 |
 In de winter komen mijn echtgenote en ik zondags traag op gang. We ontbijten liever in bed en kijken lui naar Breakfast with Frost (van 10 tot 11 op BBC1), een ideaal programma voor rustige mensen. Nieuws van ver weg windt minder op dan dat van dichtbij. Het enige dat je verontrust is het weerbericht, de storm die daar vandaag woedt zal morgen hier huishouden. Af en toe ontgaat ons belangwekkend nationaal nieuws, maar dat nemen we op de koop toe. Pas na elven beginnen wij ons af te vragen of we niet iets moeten doen; de kerstboom aftuigen bijvoorbeeld of een familielid met een bezoek vereren.
Als het tegen twaalven opklaart, ontstaat de drang om er toch nog op uit te gaan. Omdat het al wat later op de dag is kiezen we voor een wandeling in de buurt; de deur uit en lopen. Tenslotte staat Den Haag bekend als een groene stad; wie van park naar park overwipt kan zichzelf wijsmaken dat hij in de natuur is. We starten ter hoogte van de Javastraat en lopen door Oostduin en Arendsdorp in noordelijke richting. In de verte links ligt Bronovo, inmiddels het beroemdste niet-academische ziekenhuis van Nederland. Via de Mildestraat bereiken we de Alkemadelaan, waarover een aanhoudende stroom auto’s richting Scheveningen gaat; of zouden ze allemaal onderweg zijn naar het ziekenhuis? Clingendael is het volgende deftige Haagse park dat we aandoen. Tijdens de oorlog zagen de Duitsers er vooral een nuttige verdedigingslinie in tegen een mogelijke aanval uit zee. Nadien hebben de dames met de poedeltjes er weer bezit van genomen.
Aan de andere kant van Clingendael ligt de Amonsvlakte. Een weidse benaming voor iets dat in de loop der tijd is teruggebracht tot minieme afmetingen. Het is een klein landje van niet meer dan 3 hectaren, maar het is een cause celèbre van de Haagse natuurbeschermers geworden. De Ratelaar, hun blaadje, wijdde er in augustus vorig jaar een speciaal nummer aan. Niet alleen de flora en de fauna werden hoog geprezen, maar ook de historische betekenis ervan. Fascinerende lectuur; tientallen keren moet ik langs dit gebied zijn gelopen zonder het zelfs maar op te merken. Nu moet ik toegeven dat daarmee niets bewezen wordt. Hans Ree heeft eens ergens geschreven: ‘ik zie pas iets als ik er eerst over heb gelezen’ en ik zeg het hem volmondig na. Uit het krantje was mij duidelijk geworden dat de ‘Baardige melkzwam’ en de ‘Zwarte kluifjeszwam’ er waren aangetroffen door ene Michel Beeckman, een twaalfjarige natuurvorser. Verder is de vlakte blijkbaar een lustoord voor graafwespen. Het verwaaide stukje duin geeft, volgens de Ratelaar, een goede indruk hoe het heel vroeger moet zijn geweest; voordat de mens er zijn stempel op ging drukken. Overigens niet omdat het altijd onaangetast is gebleven. We hebben de teruggang naar heel vroeger te danken aan de Duitse bezetter, die hier van alles heeft gerooid om Festung Clingendael een vrij schootsveld te geven.
Gewapend met deze kennis lukt het ons nu wel om het landje te vinden, maar de aanblik ervan maakt weinig indruk. Het is wel erg klein en erg rommelig. De penetrante lucht van paardenvijgen staat me tegen. Bovendien is het nogal rumoerig op deze zondag. De geluidsinstallaties van renbaan Duindigt en van de windhondenbaan spuwen om de beurt opgewonden geluiden uit. Is dit nu echt het stukje natuur om je druk over te maken? De aangrenzende golfclub zou het landje er graag bij trekken, maar de natuurbeschermers verzetten zich al minstens tien jaar met hand en tand. In het planologische strijdgewoel wordt geschermd met de natuurwaarden van het gebied. Tot op heden hebben ze de golfclub daarmee aardig dwars gezeten, maar nu lijkt men toch aan de verliezende hand. De gemeente Wassenaar, die over de bestemming van het gebied gaat, heeft in principe besloten de golfclub zijn zin te geven, maar heeft wel bedongen dat er rekening moet worden gehouden met het natuurbelang. Dat lijkt me een besluit dat goed past in de Nederlandse traditie: over de interpretatie ervan kan nog jaren worden gedelibereerd.
Na steeds in noordelijke richting te hebben gelopen, gaan we nu even naar het oosten. We steken de Wassenaarseweg (A44) over en komen in het Haagse Bos terecht. Aan de rand ervan staat zo’n typisch Haags koffiehuis. Hier drinken de dames met de poedeltjes een kopje thee en voeren op luide toon vertrouwelijke gesprekken. Vandaar gaan we in zuidelijke richting om weer thuis te komen. Aan de linkerhand passeren we Paleis Huis ten Bosch, waar de koningin de zondag in gepaste rust doorbrengt. Misschien wandelt ze ook wel even in haar tuin, die ik ongezien qua natuurwaarde hoger aansla dan de Amonsvlakte.
|
|
