archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
De processie van Cádiz Katharina Kouwenhoven

0304 BS Brief Cadiz
In het kader van mijn project 'Spaans leren in Spanje', was ik dit jaar in Cádiz beland. Twee jaar geleden begonnen in San Sebastian in Baskenland en via La Coruña aan de Westkust, vorig jaar, heb ik mijn tocht langs de Atlantische kust voortgezet naar het Zuiden. Cádiz ligt op een schiereiland dat de oceaan insteekt, op twintig kilometer afstand van Jerez de la Frontera, dus niet ver van de Portugese grens. Door zijn unieke ligging is het stadje bijna geheel omringd door water, met aan de ene kant een forse haven en aan de andere kant een kilometerslang strand. Vanwege de Zuidelijke temperaturen die er heersen een zeer aantrekkelijk oord voor toeristen, zou je denken. Buitenlandse toeristen tref je er echter maar mondjesmaat aan. Die verkiezen de Middellandse Zeekust, aan de andere kant van Gibraltar.

Waarom Cádiz? In eerste instantie was ik op Cádiz gekomen naar aanleiding van het feit dat Co Adriaanse met AZ daar een keer op trainingskamp ging. Als Co dat deed, zou hij daar wel een goede reden voor gehad hebben, want erg voor de hand lag die keuze niet. Bij het doorbladeren van de gids van een organisatie die scholingsmogelijkheden in Spanje aanbiedt, trof ik een school in Cádiz en een plaatje van dit prachtige stadje. Het bijkomende feit dat het aan de Atlantische Oceaan gelegen is, gaf uiteindelijk de doorslag. Want de kust trekt. Om er te komen, moet je wel wat omtrekkende bewegingen maken, want je kunt niet rechtstreeks vliegen. Eerst naar Malaga, Sevilla of, zoals ik uiteindelijk deed, naar Jerez de la Frontera. En dan verder met bus of trein. Je bent er wel een dag mee zoet, maar dan voel je je ook een echte wereldreiziger.

Gelukkig bleek al dit gedoe niet voor niets, want de stad is alleszins de moeite waard. Cádiz bestaat voor het grootste gedeelte uit een oud centrum, waar een nieuw stuk is aangeplakt. Die oude stad is vergelijkbaar met de oude stad van Barcelona, vol nauwe straatjes en stegen. Alleen is het stratenplan van Cádiz nog onoverzichtelijker, zodat je er voortdurend verdwaalt. Erg is dat niet, want je komt altijd wel weer uit bij zee en aan de strandkant heb je de Kathedraal als oriëntatiepunt en in de oude stad zelf barst het van de pleintjes (één groot centraal plein is er niet) die je op een bepaald moment ook wel herkent. Naast de gigantische Kathedraal is er nog een ontelbaar aantal kerken, die allemaal de naam van een of andere heilige dragen: San Sebastian, San Fransisco, San Augustino, etc. Die kerken vallen niet altijd op, want ze zijn doorgaans tussen de huizen geplakt en vormen geen losstaande elementen. Dat is mogelijk, omdat ze niet gebouwd zijn in de vorm van een kruis, maar in de vorm van een rechthoek. Al die kerken werden opvallend gedomineerd door een enorm Mariabeeld.

In mijn vrije weekend was het feest in Cádiz. Dat ging gepaard met optochten, eindeloze missen en ..... een processie. Eindelijk de gelegenheid een echte processie bij te wonen. Omdat het voor mij de eerste keer was, had ik geen idee wat me te wachten stond. Maar dat werd al snel duidelijk. Wat mij te wachten stond was veel wachten. Uit alle kerken waren de Mariabeelden verzameld en die werden in optocht rondgedragen, vooraf gegaan door muziekcorpsen (prachtige muziek), hoogwaardigheidsbekleders en hotemetoten met kaarsen en wierookvaten. Na verloop van tijd hing er boven het stadje één grote wierookwolk, die iedereen volledig de adem benam. Elk beeld had ogenschijnlijk slechts vier dragers, twee aan de voorkant en twee aan de achterkant. Maar bij nadere beschouwing bleek zich onder elk beeld nog een niet gering aantal mannen (ik neem tenminste aan dat het mannen waren) te bevinden, waarvan je alleen de witte, schuifelende gympjes kon zien. Logisch, natuurlijk, want die beelden zijn loodzwaar. Dit had tot gevolg dat ze na elke honderd meter stapvoetse verplaatsing zo'n vijf à tien minuten stilstonden. Dat schiet niet echt op.

De muzikanten staken ondertussen een sigaretje op, de deelnemers aan de stoet mengden zich onder de toeschouwers, de toeschouwers mengden zich onder de hotemetoten, de kinderen begonnen te klieren, ouders begonnen hun klierende kinderen te slaan, de inhoud van de kinderwagens zette het op een krijsen, kortom alom chaos. Die trage verplaatsing had ook als reden dat het ronddragen niet minder dan negen (!) uur zou duren, van 's avonds zes tot 's nachts drie uur. Dat heb ik natuurlijk niet allemaal afgewacht. Zelfs één rondje was me al te veel. Die Mariabeelden lijken allemaal sprekend op elkaar en na een stuk of tien had ik het wel gezien en was het tijd voor een versnapering, want anders dan de Spaanse toeschouwers, die ruim voorzien waren van leeftocht, had ik alleen maar water bij me.

Dat was dus mijn eerste processie en daar moet het voorlopig maar bij blijven. Wie toch een keer naar Andalusie afreist om Sevilla, Cordoba, Granada en Ronda te bekijken, kan ik een uitstapje naar Cádiz zeker aanbevelen.
 
**********************************************************
De Leunstoel is gebouwd door Peppered. Ga voor meer informatie over dat
bureau naar www.peppered.nl .


© 2005 Katharina Kouwenhoven meer Katharina Kouwenhoven - meer "Brief uit ..." -
Beschouwingen > Brief uit ...
De processie van Cádiz Katharina Kouwenhoven
0304 BS Brief Cadiz
In het kader van mijn project 'Spaans leren in Spanje', was ik dit jaar in Cádiz beland. Twee jaar geleden begonnen in San Sebastian in Baskenland en via La Coruña aan de Westkust, vorig jaar, heb ik mijn tocht langs de Atlantische kust voortgezet naar het Zuiden. Cádiz ligt op een schiereiland dat de oceaan insteekt, op twintig kilometer afstand van Jerez de la Frontera, dus niet ver van de Portugese grens. Door zijn unieke ligging is het stadje bijna geheel omringd door water, met aan de ene kant een forse haven en aan de andere kant een kilometerslang strand. Vanwege de Zuidelijke temperaturen die er heersen een zeer aantrekkelijk oord voor toeristen, zou je denken. Buitenlandse toeristen tref je er echter maar mondjesmaat aan. Die verkiezen de Middellandse Zeekust, aan de andere kant van Gibraltar.

Waarom Cádiz? In eerste instantie was ik op Cádiz gekomen naar aanleiding van het feit dat Co Adriaanse met AZ daar een keer op trainingskamp ging. Als Co dat deed, zou hij daar wel een goede reden voor gehad hebben, want erg voor de hand lag die keuze niet. Bij het doorbladeren van de gids van een organisatie die scholingsmogelijkheden in Spanje aanbiedt, trof ik een school in Cádiz en een plaatje van dit prachtige stadje. Het bijkomende feit dat het aan de Atlantische Oceaan gelegen is, gaf uiteindelijk de doorslag. Want de kust trekt. Om er te komen, moet je wel wat omtrekkende bewegingen maken, want je kunt niet rechtstreeks vliegen. Eerst naar Malaga, Sevilla of, zoals ik uiteindelijk deed, naar Jerez de la Frontera. En dan verder met bus of trein. Je bent er wel een dag mee zoet, maar dan voel je je ook een echte wereldreiziger.

Gelukkig bleek al dit gedoe niet voor niets, want de stad is alleszins de moeite waard. Cádiz bestaat voor het grootste gedeelte uit een oud centrum, waar een nieuw stuk is aangeplakt. Die oude stad is vergelijkbaar met de oude stad van Barcelona, vol nauwe straatjes en stegen. Alleen is het stratenplan van Cádiz nog onoverzichtelijker, zodat je er voortdurend verdwaalt. Erg is dat niet, want je komt altijd wel weer uit bij zee en aan de strandkant heb je de Kathedraal als oriëntatiepunt en in de oude stad zelf barst het van de pleintjes (één groot centraal plein is er niet) die je op een bepaald moment ook wel herkent. Naast de gigantische Kathedraal is er nog een ontelbaar aantal kerken, die allemaal de naam van een of andere heilige dragen: San Sebastian, San Fransisco, San Augustino, etc. Die kerken vallen niet altijd op, want ze zijn doorgaans tussen de huizen geplakt en vormen geen losstaande elementen. Dat is mogelijk, omdat ze niet gebouwd zijn in de vorm van een kruis, maar in de vorm van een rechthoek. Al die kerken werden opvallend gedomineerd door een enorm Mariabeeld.

In mijn vrije weekend was het feest in Cádiz. Dat ging gepaard met optochten, eindeloze missen en ..... een processie. Eindelijk de gelegenheid een echte processie bij te wonen. Omdat het voor mij de eerste keer was, had ik geen idee wat me te wachten stond. Maar dat werd al snel duidelijk. Wat mij te wachten stond was veel wachten. Uit alle kerken waren de Mariabeelden verzameld en die werden in optocht rondgedragen, vooraf gegaan door muziekcorpsen (prachtige muziek), hoogwaardigheidsbekleders en hotemetoten met kaarsen en wierookvaten. Na verloop van tijd hing er boven het stadje één grote wierookwolk, die iedereen volledig de adem benam. Elk beeld had ogenschijnlijk slechts vier dragers, twee aan de voorkant en twee aan de achterkant. Maar bij nadere beschouwing bleek zich onder elk beeld nog een niet gering aantal mannen (ik neem tenminste aan dat het mannen waren) te bevinden, waarvan je alleen de witte, schuifelende gympjes kon zien. Logisch, natuurlijk, want die beelden zijn loodzwaar. Dit had tot gevolg dat ze na elke honderd meter stapvoetse verplaatsing zo'n vijf à tien minuten stilstonden. Dat schiet niet echt op.

De muzikanten staken ondertussen een sigaretje op, de deelnemers aan de stoet mengden zich onder de toeschouwers, de toeschouwers mengden zich onder de hotemetoten, de kinderen begonnen te klieren, ouders begonnen hun klierende kinderen te slaan, de inhoud van de kinderwagens zette het op een krijsen, kortom alom chaos. Die trage verplaatsing had ook als reden dat het ronddragen niet minder dan negen (!) uur zou duren, van 's avonds zes tot 's nachts drie uur. Dat heb ik natuurlijk niet allemaal afgewacht. Zelfs één rondje was me al te veel. Die Mariabeelden lijken allemaal sprekend op elkaar en na een stuk of tien had ik het wel gezien en was het tijd voor een versnapering, want anders dan de Spaanse toeschouwers, die ruim voorzien waren van leeftocht, had ik alleen maar water bij me.

Dat was dus mijn eerste processie en daar moet het voorlopig maar bij blijven. Wie toch een keer naar Andalusie afreist om Sevilla, Cordoba, Granada en Ronda te bekijken, kan ik een uitstapje naar Cádiz zeker aanbevelen.
 
**********************************************************
De Leunstoel is gebouwd door Peppered. Ga voor meer informatie over dat
bureau naar www.peppered.nl .
© 2005 Katharina Kouwenhoven
powered by CJ2