archiefvorig nr.lopend nr.

Beschouwingen > Brief uit ... delen printen terug
Een brief uit.....Belgie André Jansens

0104 Brief uit BelgieDe laatste tijd vinden sommige Belgen het nodig om hun land duidelijker op de wereldkaart te plaatsen. Deze lovenswaardige bedoeling wordt vooral gevoed door onze politieke vertegenwoordigers die hun nobele hersenspinsels te gelde willen maken. Vandaar deze brief, die dit nieuwe niet zo succesvolle initiatief wil toelichten.

Onze regering volgt echter wel een eigenwijs traject in haar kruistocht naar meer nationale uitstraling. Regelmatig de vrienden aan de andere kant van de oceaan tegen de kar rijden, kan niet straffeloos blijven. De oppositie tegen de oorlog in Irak, de genocide-wet, de ongebreidelde ijver om een Europees militair hoofdkwartier los van de NAVO in te planten in het Brusselse, de voedstervader van de NAVO regelmatig een veeg uit de pan geven, het zijn enkele voorvallen die inmiddels hun sporen hebben nagelaten. De beslissing om Ford Genk in Limburg met 3000 werknemers in te krimpen, lijkt geïnspireerd door de anti-Amerikaanse houding van onze bewindslieden. De afname van het aantal investeringen in de Antwerpse haven kunnen we onder dezelfde noemer plaatsen. Er zijn andere methodes en ook andere momenten om de stereotype bescheidenheid van de gemiddelde Belg te willen ombuigen naar meer mondigheid. Er moet dus echt wel, en liefst zo vlug mogelijk, uit een ander vaatje getapt worden, om de reputatie van de Belg als grootste Amerika-hater van Europa uit te wissen. Laat ons alvast al maar uitkijken naar een nieuwe enquête in die zin.

De politieke grootsprakerigheid vinden we ook op binnenlands vlak terug. Een duidelijke illustratie hiervan is de recente goedkeuring van de federale begroting voor 2004, een staaltje van pure budgettaire acrobatie. De verwezenlijking van het begrotingsevenwicht wordt bijna als een politieke heldendaad afgeschilderd. “Voor het derde jaar op rij slagen wij er immers als één van de weinigen in Europa een begrotingsevenwicht te verwezenlijken. En kijk maar eens even rondom ons. In Nederland zoekt men zijn toevlucht tot zware besparingsprogramma’s. In Duitsland en in Frankrijk respecteert men zelfs het Europees stabiliteitspact niet meer en aanvaardt men een begroting die opnieuw meer dan 3 % in het rood gaat”. Het zijn zowat de meest voorkomende slogans die onlangs gehanteerd werden om de voorbeeldige en gezonde toestand van onze staatsfinanciën op te hemelen.

Iets minder aandacht kregen enkele andere begrotingsingrepen. Men versaste zo maar eventjes het volledige tegoed van het pensioenfonds van Belgacom, het staatsbedrijf dat marktleider is in communicaties. 5 miljard euro verdween in de staatskas, zogezegd om de toetreding tot de beurs te optimaliseren. De verdere uitbouw van de eengemaakte politie betekent dat België weldra als eerste in Europa over meer politiemensen dan over militairen zal beschikken. We gaan er ook prat op dat we in Europa echt de koploper willen worden wat gezondheidszorg betreft. De begroting van volgend jaar voorziet immers een toename van 4,5 %. De ons omringende landen gaan in dit domein echter een andere richting uit en willen langzaam af van hun reputatie als luilekkerland van de sociale zekerheid en paradijs van het profitariaat. Anderzijds krijgt de eerlijke belastingsbetaler een stevige trap onder de broek. Diegenen die jarenlang belastingvrije inkomsten verzamelden met hun buitenlandse spaarpot, bekomen nu fiscale amnestie. Tegen betaling van een verwaarloosbare vergoeding mogen zij immers hun centen officieel wit wassen. En ten slotte nog dit. De Belgische staatsschuld bedraagt nog steeds ongeveer 260 miljard euro of 27000 euro per inwoner. Met het gunstige renteklimaat zou in het begin van volgend jaar de staatsschuld onder de 100 % van het bruto binnenlands product zakken. Een meevaller, die aangeeft dat ook slechte ploegen wel eens geluk hebben.

Waarmee de Nederlandse zuiderbuur ongetwijfeld in de komende maanden op de wereldkaart zal verschijnen, is met enkele geruchtmakende processen. Het proces dat de schuldigen moet aanwijzen voor de moord op de Luikse socialistische voorman André Cools, is slechts een voorproefje van wat volgen gaat. Het proces Dutroux kondigt zich immers aan als uiterst belangrijk, moeilijk en gevoelig. Maar het Luikse proces kan voorlopig ook al tellen. Na een onderzoek van 12 jaar, na de ontrafeling van het gesjoemel van vooral socialisten bij belangrijke legeraankopen zoals de Augusta helikopter, na een procedureslag van nagenoeg drie weken, is het proces eindelijk van start gegaan. Het proces kostte ondertussen al wel het hoofd van de voorzitter, die een irriterende advocaat vroeg om niet langer de aap uit te hangen. Deze ongeveinsde uitbarsting van ongeduld – wie zou na 12 jaar zijn geduld niet verliezen wetende dat nog 400 getuigen moeten gehoord worden – was voldoende voor een procedureslag. Dezelfde advocaat die tijdens het Dutroux-onderzoek een onderzoeksrechter het onderzoek uit handen liet nemen (omdat deze laatste uit sympathie met de familie van de slachtoffers spaghetti was gaan eten, met een volkswoede en een witte mars op Brussel tot gevolg) won ook nu weer het pleit. De rechterlijke macht mag immers niet vooringenomen zijn. Na een spaghetti-arrest is de Belgische justitie nu een aap-arrest rijker.

En Dutroux, die al sedert 1996 op zijn proces wacht, zal in de komende maanden ten tonele worden gevoerd. Het gemoderniseerde gerechtsgebouw te Aarlen is er klaar voor. Zijn legertje van voor hem gratis werkende advocaten ook. Alleen groeit het nationaal ongenoegen omwille van het feit dat de nabestaanden van de slachtoffers zich geen advocaat meer kunnen permitteren wegens te duur. Het wordt echter wel stilaan tijd dat de Dutroux-affaire volledig uit de doeken wordt gedaan. Het nationale geweten snakt ernaar.

Maar laten we deze brief dan toch maar met een opbeurende noot afronden met vooreerst de opmerking dat koning Albert II al 10 jaar op de troon zit en de meeste landgenoten blijft verblijden met zijn optimistische uitstraling. Ik kan trouwens ook niet nalaten om het succes van onze twee vrouwelijke tennisvedetten te bewieroken, die gelukkig elk afkomstig zijn uit één van onze landsgedeeltes. En wees gerust, we zullen ons blijven inzetten om de besten te blijven in de quiz Tien voor Taal en in het Dictee der Nederlandse Taal, een weliswaar bescheiden maar oerdegelijke manier om op de wereldkaart te verschijnen.

© 2004 André Jansens meer André Jansens - meer "Brief uit ..." -
Beschouwingen > Brief uit ...
Een brief uit.....Belgie André Jansens
0104 Brief uit BelgieDe laatste tijd vinden sommige Belgen het nodig om hun land duidelijker op de wereldkaart te plaatsen. Deze lovenswaardige bedoeling wordt vooral gevoed door onze politieke vertegenwoordigers die hun nobele hersenspinsels te gelde willen maken. Vandaar deze brief, die dit nieuwe niet zo succesvolle initiatief wil toelichten.

Onze regering volgt echter wel een eigenwijs traject in haar kruistocht naar meer nationale uitstraling. Regelmatig de vrienden aan de andere kant van de oceaan tegen de kar rijden, kan niet straffeloos blijven. De oppositie tegen de oorlog in Irak, de genocide-wet, de ongebreidelde ijver om een Europees militair hoofdkwartier los van de NAVO in te planten in het Brusselse, de voedstervader van de NAVO regelmatig een veeg uit de pan geven, het zijn enkele voorvallen die inmiddels hun sporen hebben nagelaten. De beslissing om Ford Genk in Limburg met 3000 werknemers in te krimpen, lijkt geïnspireerd door de anti-Amerikaanse houding van onze bewindslieden. De afname van het aantal investeringen in de Antwerpse haven kunnen we onder dezelfde noemer plaatsen. Er zijn andere methodes en ook andere momenten om de stereotype bescheidenheid van de gemiddelde Belg te willen ombuigen naar meer mondigheid. Er moet dus echt wel, en liefst zo vlug mogelijk, uit een ander vaatje getapt worden, om de reputatie van de Belg als grootste Amerika-hater van Europa uit te wissen. Laat ons alvast al maar uitkijken naar een nieuwe enquête in die zin.

De politieke grootsprakerigheid vinden we ook op binnenlands vlak terug. Een duidelijke illustratie hiervan is de recente goedkeuring van de federale begroting voor 2004, een staaltje van pure budgettaire acrobatie. De verwezenlijking van het begrotingsevenwicht wordt bijna als een politieke heldendaad afgeschilderd. “Voor het derde jaar op rij slagen wij er immers als één van de weinigen in Europa een begrotingsevenwicht te verwezenlijken. En kijk maar eens even rondom ons. In Nederland zoekt men zijn toevlucht tot zware besparingsprogramma’s. In Duitsland en in Frankrijk respecteert men zelfs het Europees stabiliteitspact niet meer en aanvaardt men een begroting die opnieuw meer dan 3 % in het rood gaat”. Het zijn zowat de meest voorkomende slogans die onlangs gehanteerd werden om de voorbeeldige en gezonde toestand van onze staatsfinanciën op te hemelen.

Iets minder aandacht kregen enkele andere begrotingsingrepen. Men versaste zo maar eventjes het volledige tegoed van het pensioenfonds van Belgacom, het staatsbedrijf dat marktleider is in communicaties. 5 miljard euro verdween in de staatskas, zogezegd om de toetreding tot de beurs te optimaliseren. De verdere uitbouw van de eengemaakte politie betekent dat België weldra als eerste in Europa over meer politiemensen dan over militairen zal beschikken. We gaan er ook prat op dat we in Europa echt de koploper willen worden wat gezondheidszorg betreft. De begroting van volgend jaar voorziet immers een toename van 4,5 %. De ons omringende landen gaan in dit domein echter een andere richting uit en willen langzaam af van hun reputatie als luilekkerland van de sociale zekerheid en paradijs van het profitariaat. Anderzijds krijgt de eerlijke belastingsbetaler een stevige trap onder de broek. Diegenen die jarenlang belastingvrije inkomsten verzamelden met hun buitenlandse spaarpot, bekomen nu fiscale amnestie. Tegen betaling van een verwaarloosbare vergoeding mogen zij immers hun centen officieel wit wassen. En ten slotte nog dit. De Belgische staatsschuld bedraagt nog steeds ongeveer 260 miljard euro of 27000 euro per inwoner. Met het gunstige renteklimaat zou in het begin van volgend jaar de staatsschuld onder de 100 % van het bruto binnenlands product zakken. Een meevaller, die aangeeft dat ook slechte ploegen wel eens geluk hebben.

Waarmee de Nederlandse zuiderbuur ongetwijfeld in de komende maanden op de wereldkaart zal verschijnen, is met enkele geruchtmakende processen. Het proces dat de schuldigen moet aanwijzen voor de moord op de Luikse socialistische voorman André Cools, is slechts een voorproefje van wat volgen gaat. Het proces Dutroux kondigt zich immers aan als uiterst belangrijk, moeilijk en gevoelig. Maar het Luikse proces kan voorlopig ook al tellen. Na een onderzoek van 12 jaar, na de ontrafeling van het gesjoemel van vooral socialisten bij belangrijke legeraankopen zoals de Augusta helikopter, na een procedureslag van nagenoeg drie weken, is het proces eindelijk van start gegaan. Het proces kostte ondertussen al wel het hoofd van de voorzitter, die een irriterende advocaat vroeg om niet langer de aap uit te hangen. Deze ongeveinsde uitbarsting van ongeduld – wie zou na 12 jaar zijn geduld niet verliezen wetende dat nog 400 getuigen moeten gehoord worden – was voldoende voor een procedureslag. Dezelfde advocaat die tijdens het Dutroux-onderzoek een onderzoeksrechter het onderzoek uit handen liet nemen (omdat deze laatste uit sympathie met de familie van de slachtoffers spaghetti was gaan eten, met een volkswoede en een witte mars op Brussel tot gevolg) won ook nu weer het pleit. De rechterlijke macht mag immers niet vooringenomen zijn. Na een spaghetti-arrest is de Belgische justitie nu een aap-arrest rijker.

En Dutroux, die al sedert 1996 op zijn proces wacht, zal in de komende maanden ten tonele worden gevoerd. Het gemoderniseerde gerechtsgebouw te Aarlen is er klaar voor. Zijn legertje van voor hem gratis werkende advocaten ook. Alleen groeit het nationaal ongenoegen omwille van het feit dat de nabestaanden van de slachtoffers zich geen advocaat meer kunnen permitteren wegens te duur. Het wordt echter wel stilaan tijd dat de Dutroux-affaire volledig uit de doeken wordt gedaan. Het nationale geweten snakt ernaar.

Maar laten we deze brief dan toch maar met een opbeurende noot afronden met vooreerst de opmerking dat koning Albert II al 10 jaar op de troon zit en de meeste landgenoten blijft verblijden met zijn optimistische uitstraling. Ik kan trouwens ook niet nalaten om het succes van onze twee vrouwelijke tennisvedetten te bewieroken, die gelukkig elk afkomstig zijn uit één van onze landsgedeeltes. En wees gerust, we zullen ons blijven inzetten om de besten te blijven in de quiz Tien voor Taal en in het Dictee der Nederlandse Taal, een weliswaar bescheiden maar oerdegelijke manier om op de wereldkaart te verschijnen.
© 2004 André Jansens
powered by CJ2