archiefvorig nr.lopend nr.

	Bezigheden > Lopen delen printen terug Rijmen op 'glippertje' Frits Hoorweg Om 11.45 uur kwam Restaurant Spitsheuvel in zicht. Het paste eigenlijk niet in mijn schema (pas om 11.00 uur gestart bij Station Amersfoort), maar ik was toe aan een kop koffie en een bezoek aan het toilet. Een haastige blik op de kaart leerde mij echter dat de specialiteit van het huis ‘Het Glippertje’ heette. Onweerstaanbaar, OK, lunchen dan maar meteen. Het glippertje bleek te bestaan uit twee boterhammen met rosbief, met daar bovenop een bol huzarensalade en daarin geplant een gekookt ei, afgerond met de gebruikelijke plantaardige versiering. Heerlijk, maar direct was daar ook het gevoel van ‘kijk mij nou weer eens ongezond doen’, en dat nog wel op de vroege morgen. Inmiddels had zich een tweede gast gemeld. Hij had zich achter mij bij het raam genesteld en de mevrouw van de bediening op gedempte toon meegedeeld dat hij het voorlopig bij een kop koffie hield, omdat hij op iemand wachtte. De dame in kwestie meldde zich even later. Zij bekeek mij kritisch, ik neem aan vanwege mijn wandeluitrusting, maar haar blik klaarde op toen zij over mij heen in de richting van het raam keek. Helaas kan ik u over de verdere ontwikkelingen niet informeren, want ik moest weer op pad. De rest van de dag heb ik mij wel af lopen vragen of er nog meer woorden zo perfect op glippertje rijmen als dat ene. Restaurant Spitsheuvel ligt aan de N237, de provinciale weg van Amersfoort naar Utrecht. Een onwaarschijnlijk brede weg, met aan beide kanten een fietspad en een voetpad, ook van behoorlijke afmetingen. Verder is hij kaarsrecht. Nergens zijn er van die merkwaardige bochten, rond opdringerige huizen of andere obstakels, die zulke wegen vaak kenmerken. Je zou haast denken dat deze weg is aangelegd door een woestijn, of om andere reden onbewoond gebied, terwijl er aan weerszijden toch aardig wat bebouwing is. De verklaring vond ik in het boekje De Wegh der Weegen, dat een beknopte weergave is van een dik boek. Beide boeken zijn uitgegeven door een stichting die ook een website heeft *. Wat nu de N237 is werd al in het midden van de 17e eeuw bedacht en ontworpen, toen het er inderdaad nog een woestenij was. Vervolgens heeft het nog eeuwen geduurd voor de weg echt iets voorstelde, maar het ontwerp ervan werd richtinggevend voor de ontginning van het gebied. Dat was ook wel logisch, omdat langs het project percelen werden uitgegeven aan particulieren die geacht werden het aangelegen stuk van de weg te onderhouden. De overheid was in die tijd minder kwistig dan heden ten dage, zelfs als het om infrastructurele werken ging. Van dat onderhoud kwam dus niet zoveel terecht maar de idee drukte wel zijn stempel op het landschap. Het boekje had mij op het idee gebracht er zelf eens te gaan kijken. Ik liep van de Galgenberg aan de rand van Amersfoort (waar de reizigers uit Utrecht dus een stichtelijk welkom wachtte!) richting Utrecht. Eerst vooral langs voorname buitens die zich meest hebben ontwikkeld tot nutsinstellingen, zoals: het Hoornbeeck College, Lichtenberg Zorgcentrum en Zon&Schild, waar psychiatrische patiënten behandeld worden. Dat was vóór het restaurant, daarna – richting Soesterberg – was het met de deftigheid een beetje gedaan. Daar kwam ik zaken tegen als Garage Van Beek, Bungalowpark Albertsdorp en zelfs een sauna en een bureau voor interim-management. Ergens tussen deze bedrijvigheid staat een bord waarop de aanleg van een ecoduct (in 2015) wordt aangekondigd. Het gaat de naam dragen van de vorige Commissaris van de Koningin (ja, toen nog!) Boele Staal. Wat het nut is van een ecoduct tussen al deze afgepaalde stukken grond is mij een raadsel, maar ja, anders dan in de 17e eeuw hebben wij nu een overheid die maar al te graag geld uitgeeft. Bij Soesterberg wijkt het tracé van de N237 voor het eerst van het oorspronkelijke af (om er verderop weer bij terug te komen). Daar kruist het Trekvogelpad de weg en dat leek mij een mooie aanleiding om nog een stuk door het bos te lopen. Echte wandelaars lopen tenslotte niet langs provinciale wegen maar over lange-afstands-paden. Beschouw het als een glippertje. Of was het een slippertje? ************************* Het plaatje is van Henk Klaren * Wegh der Weegen in vogelvlucht, Roland Blijdestijn, www.weghderweegen.nl © 2014 Frits Hoorweg meer Frits Hoorweg - meer "Lopen" -

Bezigheden > Lopen
Rijmen op 'glippertje'	Frits Hoorweg
Om 11.45 uur kwam Restaurant Spitsheuvel in zicht. Het paste eigenlijk niet in mijn schema (pas om 11.00 uur gestart bij Station Amersfoort), maar ik was toe aan een kop koffie en een bezoek aan het toilet. Een haastige blik op de kaart leerde mij echter dat de specialiteit van het huis ‘Het Glippertje’ heette. Onweerstaanbaar, OK, lunchen dan maar meteen. Het glippertje bleek te bestaan uit twee boterhammen met rosbief, met daar bovenop een bol huzarensalade en daarin geplant een gekookt ei, afgerond met de gebruikelijke plantaardige versiering. Heerlijk, maar direct was daar ook het gevoel van ‘kijk mij nou weer eens ongezond doen’, en dat nog wel op de vroege morgen. Inmiddels had zich een tweede gast gemeld. Hij had zich achter mij bij het raam genesteld en de mevrouw van de bediening op gedempte toon meegedeeld dat hij het voorlopig bij een kop koffie hield, omdat hij op iemand wachtte. De dame in kwestie meldde zich even later. Zij bekeek mij kritisch, ik neem aan vanwege mijn wandeluitrusting, maar haar blik klaarde op toen zij over mij heen in de richting van het raam keek. Helaas kan ik u over de verdere ontwikkelingen niet informeren, want ik moest weer op pad. De rest van de dag heb ik mij wel af lopen vragen of er nog meer woorden zo perfect op glippertje rijmen als dat ene. Restaurant Spitsheuvel ligt aan de N237, de provinciale weg van Amersfoort naar Utrecht. Een onwaarschijnlijk brede weg, met aan beide kanten een fietspad en een voetpad, ook van behoorlijke afmetingen. Verder is hij kaarsrecht. Nergens zijn er van die merkwaardige bochten, rond opdringerige huizen of andere obstakels, die zulke wegen vaak kenmerken. Je zou haast denken dat deze weg is aangelegd door een woestijn, of om andere reden onbewoond gebied, terwijl er aan weerszijden toch aardig wat bebouwing is. De verklaring vond ik in het boekje De Wegh der Weegen, dat een beknopte weergave is van een dik boek. Beide boeken zijn uitgegeven door een stichting die ook een website heeft *. Wat nu de N237 is werd al in het midden van de 17e eeuw bedacht en ontworpen, toen het er inderdaad nog een woestenij was. Vervolgens heeft het nog eeuwen geduurd voor de weg echt iets voorstelde, maar het ontwerp ervan werd richtinggevend voor de ontginning van het gebied. Dat was ook wel logisch, omdat langs het project percelen werden uitgegeven aan particulieren die geacht werden het aangelegen stuk van de weg te onderhouden. De overheid was in die tijd minder kwistig dan heden ten dage, zelfs als het om infrastructurele werken ging. Van dat onderhoud kwam dus niet zoveel terecht maar de idee drukte wel zijn stempel op het landschap. Het boekje had mij op het idee gebracht er zelf eens te gaan kijken. Ik liep van de Galgenberg aan de rand van Amersfoort (waar de reizigers uit Utrecht dus een stichtelijk welkom wachtte!) richting Utrecht. Eerst vooral langs voorname buitens die zich meest hebben ontwikkeld tot nutsinstellingen, zoals: het Hoornbeeck College, Lichtenberg Zorgcentrum en Zon&Schild, waar psychiatrische patiënten behandeld worden. Dat was vóór het restaurant, daarna – richting Soesterberg – was het met de deftigheid een beetje gedaan. Daar kwam ik zaken tegen als Garage Van Beek, Bungalowpark Albertsdorp en zelfs een sauna en een bureau voor interim-management. Ergens tussen deze bedrijvigheid staat een bord waarop de aanleg van een ecoduct (in 2015) wordt aangekondigd. Het gaat de naam dragen van de vorige Commissaris van de Koningin (ja, toen nog!) Boele Staal. Wat het nut is van een ecoduct tussen al deze afgepaalde stukken grond is mij een raadsel, maar ja, anders dan in de 17e eeuw hebben wij nu een overheid die maar al te graag geld uitgeeft. Bij Soesterberg wijkt het tracé van de N237 voor het eerst van het oorspronkelijke af (om er verderop weer bij terug te komen). Daar kruist het Trekvogelpad de weg en dat leek mij een mooie aanleiding om nog een stuk door het bos te lopen. Echte wandelaars lopen tenslotte niet langs provinciale wegen maar over lange-afstands-paden. Beschouw het als een glippertje. Of was het een slippertje? ************************* Het plaatje is van Henk Klaren * Wegh der Weegen in vogelvlucht, Roland Blijdestijn, www.weghderweegen.nl
© 2014 Frits Hoorweg
	powered by CJ2