archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Waar ga ik heen? Joop Quint

1606BS WaarheenIk heb besloten om mijn lichaam ter beschikking te stellen van de wetenschap. Dat schrijf ik niet om mijzelf op de borst te kloppen (wellicht een beetje een vreemde beeldspraak in dit verband.), maar om meer bekendheid te geven aan deze manier van omgaan met je lichaam.
Zoals zoveel dingen is het allemaal begonnen met Bernadette, mijn vrouw. Al een aantal jaren geleden zat ze formulieren in te vullen. Toen ik vroeg waar het voor was, zei ze: ‘Om mijn lichaam ter beschikking van de wetenschap te stellen.’ Ik kende mijn vrouw lang genoeg om niet meer dan :’Oh’ te zeggen.

In het gesprek dat daarop volgde liet ik voorzichtig merken dat ik daar nogal van op keek. Zij zei: ‘Jij wilt zeker nog steeds begraven worden?’ Ze wist hoe het zat. Mijn zusje was ongeveer twintig jaar geleden begraven op een mooie, kleine begraafplaats op de Veluwe. Dat had nogal indruk op mij gemaakt. Een echt graf, de kist erin, familie en vrienden er omheen en zand en bloemen op de kist. Wij gaan er nog steeds heen om voor de plantjes en bloemen op het graf te zorgen.

Ik bleef mijn bedenkingen houden. Toen onze dochter langskwam vertelde ik haar over de plannen van haar moeder. Die was er ook niet blij mee, maar vroeg om de stukken waarin stond hoe je je lichaam ter beschikking van de wetenschap stelde. Toen ze die gelezen had zei ze: ‘Ik weet het, we bellen gewoon niet.’ Inderdaad een afdoende oplossing. Direct na het overlijden moet er binnen 24 uur een nummer worden gebeld, dan wordt het lichaam opgehaald. Als je niet belt, gebeurt er niks.

In de loop van de tijd kwam overlijden, begraven etc. zo nu en dan ter sprake. Bernadette maakte daar altijd grappen over. ‘Begraven is echt onzin. Dan moeten wij de hele tijd voor dat graf zorgen. Jij gaat helemaal niet over wat er met je lichaam gebeurt. Dat doen wij.’ En dan noemde ze een aantal mogelijkheden, waaronder in een winkelwagentje de gracht in en daarna een borrel bij Marcella (ons toenmalige stamcafé).

Onlangs wist ik het ineens zeker, ook mijn lichaam gaat naar de wetenschap. Ik weet niet goed hoe ik tot die beslissing ben gekomen. Het kan zijn dat het komt door het grote aantal recente sterfgevallen en uitvaartdiensten in onze omgeving. Mijn beslissing staat in ieder geval vast. Het is nuttig, eenvoudig en goedkoop. En het is noodzakelijk. Onlangs werd bekend dat onze ziekenhuizen er voortaan vanaf zien om diepgevroren Amerikaanse lichaamsdelen te importeren. Daar kan je je ledematen verkopen, er zit vaak louche handel achter. Je zou bijna denken: eigen volk eerst. Onze studenten kunnen toch beter leren snijden in ons lichaam dan dat van een meestal te dikke Amerikaan?!

Het is simpel te regelen. Je googlet ‘lichaam ter beschikking'. Dan krijg je een overzicht van acht anatomische instituten bij academische ziekenhuizen. Je kiest er één uit die in de buurt is en daar neem je contact mee op. Ze sturen je formulieren toe, die retourneer je ingevuld. Dan krijg je instructies en een telefoonnummer dat direct na overlijden gebeld moet worden. Het lichaam wordt dan binnen 24 uur opgehaald.

------
Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven


© 2019 Joop Quint meer Joop Quint - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Waar ga ik heen? Joop Quint
1606BS WaarheenIk heb besloten om mijn lichaam ter beschikking te stellen van de wetenschap. Dat schrijf ik niet om mijzelf op de borst te kloppen (wellicht een beetje een vreemde beeldspraak in dit verband.), maar om meer bekendheid te geven aan deze manier van omgaan met je lichaam.
Zoals zoveel dingen is het allemaal begonnen met Bernadette, mijn vrouw. Al een aantal jaren geleden zat ze formulieren in te vullen. Toen ik vroeg waar het voor was, zei ze: ‘Om mijn lichaam ter beschikking van de wetenschap te stellen.’ Ik kende mijn vrouw lang genoeg om niet meer dan :’Oh’ te zeggen.

In het gesprek dat daarop volgde liet ik voorzichtig merken dat ik daar nogal van op keek. Zij zei: ‘Jij wilt zeker nog steeds begraven worden?’ Ze wist hoe het zat. Mijn zusje was ongeveer twintig jaar geleden begraven op een mooie, kleine begraafplaats op de Veluwe. Dat had nogal indruk op mij gemaakt. Een echt graf, de kist erin, familie en vrienden er omheen en zand en bloemen op de kist. Wij gaan er nog steeds heen om voor de plantjes en bloemen op het graf te zorgen.

Ik bleef mijn bedenkingen houden. Toen onze dochter langskwam vertelde ik haar over de plannen van haar moeder. Die was er ook niet blij mee, maar vroeg om de stukken waarin stond hoe je je lichaam ter beschikking van de wetenschap stelde. Toen ze die gelezen had zei ze: ‘Ik weet het, we bellen gewoon niet.’ Inderdaad een afdoende oplossing. Direct na het overlijden moet er binnen 24 uur een nummer worden gebeld, dan wordt het lichaam opgehaald. Als je niet belt, gebeurt er niks.

In de loop van de tijd kwam overlijden, begraven etc. zo nu en dan ter sprake. Bernadette maakte daar altijd grappen over. ‘Begraven is echt onzin. Dan moeten wij de hele tijd voor dat graf zorgen. Jij gaat helemaal niet over wat er met je lichaam gebeurt. Dat doen wij.’ En dan noemde ze een aantal mogelijkheden, waaronder in een winkelwagentje de gracht in en daarna een borrel bij Marcella (ons toenmalige stamcafé).

Onlangs wist ik het ineens zeker, ook mijn lichaam gaat naar de wetenschap. Ik weet niet goed hoe ik tot die beslissing ben gekomen. Het kan zijn dat het komt door het grote aantal recente sterfgevallen en uitvaartdiensten in onze omgeving. Mijn beslissing staat in ieder geval vast. Het is nuttig, eenvoudig en goedkoop. En het is noodzakelijk. Onlangs werd bekend dat onze ziekenhuizen er voortaan vanaf zien om diepgevroren Amerikaanse lichaamsdelen te importeren. Daar kan je je ledematen verkopen, er zit vaak louche handel achter. Je zou bijna denken: eigen volk eerst. Onze studenten kunnen toch beter leren snijden in ons lichaam dan dat van een meestal te dikke Amerikaan?!

Het is simpel te regelen. Je googlet ‘lichaam ter beschikking'. Dan krijg je een overzicht van acht anatomische instituten bij academische ziekenhuizen. Je kiest er één uit die in de buurt is en daar neem je contact mee op. Ze sturen je formulieren toe, die retourneer je ingevuld. Dan krijg je instructies en een telefoonnummer dat direct na overlijden gebeld moet worden. Het lichaam wordt dan binnen 24 uur opgehaald.

------
Het plaatje is van Katharina Kouwenhoven
© 2019 Joop Quint
powered by CJ2