Wij zijn pas verhuisd. En als je verhuist heb je wel eens nieuwe spullen nodig. Ik weet dat als geen ander want ons nieuwe adres is alweer het tiende. Daar is-tie weer: ‘Als geen ander,’ ernstige taalvervuiling is dat. Er zullen toch wel meer mensen zijn die dat net zo goed, of zelfs beter weten? Ik weet dat heel goed dus.

We zijn verhuisd van een appartement in Utrecht naar een benedenwoning in Den Haag. Dan heb je opeens weer een tuin, en moeten er wat extra tuinmeubelen komen. En een parasol, meer voor de privacy dan tegen de zon, maar toch, een parasol. We gingen naar de grote Blokker in de Megastore. Een verschijnsel op zich die Megastores, maar daar gaat het nu niet over.

Als je bij Blokker voor 299 euro spullen bestelt worden ze gratis thuisbezorgd. Anders kost de bezorging 37 euro 50. Dat leek geen probleem. Voor twee stoelen, een tafeltje en een parasol zaten we ruim boven de 300 euro. Maar toen begon het. Het tafeltje was even niet leverbaar. Het zou later wel weer leverbaar zijn, maar dan verviel de gratis thuisbezorging. De grens van 299 euro geldt niet voor een bestelling maar voor een leverantie. En we wilden geen weken op de stoelen en de parasol wachten. Eigenlijk ook niet op het tafeltje maar dat kon nu eenmaal niet anders. Wij waren niet voor één gat gevangen. We zochten een ander tafeltje uit. Zelfde maat, ander onderstel én een paar tientjes goedkoper. Het was nog leverbaar ook. De aardige verkoper ging gelijk na of deze wel op voorraad was. Na enige tijd kwam hij terug.

‘Deze is wel leverbaar,’ zei hij blij. ‘Ik ga alles weer even invoeren in de computer.’ Nu duurde het wat langer voor hij terug kwam. Hij keek wat gestresst. ‘We hebben een nieuw probleem,’ zei hij. ‘Het totaalbedrag komt nu uit op 294 euro.’ Ja en dan verviel natuurlijk de gratis bezorging weer. Wij waren ook voor dat gat niet te vangen. We zochten gewoon iets uit dat minimaal vijf euro kostte en dat wellicht ook wel nut of plezier zou kunnen opleveren. Mijn vrouw voelde wel wat voor een waterbestendig tafelkleedje. Het was geen oplossing. Het kleedje kwam uit een ander magazijn. De verkoper haalde zijn baas erbij. Er móest toch een oplossing komen. Een duidelijk minder empathische figuur. In de verte deed hij wat aan Mr. Humpries denken uit de hilarische Britse TV-serie Are you being served.

Een oplossing had hij niet. ‘Als ik nu gewoon vijf euro méér betaal voor die spullen,’ riep ik wanhopig. ‘Nee meneer, de computer hè,’ hoorden we voor de derde of vierde keer. Uiteindelijk kwamen we er uit door te vragen welke spullen er allemaal wél uit hetzelfde magazijn kwamen. Daar was een kussentje bij van 6 euro 95, dat we misschien zouden kunnen gebruiken of anders gewoon zouden kunnen weggooien. Twee dagen later werd alles keurig thuisbezorgd. Het kussentje komt best van pas, al is de kleur niet helemaal goed. Mijn vrouw gaat er een nieuw hoesje voor maken.

Ik ben mijn hele werkzame leven ambtenaar geweest. Ik heb mij altijd gestoord aan het negativisme over bureaucratie. Bureaucratie is een onmisbaar instrument voor het functioneren van een samenleving. Eén van mijn hoogste bazen zei altijd: ‘Ik ben er trots op bureaucraat te zijn’. En zo is het maar net. Storend zijn – wat ik altijd noem – de bureaucratoïde uitwassen. Ze zijn er veel in de ambtelijke praktijk en ze dienen te vuur en te zwaard bestreden te worden. Ik heb altijd de stelling verdedigd dat dit soort uitwassen niet zijn voorbehouden aan ambtelijke organisaties, maar dat elke grote organisatie met min of meer complexe administratieve procedures en te weinig ruimte voor creativiteit op de werkvloer er onder lijdt. Blokker dus ook.

 

*********************************

Ga naar www.hyperventilatie.org