archiefvorig nr.lopend nr.

Bezigheden > In de tuin delen printen terug
Staat mijn huisje nog? Theo Capel

0407BZ Tuin
Op woensdag 17 januari was het de Dag van de Tuinder en dat was geen dag te vroeg. De volgende dag raasde er een zware storm en werd die dag zo de Dag van de Gestrande Forens, wat aanleiding gaf tot schoolreisachtige tafereeltjes. Tuinders zaten met angst en beven thuis af te wachten of er nog wat van hun tuin zou overblijven.

Dat er een speciale dag aan tuinders is gewijd, ontdekte ik pas op de dag zelf. En toen was het natuurlijk te laat. Ik moest in Rotterdam zijn, een klassiek waaigat, waar je van oudsher helemaal verzopen raakt van het samenspel van wind en regen. Dit keer dus als opmaat voor de storm een dag later. Maar niet alles was treurnis. Achter het raampje van de stadsbus zag ik aan de noordkant van de oprit naar de Van Brienenoordbrug narcissen in bloei staan in een perkje waar men met struikjes – vermoedelijk hulst – ROTTERDAM in grote letters had aangelegd. Bloemenpracht in de werkmansstad Rotterdam? Thuis probeerde ik met Google Earth nog eens te controleren of ik me niet had vergist. Het perkje met de letters bestaat, hoewel het meer bij het verkeersknooppunt Kralingse Plein dan bij de brug blijkt te liggen. Google liet alleen geen bloemen zien, zodat er toch twijfel bleef. Sinds wanneer is Rotterdam een bloemenstad geworden?

Op zich verbaasde het me niet dat de tuinder zijn eigen dag in het jaar heeft. De tijd is voorbij dat dagen alleen voor heiligen beschikbaar zijn, hoewel sommige agenda’s nog wel willen vertellen wanneer mensen als Godefridus en Ambrosius hun dag hebben. Elke dag is tegenwoordig wel gereserveerd voor een wereldse zaak en waarom dan niet voor de tuinder?
Achteraf zocht ik het dagprogramma op en zag toen dat ik de klassieke denkfout had gemaakt. Je hebt de tuinder en je hebt de tuinier. De een is een kweker of teler die het voor zijn brood doet en de ander rommelt een beetje in de tuin. En dan heb je natuurlijk ook de tuinman nog die tegenwoordig steeds vaker hovenier wenst te heten. Een volkstuinder zoals ik, moet beseffen dat hij een tuinier is en geen tuinder.

Ware ik een tuinder, dan had ik naar oud-premier Lubbers kunnen luisteren die veel schijnt te weten van energiebesparing. Voor een drukke baas als hij lijkt het me een eigenaardig onderwerp. En er waren excursies en ook workshops (bijvoorbeeld ‘Gaan innovatie, schaalvergroting en duurzaamheid hand in hand?’). Als tuinier had ik op zich wel mee gewild naar de Happy Shrimp Farm die op de Maasvlakte is gevestigd en waar men garnalen kweekt (fokt?) met hulp van warm geworden koelwater van de nabijgelegen E-On energiecentrale. Vraag me niet wat het met tuinbouw te maken heeft, maar het leek me wel een interessant uitstapje dat mogelijk eindigde met een gratis garnalencocktail.

De dag na de storm waren mijn zorgen me vermoedelijk aan te zien. Van de overkant van de straat riep een vriend me op de fiets toe dat ik zeker op weg was om te controleren of mijn tuinhuisje er nog stond. Daarin had hij niet echt ongelijk.
Nu de bomen en struiken rond het complex kaal zijn, krijg ik mijn huisje al van een afstand in het oog, helemaal door de opvallende kleur groen waarin het is geschilderd. Het leek onbeschadigd.
Dat gold niet voor het huisje dat ik ‘Paleis Soestdijk’ noem vanwege de imposante omvang die het heeft en opvallende bouwstijl. Het is, of beter was, nog steeds in aanbouw en nu moeten de eigenaren praktisch weer opnieuw beginnen. De wanden waren er deels uitgeblazen en de staanders waar het dak op rust stonden schots en scheef. Het hele huisje was enkele decimeters van zijn plaats geschoven.
‘Hoe is het met jouw huisje?’ vroegen ze.
‘Gelukkig prima, zo te zien,’ zei ik en zag toen pas dat ik er een schuurtje bij had gekregen. Mijn buurman heeft een klein vrijstaand schuurtje – opgetrokken als een soort wachthuisje van een militair – waarin hij zijn gereedschap opbergt. Het was ruggelings in mijn tuin beland. Weg kerria, weg aronia, dacht ik. Hen was slechts één seizoen gegund. De nieuwe lente zouden ze niet meer meemaken.

Achteraf bleek het mee te vallen. Het geel van de kerria (ranonkelstruik) en het witroze van de aronia (appelbes) zal toch kleur aan mijn tuin geven. De struiken waren wel geplet, maar niet vermorzeld en het schuurtje staat weer overeind in zijn eigen tuin.
De rest van mijn struiken en de paar beginnende bomen stonden er nog gewoon en ik had niet naar Rotterdam gehoeven om narcissen te zien. Er is een groepje in bloei naast het begin van mijn paadje. Dat moest de Rijnveld’s Early Sensation zijn, de allervroegste, grote, gele narcis. Dit is hun tweede seizoen. Vorig jaar duurde het een eeuwigheid voordat ze tevoorschijn kwamen, maar nu zijn ze er krek op tijd bij. De natuur is misschien toch minder van slag dan het lijkt. Het wachten is nu op de sneeuwklokjes. Eigenlijk is het wachten natuurlijk op de sneeuw, als alles echt normaal zou zijn.
 
*************************************
Drs. Theo IJzermans geeft begeleiding bij
persoonlijke ontwikkeling op het werk.
Ga voor informatie naar www.ijzermans.org


© 2007 Theo Capel meer Theo Capel - meer "In de tuin"
Bezigheden > In de tuin
Staat mijn huisje nog? Theo Capel
0407BZ Tuin
Op woensdag 17 januari was het de Dag van de Tuinder en dat was geen dag te vroeg. De volgende dag raasde er een zware storm en werd die dag zo de Dag van de Gestrande Forens, wat aanleiding gaf tot schoolreisachtige tafereeltjes. Tuinders zaten met angst en beven thuis af te wachten of er nog wat van hun tuin zou overblijven.

Dat er een speciale dag aan tuinders is gewijd, ontdekte ik pas op de dag zelf. En toen was het natuurlijk te laat. Ik moest in Rotterdam zijn, een klassiek waaigat, waar je van oudsher helemaal verzopen raakt van het samenspel van wind en regen. Dit keer dus als opmaat voor de storm een dag later. Maar niet alles was treurnis. Achter het raampje van de stadsbus zag ik aan de noordkant van de oprit naar de Van Brienenoordbrug narcissen in bloei staan in een perkje waar men met struikjes – vermoedelijk hulst – ROTTERDAM in grote letters had aangelegd. Bloemenpracht in de werkmansstad Rotterdam? Thuis probeerde ik met Google Earth nog eens te controleren of ik me niet had vergist. Het perkje met de letters bestaat, hoewel het meer bij het verkeersknooppunt Kralingse Plein dan bij de brug blijkt te liggen. Google liet alleen geen bloemen zien, zodat er toch twijfel bleef. Sinds wanneer is Rotterdam een bloemenstad geworden?

Op zich verbaasde het me niet dat de tuinder zijn eigen dag in het jaar heeft. De tijd is voorbij dat dagen alleen voor heiligen beschikbaar zijn, hoewel sommige agenda’s nog wel willen vertellen wanneer mensen als Godefridus en Ambrosius hun dag hebben. Elke dag is tegenwoordig wel gereserveerd voor een wereldse zaak en waarom dan niet voor de tuinder?
Achteraf zocht ik het dagprogramma op en zag toen dat ik de klassieke denkfout had gemaakt. Je hebt de tuinder en je hebt de tuinier. De een is een kweker of teler die het voor zijn brood doet en de ander rommelt een beetje in de tuin. En dan heb je natuurlijk ook de tuinman nog die tegenwoordig steeds vaker hovenier wenst te heten. Een volkstuinder zoals ik, moet beseffen dat hij een tuinier is en geen tuinder.

Ware ik een tuinder, dan had ik naar oud-premier Lubbers kunnen luisteren die veel schijnt te weten van energiebesparing. Voor een drukke baas als hij lijkt het me een eigenaardig onderwerp. En er waren excursies en ook workshops (bijvoorbeeld ‘Gaan innovatie, schaalvergroting en duurzaamheid hand in hand?’). Als tuinier had ik op zich wel mee gewild naar de Happy Shrimp Farm die op de Maasvlakte is gevestigd en waar men garnalen kweekt (fokt?) met hulp van warm geworden koelwater van de nabijgelegen E-On energiecentrale. Vraag me niet wat het met tuinbouw te maken heeft, maar het leek me wel een interessant uitstapje dat mogelijk eindigde met een gratis garnalencocktail.

De dag na de storm waren mijn zorgen me vermoedelijk aan te zien. Van de overkant van de straat riep een vriend me op de fiets toe dat ik zeker op weg was om te controleren of mijn tuinhuisje er nog stond. Daarin had hij niet echt ongelijk.
Nu de bomen en struiken rond het complex kaal zijn, krijg ik mijn huisje al van een afstand in het oog, helemaal door de opvallende kleur groen waarin het is geschilderd. Het leek onbeschadigd.
Dat gold niet voor het huisje dat ik ‘Paleis Soestdijk’ noem vanwege de imposante omvang die het heeft en opvallende bouwstijl. Het is, of beter was, nog steeds in aanbouw en nu moeten de eigenaren praktisch weer opnieuw beginnen. De wanden waren er deels uitgeblazen en de staanders waar het dak op rust stonden schots en scheef. Het hele huisje was enkele decimeters van zijn plaats geschoven.
‘Hoe is het met jouw huisje?’ vroegen ze.
‘Gelukkig prima, zo te zien,’ zei ik en zag toen pas dat ik er een schuurtje bij had gekregen. Mijn buurman heeft een klein vrijstaand schuurtje – opgetrokken als een soort wachthuisje van een militair – waarin hij zijn gereedschap opbergt. Het was ruggelings in mijn tuin beland. Weg kerria, weg aronia, dacht ik. Hen was slechts één seizoen gegund. De nieuwe lente zouden ze niet meer meemaken.

Achteraf bleek het mee te vallen. Het geel van de kerria (ranonkelstruik) en het witroze van de aronia (appelbes) zal toch kleur aan mijn tuin geven. De struiken waren wel geplet, maar niet vermorzeld en het schuurtje staat weer overeind in zijn eigen tuin.
De rest van mijn struiken en de paar beginnende bomen stonden er nog gewoon en ik had niet naar Rotterdam gehoeven om narcissen te zien. Er is een groepje in bloei naast het begin van mijn paadje. Dat moest de Rijnveld’s Early Sensation zijn, de allervroegste, grote, gele narcis. Dit is hun tweede seizoen. Vorig jaar duurde het een eeuwigheid voordat ze tevoorschijn kwamen, maar nu zijn ze er krek op tijd bij. De natuur is misschien toch minder van slag dan het lijkt. Het wachten is nu op de sneeuwklokjes. Eigenlijk is het wachten natuurlijk op de sneeuw, als alles echt normaal zou zijn.
 
*************************************
Drs. Theo IJzermans geeft begeleiding bij
persoonlijke ontwikkeling op het werk.
Ga voor informatie naar www.ijzermans.org
© 2007 Theo Capel
powered by CJ2