archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Een uitstap naar Gent Anouk Nietsz

Er was een speciale reden om naar Gent te gaan. Onze vriendin heeft leverkanker en in Gent kan ze een speciale behandeling krijgen (iets met radioactieve bolletjes). Geen kwakzalverij, onze ziektekostenverzekeraars vergoeden het, mits er een redelijke kans van slagen is en er voldoende winst te boeken is. Volledige genezing is een illusie, maar mogelijk is er serieuze tijdwinst te behalen.

Ze was er al een keer heen geweest voor een verkennend gesprek en wat metingen, maar nu moest ze een paar dagen opgenomen worden vanwege een voorbereidende behandeling. Wij besloten haar heen en terug te rijden en in de buurt te blijven. Zeg maar om in figuurlijke zin haar hand vast te houden. Om te beginnen leverden wij haar af bij het Universiteits Ziekenhuis aan de zuidkant van Gent.

De afdeling voor Korte Heelkunde bleek oud, met een beetje volle gangen, maar met kamers die wel netjes oogden. Onze vriendin werd op een kamer gelegd met iemand anders. Daar moest ze voor tekenen. ‘O’, zei ze, ‘misschien wel met een leuke man’. De ‘intakemevrouw’ verschoot van kleur. ‘Dat doen we hier niet in België, hoor’. ‘Nou’, was haar reactie, ‘het werkt in Nederland heel goed, de mannen doen niet meer lastig naar de verpleegkundigen en de vrouwen klagen niet meer’. Dat was een ‘eyeopener’ voor de ‘intaker’, ze ging het aan de directie melden als voordeel!
Toen begon het ritueel van bloedafname, metingen, formulieren invullen (ze mocht geen spannende kleding aan, haha) en het aanbrengen van een infuus, waarvoor een knappe man van een andere afdeling moest komen, want haar aderen bleken goed verstopt. We lieten haar achter in een bed, luisterend naar een ronkende buurvrouw.

Wij nestelden ons in Hotel Gravensteen in het hartje van de oude stad, tegenover de befaamde burcht. Als het minder koud was geweest hadden we vast nog een rondje door de stad gemaakt, maar nu beperkten we ons tot de gang naar een dichtbij gelegen restaurantje. ’s-Avonds keken we naar de Nederlandse televisie, waar de loftrompet voor de juist overleden Mies Bouwman wel erg uitbundig werd gestoken.
De volgende dag was het nog steeds koud en zonnig. We besloten desalniettemin het ‘sightseeën’ nu serieus aan te pakken en bezochten achter elkaar wel twee kerken, waaronder de St. Baafs Kathedraal  (met het Lam Gods), en het Begijnhof Onze-Lieve-Vrouw ter Hoyen.

-------
Onderwijl kregen we af en toe berichten van de patiënt1510BS Gent via WhatsApp:

* Groot licht aan. ‘Moede ge naar de wc of wilde liever op ut pannetje?’ Een vraag van de nachtverplegende aan de buurvrouw. Het was niet een nacht om uit te rusten.

* Je wordt geacht je eigen handdoeken mee te brengen; washandjes worden wel verstrekt, naar keuze warm of koud. En niet één per wasbeurt maar acht, voor ieder lichaamsdeel één.

* Nuchter blijven, geen ontbijt. Om half 10 het signaal: we komen u halen. En dat gebeurt dan meteen. Daar zijn speciale medewerkers voor die je bed met een onderschuif-wagentje, waarbij ze zelf op de entreeplank achterop staan, naar de behandelkamer brengen, ergens in de kelders van het nieuwe kinderziekenhuis.

*Van het bed stap je over op een soort smalle brancard, waarop je twee-en-een-half uur stil moet blijven liggen. Met een plaatselijke verdoving wordt via de lies iets in de slagader gebracht, waarmee van binnen wordt bekeken hoe alles loopt en hoe de echte behandeling veilig kan gebeuren.

* Dat blijkt niet alles wat er moet gebeuren vandaag. Er volgen (weer) een botscan, een 3D scan van de lever en (weer) een CT-scan. Bij elkaar ook een uur. Om bijna half 3 ben ik terug op de kamer En denk niet dat ik nu wat te eten krijg, een slokje water mag ik drinken. Ze denken dat ik meer niet aan kan, grrrr. Agressief word ik van de honger!!!

* Toch krijg ik even later een, moet ik zeggen, heerlijke warme maaltijd.

* Voor zover ik heb begrepen moet ik 24 uur blijven om de wond in de liesslagader te laten sluiten. Dus waarschijnlijk woensdagmorgen het laatste gesprek en vertrekken.

* Het was zeker geen gemakkelijke dag vandaag, maar ik heb me voorgehouden dat het moet.

--------
Aan het eind van de middag kregen we het signaal dat ze weer bezoek mocht ontvangen. We stapten in de tram en konden rond haar bed constateren dat haar humeur er al weer behoorlijk op vooruit was gegaan. Dat kwam goed uit want ons humeur had enigszins te lijden gehad onder een tramstaking, die ervoor zorgde dat het openbaar vervoer min of meer op halve kracht functioneerde. Later hoorden we dat de staking gericht was geweest tegen een verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd. Ach, eigenlijk deerde het ons nauwelijks.

De volgende ochtend konden we mooi op tijd de terugtocht aanvaarden. De zon scheen nog steeds en het bleef bitter koud. Zoals in heel West-Europa.

------
De foto van de burcht is van de schrijfster

© 2018 Anouk Nietsz meer Anouk Nietsz - meer "Brief uit ..."
Beschouwingen > Brief uit ...
Een uitstap naar Gent Anouk Nietsz
Er was een speciale reden om naar Gent te gaan. Onze vriendin heeft leverkanker en in Gent kan ze een speciale behandeling krijgen (iets met radioactieve bolletjes). Geen kwakzalverij, onze ziektekostenverzekeraars vergoeden het, mits er een redelijke kans van slagen is en er voldoende winst te boeken is. Volledige genezing is een illusie, maar mogelijk is er serieuze tijdwinst te behalen.

Ze was er al een keer heen geweest voor een verkennend gesprek en wat metingen, maar nu moest ze een paar dagen opgenomen worden vanwege een voorbereidende behandeling. Wij besloten haar heen en terug te rijden en in de buurt te blijven. Zeg maar om in figuurlijke zin haar hand vast te houden. Om te beginnen leverden wij haar af bij het Universiteits Ziekenhuis aan de zuidkant van Gent.

De afdeling voor Korte Heelkunde bleek oud, met een beetje volle gangen, maar met kamers die wel netjes oogden. Onze vriendin werd op een kamer gelegd met iemand anders. Daar moest ze voor tekenen. ‘O’, zei ze, ‘misschien wel met een leuke man’. De ‘intakemevrouw’ verschoot van kleur. ‘Dat doen we hier niet in België, hoor’. ‘Nou’, was haar reactie, ‘het werkt in Nederland heel goed, de mannen doen niet meer lastig naar de verpleegkundigen en de vrouwen klagen niet meer’. Dat was een ‘eyeopener’ voor de ‘intaker’, ze ging het aan de directie melden als voordeel!
Toen begon het ritueel van bloedafname, metingen, formulieren invullen (ze mocht geen spannende kleding aan, haha) en het aanbrengen van een infuus, waarvoor een knappe man van een andere afdeling moest komen, want haar aderen bleken goed verstopt. We lieten haar achter in een bed, luisterend naar een ronkende buurvrouw.

Wij nestelden ons in Hotel Gravensteen in het hartje van de oude stad, tegenover de befaamde burcht. Als het minder koud was geweest hadden we vast nog een rondje door de stad gemaakt, maar nu beperkten we ons tot de gang naar een dichtbij gelegen restaurantje. ’s-Avonds keken we naar de Nederlandse televisie, waar de loftrompet voor de juist overleden Mies Bouwman wel erg uitbundig werd gestoken.
De volgende dag was het nog steeds koud en zonnig. We besloten desalniettemin het ‘sightseeën’ nu serieus aan te pakken en bezochten achter elkaar wel twee kerken, waaronder de St. Baafs Kathedraal  (met het Lam Gods), en het Begijnhof Onze-Lieve-Vrouw ter Hoyen.

-------
Onderwijl kregen we af en toe berichten van de patiënt1510BS Gent via WhatsApp:

* Groot licht aan. ‘Moede ge naar de wc of wilde liever op ut pannetje?’ Een vraag van de nachtverplegende aan de buurvrouw. Het was niet een nacht om uit te rusten.

* Je wordt geacht je eigen handdoeken mee te brengen; washandjes worden wel verstrekt, naar keuze warm of koud. En niet één per wasbeurt maar acht, voor ieder lichaamsdeel één.

* Nuchter blijven, geen ontbijt. Om half 10 het signaal: we komen u halen. En dat gebeurt dan meteen. Daar zijn speciale medewerkers voor die je bed met een onderschuif-wagentje, waarbij ze zelf op de entreeplank achterop staan, naar de behandelkamer brengen, ergens in de kelders van het nieuwe kinderziekenhuis.

*Van het bed stap je over op een soort smalle brancard, waarop je twee-en-een-half uur stil moet blijven liggen. Met een plaatselijke verdoving wordt via de lies iets in de slagader gebracht, waarmee van binnen wordt bekeken hoe alles loopt en hoe de echte behandeling veilig kan gebeuren.

* Dat blijkt niet alles wat er moet gebeuren vandaag. Er volgen (weer) een botscan, een 3D scan van de lever en (weer) een CT-scan. Bij elkaar ook een uur. Om bijna half 3 ben ik terug op de kamer En denk niet dat ik nu wat te eten krijg, een slokje water mag ik drinken. Ze denken dat ik meer niet aan kan, grrrr. Agressief word ik van de honger!!!

* Toch krijg ik even later een, moet ik zeggen, heerlijke warme maaltijd.

* Voor zover ik heb begrepen moet ik 24 uur blijven om de wond in de liesslagader te laten sluiten. Dus waarschijnlijk woensdagmorgen het laatste gesprek en vertrekken.

* Het was zeker geen gemakkelijke dag vandaag, maar ik heb me voorgehouden dat het moet.

--------
Aan het eind van de middag kregen we het signaal dat ze weer bezoek mocht ontvangen. We stapten in de tram en konden rond haar bed constateren dat haar humeur er al weer behoorlijk op vooruit was gegaan. Dat kwam goed uit want ons humeur had enigszins te lijden gehad onder een tramstaking, die ervoor zorgde dat het openbaar vervoer min of meer op halve kracht functioneerde. Later hoorden we dat de staking gericht was geweest tegen een verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd. Ach, eigenlijk deerde het ons nauwelijks.

De volgende ochtend konden we mooi op tijd de terugtocht aanvaarden. De zon scheen nog steeds en het bleef bitter koud. Zoals in heel West-Europa.

------
De foto van de burcht is van de schrijfster
© 2018 Anouk Nietsz
powered by CJ2