archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Oude vaders Marianne Bernard

0216 Oude vaders
Rod Stewart is zestig. Kort geleden trad hij met veel succes op in de Rotterdamse Ahoy’, het thema van zijn show was Forever Young. Dat klopt ook wel want zijn nieuwe vriendin, van 34, is inmiddels zwanger. Het zal Rod the Mod’s zevende kind worden. Uit zijn vorige huwelijken kreeg hij al zes kinderen: de jongste is tien en de oudste 41.
Ach, denk je misschien, dat zijn sterallures, Rod Stewart kan het zich permitteren. We kennen natuurlijk allemaal de echte beroemde oude vaders: Picasso en Chaplin. En ik denk ook aan Michael Douglas, die net een tweede ronde is begonnen met Catherine Zeta-Jones. En nu is er een relletje over de schilder Corneille, die 83 is en door zijn vrouw van 57 van zijn spullen schijnt te zijn beroofd. Een onverkwikkelijke affaire waar ook zijn 23-jarige zoon een rol in speelt. Die zoon kreeg Corneille dus toen hij zestig was.

Maar de ‘oude vader’ is ook in onze eigen omgeving langzaamaan steeds gewoner aan het worden. Ik kan er zo een paar opnoemen.
Eén vriend werd kortgeleden zestig. Op het partijtje zagen we zijn 22-jarige dochter uit zijn eerste huwelijk – hij werd al vroeg weduwnaar – en zijn jongere tweede vrouw met hun achtjarige zoontje. Toen hij haar ontmoette was hij begin vijftig en heeft hij zijn sterilisatie ongedaan laten maken. Ik herinner me nog zijn geweeklaag dat hij door zijn jonge zoontje zo vroeg werd wakker gemaakt en dat hij moest stoeien en spelen. Nu is hij eraan gewend en vanzelfsprekend erg trots.
Een andere kennis kreeg kort na zijn vijftigste ernstige hartklachten. Hij moest een viervoudige bypass ondergaan, en terwijl hij in het ziekenhuis lag te herstellen en over zijn toestand filosofeerde, besloot hij dat hij – mocht hij het überhaupt overleven – een ander leven wilde beginnen. En zo ging het: hij maakte een einde aan zijn relatie (die bijna twintig jaar had geduurd) en na een paar ellendige maanden op een gehuurd kamertje ontmoette hij zijn nieuwe vriendin, met wie hij inmiddels twee kleine kinderen heeft. En hij had al een zoon van in de twintig uit een voor-vorig huwelijk.

Het is zeker geen nieuw fenomeen: al in 1982 wijdde New York Magazine een cover-story aan dit onderwerp onder de titel: Mommy’s 39, Daddy’s 57 and baby was just born. Daarin komen zes middelbare koppels aan het woord, die vertellen hoe gelukkig ze zijn met hun kleine kinderen. Ook psychiaters en sociologen leveren commentaar. De conclusie luidt: we moeten afwachten hoe deze kinderen hun jeugd achteraf zullen bezien. De ‘oude’ ouders staan er vaak financieel beter voor en ze zijn enthousiaster en geduldiger. Eigenlijk had New York Magazine in 2002 eens moeten gaan kijken hoe dit twintig jaar later was afgelopen.

Uit recent onderzoek zou blijken dat kinderen geen nadeel ondervinden van een oude vader. Ze houden evenveel van hem. Het maakt ze niet uit. Ik kan me daar niets bij voorstellen. Kan zo’n vader meedoen met voetballen, met schaatsen, met fiets- en kampeertochtjes? Hoe moet het als zo’n kind in de puberteit raakt? Dat was voor ons indertijd al een zware beproeving – wij liepen tegen de veertig toen onze kinderen rond de vijftien waren – maar stel je even voor dat je als 75-jarige ouder een opstandige puber moet verdragen. En omgekeerd: Ben je op je zestigste niet toe aan een wat rustiger leven? Kun je het nog wel opbrengen om met huiswerk te helpen, om naar ouderavonden te gaan, om je zo vreselijk te binden? En hoe staat het met de gezondheid van de oude vaders? Weliswaar is zojuist een onderzoek verschenen waarin wordt aangetoond dat een tegenwoordige man van 54 net zo ‘oud’ is als een man van veertig in 1900. Vrouwen zijn in diezelfde periode zelfs vijftien jaar verjongd. Zijn de zorgen daarmee de wereld uit? Bestaat er niet toch een risico dat ‘oude ouders’ hun kinderen niet zullen zien opgroeien? Zullen ze de cruciale mijlpalen, zoals het eindexamen, het afstuderen of het huwelijk nog wel kunnen meemaken?

Ik ben bang dat er bij ‘oude vaders’ iets anders aan de hand is. Dat hun verstand het onderspit heeft moeten delven tegen iets dat kennelijk sterker is: het bewijzen van hun mannelijkheid en de drang tot voortplanten. Misschien moeten we hier spreken van Un-Intelligent Design .


© 2005 Marianne Bernard meer Marianne Bernard - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Oude vaders Marianne Bernard
0216 Oude vaders
Rod Stewart is zestig. Kort geleden trad hij met veel succes op in de Rotterdamse Ahoy’, het thema van zijn show was Forever Young. Dat klopt ook wel want zijn nieuwe vriendin, van 34, is inmiddels zwanger. Het zal Rod the Mod’s zevende kind worden. Uit zijn vorige huwelijken kreeg hij al zes kinderen: de jongste is tien en de oudste 41.
Ach, denk je misschien, dat zijn sterallures, Rod Stewart kan het zich permitteren. We kennen natuurlijk allemaal de echte beroemde oude vaders: Picasso en Chaplin. En ik denk ook aan Michael Douglas, die net een tweede ronde is begonnen met Catherine Zeta-Jones. En nu is er een relletje over de schilder Corneille, die 83 is en door zijn vrouw van 57 van zijn spullen schijnt te zijn beroofd. Een onverkwikkelijke affaire waar ook zijn 23-jarige zoon een rol in speelt. Die zoon kreeg Corneille dus toen hij zestig was.

Maar de ‘oude vader’ is ook in onze eigen omgeving langzaamaan steeds gewoner aan het worden. Ik kan er zo een paar opnoemen.
Eén vriend werd kortgeleden zestig. Op het partijtje zagen we zijn 22-jarige dochter uit zijn eerste huwelijk – hij werd al vroeg weduwnaar – en zijn jongere tweede vrouw met hun achtjarige zoontje. Toen hij haar ontmoette was hij begin vijftig en heeft hij zijn sterilisatie ongedaan laten maken. Ik herinner me nog zijn geweeklaag dat hij door zijn jonge zoontje zo vroeg werd wakker gemaakt en dat hij moest stoeien en spelen. Nu is hij eraan gewend en vanzelfsprekend erg trots.
Een andere kennis kreeg kort na zijn vijftigste ernstige hartklachten. Hij moest een viervoudige bypass ondergaan, en terwijl hij in het ziekenhuis lag te herstellen en over zijn toestand filosofeerde, besloot hij dat hij – mocht hij het überhaupt overleven – een ander leven wilde beginnen. En zo ging het: hij maakte een einde aan zijn relatie (die bijna twintig jaar had geduurd) en na een paar ellendige maanden op een gehuurd kamertje ontmoette hij zijn nieuwe vriendin, met wie hij inmiddels twee kleine kinderen heeft. En hij had al een zoon van in de twintig uit een voor-vorig huwelijk.

Het is zeker geen nieuw fenomeen: al in 1982 wijdde New York Magazine een cover-story aan dit onderwerp onder de titel: Mommy’s 39, Daddy’s 57 and baby was just born. Daarin komen zes middelbare koppels aan het woord, die vertellen hoe gelukkig ze zijn met hun kleine kinderen. Ook psychiaters en sociologen leveren commentaar. De conclusie luidt: we moeten afwachten hoe deze kinderen hun jeugd achteraf zullen bezien. De ‘oude’ ouders staan er vaak financieel beter voor en ze zijn enthousiaster en geduldiger. Eigenlijk had New York Magazine in 2002 eens moeten gaan kijken hoe dit twintig jaar later was afgelopen.

Uit recent onderzoek zou blijken dat kinderen geen nadeel ondervinden van een oude vader. Ze houden evenveel van hem. Het maakt ze niet uit. Ik kan me daar niets bij voorstellen. Kan zo’n vader meedoen met voetballen, met schaatsen, met fiets- en kampeertochtjes? Hoe moet het als zo’n kind in de puberteit raakt? Dat was voor ons indertijd al een zware beproeving – wij liepen tegen de veertig toen onze kinderen rond de vijftien waren – maar stel je even voor dat je als 75-jarige ouder een opstandige puber moet verdragen. En omgekeerd: Ben je op je zestigste niet toe aan een wat rustiger leven? Kun je het nog wel opbrengen om met huiswerk te helpen, om naar ouderavonden te gaan, om je zo vreselijk te binden? En hoe staat het met de gezondheid van de oude vaders? Weliswaar is zojuist een onderzoek verschenen waarin wordt aangetoond dat een tegenwoordige man van 54 net zo ‘oud’ is als een man van veertig in 1900. Vrouwen zijn in diezelfde periode zelfs vijftien jaar verjongd. Zijn de zorgen daarmee de wereld uit? Bestaat er niet toch een risico dat ‘oude ouders’ hun kinderen niet zullen zien opgroeien? Zullen ze de cruciale mijlpalen, zoals het eindexamen, het afstuderen of het huwelijk nog wel kunnen meemaken?

Ik ben bang dat er bij ‘oude vaders’ iets anders aan de hand is. Dat hun verstand het onderspit heeft moeten delven tegen iets dat kennelijk sterker is: het bewijzen van hun mannelijkheid en de drang tot voortplanten. Misschien moeten we hier spreken van Un-Intelligent Design .
© 2005 Marianne Bernard
powered by CJ2