Een verstandig mens maakt een plan als hij iets wil bereiken. Ik had alleen niet gedacht dat het bezit van een volkstuin een vijfjarenplan zou inhouden. Een plan om de tuin in te delen leek me voldoende en vervolgens maar aan de slag gaan. Nu het derde seizoen voor mijn tuin is aangebroken, besef ik dat ik meteen een vijfjarenplan had moeten opstellen of nog beter: een voortschrijdend vijfjarenplan. De strijd van de tuinier tegen de natuur is nooit gewonnen. Al wiedend krijg ik veel begrip voor de stroming die de wilde tuin aanhing. Als je niet kan winnen van kweekgras, hondsdraf, muur of brandnetel, moet je er misschien maar van gaan houden. Voorlopig geloof ik nog in de kracht van het plan, hoewel ik weet dat het vijfjarenplan de heilstaat nooit dichterbij heeft gebracht.

Het geheim om een volmaakte tuin te creëren is natuurlijk alle betaalde arbeid op te geven en je geheel aan de tuin te wijden. Inspanning is één ding, maar tijd is veel bepalender. Een beetje leunen op spitvork of schoffel is op zich een ideale houding in de tuin om te genieten, maar het brengt je niet veel verder. Ik kreeg het er enigszins benauwd van toen ik zo uitrekende hoeveel uur ik kwijt zou zijn om alles onkruidvrij te krijgen.

Het beste zou zijn geweest om nadat ik het stukje woeste grond dat ik had toegewezen gekregen, geheel had omgespit, alles vol te zetten met planten. 'Neem toch graszoden,' werd er de eerste lente ook tegen me gezegd, maar ik had me voorgenomen een gazon in te zaaien. Voornemens kunnen een mens breken. Voorlopig ben ik nog bezig het in te zaaien stuk bij herhaling licht te spitten en te schoffelen om ongewenst opkomend groen uit te bannen.

De pionier heeft zijn droom, maar de pionier heeft ook zijn zorgen en de pionier zou de grenzen van zijn droom moeten weten. Ik had erop gerekend dat de struikenborder waarmee ik begon verder aan zijn eigen lot kon worden overgelaten. Dat zou me de rust geven om aan de border met vaste, bloeiende planten te werken. Op zich was het een goede strategie, maar gras wil ook groeien tussen struiken. En gras vormt graag een stevige zode en dreigt de bodembedekkers die ik had geplant te verstikken. Gelukkig dat de overheid die over ons waakt, de zomertijd heeft ingevoerd. Dat gaf een uur extra om de waldsteinia weer de ruimte te geven al kruipend en sluipend een eigen territorium te veroveren. Het was dat ik ze aan hun gele bloemetjes herkende want anders had ik ze vermoedelijk met gras en al uitgespit.

Met de plattegrond van de tuin bij de hand liep ik de beginnende border met vaste planten na. Om het gevoel te krijgen dat ik de zaken in de greep heb verdeelde ik de border in kwadranten van één bij één meter. De beurt was dit keer aan de kwadranten 1 tot met een 5. Waar was het witte tranend hartje (dicentra) gebleven? Waarom kwam het roze exemplaar wel op en het witte niet. En had ik ook hier niet vingerhelmbloem geplaatst. Bijna als een archeoloog poerde ik met mijn handvorkje in de aarde, maar wat er niet meer is vind je ook niet meer.

De maskerbloem bleek zijn eigen vak te hebben verlaten en zich hier in vak 5 ook thuis te voelen. Voorlopig laat ik die maar staan. De coreopis rosea zal ik moeten vervangen. Maar is het niet beter om een plant die niet wil aanslaan, te negeren? De phloxen had ik bijna ook al opgegeven toen ze alsnog bleken te bestaan.

Kwadrant 1 tot en met 5 zijn nu onkruidvrij en, deels door afsterven, ook grotendeels leeg. Meer phloxen is een goede aanpak. Ze zijn er in tientallen soorten en kleuren. 'Schneelawine' spreekt me wel aan en 'White Admiral' of 'Violet Queen'. Ze bloeien in pluimen die uit vele kleine bloemetjes zijn samengesteld.

Onder de pergola bekeek ik met een glas rosé onder handbereik de plattegrond nog eens. Had ik echt een border gemaakt die meer dan vijftig kwadranten telde? Was een vijfjarenplan wel voldoende? Kan de zomertijd niet met nog een extra uur worden uitgebreid?

 

*************************************************************