archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Mode delen printen terug
Schoenen kopen in Romans-sur-Isère Marianne Bernard

Iedere keer als we op weg zijn naar de Middellandse Zee gaan we even van de Autoroute du Soleil af om het stadje Romans-sur-Isère te bezoeken. We zijn dan precies 1000 kilometer van Amsterdam. Kom je via de A7 uit het Noorden, dan neem je afslag 13, ongeveer 15 kilometer ten noorden van Valence. Je ziet meteen het bord: Romans-sur-Isère, Capitale de la chaussure de luxe. Dit plaatsje is het Mekka voor de schoenenliefhebber. Vanouds zijn hier de Franse leerlooierijen gevestigd; alle bekende Franse schoenenmerken hebben hier hun fabriek, hoofdkwartier en winkel: Stephane Kélian, Charles Jourdan, Maud Frison, Robert Clergerie, Serge Manoukian et cetera. Ook is er een schoenenmuseum en zijn er grote dumpfabriekshallen vol schoenen.

Je parkeert je auto op het centrale pleintje, de place Charles de Gaulle (als je zo gewiekst bent als mijn man vind je zó een plaatsje), en hier is meteen de winkel van Stephane Kélian, het magasin de l’usine. Wat je hier vindt zijn designer- schoenen en alles is echt stukken goedkoper dan in Parijs, laat staan in de Amsterdamse P.C. Hooftstraat, Vanaf dit pleintje loop je een smal straatje omlaag in, richting rivier, de côte des Cordeliers, en al gauw ben je bij het gebouw van de Médiathèque Simone de Beauvoir, waarin de Charles Jourdan-winkel is. In het straatje onderweg zie je de ene luxe schoenenwinkel na de andere van bekende en onbekende namen. Je kunt wel een hele middag bezig zijn met schoenen passen! Neem zelf een paar panty-sokjes mee. Ga je vervolgens de brug richting Valence over (je hebt dan inmiddels de auto weer gepakt), dan kom je in Bourg de Péage, het plaatsje aan de andere kant van de rivier (vergelijk Maastricht-Wyck). Daar vind je een hele shopping mall vol met wat je witte-schoenenhallen zou kunnen noemen. Allemaal grote winkels met rekken vol schoenen, maar wel van dezelfde dure merken. Hier staan de collecties van vorig jaar en de overgebleven monsterpaartjes, alles voor een prikje. Mijn man en ik kopen altijd ieder minstens twee paar.

Nu geldt er helaas één gouden regel: pas of koop geen schoenen bij grote hitte, want dan zijn je voeten opgezwollen en kun je moeilijk de juiste maat vaststellen. Dat is echt een probleem, je denkt: "Och, ik heb maat 37, dus deze schoenen zitten weliswaar nu een beetje strak, maar 37 is 37, dus laat ik ze toch maar nemen." Meestal klopt dat en zo kocht ik al menig paar felbegeerde Kélians en Charles Jourdans met hoge hakken. Eén keer ging het mis: de prachtige crème met donkerblauwe shantung zijden chanel-neusjes van Robert Clergerie leken weliswaar aan de krappe kant, maar die zouden in Amsterdam bij normale Nederlandse temperatuur zeker goed passen, dacht ik optimistisch. Dat bleek tot mijn grote verdriet een illusie: ze waren en bleven te klein. Ik heb ze eerst zelf nat gemaakt en op spanners gezet, dat hielp niet. Vervolgens heeft de schoenmaker geprobeerd ze (met een machine?) op te rekken. Zelfs dat was niet genoeg.

En nu zit ik er dus mee. Het zijn zomerschoentjes, dus ieder voorjaar haal ik ze weer te voorschijn in de hoop dat ze door een wonder nu wel passen. Dan strompel ik er op een paar feestjes mee rond om uiteindelijk opnieuw te besluiten dat ze echt te klein zijn. Ze kostten me indertijd wel 600 francs (dat zou nu ongeveer 100 Euro zijn). Ook mijn man, die maat 45 heeft en vastgeroest lijkt in zijn Reeboks, koopt zijn mooie dure merkschoenen hier in Romans: zwierige zwarte instappers van Charles Jourdan voor bij zijn nette pak (hij noemt ze zijn dancing shoes), of keurige brogues van Serge Manoukian. Het is niet alleen voor vrouwen een koopjesparadijs.

Kortgeleden was ik even in New York. Bij Bloomingdales hadden ze Designer Shoe Spring Sale en daar stonden weer allemaal van die beauties (onder anderen van Salvatore Ferragamo, Walter Steiger en ook Robert Clergerie) naar mij te lonken, afgeprijsd tot onder de 200 dollar! Ik vermande me en besloot er deze keer niet aan te beginnen. "Die koop ik van de zomer wel in Romans", zei ik tegen mezelf.

© 2004 Marianne Bernard meer Marianne Bernard - meer "Mode" -
Bezigheden > Mode
Schoenen kopen in Romans-sur-Isère Marianne Bernard
Iedere keer als we op weg zijn naar de Middellandse Zee gaan we even van de Autoroute du Soleil af om het stadje Romans-sur-Isère te bezoeken. We zijn dan precies 1000 kilometer van Amsterdam. Kom je via de A7 uit het Noorden, dan neem je afslag 13, ongeveer 15 kilometer ten noorden van Valence. Je ziet meteen het bord: Romans-sur-Isère, Capitale de la chaussure de luxe. Dit plaatsje is het Mekka voor de schoenenliefhebber. Vanouds zijn hier de Franse leerlooierijen gevestigd; alle bekende Franse schoenenmerken hebben hier hun fabriek, hoofdkwartier en winkel: Stephane Kélian, Charles Jourdan, Maud Frison, Robert Clergerie, Serge Manoukian et cetera. Ook is er een schoenenmuseum en zijn er grote dumpfabriekshallen vol schoenen.

Je parkeert je auto op het centrale pleintje, de place Charles de Gaulle (als je zo gewiekst bent als mijn man vind je zó een plaatsje), en hier is meteen de winkel van Stephane Kélian, het magasin de l’usine. Wat je hier vindt zijn designer- schoenen en alles is echt stukken goedkoper dan in Parijs, laat staan in de Amsterdamse P.C. Hooftstraat, Vanaf dit pleintje loop je een smal straatje omlaag in, richting rivier, de côte des Cordeliers, en al gauw ben je bij het gebouw van de Médiathèque Simone de Beauvoir, waarin de Charles Jourdan-winkel is. In het straatje onderweg zie je de ene luxe schoenenwinkel na de andere van bekende en onbekende namen. Je kunt wel een hele middag bezig zijn met schoenen passen! Neem zelf een paar panty-sokjes mee. Ga je vervolgens de brug richting Valence over (je hebt dan inmiddels de auto weer gepakt), dan kom je in Bourg de Péage, het plaatsje aan de andere kant van de rivier (vergelijk Maastricht-Wyck). Daar vind je een hele shopping mall vol met wat je witte-schoenenhallen zou kunnen noemen. Allemaal grote winkels met rekken vol schoenen, maar wel van dezelfde dure merken. Hier staan de collecties van vorig jaar en de overgebleven monsterpaartjes, alles voor een prikje. Mijn man en ik kopen altijd ieder minstens twee paar.

Nu geldt er helaas één gouden regel: pas of koop geen schoenen bij grote hitte, want dan zijn je voeten opgezwollen en kun je moeilijk de juiste maat vaststellen. Dat is echt een probleem, je denkt: "Och, ik heb maat 37, dus deze schoenen zitten weliswaar nu een beetje strak, maar 37 is 37, dus laat ik ze toch maar nemen." Meestal klopt dat en zo kocht ik al menig paar felbegeerde Kélians en Charles Jourdans met hoge hakken. Eén keer ging het mis: de prachtige crème met donkerblauwe shantung zijden chanel-neusjes van Robert Clergerie leken weliswaar aan de krappe kant, maar die zouden in Amsterdam bij normale Nederlandse temperatuur zeker goed passen, dacht ik optimistisch. Dat bleek tot mijn grote verdriet een illusie: ze waren en bleven te klein. Ik heb ze eerst zelf nat gemaakt en op spanners gezet, dat hielp niet. Vervolgens heeft de schoenmaker geprobeerd ze (met een machine?) op te rekken. Zelfs dat was niet genoeg.

En nu zit ik er dus mee. Het zijn zomerschoentjes, dus ieder voorjaar haal ik ze weer te voorschijn in de hoop dat ze door een wonder nu wel passen. Dan strompel ik er op een paar feestjes mee rond om uiteindelijk opnieuw te besluiten dat ze echt te klein zijn. Ze kostten me indertijd wel 600 francs (dat zou nu ongeveer 100 Euro zijn). Ook mijn man, die maat 45 heeft en vastgeroest lijkt in zijn Reeboks, koopt zijn mooie dure merkschoenen hier in Romans: zwierige zwarte instappers van Charles Jourdan voor bij zijn nette pak (hij noemt ze zijn dancing shoes), of keurige brogues van Serge Manoukian. Het is niet alleen voor vrouwen een koopjesparadijs.

Kortgeleden was ik even in New York. Bij Bloomingdales hadden ze Designer Shoe Spring Sale en daar stonden weer allemaal van die beauties (onder anderen van Salvatore Ferragamo, Walter Steiger en ook Robert Clergerie) naar mij te lonken, afgeprijsd tot onder de 200 dollar! Ik vermande me en besloot er deze keer niet aan te beginnen. "Die koop ik van de zomer wel in Romans", zei ik tegen mezelf.
© 2004 Marianne Bernard
powered by CJ2