archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > In de tuin delen printen terug
Alleen maar kijken Theo Capel

Verhuizen betekende afscheid nemen van een tuin en van het tuingereedschap. Voor een vriendenprijs wou de een wel de grasmaaier overnemen en de ander was blij om een schoffel als bonus te krijgen. Mijn handspitvorkje en tuinschepje hield ik om nostalgische redenen. En je weet maar nooit of ik zelf niet opnieuw een tuin krijg of neem. Een volkstuin is een mogelijkheid, maar op het complex dat me aanspreekt, zijn er meer aspirant-leden dan leden. Dat betekent een kolossaal lange wachttijd die met zich kan meebrengen dat ik eenmaal aan de beurt zo kromgetrokken ben dat ik zonder bukken het onkruid met de hand kan wieden.

Voorlopig is er dus geen sprake van tuinieren, maar uitsluitend van rondkijken, tenzij ik erin slaag me aan weduwes met een grote tuin op te dringen als tuinman met het risico dat je tot huisvriend en meer promoveert.
In het park achter het volkstuincomplex was een border in wording met azalea's en rododendrons. Om alle variƫteiten van die soorten te leren herkennen heb je bijna meer dan een mensenleven nodig. De meeste mensen doen daar overigens geen enkele moeite voor en laten zich alleen imponeren door de uitbundige bloemen in de meest schreeuwerige kleuren, maar ook in zachte lila en roze tinten. Prachtig in een park of tuin van een kasteel of landgoed, met voldoende groen er omheen om de kleurenpracht wat te temperen. Minder geschikt voor de voortuin, hoewel ik onlangs door een onbeduidend straatje liep waar buren tegen elkaar opboden met een rodo met knotsgrote, spierwitte bloemen. Dat heeft wel iets, zoals een bruidsjapon ook iets heeft. Maar een vrouw die dag in dag uit haar trouwjurk draagt, die zou je gaan mijden. Nu is de bloeiperiode van rododendrons betrekkelijk kort, dus de kans dat verrukking in verbijstering omslaat, is gering.

Bij een nieuwe tuin zou ik me wat rododendrons betreft beperken tot een of twee exemplaren van een dwergsoort. Ik heb het dan over een tuin van zo'n honderd tot twee honderd vierkante meter. Daar zou ik dan met pieris een groep van maken en de grond wat accidenteren. De meeste tuiniers zijn aanhangers van het platte-aarde0213 Park concept, maar een tuin wordt een stuk aantrekkelijker als je niveauverschillen kan realiseren, hoewel je dat natuurlijk ook met planten zelf kan bereiken. De klassieke border met de hoge planten achterin en het kleinere grut vooraan is nog steeds het grote voorbeeld.

Door de verhuizing is de boekencollectie geheel in de war geraakt, hoewel de oude stickers op de dozen toch een waarschuwing vormden. Een vorige gebruiker had zijn boeken blijkbaar alfabetisch gerangschikt en per doos de lettergroepen aangegeven. Zo blijf je het overzicht houden. Mijn beschrijving van Savill's Garden is tijdelijk echter onvindbaar en de twijfel bekruipt me of ik hem eigenlijk nog wel heb of zelfs ooit in mijn bezit had. Het is een grote tuin in de buurt van het kasteel van Windsor in de Theemsvallei met schitterende borders, grasperken, een beekje en mooie bomen. Misschien moet ik bij een reisbureau een brochure over tuinreizen aanvragen en kijken of deze tuin er ook in staat. De kans om een weduwe tegen te komen schijnt ook niet gering te zijn op zo'n soort reis.

In het park besefte ik echter dat de charme van een tuin toch hoofdzakelijk ligt in het alleenrecht dat je er hebt. Geen weduwe die graag een glaasje port met je wil drinken of mensen met wie je nog niet in de rij op het postkantoor zou willen staan. Ik zat op een fraai zwanenbankje te kijken hoe een forse hond de sloot in sprong om te proberen twee eenden dood te bijten. Een jonge vrouw riep klagerig dat hij dat moest laten en naar haar moest luisteren. Een oudere dame keek toe. Ze bleek de moeder van de vrouw te zijn en ze vertelde me dat haar dochter al anderhalf jaar met de hond naar cursus ging, met name om hem te leren luisteren. Ik dacht eraan om met mijn zakmes een tak van een struik te snijden en aan te bieden de cursustijd in te korten. Een stokt helpt wel eens als luisteroefening voor zo'n beest. Nog veel mooier zou het zijn als er bordjes in het park zouden staan dat honden aan de lijn gehouden moeten worden. Ik betrapte me erop dat ik het park naar eigen inzicht aan het herinrichten was. Ik mis blijkbaar mijn tuin.


© 2005 Theo Capel meer Theo Capel - meer "In de tuin"
Bezigheden > In de tuin
Alleen maar kijken Theo Capel
Verhuizen betekende afscheid nemen van een tuin en van het tuingereedschap. Voor een vriendenprijs wou de een wel de grasmaaier overnemen en de ander was blij om een schoffel als bonus te krijgen. Mijn handspitvorkje en tuinschepje hield ik om nostalgische redenen. En je weet maar nooit of ik zelf niet opnieuw een tuin krijg of neem. Een volkstuin is een mogelijkheid, maar op het complex dat me aanspreekt, zijn er meer aspirant-leden dan leden. Dat betekent een kolossaal lange wachttijd die met zich kan meebrengen dat ik eenmaal aan de beurt zo kromgetrokken ben dat ik zonder bukken het onkruid met de hand kan wieden.

Voorlopig is er dus geen sprake van tuinieren, maar uitsluitend van rondkijken, tenzij ik erin slaag me aan weduwes met een grote tuin op te dringen als tuinman met het risico dat je tot huisvriend en meer promoveert.
In het park achter het volkstuincomplex was een border in wording met azalea's en rododendrons. Om alle variƫteiten van die soorten te leren herkennen heb je bijna meer dan een mensenleven nodig. De meeste mensen doen daar overigens geen enkele moeite voor en laten zich alleen imponeren door de uitbundige bloemen in de meest schreeuwerige kleuren, maar ook in zachte lila en roze tinten. Prachtig in een park of tuin van een kasteel of landgoed, met voldoende groen er omheen om de kleurenpracht wat te temperen. Minder geschikt voor de voortuin, hoewel ik onlangs door een onbeduidend straatje liep waar buren tegen elkaar opboden met een rodo met knotsgrote, spierwitte bloemen. Dat heeft wel iets, zoals een bruidsjapon ook iets heeft. Maar een vrouw die dag in dag uit haar trouwjurk draagt, die zou je gaan mijden. Nu is de bloeiperiode van rododendrons betrekkelijk kort, dus de kans dat verrukking in verbijstering omslaat, is gering.

Bij een nieuwe tuin zou ik me wat rododendrons betreft beperken tot een of twee exemplaren van een dwergsoort. Ik heb het dan over een tuin van zo'n honderd tot twee honderd vierkante meter. Daar zou ik dan met pieris een groep van maken en de grond wat accidenteren. De meeste tuiniers zijn aanhangers van het platte-aarde0213 Park concept, maar een tuin wordt een stuk aantrekkelijker als je niveauverschillen kan realiseren, hoewel je dat natuurlijk ook met planten zelf kan bereiken. De klassieke border met de hoge planten achterin en het kleinere grut vooraan is nog steeds het grote voorbeeld.

Door de verhuizing is de boekencollectie geheel in de war geraakt, hoewel de oude stickers op de dozen toch een waarschuwing vormden. Een vorige gebruiker had zijn boeken blijkbaar alfabetisch gerangschikt en per doos de lettergroepen aangegeven. Zo blijf je het overzicht houden. Mijn beschrijving van Savill's Garden is tijdelijk echter onvindbaar en de twijfel bekruipt me of ik hem eigenlijk nog wel heb of zelfs ooit in mijn bezit had. Het is een grote tuin in de buurt van het kasteel van Windsor in de Theemsvallei met schitterende borders, grasperken, een beekje en mooie bomen. Misschien moet ik bij een reisbureau een brochure over tuinreizen aanvragen en kijken of deze tuin er ook in staat. De kans om een weduwe tegen te komen schijnt ook niet gering te zijn op zo'n soort reis.

In het park besefte ik echter dat de charme van een tuin toch hoofdzakelijk ligt in het alleenrecht dat je er hebt. Geen weduwe die graag een glaasje port met je wil drinken of mensen met wie je nog niet in de rij op het postkantoor zou willen staan. Ik zat op een fraai zwanenbankje te kijken hoe een forse hond de sloot in sprong om te proberen twee eenden dood te bijten. Een jonge vrouw riep klagerig dat hij dat moest laten en naar haar moest luisteren. Een oudere dame keek toe. Ze bleek de moeder van de vrouw te zijn en ze vertelde me dat haar dochter al anderhalf jaar met de hond naar cursus ging, met name om hem te leren luisteren. Ik dacht eraan om met mijn zakmes een tak van een struik te snijden en aan te bieden de cursustijd in te korten. Een stokt helpt wel eens als luisteroefening voor zo'n beest. Nog veel mooier zou het zijn als er bordjes in het park zouden staan dat honden aan de lijn gehouden moeten worden. Ik betrapte me erop dat ik het park naar eigen inzicht aan het herinrichten was. Ik mis blijkbaar mijn tuin.
© 2005 Theo Capel
powered by CJ2