zij bieden tijdens het lopen? De verschuivende grens tussen rokzoom en kousenbeen als de dames plaatsnemen? Allemaal mogelijk, maar redelijke verklaringen schieten hier bij voorbaat tekort. Dit domein onttrekt zich aan de ratio. U haalt uw schouders op. Niks aan de hand, is uw reactie.  Zo lang je geen verkrachter of kinderlokker bent, is het allemaal OK. Zoveel mensen, zoveel smaken! Dank u: een hele geruststelling. Ik zie moeiteloos af van verkrachting en aanranding en ben geen kinderlokker. Nog beter: ik onthoud mij van aanspreken, omkijken en hinderlijk staren. Ik zit de dames niet achterna, hoewel het een pikante gedachte is dat zij in de door mij geprefereerde kledij niet zo snel kunnen wegkomen. Toch houd ik mijzelf voor deviant. Een troostrijke gedachte is dat seksualiteit als geheel een hoogst eigenaardig verschijnsel is dat zich niet in een normaal bestaan laat integreren. Is de seksuele daad soms niet een bizarre onderbreking van het intermenselijk contact? Die is niet goed snik, denkt u nu eindelijk. Maar ik ben uitstekend snik. Dat verzekert mij althans mijn gerontoloog. Maar wat belangrijker is:  waar kunt u ze zien, de dames in die strakke rokken? Welnu, vooral in de bebouwde kom, voorts bij recepties en crematies en op het station Amsterdam-Zuid als de kantoren uitgaan. ------------- Het plaatje is een oudje van Pascal Karthaus (Jrg 4, Nr 13) ------------------ Bestel uw boeken, CD's en nog veel meer bij bolcom, via de banner rechts. Dan steunt u De Leunstoel!
© 2015 Carlo van Praag
	powered by CJ2