archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Huilen om de kleinzoon van Mohammed Eelkje Colmjon

1104BS IsfahanIran is levensgevaarlijk! Voor je het weet glijd je uit over een granaatappelschil, zoals Alet vandaag overkwam. Na een week in Iran wappert onze doek niet meer zo vaak van ons hoofd en we zien er op en top Iraans uit. Vinden wij. Desondanks worden we continu welkom geheten.

Op dag twee, vers aangekomen in Esfahan, kochten we pardoes een Perzisch tapijt en we hadden het geluk wat feestdagen mee te pikken. Onze excuses: een rouwperiode bedoelen we! De kleinzoon van Mohammed is namelijk dood en daarom wordt er 1333 jaar na dato een maand lang gerouwd. We maakten het hoogtepunt van de rouwperiode mee in Esfahan. Tot onze verrassing bleek het geen vastendag maar een waar vreetfestijn. We werden overladen met snoepjes, dronken thee in moskeeën en de mensen boden ons hun eten aan, zoals kamelensoep. Bij de grote moskee aan het enorme plein dronken we samen met duizenden mensen in het zwart Engelse thee uit kartonnen bekertjes,waarop stond: ‘Down with USA, UK and Israël’. Een boodschap die haaks lijkt te staan op de super vriendelijke houding van de Iraniërs. Zelden zoveel hartelijkheid ontvangen als hier!

's Avonds zaten we met vele dames in de moskee te huilen om de kleinzoon van Mohammed. Terwijl de imam gebeden prevelde, werd er gesnikt en luid gejankt om het slagveld waarbij Hoessein zijn hoofd verloor. De volgende ochtend werd de slachting nagespeeld op het plein. Er vielen 72 'doden'.

Van Esfahan trokken we de woestijn in en we brachten twee nachten door in een homestay in een oersaai dorp. Het werd een memorabel verblijf. De familie was nogal chagrijnig (vooral schoonzus Fatima) en Mohammad, de jonge gastheer, klopte om de haverklap op onze deur om vervolgens om onze nek te hangen. Zeker voor Iraanse begrippen was zijn gedrag nogal opmerkelijk.

Spijt van ons verblijf hebben we niet. We beklommen prachtige zandduinen en reden op politiefietsen te midden van paarse bergen naar een ander saai woestijndorp, waar ze natuurlijk ook Hoessein aan het gedenken waren. Een jongeman in een auto vroeg of we thee wilden, en al snel zaten we met Ali, zijn vrouw en schoonmoeder op een Perzisch tapijt thee te drinken en pudding en granaatappels te eten. Vanwege Hoessein, zei Ali's schoonmoeder. Bij het afscheid begonnen ze enthousiast granaatappels te plukken uit eigen tuin. Zwaar beladen fietsten we terug naar de chagrijnige familie. Gelukkig waren er nieuwe gasten gearriveerd zodat Mohammad ons wat minder vaak kon knuffelen.

's Avonds kwamen we erachter waarom Fatima altijd zo nukkig is. Als ze niet kookt, maakt ze namelijk tapijten. Om een kleed van 1 bij 2 te maken zit ze ruim een jaar te frunniken en te pielen, een afschuwelijk karwei.

Vandaag de dag zitten we in Yazd, een conservatieve stad midden in de woestijn. Morgen vertrekken we naar Shiraz waar volgens de Iraniers de hipheid is uitgevonden.

Groetjes,

Eelk & Alet

******************************
De tekening is van Annemiek Meijer



© 2013 Eelkje Colmjon meer Eelkje Colmjon - meer "Brief uit ..." -
Beschouwingen > Brief uit ...
Huilen om de kleinzoon van Mohammed Eelkje Colmjon
1104BS IsfahanIran is levensgevaarlijk! Voor je het weet glijd je uit over een granaatappelschil, zoals Alet vandaag overkwam. Na een week in Iran wappert onze doek niet meer zo vaak van ons hoofd en we zien er op en top Iraans uit. Vinden wij. Desondanks worden we continu welkom geheten.

Op dag twee, vers aangekomen in Esfahan, kochten we pardoes een Perzisch tapijt en we hadden het geluk wat feestdagen mee te pikken. Onze excuses: een rouwperiode bedoelen we! De kleinzoon van Mohammed is namelijk dood en daarom wordt er 1333 jaar na dato een maand lang gerouwd. We maakten het hoogtepunt van de rouwperiode mee in Esfahan. Tot onze verrassing bleek het geen vastendag maar een waar vreetfestijn. We werden overladen met snoepjes, dronken thee in moskeeën en de mensen boden ons hun eten aan, zoals kamelensoep. Bij de grote moskee aan het enorme plein dronken we samen met duizenden mensen in het zwart Engelse thee uit kartonnen bekertjes,waarop stond: ‘Down with USA, UK and Israël’. Een boodschap die haaks lijkt te staan op de super vriendelijke houding van de Iraniërs. Zelden zoveel hartelijkheid ontvangen als hier!

's Avonds zaten we met vele dames in de moskee te huilen om de kleinzoon van Mohammed. Terwijl de imam gebeden prevelde, werd er gesnikt en luid gejankt om het slagveld waarbij Hoessein zijn hoofd verloor. De volgende ochtend werd de slachting nagespeeld op het plein. Er vielen 72 'doden'.

Van Esfahan trokken we de woestijn in en we brachten twee nachten door in een homestay in een oersaai dorp. Het werd een memorabel verblijf. De familie was nogal chagrijnig (vooral schoonzus Fatima) en Mohammad, de jonge gastheer, klopte om de haverklap op onze deur om vervolgens om onze nek te hangen. Zeker voor Iraanse begrippen was zijn gedrag nogal opmerkelijk.

Spijt van ons verblijf hebben we niet. We beklommen prachtige zandduinen en reden op politiefietsen te midden van paarse bergen naar een ander saai woestijndorp, waar ze natuurlijk ook Hoessein aan het gedenken waren. Een jongeman in een auto vroeg of we thee wilden, en al snel zaten we met Ali, zijn vrouw en schoonmoeder op een Perzisch tapijt thee te drinken en pudding en granaatappels te eten. Vanwege Hoessein, zei Ali's schoonmoeder. Bij het afscheid begonnen ze enthousiast granaatappels te plukken uit eigen tuin. Zwaar beladen fietsten we terug naar de chagrijnige familie. Gelukkig waren er nieuwe gasten gearriveerd zodat Mohammad ons wat minder vaak kon knuffelen.

's Avonds kwamen we erachter waarom Fatima altijd zo nukkig is. Als ze niet kookt, maakt ze namelijk tapijten. Om een kleed van 1 bij 2 te maken zit ze ruim een jaar te frunniken en te pielen, een afschuwelijk karwei.

Vandaag de dag zitten we in Yazd, een conservatieve stad midden in de woestijn. Morgen vertrekken we naar Shiraz waar volgens de Iraniers de hipheid is uitgevonden.

Groetjes,

Eelk & Alet

******************************
De tekening is van Annemiek Meijer

© 2013 Eelkje Colmjon
powered by CJ2