archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Het leven zelf delen printen terug
Een heleboel kleine biosjes Jack Luiten

0216 Oude vaders
De belofte om samen naar de film te gaan stond al even. Vader en zoon, saampjes naar de bioscoop. Nog niet eerder vertoond, althans in ons gezinnetje. Maar toen Casino Royale, de nieuwste James Bond uit kwam, moest het gebeuren. 'Mag Joey ook mee?' Met zijn drieën op weg naar Utopis in Zoetermeer, een modern gebouw met een heleboel kleine biosjes.

We zijn vroeg. Het filmzaaltje met pakweg tweehonderd plaatsen is - een paar weken na de Nederlandse première - half bezet. In de luxe stoelen flitsen de gedachten even terug naar Goldfinger, een van de eerste Bondfilms met Sean Connery in de hoofdrol. Daterend uit 1964, toen ik net zo jong was als zoon Philip nu. Deze spectaculaire film zag ik pas jaren later. De eerste Bond vergeet je niet. Toevallig ook de beste ooit gemaakt. Met waarschijnlijk de mooiste titelsong ooit gezongen. Shirly Bassey gaf Bond met haar betoverende stem alles wat een geheim agent nodig heeft.

Menig criticus had al afgerekend met Daniel Graig, de ‘nieuwe’ 007, voordat de film Casino Royale eind 2007 uitkwam. De nieuwe James Bond is echter een bink van deze tijd, één blok beton, gentleman en sexy vechtmachine, die af en toe warempel menselijke trekjes vertoont. Dat hij valt voor een mooie stoeipoes is niet verrassend, wel dat ze hem aan het eind van het avontuur te slim af lijkt te zijn.

De jongens zijn het eens. De spannendste scene is de achtervolging met een 'fantastische sportwagen en die mooie meid op de weg.' De beelden van het gebouw, dat langzaam maar zeker in het water zakt, zijn nep. 'Met de computer gemaakt. Dat zie je zo,' weet Philip zeker. De jongetjes van dertien zaten op het puntje van hun stoel, toen zich in dat gebouw bloedstollende taferelen afspeelden met een dramatisch einde van de mooie meid.

De jongens zijn het eens. 'De achtervolging in het begin op die kraan was wel cool'. En: 'Met dat touw tegen z’n ballen, dát was pijnlijk…..'. Achterin de auto zijn ze het al weer met elkaar eens: 'Ja, hij was best wel cool'. Een van hun neefjes heeft de nieuwe Bond een paar dagen eerder al gezien op internet. Toch zijn beeld en geluid in de bioscoop héél anders, volgens de jonge kenners níet te vergelijken.

‘Pa, wij gaan samen óók naar de film'. De mededeling van dochter Claire (15) was als vraag bedoeld. Vluchten kon niet meer. Leiden heeft prachtige theaters, die ook zijn opgedeeld in mini-zaaltjes met een heel groot doek. Ooit draaiden in oude, sfeervolle theaters als Trianon en Lido machtige films als Dr. Zjivago, Once upon a time in the West, en de nagelbijter Jaws. Moest je gezien hebben. Vaak drommen mensen voor de deur, nerveus geduw. De bioscoop was meer dan eens uitverkocht.

Claire mocht kiezen. Ze had op TV een voorstukje gezien van ’N beetje verliefd’. Leek haar wel leuk, te meer omdat de stoere rapper Yes-R de rol van Omar speelt. De voorinformatie is beperkt: Omar is verliefd, net zoals zijn opa Thijs.
Donderdagavond. Zal het druk zijn? Voor de zekerheid maar kaartjes besteld. Afhalen in Lido vóór negen uur. We arriveren tien minuten te laat. Geeft niks, kaartjes genoeg. Na een kwartiertje wachten in de steeds vollere hal mogen we naar binnen. Zaal vijf. We zijn de eersten en besluiten om midden op de achterste te gaan zitten. De reclame begint al.

Als de film vijf minuten draait weten we het zeker: we zijn de enige bezoekers! We voelen ons opgelaten en vrolijk tegelijk. Schrijf het maar op, want zoiets overkomt je in het leven waarschijnlijk nooit weer, zeg ik tegen dochterlief, die de stoel voor haar als voetenbank gebruikt ('Kan nu toch wel, pa?'). De gekozen thema’s in de film van Martin Koolhoven zijn beslist aardig uitgewerkt. Liefde, zweet en tranen. Opa en kleinzoon slepen elkaar er doorheen.

Pauze, al na veertig minuten. Niemand in de hal, een onwaarachtige belevenis. Gelukkig, een meneer in een oranje pak die óók de drankjes verkoopt. Hij is somber. 'In de kerstvakantie zal het wel drukker worden. Maar meneer, de bioscoop is gedoemd te verdwijnen.'. Tien minuten later, vraagt hij heel beleefd: 'Zullen we maar weer beginnen?' We proesten het uit wanneer na de pauze het filmapparaat het ook nog eens begeeft. Op zoek naar het oranje mannetje. Hij is onverstoorbaar. 'Gaat u maar rustig zitten. Een paar schoppen tegen de projector en dan doet ie het weer'. Dit overkomt hem vaker.
We zitten weer gauw in de film. De worstelpartijen tussen Omar en zijn Turkse rivaal zit er aan te komen. Claire geniet, want háár held wint een heroïsch gevecht en de hand van zijn geliefde.

Het bericht in de krant van gisteren was verrassend. ’N Beetje verliefd’ is ‘goud’ en heeft meer dan honderdduizend bioscoopbezoekers getrokken. Nooit geweten dat Nederland zoveel kleine bioscoopzaaltjes telt!


© 2007 Jack Luiten meer Jack Luiten - meer "Het leven zelf" -
Beschouwingen > Het leven zelf
Een heleboel kleine biosjes Jack Luiten
0216 Oude vaders
De belofte om samen naar de film te gaan stond al even. Vader en zoon, saampjes naar de bioscoop. Nog niet eerder vertoond, althans in ons gezinnetje. Maar toen Casino Royale, de nieuwste James Bond uit kwam, moest het gebeuren. 'Mag Joey ook mee?' Met zijn drieën op weg naar Utopis in Zoetermeer, een modern gebouw met een heleboel kleine biosjes.

We zijn vroeg. Het filmzaaltje met pakweg tweehonderd plaatsen is - een paar weken na de Nederlandse première - half bezet. In de luxe stoelen flitsen de gedachten even terug naar Goldfinger, een van de eerste Bondfilms met Sean Connery in de hoofdrol. Daterend uit 1964, toen ik net zo jong was als zoon Philip nu. Deze spectaculaire film zag ik pas jaren later. De eerste Bond vergeet je niet. Toevallig ook de beste ooit gemaakt. Met waarschijnlijk de mooiste titelsong ooit gezongen. Shirly Bassey gaf Bond met haar betoverende stem alles wat een geheim agent nodig heeft.

Menig criticus had al afgerekend met Daniel Graig, de ‘nieuwe’ 007, voordat de film Casino Royale eind 2007 uitkwam. De nieuwe James Bond is echter een bink van deze tijd, één blok beton, gentleman en sexy vechtmachine, die af en toe warempel menselijke trekjes vertoont. Dat hij valt voor een mooie stoeipoes is niet verrassend, wel dat ze hem aan het eind van het avontuur te slim af lijkt te zijn.

De jongens zijn het eens. De spannendste scene is de achtervolging met een 'fantastische sportwagen en die mooie meid op de weg.' De beelden van het gebouw, dat langzaam maar zeker in het water zakt, zijn nep. 'Met de computer gemaakt. Dat zie je zo,' weet Philip zeker. De jongetjes van dertien zaten op het puntje van hun stoel, toen zich in dat gebouw bloedstollende taferelen afspeelden met een dramatisch einde van de mooie meid.

De jongens zijn het eens. 'De achtervolging in het begin op die kraan was wel cool'. En: 'Met dat touw tegen z’n ballen, dát was pijnlijk…..'. Achterin de auto zijn ze het al weer met elkaar eens: 'Ja, hij was best wel cool'. Een van hun neefjes heeft de nieuwe Bond een paar dagen eerder al gezien op internet. Toch zijn beeld en geluid in de bioscoop héél anders, volgens de jonge kenners níet te vergelijken.

‘Pa, wij gaan samen óók naar de film'. De mededeling van dochter Claire (15) was als vraag bedoeld. Vluchten kon niet meer. Leiden heeft prachtige theaters, die ook zijn opgedeeld in mini-zaaltjes met een heel groot doek. Ooit draaiden in oude, sfeervolle theaters als Trianon en Lido machtige films als Dr. Zjivago, Once upon a time in the West, en de nagelbijter Jaws. Moest je gezien hebben. Vaak drommen mensen voor de deur, nerveus geduw. De bioscoop was meer dan eens uitverkocht.

Claire mocht kiezen. Ze had op TV een voorstukje gezien van ’N beetje verliefd’. Leek haar wel leuk, te meer omdat de stoere rapper Yes-R de rol van Omar speelt. De voorinformatie is beperkt: Omar is verliefd, net zoals zijn opa Thijs.
Donderdagavond. Zal het druk zijn? Voor de zekerheid maar kaartjes besteld. Afhalen in Lido vóór negen uur. We arriveren tien minuten te laat. Geeft niks, kaartjes genoeg. Na een kwartiertje wachten in de steeds vollere hal mogen we naar binnen. Zaal vijf. We zijn de eersten en besluiten om midden op de achterste te gaan zitten. De reclame begint al.

Als de film vijf minuten draait weten we het zeker: we zijn de enige bezoekers! We voelen ons opgelaten en vrolijk tegelijk. Schrijf het maar op, want zoiets overkomt je in het leven waarschijnlijk nooit weer, zeg ik tegen dochterlief, die de stoel voor haar als voetenbank gebruikt ('Kan nu toch wel, pa?'). De gekozen thema’s in de film van Martin Koolhoven zijn beslist aardig uitgewerkt. Liefde, zweet en tranen. Opa en kleinzoon slepen elkaar er doorheen.

Pauze, al na veertig minuten. Niemand in de hal, een onwaarachtige belevenis. Gelukkig, een meneer in een oranje pak die óók de drankjes verkoopt. Hij is somber. 'In de kerstvakantie zal het wel drukker worden. Maar meneer, de bioscoop is gedoemd te verdwijnen.'. Tien minuten later, vraagt hij heel beleefd: 'Zullen we maar weer beginnen?' We proesten het uit wanneer na de pauze het filmapparaat het ook nog eens begeeft. Op zoek naar het oranje mannetje. Hij is onverstoorbaar. 'Gaat u maar rustig zitten. Een paar schoppen tegen de projector en dan doet ie het weer'. Dit overkomt hem vaker.
We zitten weer gauw in de film. De worstelpartijen tussen Omar en zijn Turkse rivaal zit er aan te komen. Claire geniet, want háár held wint een heroïsch gevecht en de hand van zijn geliefde.

Het bericht in de krant van gisteren was verrassend. ’N Beetje verliefd’ is ‘goud’ en heeft meer dan honderdduizend bioscoopbezoekers getrokken. Nooit geweten dat Nederland zoveel kleine bioscoopzaaltjes telt!
© 2007 Jack Luiten
powered by CJ2