Je zou denken dat in tijden van crisis alles hetzelfde blijft, maar de mode is een levend, veranderend en bewegend organisme, dat met haar takken de onverwachtste kanten uitgaat.

In de eerste plaats de legging. Al vielen de mussen van het dak – en het was soms echt heet in juli en augustus – de legging bleef. Zelfs onder de blootste zomerjurkjes droegen meisjes toch nog een legging. Waarom? vraag ik mij af. Waarom jezelf zo kwellen met een warm nutteloos kledingstuk?

Nu staat de herfst voor de deur en de legging zal ongetwijfeld hét kledingstuk blijven. Terwijl ik me niet kan voorstellen dat het lekker is om met blote voeten in je schoenen of laarzen te lopen als het echt fris wordt. Maar mode gaat niet over praktisch. Zelf heb ik me tot één legging laten verleiden, een neutrale dunne zwarte. Op een koele dag trok ik hem aan onder een jurkje. Prompt begon het ongelooflijk te plenzen en daar liep ik met twee doorweekte natte zuilen om mijn benen. Gruwelijk.

Een ander fenomeen dat dit voorjaar uit het niets opkwam, is wat in het Nederlands zo grappig heet: de ‘zoave-broek’. Leuk voor jonge meisjes, dacht ik nog. Maar helaas, je ziet er ook andere vrouwen mee. Vrouwen die toch al niet het ideale figuur hebben (niet de sierlijke asperge die je volgens de foto’s in de modebladen moet zijn) maken zich nog twee keer zo kort en dik door zo’n zoave-broek te dragen, die wijd en losjes om de heupen hangt, met een kruis tussen de knieën en smal om de enkels. Vreselijk lelijk, maar het is mode, dus iedereen loopt ermee. In het Frans heet zo’n broek heel chic: sarouel. Volgens de Belgische Elle van augustus was de sarouel partout, partout, partout. In Vlaanderen is er een fantastische naam voor bedacht: ‘kakkebroek’. Zeer to the point, lijkt me.

Maar niet alleen verkeerde broeken maken veel vrouwen tot beertjes, ook een ander mode-item, het korte wijde jasje, is niet de ideale dracht om modieus en elegant te lijken. Toch draagt iedereen ze, en liefst ook nog volgens de voorschriften van de stylistes uit de damesbladen: met een hele trits kleding eronder. Eerst een topje, een mooi hemdje dat gezien mag worden. Daarover een overhemdbloes, vaak met ruches langs de hals, middenvoor en langs de mouwen. Daar weer overheen een bolero-achtig kort gebreid ‘behaaglijk’, vestje. En ten slotte een kort wijd wollen jasje, vaak ook nog in een Schotse ruit. En dan verbaasd opkijken als iemand je een ‘beertje’ noemt. Tja.

Hoe langer vrouwen gemiddeld worden, hoe lastiger het voor kleine vrouwen wordt om er niet uit te zien als een beertje. Vooral wat oudere vrouwen, die in hun glorietijd helemaal niet opvielen door klein te zijn, zijn nu twintig centimeter korter dan ‘gewone’ jonge meisjes en vrouwen. Wie het ongeluk heeft als oudere vrouw ook nog een beetje te krimpen en breder te worden – dat gaat helaas vanzelf, daar hoef je geen moeite voor te doen – gaat er dus uitzien als een beertje.

 

Denk bijvoorbeeld aan Catherine Deneuve. Nog steeds een hele mooie vrouw, maar een ander silhouet dan vroeger. Helaas voor haar is ze een beertje geworden. Als je probeert je haar voor te stellen in een zoave-broek of in een geruit kort wijd jasje, begrijp je meteen hoe fout die kleding is.

Toch zijn er ook hoopvolle tendenzen. Het Bijenkorf Magazine van september is getiteld Ageless Style – stijlvolle mode van alle tijden. De Bijenkorf biedt hoop en LBD’s, heel veel Little Black Dresses. Zodra het magazine was verschenen ben ik onmiddellijk naar het warenhuis gesneld en heb ik een beeldig klein zwart jurkje gekocht: stevige zwarte katoenen tricot, een recht getailleerd model met een klassieke boothals en driekwart mouwen. Het gedroomde ideale zwarte jurkje. Dat zal ik de komende maanden lekker veel kunnen dragen. Daar overheen trek ik lekker eigenwijs toch een kort wijd jasje aan. Eens kijken of ik er dan nog als een beertje uitzie.

 

*******************************************