archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > In de tuin delen printen terug
Is groen niet mooi genoeg? Theo Capel

0202 Mooi groen
Het tuinseizoen is definitief aan het aflopen, in ieder geval bij mij in de tuin. Dat betekent dat praktisch alle bloemen zijn uitgebloeid en er alleen nog een groene aanblik over is. Door de grote glazen wand van de woonkeuken zie ik nog een eenzame witte roos die op een milde dag onverwacht is uitgekomen en verder staat er op het terras een witte potchrysant de weergoden uit te dagen in het gezelschap van een pot met vlijtige liesjes die nog niet hebben begrepen dat er naast een tijd van komen een tijd van gaan is.
 
In de tuinrubrieken zie ik echter veelkleurige tuinen dankzij chrysanten, asters en dahlia's. Het is helemaal niet nodig in de herfst tegen een groene tuin aan te kijken, is de boodschap. Alsof groen niet mooi genoeg is in al zijn schakeringen. Met die herfstbloeiers krijg je meer kleuren in je tuin dan een toverbal oplevert. Maar is dat wel fraai en - meer snobistisch gedacht - geeft het wel pas? Dahlia's doen toch vooral aan het lapje grond denken, waar ze een randje vormen achter de boerenkool. De bloemen zijn vaak kolossaal en de stelen manshoog, zodat ze in een gewone tuin opvallen als voetbalsupporters uit het verkeerde vak in het stadion. Maar toch, dahlia's imponeren en ze hebben iets uitbundigs dat je in de herfst goed kan gebruiken. Misschien is het telen van dahlia's een goede vervanging van lichttherapie om de herfstdepressie van je af te houden.
Ik zou ze mogelijk wel geplant hebben als ik niet zo word afgeschrikt door de vele arbeid die ze eisen. Je moet dahlia's voorzichtig opkweken onder glas of in ieder geval veilig stellen tegen de vaak geniepige langskomende nachtvorst in het voorjaar en in de herfst moet je na de bloei de knollen weer opgraven en droog bewaren. Ik zet eigenlijk het liefst iets in de grond waar je verder weinig omkijken naar hebt.
 
Voor het gemak zijn dan chrysanten en asters geschikter, maar vooral met chrysanten wordt je zo doodgegooid. Ze duiken op de bloemenmarkt steeds vroeger in het seizoen op en ze zijn nauwelijks kapot te krijgen. Dat laatste is een goede eigenschap, maar paradoxaal stoort het me toch. In mijn eigen tuin zie ik dat de slagregens van de laatste tijd de witte bolchrysant uiteen hebben geslagen, maar alle bloemen zitten er nog aan en die halen de kerst misschien wel. Hetzelfde geldt in mindere mate voor asters. Als snijbloem blijven ze ook oneindig lang goed en zijn zo als grafversiering geliefd. Op een bestellijst van de kwekerij die ik een mapje terugvond, had ik ze niet staan.
 
Deze herfst denk ik meer aan beplantingsschema's dan in andere jaren. Er zit een verhuizing aan te komen naar een nu nog onbekende bestemming. Het streven is om weer een huis met een tuin te vinden en dan is meteen de vraag of die tuin aangepakt moet worden. Gezien de huidige trend om van een tuin een 'buitenruimte' te maken in makelaarsjargon, zal dat vermoedelijk betekenen dat ik mijn handen vrij heb. Veel tuinen zijn tegenwoordig bestraat, betegeld of met grind of iets anders bestrooid. Dat biedt ruimte voor plannen - volgens de makelaar biedt het eerder ruimte voor een 'opstelplek' voor een auto; zo heeft een ieder zijn voorkeur. Een tuin met een verwaarloosd gazonnetje en een armetierig rozenperkje zoals wij zelf indertijd achter ons huidige huis aantroffen, zie je veel minder.
Met een volgroeide tuin is het veel moeilijker om je plan te maken. Ik ga liever met een spa de tuin in dan met een beugelzaag, hoewel een coniferenhaag niet op medelijden hoeft te rekenen.
 
Het mapje met de bestellijst met planten voor de tuin toen we hier kwamen wonen, vond ik nog ergens onder op een stapel. Van die planten is in de loop der jaren niet veel overgebleven. De grote irissen deden het enkele jaren goed. Maar, óf ik heb verzuimd de oude rhizomen (wortelstokken) weg te halen, óf ze stonden weer eens te veel in de schaduw, in ieder geval zijn ze tersluiks verdwenen. Ze kwamen gewoon niet meer op. De bloemen van de baardiris houden het maar kort vol, maar de groene zwaardachtige, rechtopstaande bladeren blijven soms de hele winter staan en de vorm bevalt me. Die komen vast weer op een nieuw lijstje terug.
En wat was ook weer die relatief dure andromeda variegata? Het blijkt een struik te zijn die ik gewoon pieris of rotsheide noem. Die heeft het volgehouden tot mijn genoegen. Het is een groenblijvende struik die gezelschap kreeg van een soortgenoot en in een nieuwe tuin wil ik die zeker terug hebben. Dat geldt ook voor de osmarea burkwooddii, ook al een struik met kleine, glimmende groene blaadjes en witte bloemetjes. Zo zal de nieuwe tuin weer erg groen worden. Maar is groen al niet mooi genoeg? Ik hoor en lees bijna elke dag dat we in een tijd van ontgroening en vergrijzing leven. Dan kan het geen kwaad de tuin groen te houden. Maar letten op al die grijze koppen die zich een kleurtje hebben aangemeten om er beter uit te zien, levert misschien ook ideeën op. Dahlia's in de tuin bijvoorbeeld.


© 2004 Theo Capel meer Theo Capel - meer "In de tuin"
Bezigheden > In de tuin
Is groen niet mooi genoeg? Theo Capel
0202 Mooi groen
Het tuinseizoen is definitief aan het aflopen, in ieder geval bij mij in de tuin. Dat betekent dat praktisch alle bloemen zijn uitgebloeid en er alleen nog een groene aanblik over is. Door de grote glazen wand van de woonkeuken zie ik nog een eenzame witte roos die op een milde dag onverwacht is uitgekomen en verder staat er op het terras een witte potchrysant de weergoden uit te dagen in het gezelschap van een pot met vlijtige liesjes die nog niet hebben begrepen dat er naast een tijd van komen een tijd van gaan is.
 
In de tuinrubrieken zie ik echter veelkleurige tuinen dankzij chrysanten, asters en dahlia's. Het is helemaal niet nodig in de herfst tegen een groene tuin aan te kijken, is de boodschap. Alsof groen niet mooi genoeg is in al zijn schakeringen. Met die herfstbloeiers krijg je meer kleuren in je tuin dan een toverbal oplevert. Maar is dat wel fraai en - meer snobistisch gedacht - geeft het wel pas? Dahlia's doen toch vooral aan het lapje grond denken, waar ze een randje vormen achter de boerenkool. De bloemen zijn vaak kolossaal en de stelen manshoog, zodat ze in een gewone tuin opvallen als voetbalsupporters uit het verkeerde vak in het stadion. Maar toch, dahlia's imponeren en ze hebben iets uitbundigs dat je in de herfst goed kan gebruiken. Misschien is het telen van dahlia's een goede vervanging van lichttherapie om de herfstdepressie van je af te houden.
Ik zou ze mogelijk wel geplant hebben als ik niet zo word afgeschrikt door de vele arbeid die ze eisen. Je moet dahlia's voorzichtig opkweken onder glas of in ieder geval veilig stellen tegen de vaak geniepige langskomende nachtvorst in het voorjaar en in de herfst moet je na de bloei de knollen weer opgraven en droog bewaren. Ik zet eigenlijk het liefst iets in de grond waar je verder weinig omkijken naar hebt.
 
Voor het gemak zijn dan chrysanten en asters geschikter, maar vooral met chrysanten wordt je zo doodgegooid. Ze duiken op de bloemenmarkt steeds vroeger in het seizoen op en ze zijn nauwelijks kapot te krijgen. Dat laatste is een goede eigenschap, maar paradoxaal stoort het me toch. In mijn eigen tuin zie ik dat de slagregens van de laatste tijd de witte bolchrysant uiteen hebben geslagen, maar alle bloemen zitten er nog aan en die halen de kerst misschien wel. Hetzelfde geldt in mindere mate voor asters. Als snijbloem blijven ze ook oneindig lang goed en zijn zo als grafversiering geliefd. Op een bestellijst van de kwekerij die ik een mapje terugvond, had ik ze niet staan.
 
Deze herfst denk ik meer aan beplantingsschema's dan in andere jaren. Er zit een verhuizing aan te komen naar een nu nog onbekende bestemming. Het streven is om weer een huis met een tuin te vinden en dan is meteen de vraag of die tuin aangepakt moet worden. Gezien de huidige trend om van een tuin een 'buitenruimte' te maken in makelaarsjargon, zal dat vermoedelijk betekenen dat ik mijn handen vrij heb. Veel tuinen zijn tegenwoordig bestraat, betegeld of met grind of iets anders bestrooid. Dat biedt ruimte voor plannen - volgens de makelaar biedt het eerder ruimte voor een 'opstelplek' voor een auto; zo heeft een ieder zijn voorkeur. Een tuin met een verwaarloosd gazonnetje en een armetierig rozenperkje zoals wij zelf indertijd achter ons huidige huis aantroffen, zie je veel minder.
Met een volgroeide tuin is het veel moeilijker om je plan te maken. Ik ga liever met een spa de tuin in dan met een beugelzaag, hoewel een coniferenhaag niet op medelijden hoeft te rekenen.
 
Het mapje met de bestellijst met planten voor de tuin toen we hier kwamen wonen, vond ik nog ergens onder op een stapel. Van die planten is in de loop der jaren niet veel overgebleven. De grote irissen deden het enkele jaren goed. Maar, óf ik heb verzuimd de oude rhizomen (wortelstokken) weg te halen, óf ze stonden weer eens te veel in de schaduw, in ieder geval zijn ze tersluiks verdwenen. Ze kwamen gewoon niet meer op. De bloemen van de baardiris houden het maar kort vol, maar de groene zwaardachtige, rechtopstaande bladeren blijven soms de hele winter staan en de vorm bevalt me. Die komen vast weer op een nieuw lijstje terug.
En wat was ook weer die relatief dure andromeda variegata? Het blijkt een struik te zijn die ik gewoon pieris of rotsheide noem. Die heeft het volgehouden tot mijn genoegen. Het is een groenblijvende struik die gezelschap kreeg van een soortgenoot en in een nieuwe tuin wil ik die zeker terug hebben. Dat geldt ook voor de osmarea burkwooddii, ook al een struik met kleine, glimmende groene blaadjes en witte bloemetjes. Zo zal de nieuwe tuin weer erg groen worden. Maar is groen al niet mooi genoeg? Ik hoor en lees bijna elke dag dat we in een tijd van ontgroening en vergrijzing leven. Dan kan het geen kwaad de tuin groen te houden. Maar letten op al die grijze koppen die zich een kleurtje hebben aangemeten om er beter uit te zien, levert misschien ook ideeën op. Dahlia's in de tuin bijvoorbeeld.
© 2004 Theo Capel
powered by CJ2