Lang geleden was ik de eigenaar van een tuintje met bijbehorend huisje dat op het terrein stond van een volkstuinvereniging. Het romantische voornemen was de zomer genoeglijk door te brengen 'in de vrije natuur' en een beetje in de tuin te rommelen, in ieder geval even wèg te zijn uit het stadsrumoer.

Maar dat pakte al snel uit als een soort werkkamp voor gedetineerden. Niet alleen het eigen tuintje diende er 'netjes' uit te zien - waarin het soort planten en gewassen de goedkeuring diende weg te dragen van het bestuur van de vereniging. Bovendien werd je geacht, en bij nalatigheid gesommeerd, de grind- en tegelpaden tussen en naast de omringende huisjes in optimale staat te onderhouden. Ook het aangrenzende modderslootje moest regelmatig worden uitgebaggerd.

Eens per maand kwam 'de commissie' op bezoek en werd het gras gemeten en behalve de tuingewassen ook de heg, het toegangshekje en als je niet uitkeek werd zelfs het huisje aan een grondig onderzoek onderworpen. Dat laatste viel weliswaar buiten de bevoegdheid van het bestuur maar voor je het wist stonden ze binnen, gewapend met hun beoordelingslijsten want voor alle onderdelen werden cijfers uitgedeeld.

Mijn buurman, die er prat opging altijd de hoogste cijfers te krijgen was nog dagen overstuur omdat-ie een 5 had gekregen voor zijn hekje, waar inderdaad een spijltje los zat. Kortom de regelneven waren obsessief aanwezig, voor mij aanleiding het tuintje al snel weer van de hand te doen. Er zullen misschien leuke, relaxte volkstuintjes zijn, maar ik heb het niet mogen meemaken.

----------

Het plaatje is van Petra Busstra.

Meer informatie: www.petrabusstra.com