archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > Lopen delen printen terug
Van Londen naar Greenwich Frits Hoorweg

Eind augustus liep de temperatuur in Londen op tot 30° en meer. Eigenlijk te warm voor de dingen die we er normaal doen: museumbezoek, winkelen, een keer naar het theater gaan en boeken kopen. Daarom brachten we een groot deel van de dag door in Hyde Park, met de kranten. Af en toe sloften we naar een pub.

Het maken van een serieuze wandeling lag onder de gegeven omstandigheden niet zo voor de hand. Maar na een paar dagen lanterfanten begon het toch te kriebelen.
‘Als we eens een wandeling langs het water gaan maken? Daar hebben we misschien wat verkoeling.’ Vreemd, op dat moment drong het niet tot me door dat het logisch gevolg van deze redenering is: op een boot gaan zitten en je naar de plek laten brengen waar je anders heen moet lopen. Het moet iets te maken hebben met een vervorming van de hersenen die het gevolg is van veel wandelen. Maar het kan ook komen doordat ik de beschrijving van een wandeling langs de Thames bij me had, waardoor een zekere druk ontstaat daar gebruik van te maken.

Hier past een bekentenis. Als mijn vrouw en ik op reis gaan heb ik altijd een paar beschrijvingen van op het oog aardige wandelingen in de tas. Waar we ook heen gaan, bijna altijd is er wel iets te vinden in een van de gidsjes die ik in de loop der jaren heb verzameld. En als het toevallig niet zo is biedt Internet tegenwoordig uitkomst. Ik maak er een mapje van en dat komt altijd van pas. Eenmaal ter plekke heb je de boekenkast niet bij de hand en voor het raadplegen van Internet moet je speciaal naar zo’n café toe; of van de service van het hotel gebruik maken, dat daar -om de een of andere reden- een belachelijke prijs voor in rekening brengt. Waarom is het essentieel een paar beschrijvingen mee te nemen en het niet bij een te laten? Om te beginnen kun je de keuze dan mede laten bepalen door veranderlijke dingen als het weer en je stemming. Maar dat is niet het belangrijkste. Het dient vooral om het besluitvormingsproces soepel te laten verlopen. Als ik aankom met een voorstel, waarbij niks te kiezen valt, is de kans groot dat mijn vrouw zegt:
‘Hè, daar heb ik nou vandaag eigenlijk niet zo’n zin in.’ Terwijl als ik haar drie mogelijkheden voorleg er altijd wel een is die haar bevalt.

We lieten ons door de Ondergrondse bij de Tower afzetten en liepen de bijbehorende brug over. De wandeling die we gingen maken is bedacht en beschreven door Claire Tomalin, de biografe van Samuel Pepys. Deze Pepys heeft de wandeling die wij gingen maken, langs de zuidelijke oever van de Thames naar Greenwich, vaak gemaakt. Althans niet helemaal, meestal ging hij niet verder dan Deptforth. In Deptforth waren namelijk werven die opdrachten uitvoerden voor de Marine. Pepys was een belangrijk man op wat wij nu het Ministerie zouden noemen en toen de Navy Board heette. Hij ging zich hoogstpersoonlijk van de voortgang van de werkzaamheden op de hoogte stellen en combineerde dat vaak met een bezoek aan zijn vriend John Evelyn. Soms ging hij er ook naar een dame met wie hij regelmatig ….. nou ja, contact had. We weten dat soort dingen omdat Pepys gedurende ongeveer 10 jaar een zeer openhartig dagboek heeft bijgehouden. Zijn faam is eigenlijk meer op dat dagboek gebaseerd0100 Eerst met de tram dan op zijn verdiensten voor de Marine, hoewel die niet gering waren blijkens het feit dat hij ook wel de ‘redder van de Marine’ is genoemd.

Pepys leefde in de tweede helft van de 17e eeuw, een roerige tijd. Hij maakte het afzetten van Charles I mee en haalde zelf diens zoon op uit ballingschap in Nederland, om het bewind weer over te nemen nadat Cromwell overleden was en het land onbestuurbaar dreigde te worden. In 1665 hield de pest in Londen huis en in 1666 brandde de binnenstad volledig af. En dan waren er ook nog de oorlogen met de Nederlanders. In 1667 haalden die hun beroemde kunststukje uit door de Thames op te varen, de ketting bij Medway te breken en de Engelse vloot te vernederen. (Als die jaartallen zo achter elkaar staan: 1665 Pest, 1666 Brand, 1667 Medway is dat laatste wapenfeit ineens veel minder heroïsch dan mij voor de geest stond. Zo lijkt het meer op een hulpeloos slachtoffer een schop na geven.)

Onze wandeling langs de Thames was uiterst genoeglijk, zonder dat het historisch besef er erg door gestimuleerd werd. Uit de tijd van Pepys is niet veel meer over. We dronken een glaasje bij The Angel, een heel oude pub maar ook weer niet zo oud; wel gebouwd op de plek waar in zijn tijd ook een pub stond. Het dorpje Rotherhite was er toen al wel, maar de laatste resten uit zijn tijd vind je bijna niet meer terug tussen de nieuwbouw die de laatste 30 jaar langs de oever van de Thames is verschenen. Velen dromen ervan langs het water te wonen en vooral mensen met veel geld slagen erin die droom te verwezenlijken. Het levert mooie plaatjes op, al kan ik wel meevoelen met Claire Tomalin die het een nogal steriele bedoening vindt. De bewoners leven niet echt in hun huizen, maar komen er af en toe langs. Omdat ze zo vaak afwezig zijn is alles op en top beveiligd, met kil hekwerk dat slechts af en toe opengaat als een leverancier zich via de intercom meldt.

In Deptforth is dat proces nog niet voltooid. Daar treft men de resten aan van bedrijvigheid die heel vroeger voor welvaart heeft gezorgd: smerige fabriekshallen en verzakte aanlegsteigers. In vervallen gebouwen hebben marginale bedrijven een tijdelijk onderkomen gevonden. Daar tussenin slaat men autowrakken en ander afval op. Vaalwitte muren zijn de ondergrond geworden van schreeuwerig vormgegeven teksten, waarvan de betekenis mij volstrekt onduidelijk is. Hier en daar staan vreugdeloze flatgebouwen, waarin mensen wonen die te oordelen naar hun gelaatsuitdrukking graag weg willen, als ze überhaupt nog iets willen. We lopen gauw door naar Greenwich en nemen, na een bezoek aan een heerlijk gekoelde boekwinkel, de London Light Railway. De trein gaat eerst onder de Thames door en dan terug naar het centrum.We genieten van doorkijkjes op het Isle of Dogs, met al zijn wolkenkrabbers die we op de heenweg van de andere kant van het water bewonderd hebben.
 
******************************************************
Uitgave van De Leunstoel wordt mede mogelijk gemaakt door donaties
van: Katharina Kouwenhoven, Hans Meijer, Ruurd Kunnen, Beer
Meijer, Carlo van Praag en J.F. Meijer.






© 2005 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Lopen" -
Bezigheden > Lopen
Van Londen naar Greenwich Frits Hoorweg
Eind augustus liep de temperatuur in Londen op tot 30° en meer. Eigenlijk te warm voor de dingen die we er normaal doen: museumbezoek, winkelen, een keer naar het theater gaan en boeken kopen. Daarom brachten we een groot deel van de dag door in Hyde Park, met de kranten. Af en toe sloften we naar een pub.

Het maken van een serieuze wandeling lag onder de gegeven omstandigheden niet zo voor de hand. Maar na een paar dagen lanterfanten begon het toch te kriebelen.
‘Als we eens een wandeling langs het water gaan maken? Daar hebben we misschien wat verkoeling.’ Vreemd, op dat moment drong het niet tot me door dat het logisch gevolg van deze redenering is: op een boot gaan zitten en je naar de plek laten brengen waar je anders heen moet lopen. Het moet iets te maken hebben met een vervorming van de hersenen die het gevolg is van veel wandelen. Maar het kan ook komen doordat ik de beschrijving van een wandeling langs de Thames bij me had, waardoor een zekere druk ontstaat daar gebruik van te maken.

Hier past een bekentenis. Als mijn vrouw en ik op reis gaan heb ik altijd een paar beschrijvingen van op het oog aardige wandelingen in de tas. Waar we ook heen gaan, bijna altijd is er wel iets te vinden in een van de gidsjes die ik in de loop der jaren heb verzameld. En als het toevallig niet zo is biedt Internet tegenwoordig uitkomst. Ik maak er een mapje van en dat komt altijd van pas. Eenmaal ter plekke heb je de boekenkast niet bij de hand en voor het raadplegen van Internet moet je speciaal naar zo’n café toe; of van de service van het hotel gebruik maken, dat daar -om de een of andere reden- een belachelijke prijs voor in rekening brengt. Waarom is het essentieel een paar beschrijvingen mee te nemen en het niet bij een te laten? Om te beginnen kun je de keuze dan mede laten bepalen door veranderlijke dingen als het weer en je stemming. Maar dat is niet het belangrijkste. Het dient vooral om het besluitvormingsproces soepel te laten verlopen. Als ik aankom met een voorstel, waarbij niks te kiezen valt, is de kans groot dat mijn vrouw zegt:
‘Hè, daar heb ik nou vandaag eigenlijk niet zo’n zin in.’ Terwijl als ik haar drie mogelijkheden voorleg er altijd wel een is die haar bevalt.

We lieten ons door de Ondergrondse bij de Tower afzetten en liepen de bijbehorende brug over. De wandeling die we gingen maken is bedacht en beschreven door Claire Tomalin, de biografe van Samuel Pepys. Deze Pepys heeft de wandeling die wij gingen maken, langs de zuidelijke oever van de Thames naar Greenwich, vaak gemaakt. Althans niet helemaal, meestal ging hij niet verder dan Deptforth. In Deptforth waren namelijk werven die opdrachten uitvoerden voor de Marine. Pepys was een belangrijk man op wat wij nu het Ministerie zouden noemen en toen de Navy Board heette. Hij ging zich hoogstpersoonlijk van de voortgang van de werkzaamheden op de hoogte stellen en combineerde dat vaak met een bezoek aan zijn vriend John Evelyn. Soms ging hij er ook naar een dame met wie hij regelmatig ….. nou ja, contact had. We weten dat soort dingen omdat Pepys gedurende ongeveer 10 jaar een zeer openhartig dagboek heeft bijgehouden. Zijn faam is eigenlijk meer op dat dagboek gebaseerd0100 Eerst met de tram dan op zijn verdiensten voor de Marine, hoewel die niet gering waren blijkens het feit dat hij ook wel de ‘redder van de Marine’ is genoemd.

Pepys leefde in de tweede helft van de 17e eeuw, een roerige tijd. Hij maakte het afzetten van Charles I mee en haalde zelf diens zoon op uit ballingschap in Nederland, om het bewind weer over te nemen nadat Cromwell overleden was en het land onbestuurbaar dreigde te worden. In 1665 hield de pest in Londen huis en in 1666 brandde de binnenstad volledig af. En dan waren er ook nog de oorlogen met de Nederlanders. In 1667 haalden die hun beroemde kunststukje uit door de Thames op te varen, de ketting bij Medway te breken en de Engelse vloot te vernederen. (Als die jaartallen zo achter elkaar staan: 1665 Pest, 1666 Brand, 1667 Medway is dat laatste wapenfeit ineens veel minder heroïsch dan mij voor de geest stond. Zo lijkt het meer op een hulpeloos slachtoffer een schop na geven.)

Onze wandeling langs de Thames was uiterst genoeglijk, zonder dat het historisch besef er erg door gestimuleerd werd. Uit de tijd van Pepys is niet veel meer over. We dronken een glaasje bij The Angel, een heel oude pub maar ook weer niet zo oud; wel gebouwd op de plek waar in zijn tijd ook een pub stond. Het dorpje Rotherhite was er toen al wel, maar de laatste resten uit zijn tijd vind je bijna niet meer terug tussen de nieuwbouw die de laatste 30 jaar langs de oever van de Thames is verschenen. Velen dromen ervan langs het water te wonen en vooral mensen met veel geld slagen erin die droom te verwezenlijken. Het levert mooie plaatjes op, al kan ik wel meevoelen met Claire Tomalin die het een nogal steriele bedoening vindt. De bewoners leven niet echt in hun huizen, maar komen er af en toe langs. Omdat ze zo vaak afwezig zijn is alles op en top beveiligd, met kil hekwerk dat slechts af en toe opengaat als een leverancier zich via de intercom meldt.

In Deptforth is dat proces nog niet voltooid. Daar treft men de resten aan van bedrijvigheid die heel vroeger voor welvaart heeft gezorgd: smerige fabriekshallen en verzakte aanlegsteigers. In vervallen gebouwen hebben marginale bedrijven een tijdelijk onderkomen gevonden. Daar tussenin slaat men autowrakken en ander afval op. Vaalwitte muren zijn de ondergrond geworden van schreeuwerig vormgegeven teksten, waarvan de betekenis mij volstrekt onduidelijk is. Hier en daar staan vreugdeloze flatgebouwen, waarin mensen wonen die te oordelen naar hun gelaatsuitdrukking graag weg willen, als ze überhaupt nog iets willen. We lopen gauw door naar Greenwich en nemen, na een bezoek aan een heerlijk gekoelde boekwinkel, de London Light Railway. De trein gaat eerst onder de Thames door en dan terug naar het centrum.We genieten van doorkijkjes op het Isle of Dogs, met al zijn wolkenkrabbers die we op de heenweg van de andere kant van het water bewonderd hebben.
 
******************************************************
Uitgave van De Leunstoel wordt mede mogelijk gemaakt door donaties
van: Katharina Kouwenhoven, Hans Meijer, Ruurd Kunnen, Beer
Meijer, Carlo van Praag en J.F. Meijer.




© 2005 Frits Hoorweg
powered by CJ2