archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > In de tuin delen printen terug
Achter een hek Theo Capel

0303 BZ Tuin
Hoewel de mens een sociaal wezen is, bestaat er ook de onbedwingbare neiging de deur achter zich dicht te trekken en zich te verschansen op een eigen territorium, liefst privé of als het niet anders kan in het gezelschap van OSM (ons soort mensen). Beleidsmakers die toch ook tot de menselijke soort behoren, is dat een doorn in het oog. De zorg dat er een wildgroei zou ontstaan in zogenaamde gated communities, waar men in een eigen buurtje achter vaak letterlijk een omheining met elkaar verschanst zit, is de laatste tijd weer wat uit de aandacht aan het raken. Maar ambtenaren hebben ontdekt dat volkstuincomplexen als een voorloper van dit soort gemeenschappen kunnen worden gezien. Daar moet iets aan worden gedaan. Het publiek op de tuin moet meer gemengd raken en niet zoals in Amsterdam bijna alleen maar behoren tot gepensioneerden en arbeidsongeschikten. Dat staat tenminste ongeveer zo in een discussienota van de gemeente (zie www.dro.nl). Daarnaast moeten de complexen ook meer op een openbaar toegankelijk park lijken. Dat wekt onrust.

Bij ons op het complex is iedereen welkom, dat wil zeggen als het hek openstaat. In de praktijk komt er wel eens een bejaarde langskuieren die met zijn licht gemotoriseerde koekblik over het fietspad is komen aanrijden. De rust wordt eigenlijk alleen maar verstoord door het nooit ophoudende geruis van de verder gelegen snelweg en van langsrijdende treinen. Volkstuinen zijn vaak gevestigd op wat planologen een 'overhoek' noemen, een overgeschoten stukje grond dat tussen andere voorzieningen ingeklemd ligt en eigenlijk nergens meer voor kan worden gebruikt, behalve dan voor tuintjes. Maar in Amsterdam heb je de wethouder MOR en die wil meer of is zoals zijn benaming al aangeeft, niet tevreden met het geluk van de tuinier die volgens een citaat 'om de kop schoon te maken' een tuin heeft genomen. MOR staat overigens voor Milieu en Openbare Ruimte.

Het deugt met name niet dat 'allochtonen', zoals men ambtelijk mensen van buitenlandse herkomst maar op een onaangename manier blijft aanduiden, zo weinig een volkstuin bezitten. Op ons kleine complex valt dat mee. Ik heb al een Italiaan gesproken en verderop zit een Marokkaan die behendig met een sikkel (en een zwaar gehandschoende hand, want je weet maar nooit) zijn onkruid in bedwang houdt, net zoals dat in Marokko gebeurt, zoals hij me uitlegde. En medetuinders dachten dat er ook een Turk was bijgekomen. Dat was ik namelijk.

Ik stond wat zorgelijk naar mijn skimmia's te kijken, omdat de kersttijd in aantocht is en dan schijnen de skimmia-dieven weer op pad te gaan om van de takken door hun vrouw en kinderen fraaie kerststukjes te laten maken. Een echtpaar van een tuin verderop sprak me aan om een onderlinge twist te kunnen beslechten of in Turkije de euro het wettige betaalmiddel is.
'Ik dacht dat u wel een Turk zou zijn,' zei de man. 'En dan weet u dat natuurlijk.'
Omdat ik wel het juiste antwoord wist, maar tegelijkertijd zei dat ik geen Turks bloed had, zag ik hem twijfelen. Het wordt misschien tijd mijn snor af te scheren en mijn haar te blonderen. Maar misschien moet ik het zo laten en eraan bijdragen dat de wethouder MOR kan glimlachen over geslaagde integratie.

In de discussie over de toegankelijkheid schijnen de volkstuinverenigingen graag te praten over 'gastvrij' in plaats van 'openbaar'. Dat houdt dan in dat het hek naar believen dicht kan. In een complex waar de gemeente een weggetje doorheen heeft getrokken, is het aantal inbraken meteen gestegen. Dieven schijnen graag eerst op hun gemak rond te willen kijken. Maar ook een hek houdt dieven en vandalen niet tegen. Vooral nu de winter eraan komt, schijnt het steel-seizoen echt aan te breken. Een tuinder vertelde dat een paar jaar terug zijn aanhangwagentje dat hij een nachtje had laten staan over een bevroren slootje was getrokken dat ons complex van een ander scheidt en vervolgens was gebruikt om een grote hoeveelheid kratjes bier die men daar uit de kantine had gestolen, af te kunnen voeren. Maar zelfs een oud koffiezetapparaat dat men thuis niet meer wilde gebruiken, wekte de lust van dieven op.

Voorlopig heb ik niet veel meer dan een spa in mijn huisje staan. Maar die kan worden gebruikt om mijn net geplante struiken uit te graven. Onlangs ben ik erin geslaagd een witte ribes bij een kweker te vinden (ribes white icicle). Die bloeit pas in het voorjaar, net zoals zijn overbekende rode soortgenoot. Gelukkig is hij zo voor een kerststukje nutteloos. Maar de hulst dan? 'Recreatief medegebruik door niet-tuinders', zoals dat in nota-taal heet, maakt de kop niet schoon. De oplossing ligt misschien in 'bemoeilijken afvoer buit' - de titel van een sub-paragraaf. In ieder geval dus geen aanhangwagentje onder handbereik plaatsen en 's winters het ijs in de sloot stukhakken.

Er valt altijd wel wat te doen in de tuin. Een van Amsterdamse complexen heet TIGENO, Tuinieren Is Genoegen En Nuttige Ontspanning. Misschien moeten notaschrijvers hun arbeid ook zo zien. En de uitvoering ervan laten liggen.

© 2005 Theo Capel meer Theo Capel - meer "In de tuin"
Bezigheden > In de tuin
Achter een hek Theo Capel
0303 BZ Tuin
Hoewel de mens een sociaal wezen is, bestaat er ook de onbedwingbare neiging de deur achter zich dicht te trekken en zich te verschansen op een eigen territorium, liefst privé of als het niet anders kan in het gezelschap van OSM (ons soort mensen). Beleidsmakers die toch ook tot de menselijke soort behoren, is dat een doorn in het oog. De zorg dat er een wildgroei zou ontstaan in zogenaamde gated communities, waar men in een eigen buurtje achter vaak letterlijk een omheining met elkaar verschanst zit, is de laatste tijd weer wat uit de aandacht aan het raken. Maar ambtenaren hebben ontdekt dat volkstuincomplexen als een voorloper van dit soort gemeenschappen kunnen worden gezien. Daar moet iets aan worden gedaan. Het publiek op de tuin moet meer gemengd raken en niet zoals in Amsterdam bijna alleen maar behoren tot gepensioneerden en arbeidsongeschikten. Dat staat tenminste ongeveer zo in een discussienota van de gemeente (zie www.dro.nl). Daarnaast moeten de complexen ook meer op een openbaar toegankelijk park lijken. Dat wekt onrust.

Bij ons op het complex is iedereen welkom, dat wil zeggen als het hek openstaat. In de praktijk komt er wel eens een bejaarde langskuieren die met zijn licht gemotoriseerde koekblik over het fietspad is komen aanrijden. De rust wordt eigenlijk alleen maar verstoord door het nooit ophoudende geruis van de verder gelegen snelweg en van langsrijdende treinen. Volkstuinen zijn vaak gevestigd op wat planologen een 'overhoek' noemen, een overgeschoten stukje grond dat tussen andere voorzieningen ingeklemd ligt en eigenlijk nergens meer voor kan worden gebruikt, behalve dan voor tuintjes. Maar in Amsterdam heb je de wethouder MOR en die wil meer of is zoals zijn benaming al aangeeft, niet tevreden met het geluk van de tuinier die volgens een citaat 'om de kop schoon te maken' een tuin heeft genomen. MOR staat overigens voor Milieu en Openbare Ruimte.

Het deugt met name niet dat 'allochtonen', zoals men ambtelijk mensen van buitenlandse herkomst maar op een onaangename manier blijft aanduiden, zo weinig een volkstuin bezitten. Op ons kleine complex valt dat mee. Ik heb al een Italiaan gesproken en verderop zit een Marokkaan die behendig met een sikkel (en een zwaar gehandschoende hand, want je weet maar nooit) zijn onkruid in bedwang houdt, net zoals dat in Marokko gebeurt, zoals hij me uitlegde. En medetuinders dachten dat er ook een Turk was bijgekomen. Dat was ik namelijk.

Ik stond wat zorgelijk naar mijn skimmia's te kijken, omdat de kersttijd in aantocht is en dan schijnen de skimmia-dieven weer op pad te gaan om van de takken door hun vrouw en kinderen fraaie kerststukjes te laten maken. Een echtpaar van een tuin verderop sprak me aan om een onderlinge twist te kunnen beslechten of in Turkije de euro het wettige betaalmiddel is.
'Ik dacht dat u wel een Turk zou zijn,' zei de man. 'En dan weet u dat natuurlijk.'
Omdat ik wel het juiste antwoord wist, maar tegelijkertijd zei dat ik geen Turks bloed had, zag ik hem twijfelen. Het wordt misschien tijd mijn snor af te scheren en mijn haar te blonderen. Maar misschien moet ik het zo laten en eraan bijdragen dat de wethouder MOR kan glimlachen over geslaagde integratie.

In de discussie over de toegankelijkheid schijnen de volkstuinverenigingen graag te praten over 'gastvrij' in plaats van 'openbaar'. Dat houdt dan in dat het hek naar believen dicht kan. In een complex waar de gemeente een weggetje doorheen heeft getrokken, is het aantal inbraken meteen gestegen. Dieven schijnen graag eerst op hun gemak rond te willen kijken. Maar ook een hek houdt dieven en vandalen niet tegen. Vooral nu de winter eraan komt, schijnt het steel-seizoen echt aan te breken. Een tuinder vertelde dat een paar jaar terug zijn aanhangwagentje dat hij een nachtje had laten staan over een bevroren slootje was getrokken dat ons complex van een ander scheidt en vervolgens was gebruikt om een grote hoeveelheid kratjes bier die men daar uit de kantine had gestolen, af te kunnen voeren. Maar zelfs een oud koffiezetapparaat dat men thuis niet meer wilde gebruiken, wekte de lust van dieven op.

Voorlopig heb ik niet veel meer dan een spa in mijn huisje staan. Maar die kan worden gebruikt om mijn net geplante struiken uit te graven. Onlangs ben ik erin geslaagd een witte ribes bij een kweker te vinden (ribes white icicle). Die bloeit pas in het voorjaar, net zoals zijn overbekende rode soortgenoot. Gelukkig is hij zo voor een kerststukje nutteloos. Maar de hulst dan? 'Recreatief medegebruik door niet-tuinders', zoals dat in nota-taal heet, maakt de kop niet schoon. De oplossing ligt misschien in 'bemoeilijken afvoer buit' - de titel van een sub-paragraaf. In ieder geval dus geen aanhangwagentje onder handbereik plaatsen en 's winters het ijs in de sloot stukhakken.

Er valt altijd wel wat te doen in de tuin. Een van Amsterdamse complexen heet TIGENO, Tuinieren Is Genoegen En Nuttige Ontspanning. Misschien moeten notaschrijvers hun arbeid ook zo zien. En de uitvoering ervan laten liggen.
© 2005 Theo Capel
powered by CJ2